If we don’t fully leave it, we can’t be fully present in the next thing

Hij hielp haar over het laatste obstakel heen, het laatste obstakel voor ze het kamp konden binnenlopen. Uiteraard zouden er nog obstakels komen, maar deze zouden waarschijnlijk een andere vorm aannemen. Hij knikte kort naar Brindleleaf bij het kruisen van hun blik. Ze waren er en zouden nu vooruit moeten gaan. Hij hoopte met heel zijn hart dat het ontvangt redelijk zou zijn. Ze waren langere tijd weg geweest, hoe lang dat precies wist hij niet meer zo goed. Er waren in ieder geval een aantal seizoenen aan hen voorbijgegaan. Voor hem minder dan voor Brindleleaf. Hij nam het voortouw en stapte richting de ingang van het kamp. Ze waren de patrouilles voor geweest en waren in hun aankomst niemand tegen gekomen. Hij kneep even zijn oogjes dicht bij de ochtendzon die via de bomen boven de kampomwalling kwamen. De geuren waren hem vertrouwd, maar er waren een aantal dingen in de lucht die leken te ontbreken. Uhm, waar was de geur van Oceanstar? Hij was vertrokken met haar zegen en hij had gehoopt haar hier als eerste te zien.

Amberstorm dacht eerst dat het een nachtmerrie was. Daar had ze er immers genoeg van - de geur van haar moeder, warm en bekend, was haar hele leven lang een constante in haar dromen. Meestal gevolgd door de pijn van haar verraad, door de schok die het was van haar te vinden in de bergen, van het verlies van haar dochter voor ze haar weer gevonden hadden. Het was haar eeuwige herinnering dat de appel niet ver van de boom viel. Dat ze zich altijd beter geacht had dan haar moeder, maar uiteindelijk haar kittens meer pijn gedaan had dan Brindleleaf ooit aan hen gedaan had. Maar toen de jonge kattin haar groene ogen opende en de geur nog steeds in haar neusgaten hing, stond ze plotsklaps recht. Haar botten deden pijn en haar magere flank hijgde moeizaam. Ze snelde zich naar buiten, de eldersden uit. Haar vacht was dof en ze had niet langer meer trots in haar houding. Bijna alsof ze aan de grond bevroren was stond ze stil toen ze hen zag, toen ze haar zag. Hazelpaw in haar vacht, snorrend en blij zoals ze nooit bij haar geweest was. Het voelde alsof Brindleleaf haar hart uit haar borstkas scheurde. Amberstorm stond met haar mond vol tanden. Hoe durfde ze, hoe durfde ze hier opnieuw op te komen dagen? Alsof er niets gebeurd was, alsof haar leven niet onherroepelijk verpest was sinds zij in haar egoïsme hen achtergelaten had? Elke keer dat ze haar moeder zag voelde ze zich weer vijf manen oud, die jonge kitten die opgekruld lag te wachten tot haar moeder terugkwam, want het kon toch niet dat ze weg was, dat ze hen verlaten had? En ze besefte dat haar gedachten egoïstisch waren, dat ze opnieuw enkel verblind was door haar eigen pijn, ook al had ze zo veel meer pijn gecreëerd, ook al had ze haar kittens nooit het goede leven kunnen geven dat ze zelf nooit gehad had. Zie maar in hoe haar dochter zo veel meer hield van haar moeder, niet wetend van de pijn die Brindleleaf hen allemaal aangedaan had, die dag dat ze vertrokken was. Amberstorm zette een stap naar voren. Tranen stroomden over haar wangen al had ze dat niet eens door. Ze had niet meer gehuild sinds - sinds Gorsekit. Maar nu was het alsof alle dammen braken, alsof ze terug bij het begin was. De cirkel was rond.

