Nowhere we need to be

Blazekit’s amberkleurige ogen volgden zijn vader terwijl hij uit het kamp liep. De kater keek niet eens achterom en Blazekit wist dat als hij recht voor zijn vaders neus had gestaan, zijn vaders amberkleurige ogen gewoon langs hem waren gegleden en hij zijn best had gedaan om Blazekit niet eens op te merken. De kitten voelde zich hierdoor erg alleen en een bitter gevoel verspreidde zich als een ernstige ziekte snel door zijn lichaam heen. Hoewel zijn moeder nog zo haar best deed om er voor hem te zijn en de nalatigheid van zijn vader te compenseren door hem liefde en aandacht te geven, kon Blazekit het niet helpen dat hij zich nergens goed genoeg voor voelde. Niet voor vrienden te maken, niet voor apprentice te worden en al zeker niet voor warrior te worden. Hij had echter wel het geloof dat hij zijn training zou voltooien als hij zijn schouders erachter zette, maar soms waren er van die momenten dat hij zich niet goed genoeg voelde en dit was er één. Blazekit’s blik bleef hangen op een kitten die nog maar net geboren moest zijn en hij trok ongemakkelijk met zijn pootje toen de kitten tegen zijn vacht leek te willen leunen. Waarom kon iedereen niet gewoon eens weg gaan?

Er was nog niet veel dat de kitten kon doen naast zich omdraaien en bewegen in zijn nest en drinken bij zijn moeder. Toch begon hij met de dag meer te kunnen en zo ook nu wist hij zichzelf overeind te krijgen omdat er een oudere kitten langs leek te lopen. Hij rolde daardoor misschien net iets te ver door, waardoor hij tegen de andere kitten aankwam. Hij kon het alleen niet helpen om daardoor iets te giechelen, ook al kwam het er meer uit als een piep.

Blazekit trok een gezicht toen de kitten begon te piepen. Ja, hallo! Alsof hij kon raden wat dat de kitten daarmee bedoelde! Ongeduldig liet Blazekit zijn blik door de nursery glijden, maar hij vond de moeder van het kleintje niet zo snel en dus keek hij weer met een zucht naar beneden. Was hij ook zo klein en onhandig geweest toen hij die leeftijd was? Was dat de reden waarom zijn vader niks met hem te maken wilde hebben? Maar was zijn vader ook niet ooit zo geweest? “Leun niet zo tegen me,” siste hij tegen de kitten. “Dit is gênant. Wat als mijn vader dit ziet? Dadelijk denkt hij nog dat ik een softie ben geworden.” Toch durfde hij ook niet goed zijn poot op te trekken om het lichaamscontact te verbreken. Dadelijk zou de kitten verkeerd vallen en dan was het weer allemaal zijn schuld.

Natuurlijk zag hij niet in dat de ander dit niet echt op prijs stelde, maar hoe kon hij dat ook al weten? Hij was gewoon zijn evenwicht verloren en hetzelfde zou waarschijnlijk snel genoeg weer gebeuren. Toch probeerde hij iets overeind te krabbelen en deze keer op dezelfde plek te blijven en niet weer om te vallen. Hij liet zijn blik omhoog gaan naar de ander en piepte nog een keer. Er zat niet echt een betekenis achter, het was meer een simpele begroeting.

Net toen Blazekit toch overwoog om de kitten een duw te geven, kwam het joch zelf al overeind en niet veel later voelde Blazekit een blik op hem gericht. Hij keek naar beneden toen dat de kitten naar hem piepte en hij rolde opnieuw met zijn ogen. “Ja, ja, ook hallo,” bromde hij onder zijn adem door tegen het kleintje. “Luister, heb je geen nestje waar je bij kunt gaan liggen? Ik weet zeker dat je broertjes en zusjes of je mama zich al ongerust over je maken.” Hij had geen idee hoe dat de familie van het kleintje er uit zag en ergens had hij daar ook helemaal geen interesse in. Het kleintje moest gewoon oprotten.

