I've seen it all

De avond begon langzaamaan te vallen. Kauhu had zojuist zijn grootste prooi afgestaan aan Orchis en zag dat een andere kat zo slim was geweest om hetzelfde te doen. Dat zorgde ervoor dat zowel Orchis als de nieuwe deputy – nee, Captain – te eten hadden. Kauhu hield met een lui oog in de gaten of de twee al gegeten hadden, al was het enkel Orchis die zijn eten op moest hebben voordat de rest mocht eten. Hij ging niet liegen: zijn maag was echt aan het rammelen op dit punt, maar Kauhu wist wel beter dan de regels te breken en dus wachtte hij geduldig tot de General had gegeten. Toen dit eenmaal het geval was, boog hij zichzelf naar zijn prooi en begon ervan te eten. Zijn amberkleurige tot gouden ogen gleden echter omhoog toen hij een blik op zich voelde en toen hij opkeek, zag hij dat de blauwe ogen van Nehzoda naar hem keken. Hij onderdrukte een inwendige zucht, glimlachte zogenaamd oprecht naar het kleintje en knikte toen naar de prooi. “Delen?” vroeg hij op een rustige toon. Het kleintje had immers geen moeder meer dat prooi voor hem kon voorzien en met de nieuwe regel die ervoor zorgde dat kittens al één maan vroeger young ones moesten worden, moest zijn lichaam goed klaargestoomd worden voor de strijd.

De avond begon te vallen, de tijd dat die kleine felle stip aan de hemel eindelijk neerzakte en plaats maakte voor de andere, iets mindere felle stip. Ze noemden ze de zon en de maan, maar de maan was altijd diegene die het mindere kreeg. De maan scheen minder fel, op bepaalde punten was ze er zelfs niet, omdat ze de kansen niet kreeg. Ze miste alles wat ze verdiende te hebben. De zon maakte geen plaats voor haar, want telkens moest de zon naar onder voordat de maan naar boven kon komen. Ze kwamen nooit tesamen naar boven, en dat was wat voor een ëgoist de zon was. Ja, de zon gaf warmte af, en ja, de zon gaf meer licht. Maar de maan deed zo hard haar best en iedereen negeerde haar. Tja, de harde kant van het leven he. Zijn blauwe ogen hadden zitten staren naar de schemering terwijl hij weer dacht aan in zijn kinderslaapieland te duiken. Misschien was het nu voor deze ene keer nog te vroeg, want hij had eerst zin om wat anders te gaan doen. Zijn scherpe blik vond de ogen van een grote kater, een member. Hij zag er best wel indrukwekkend uit, maar nog lang niet zo indrukwekkend als de General en de Captain. De tom had al een tijdje opgekeken naar de General; hij was zo anders en zo uniek, hij was raar maar hij had zijn eigen manier van doen. Echt puur respect.

Maar respect voor deze gast had hij er minder. Hij was zelfs een beetje te sympathiek, en misschien kon hij dat wel gebruiken. Welke member zou in hemelsnaam willen delen met een kitten? Dat was niet hoe een Elite kat in elkaar zat, of tenminste toch niet hoorde volgens hem. Maar hij was maar een kitten, wat voor rechten had hij? “Oeh! Jaaa, ik heb honger!”, piepte de zwarte kit en golfde wat met zijn dunne staart die wat dikker was op het einde. Zijn stem klonk vol met enthousiasme, al had hij helemaal geen honger. Hij had gewoon zin de sympathie van deze kater voor kittens te misbruiken, nu hij die kans toch zag. En wanneer Nehzoda kansen had, zou Nehzoda kansen grijpen.

Kauhu’s mondhoeken drukten kort omhoog toen hij de woorden van de kitten hoorde. Nog zo jong. De nieuwe regel van de General zorgde er echt wel voor dat de kittens tot het uiterste getest werden, maar als ze er bloeddorstige, jonge katten voor in de plaats kregen, waarom ook niet? Hij was niet zo zeker van iedereen dat ze echt hun plaats zouden vinden in de Elite: hij had dat poesje gezien die van de bergen naar de Elite was gekomen en daar viel niet veel mee aan te vangen. Ze was ontzettend bang en liet die angst ook naar iedereen doorschijnen, zelfs naar de General. Het was vermakelijk om te zien hoe snel ze terug in haar schulp kroop zodra iemand iets tegen haar zei en Kauhu had het vermoeden dat ze het niet lang zou redden in de Elite, hoezeer Hyzenthlay haar ook wilde beschermen. Kauhu scheurde een deel van zijn prooi af en gooide het daarna in de richting van de kitten. “Eet,” zei hij daarna op een gebiedende toon en met een knikje. Hij ging bij de kitten zitten en boog zich naar voren om te eten, waarna hij bedachtzaam in de richting van Nehzoda keek. “Mis je je moeder?” vroeg hij op een rustige, sympathieke toon.