Katten om haar heen waren verbaasd om de indringers - de jongere katten wisten niet wie ze waren, wat hun geschiedenis was, terwijl de ouderen zich afvroegen waarom ze nu, na al die tijd, eindelijk besloten hadden terug te komen. Amberstorm hoorde niets behalve het ruisen in haar oren. Haar hart klopte in haar keel en ze was zich niet bewust van de tranen die over haar snuitje rolden. Hazelpaw was de eerste die haar aanwezigheid opmerkte. De kattin trok zich los van haar grootmoeder en liep op haar af. Amberstorm volgde de jonge poes met waterige groene ogen, maar bewoog verder niet. De blik van haar dochter was angstig, en voor een keer dacht Amberstorm dat ze die blik waarschijnlijk volledig spiegelde. Als haar leven anders was geweest, had ze waarschijnlijk veel op Hazelpaw geleken. Als de wereld haar niet geforceerd had om op te groeien, een muur te bouwen, zich sterk voor te doen. Brindleleaf bewoog nu ook, kwam op haar af. De jonge elder keek opnieuw op. Haar ademhaling haperde even; onbewust zette ze een stap achteruit. Meisje, noemde ze haar, en zo voelde ze zich ook. Klein en jong en bang. Haar moeder legde uit waarom ze hier was; dat ze niet lang meer had, dat ze de kans wou geven om afscheid te nemen. Afscheid.. Wat ze niet gekregen had, al die manen geleden. Toen haar moeder gewoon verdwenen was met de noorderzon, om nooit meer opnieuw te zien - dat was wat ze toen gedacht hadden. Maar nu kwam ze keer op keer terug, scheurde ze die wond opnieuw open en startte ze het proces opnieuw. Falconpaw, oh, hoe volwassen hij wel niet was, hoe veel beter in het omgaan met dingen zoals dit, sprak zachtjes zijn grootmoeder toe, mauwde dat het goed was om haar weer te zien. Amberstorm kon daar niet mee akkoord gaan, wou dat voor één keer haar moeder hen eens met rust zou kunnen laten, dat ze zou kunnen weggaan zoals ze al die manen geleden beloofd had. De kattin klemde haar kaken op elkaar, liet haar blik glijden over haar twee oudste kittens en was plots blij dat haar jongsten Brindleleaf niet kenden. Even gleed haar blik naar de nursery, als om te checken dat ze daar niet waren, dat ze niet aan het kijken waren. De slanke kattin zette toen een stap naar voren, boorde haar blik in die van haar moeder. Ze had niet lang meer. Dat deed pijn, dat kon ze niet ontkennen. Haar moeder was stervende. Hoe erg hun relatie ook geweest was, hoe stroef het ook gelopen had, een deel van haar was nog steeds die jonge enthousiaste kitten die naar pluisjes sloeg samen met haar moeder, die altijd verlangde naar haar aandacht en haar goedkeuring. Maar ze kon niet anders dan haar emoties maskeren in een stille woede, ook al zat er geen echt vuur achter de frons op haar snuitje. Ze had afscheid genomen nadat ze voor het eerst teruggekomen was uit de bergen. Ze had gehuild en geknuffeld, had de jonge kattin gespeeld die ze was. Maar ze was er klaar mee, Starclanverdomme. "Hoe durf je hier terug te komen.", siste ze, woede in haar stem, kaken op elkaar geklemd, klauwen in de grond begraven alsof ze op het moment stond om aan te vallen. "Wat geeft jou het recht om steeds onze levens op te schudden? Waarom kon je niet gewoon weg blijven toen je besloot dat het beter was om ons te verlaten?"

Hij hield zich bewust op de achtergrond, wetende dat Brindleleaf hier was om haar afscheid te nemen. Hij had geen directe familie op wie hij kon terugvallen. Enkel de kittens van Brindleleaf waren katten die hem nauw aan het hart lagen. Hij had hen altijd in de gaten gehouden, uiteraard vanop een afstand. Ze hadden hoogstwaarschijnlijk niet eens door dat hij dat gedaan had. Hij liet zijn blik langs de omstaanders gaan, zoekend naar de hoge rangen die hij hier eerder had achtergelaten. Oceanstar en Stallionheart waren nergens te bespeuren. De eerste kat die hen leek aan te spreken, alsof hij voor de clan sprak, was Blazesong. Was dit nu Blazestar? Barksound kon in ieder geval niet volgen met wat de huidige rangorde was in Windclan. Hij was in ieder geval toch blij dat enkele katten naar voren kwamen om Brindleleaf te begroeten, het deed hem deugd. Tot de donderwolk van de familie naar voren kwam. Barksound spitste zijn oren en was alert voor wat komen zou. "Hoe durf je hier terug te komen." Haar toon beviel hem niet en even haalde hij verdedigend zijn lip op als teken, als signaal dat ze moest oppassen met wat ze ging doen. "Wat geeft jou het recht om steeds onze levens op te schudden? Waarom kon je niet gewoon weg blijven toen je besloot dat het beter was om ons te verlaten?" Hij zette een stap naar voren en hield zijn ogen strak op de poes gericht. Barksound was enorm geduldig en had zelfs jaren op zijn liefde gewacht, maar als er iemand één poot uit stak naar haar, zelfs al was het haar bloedeigen dochter, zou hij ingrijpen.

