The Dead Are No Longer Lonely

Ergens in de loop van de nacht was de grote kater toch in slaap gedommeld. Hij zat in een hoekje van het camp, zijn hoofd op zijn lange poten, wit puntje van zijn staart over de witte vlek op zijn neus. Terwijl de zon opkwam en het camp langzaamaan tot leven kwam, bleef hij liggen, diep verzonken in een alternatieve wereld enkel bewoond door de sterren waaronder hij in slaap gevallen was. Zelfs de schamele warmte van de leafbare zon die zo gulzig opgeslorpt werd door zijn donkergekleurde vacht kon hem niet uit zijn droom sleuren, al was hij zich onbewust wel bewust van die warmte, kleurde die door tot in de droom die hem niet wakker liet worden. De lichtjes werden vuurbollen - dichter en dichter en dichter tot hij niet meer wist waar zijn lichaam begon en de vuurbollen om hem heen eindigden. Misschien was er geen verschil meer. Misschien was hij één met hen, één met de sterren, zoals hij zich inbeeldde dat de Starclanners waren. Was dit hoe het voelde om dood te zijn?

+ Oakpaw eerst