Ach, wat leuk. De bruine kater scheurde een stuk van de prooi af en gooide het naar hem toe. De grotere kater ging vervolgens naast hem zitten en vroeg hem of hij zijn moeder miste. Zijn moeder? Waarom boeide dat iedereen toch. Zijn moeder was een stommie. “Nee. Waarom zou ik?”, grinnikte hij vervolgens. Zijn moeder missen zat er echt niet in, hij had er ook nooit eentje nodig gehad. Zijn moeder was een kat die een langwerpige schaduw op hem en zijn zus hadden gericht. Ze gaf hun wel veel liefde, maar ze was te overgevoelig. Ze wilde dat zij tweeën haar voorbeeld zouden volgen, maar lieve Bloodclanners? Dat kon echt niet. Uiteindelijk had ze gepland de Elite te verlaten en daarmee dubbel en dwars te verraden. Hij was nog net iets te klein om haar zaken en problemen te snappen, maar hij wist één ding wel. Zijn moeder was een domme, naïeve kattin en hij was zo tevreden dat hij dood was. Nu zij niet meer in de weg stond, scheen de zon recht op hem en stond zij niet meer in zijn weg. Nu had hij eindelijk de ruimte en het benodigde licht om zijn goede toekomst te bouwen. De zwarte kater boog zich voorover en at wat van de prooi, het bloed in zijn bekje proevend.

Kauhu wierp een bedachtzame blik naar opzij toen Nehzoda een antwoord gaf op zijn vraag. Niet echt een antwoord dat je zou verwachten van een normale kitten. Maar ja, in de Elite was niks normaal. De kittens werden hier heel anders opgeleid dan in die zielige Clans. Kauhu kon nu al makkelijk voor zich zien hoe het zwarte katertje voor hem een gewetenloze moordenaar zou worden. Hij zag de zwarte kitten wel eens omgaan met dat zachte pluizenballetje, Harmony. De dood van Nehzoda’s moeder had haar duidelijk gechoqueerd en Kauhu wist niet of ze haar ooit hard konden maken, maar Nehzoda zou een heel ander verhaal zijn. Een aanwinst. “Je hebt gelijk, waarom zou je ook,” zei hij op een achteloze toon. “Misschien is het wel beter dat ze er niet meer is.” Hij liet zijn blik naar opzij glijden en zocht met zijn blik naar Harmony. Het interesseerde hem wel waarom Nehzoda met zo’n zachtaardig karakter omging terwijl het duidelijk was dat het zwarte katertje allesbehalve zacht was. “Waarom ga je met Harmony om?” vroeg hij aan de kitten. “Ze lijkt me allesbehalve Elite materiaal.” Hij zei het op een zorgelijke toon, alsof de toekomst van het pluizenballetje hem ook maar iets kon schelen. Tsk. Echt niet. Als zij dood zou gaan door haar eigen fouten, dan was dat weer één last minder voor de Elite om bij zich te hebben.

En het beste was, was wanneer ze je een goed gelijk gaven. Hij gaf zelfs toe dat het misschien beter was dat ze niet meer leefde. Het was ook een grote feit, als zij er nog was, stond ze in zijn weg. In de weg van zijn plannetjes en zijn leven. Maar nu ze er niet meer was, voelde hij zich als zo’n vogel die net uit een kooi was ontsnapt, dat gevoel ja. De kleine kater kauwde op z’n prooi terwijl de ander hem vragen stelde over… Harmony. Exact het tegenovergestelde van hem, letterlijk en figuurlijk. Hun namen waren tegenovergesteld, hun persoonlijkheden ook. Zelfs hun vachtkleuren… Het enige dat gelijk was, was de oogkleur. Ach ja, Harmony was altijd al een zielig boontje geweest in de bonensoep. “Harmony is een stomme, zielige kitten. Ze hoort hier niet te zijn, weent elke dag en verdrinkt bijna altijd in haar eigen traantjes”, begon hij. “Ze is net zoals mijn moeder. Op een dag wil ik dat ze stopt met mij zo lastig te vallen en dat zij, net zoals m'n mama, ook in haar... 'Eeuwige slaap' ... Gezet wordt”. Hij gaf amper iets om haar, misschien 1%, maar dat was niet genoeg om er echt voor haar te zijn of echt om haar te geven.