Hij begreep niet goed waarom het erop leek dat deze kat hem niet echt hier wilde hebben wat ook wel bleek uit zijn woorden. Natuurlijk had hij een nest, maar hij was er vrij zeker van dat niemand nog op zoek was naar hem, dus hij schudde dan ook zijn kopje kort en keek de apprentice weer aan, hopende dat hij nog niet zou gaan en misschien zelfs wel wat met hem zou willen doen.

Een diepe zucht verliet zijn lippen en zijn kopje hing lichtelijk naar beneden toen de kitten zijn kopje schudde en hem in plaats daarvan verwachtingsvol aankeek. Het herinnerde hem eraan dat hij als hij één ding later nooit ging doen, het wel vader worden was. Hij kon zich niet voorstellen hoe hij hier bij een kitten moest gaan zitten en die de hele dag moest entertainen terwijl er ook belangrijke Clantaken waren die… Hij trok met zijn oortje. Verdomme. Hij klonk nu precies als zijn vader. Die gedachte zorgde ervoor dat hij zich ontzet voelde en hij richtte zijn amberkleurige blik onzeker naar het kleintje onder hem. Hij zuchtte, boog zich voorover en pakte het kleintje voorzichtig op aan zijn nekvel, waarna hij het al waggelend naar de uitgang van de nursery bracht. Hij plaatste het kleintje tussen zijn poten en knikte toen naar voren. “Kijk,” bromde hij. “Mooi uitzicht, vind je niet?” Was dat genoeg entertainment?

Hij hoopte dat de apprentice zou blijven en toen deze dan ook niet direct weer weg leek te gaan voelde het voor hem als een overwinning. Hij had alleen niet verwacht dat hij bij zijn nekvel opgepakt zou worden en voor een moment stribbelde hij dan ook iets tegen, bang dat hij terug naar zijn nest gebracht zou worden, maar in plaats daarvan gingen ze de andere kant uit, richting de uitgang. Zijn stribbelen stopte dan ook en hij keek zijn ogen uit toen hij neergezet werd. Hij was nog niet eerder tot hier geweest, dit was nieuw. hij knikte dan ook bij de vraag van de apprentice en bleef naar buiten staren.

Als zijn vader hem zou zien met deze kitten, dan zou hij al helemaal een flater slaan. Maar ja… Hij had gehoopt indruk te maken door een goede vechttraining te hebben met Nettleroot, maar zijn vader had niet eens zijn kant opgekeken toen hij, stijf als wat, terug was gekomen naar het kamp. Hij had Nettleroot de baas weten te zijn en hij had ergens wel gehoopt dat woord zich daarvan zou verspreiden, maar zijn vader leek het niet te kunnen horen of niet te willen horen en Blazepaw had een sterk vermoeden dat het dat laatste was. De kitten was stilzwijgend voor zich uit aan het kijken, maar Blazepaw had het knikje wel gezien en liet zijn blik ook naar buiten glijden. “Daar heb je de apprentice’s den,” zei hij net op het moment dat twee jonge katten ongeveer van zijn leeftijd naar buiten kwamen. “En als je naar opzij kijkt, zie je de elder’s den.” Er lagen momenteel drie elders voor hun den en Blazepaw kon al vanaf hier horen dat ze aan het klagen waren. “En dan heb je daar de warrior’s den,” zei hij iets moeizamer. Zijn hart schoot zowat in zijn keel toen hij zijn vader uit zijn den zag komen en hun blikken kruisten elkaar. Hij zag de spottende blik al vanaf hier toen zijn vader van Ardentkit terug naar Blazepaw keek en hij keek weg, zijn staart afwimpelend zwaaiend naar Blazepaw. De kater klemde zijn kaken op elkaar en zijn klauwen kwamen onbewust uit hun hulzen. Waarom moest het ook altijd zo gaan?