De kater had rumoer in het kamp gehoord toen hij terug gekomen was. Een groepje katten verderop had zich verzameld en hij hoorde de stemmen van zijn deputy en zijn voormalig deputy, Amberstorm. Met snelle stappen kwam hij op de groep af en zijn oog viel op 2 warrior's die hij een lange tijd niet gezien had. Hij was nog jong geweest toen zij in WindClan waren, maar hij kende ze wel. Brindleleaf en Barksound. Hij knikte kort naar de katten. Hij hoorde Brindleleaf vragen wie de leiding had. "Ik," sprak hij toen kalm. "Na de dood van Oceanstar is Stallionstar in haar plek gekomen. Toen hij geroepen werd voor een hoger doel ben ik door StarClan gekozen als opvolger." legde hij rustig uit. Brindleleaf had aangegeven dat als ze niet terug genomen werd dat ze dan tenminste haar kinderen wou spreken. Dat was redelijk. Wolfstar zijn hoofd maalde. Hij kon deze katten niet terug de clan in laten. Ze waren te lang weg geweest. Hij wist niet wat ze gezien hadden, wie ze gesproken hadden en waar hun loyaliteiten lagen op het moment.

"Brindleleaf, Barksound," hij knikte beide katten met een kleine glimlach toe. "Hoewel ik het fijn vind om te weten dat oud-WindClanners gezond en wel zijn, kan ik jullie niet terug de clan in laten. Ik hoop dat jullie mijn keuze begrijpen." het was een moeilijk iets om te beslissen, maar iets dat gedaan moest worden. Hij kon de keuze ook niet op Blazesong leggen. "Ik wil jullie wel graag de kans geven om afscheid te nemen van jullie geliefden in WindClan, voor een laatste keer. Graag wel buiten het kamp." zijn blik ging kort tussen de twee katten heen en weer, hoe zouden ze dit op pakken?

Brindleleaf vertelde hem dat het goed was, waarna de kater kort met zijn oortjes trok. Hij zette een klein stapje opzij, maar bleef wel alert. Een stapje opzij betekende niet dat hij hen niet in het oog hield. Barksound hield zich verder buiten de discussie, al hield hij wel elke kat in het kamp in de gaten. Hij zocht bekende, katten die hij kende. Hij draaide zijn kopje nu terug naar de groep die zich rond hen had verzameld toen Brindleleaf vroeg wie de leiding had over het kamp. “Ik weet niet wie de leiding nu heeft, ben jij nu Blazestar of ben je de deputy van WindClan? Als jullie mij nu weg willen hebben dan begrijp ik dat heel goed, maar mag ik dan nog even met Amberstorm, Falconpaw en Hazelpaw praten? Desnoods buiten het kamp als jullie dat liever hebben. Alsjeblieft.” Hij wilde haar graag de kans geven om afscheid te nemen van haar familie, daarvoor had hij haar mee terug naar Windclan begeleid. Hij had haar opgewacht, gewacht om terug naar huis te gaan. "Ik. Na de dood van Oceanstar is Stallionstar in haar plek gekomen. Toen hij geroepen werd voor een hoger doel ben ik door StarClan gekozen als opvolger." Hij draaide zijn oren naar voren bij het horen van een andere stem, Wolfheart. Al was het nu Wolfstar volgens de uitspraak die hij gedaan had. Oceanstar was gestorven? En hij had Stallionstar volledig gemist als leader? Hij was bij de dood van Bronzemask, ex-deputy van Windclan, vertrokken om Brindleleaf op de hoogte te brengen in de Tribe van de dood van haar zus. Was hij dan zo lang weggeweest? Hij had geen rekening gehouden met tijd en hoe het op zo'n korte tijd volledig kon veranderen. "Brindleleaf, Barksound," De frons, die bij de eerdere uitspraak op zijn snoet was verschenen, richtte hij bedenkelijk naar Wolfstar toen hij persoonlijk werd aangesproken. Hij was geen kater van veel woorden, zou zich ook niet opdringen bij anderen, maar met de volgende uitspraak zou hij het moeilijk hebben. "Hoewel ik het fijn vind om te weten dat oud-WindClanners gezond en wel zijn, kan ik jullie niet terug de clan in laten. Ik hoop dat jullie mijn keuze begrijpen." Hij knipperde zijn frons weg en wiebelde een beetje onbegrijpelijk bij het horen van de uitspraak. Hij zou echter niets zeggen, dat lag niet in zijn aard, niet meer. Hij draaide zijn oren echter wel lichtjes naar achteren. Hij mocht dan wel niets zeggen, maar zijn oren gaven weg dat hij niet helemaal achter de beslissing stond. Brindleleaf zou hij de kans geven om afscheid te nemen van haar familie, zoals hij haar beloofd had. Hij wilde haar afscheid in geen enkel geval in de weg staan. Barksound vermeed oogcontact, zowel met de Windclanners als met Brindleleaf.