Nehzoda begon een perfecte beschrijving van Harmony te geven en Kauhu onderdrukte een grijns. Dat kon het zwarte katertje wel allemaal beweren, maar Kauhu had heus wel gezien dat als er toenadering was, het langs Nehzoda’s kant kwam en niet van Harmony. Die kitten durfde niet eens een muis te benaderen al zou het heel stil blijven zitten. Kauhu vroeg zich af waarom de moeder van de kitten haar niet gewoon geloosd had tijdens de tocht van de bergen naar de Elite toen ze nog de kans had. In tegenstelling tot Harmony leek haar moeder juist wel materiaal voor de Elite te zijn, dus Kauhu snapte niet waarom Harmony’s moeder niet gewoon een einde maakte aan de ellende van haar dochter. Dat zou Kauhu wel doen in haar geval. “Dat beantwoordt niet mijn vraag, Nehzoda,” sprak hij op een sympathieke toon. “Je beschrijft nu alleen maar wat ik al weet. Ik vroeg je waarom je met haar omgaat. Als je zo graag wilt dat ze gedood wordt, waarom verspil je dan nog je energie aan haar? Je kunt de tijd die je met haar spendeert ook spenderen aan kittens die iets meer in jouw categorie vallen.” Kauhu keek Nehzoda peilend aan terwijl hij wachtte op antwoord.

Misschien had hij zijn vraag niet rechtstreeks beantwoord, maar hij had de beschrijving van Harmony nodig om de vraag volledig te kunnen beantwoorden. “Het probleem is namelijk…”, de zwarte kitten richtte zijn blauwe ogen verveeld op de grotere kater. “Er is geen enkele kitten die valt in mijn… ‘categorie’.” Het was de eerste keer dat hij dat woord uitsprak, dus liep het wat moeilijk voor hem. Maar dat deed er niet toe nu, het ging om de inhoud en niet om de details. Hij nam nog een klein hapje van de prooi en na het inslikken ging hij weer verder. “Heb je gezien wat onze General met mijn mama heeft gedaan? Hij heeft haar in eeuwige slaap gezet. Ze werd niet meer wakker na wat hij had gedaan”. Zijn arme moeder toch, het slachtoffer. Een triestig test-object. Ze had het kunnen vermijden als ze de Elite niet had proberen verraden. Maar helaas pindakaas. “Ik wil hetzelfde doen met Harmony. Ik wil dat ze denkt dat ik haar bestie ben, en dan wanneer de goede tijd komt zet ik haar in die eeuwige slaap. Zodat ze nooit meer wakker word en zodat niemand nog walgt van haar traantjes”. Hij begon te grijnzen toen hij erover dacht. Het was een goed plan toch? Wat was hij toch een kleine monstergenie. Eén ogenblik en alles was anders. Alles was chaos. Ja ja, zo zou het zijn.

Kauhu liet zijn blik naar Nehzoda glijden toen het kleintje begon te spreken. Het klopte dat er weinig kittens waren die zo zouden reageren als ze hun moeder voor hun ogen zagen sterven zoals Nehzoda dat had gedaan en het klopte dat het zwarte katertje een unieke manier van kijken op de wereld had, maar Kauhu wist niet per se of er geen andere kittens waren die niet in zijn categorie vinden. Er zouden er in geval zijn die meer passend bij hem waren dan die Harmony. Kauhu trok met zijn oortje toen Nehzoda zijn volgende woorden sprak, zijn mondhoeken naar beneden dwingend. Het leek erop dat Nehzoda wel een trekje van hem had en dat vond hij ergens wel leuk om te weten. Misschien zou Orchis hem toewijzen als Nehzoda’s mentor en kon hij Nehzoda nog meer manipulatieve trekjes aanleren. “Dat klinkt als een schitterend plan. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben,” zei Kauhu met een knikje. “Al denk ik dat ik misschien nog wel een leuker plan heb.” Hij ging dichtbij de kater zitten en verlaagde zijn kopje tot Nehzoda’s niveau zodat anderen hem niet konden horen. “Wat nou als je probeert om Harmony de weg van de Elite aan te leren? Misschien kunnen we haar wel kneden zodat zij een beetje zoals jou wordt.” Hij haalde vervolgens achteloos zijn schouders op. “En als dat aan het einde van de rit niet blijkt te lukken, dan kun je haar altijd nog in eeuwige slaap zetten.” En anders zou haar mentor dat wel voor haar doen. Als ze al zou falen bij haar final assesment, dan zou het al snel einde oefening zijn en dan hoefde Nehzoda niet eens iets te doen. Maar zijn plan was in elk geval al schitterend en Kauhu moest toegeven dat hij het katertje wel wat meer begon te mogen.

Hij wist niet waar hij het vandaan had. Maar het was zijn ware aard om zwakkelingen hun leven te verpesten. Diegene die zacht waren zouden sterven in één ogenblik. Was dat niet leuk? De zwarte kater hoorde hoe de bruine tom vond dat het klonk als een schitterend plan, want dat was het natuurlijk ook. Het had hem niet erg veel denkwerk gekost, maar dat was ook niet zo moeilijk als dat hetgene was dat je wou hebben. Om een zielige poes te zien sterven, net zoals zijn moeder. Al zijn dromen leken wel uit te komen. Maar, er was altijd een maar. Kauhu meldde dat hij zelfs nog een leuker plan had en hij draaide met zijn grote oren om te luisteren wat hij te zeggen had. Verbeteringen waren altijd welkom, of extra ideetjes. Alles mocht als het maar hielp. De member zei dat Nehzoda kon proberen om Harmony een beetje te kneden en te vormen zoals hem. Dat kon, maar dat zou onnodige moeite zijn, niet? Waarom al dat extra werk als ze toch maar zo’n softie was? “Maar de kans is nog steeds erg groot dat ze zal weigeren zich aan te passen aan onze harde manieren… Want dat is nou eenmaal hoe ze is”, begon de zwarte tom, al toonde hij interesse in het plan, het was niet erg logisch voor Harmony om zich zo te bekeren. “Eeuwige slaap lijkt nog steeds het beste lot voor haar. Ze gaat sowieso anders verdrinken in haar eigen tranen wanneer ze haar halsbandje moet behalen”. Dat kind was bang voor alles. Voor bloed, voor geweld, zelfs voor hem. Maar misschien was die angst die zij voor hem had, wel een goed middel.

Kauhu richtte zijn blik naar het zwarte katertje en gaf een knikje toen hij zijn woorden sprak. “En daar geef ik je ook honderd procent gelijk in, maar soms gebeuren er dingen waardoor katten wel leren om hard te worden.” De kans leek hem klein nadat Harmony had gezien hoe Nehzoda’s moeder werd vermoord en ze nog steeds dezelfde karakteristieken had als toen ze in de Elite kwam, maar wie weet. “Waarom sluiten we geen deal?” vroeg hij met een lichte glimlach om zijn lippen, alsof hij het over het weer had of de prooi in plaats van het lot van een levende kat. “Je wacht een paar manen af en kijkt hoe haar training gaat en als je ziet dat ze haar final assesment niet gaat durven behalen, vraag je persoonlijk aan Orchis of je er een einde aan mag maken. Misschien mag je zelfs zo’n opdracht uitvoeren zoals Zahida en Skadi kregen toen ze ervoor zorgden dat Certa en Aura hun eeuwige slaap kregen.” Zijn amberkleurige ogen flitsten naar het zwarte katertje en geïnteresseerd wachtte hij af op wat Nehzoda zou zeggen.

Het was erg simpel. Harmony zou zich niet zomaar bekeren of veranderen. Ze was zo’n zwakkie. Ze had gezegd dat ze van de tribe kwam. Als hij zijn mama’s verhaaltjes mocht geloven, dan waren het een paar erg zwakke katjes die daar leefden. En natuurlijk stamde zij dan daar weer van af. Het was allemaal zo eenvoudig als wat. De bruine cypers gaf aan dat hij de kit gelijk gaf, maar dat sommige gebeurtenissen ervoor zorgden dat sommige katten wel hard werden. Maar daar sloeg hij wat twijfel in, want Harmony begon alleen maar te wenen bij elk ding dat er gebeurde. Waarschijnlijk zelfs als ze blij was. Toen kwam hij met een interessant voorstel voor een deal. De zwarte kater spitste zijn oren om te luisteren. ‘Je wacht een paar manen af en kijkt hoe haar training gaat en als je ziet dat ze haar final assestment niet gaat durven behalen, vraag je persoonlijk aan Orchis of je er een einde aan mag maken. Misschien mag je zelfs zo’n opdracht uitvoeren zoals Zahida en Skadi kregen toen ze ervoor zorgden dat Certa en Aura hun eeuwige slaap kregen’. Zijn toekomst was onvoorspelbaar. Maar dit voorstel klonk hem wel als iets in de oren een daarop gaf hij een geïnteresseerde knik.

“Deal.”

Een kleine grijns verspreidde zich om Kauhu’s lippen toen Nehzoda zijn toestemming gaf. Hij zou er wel persoonlijk voor zorgen dat Orchis dat aanbod aan zou nemen. En als hij Orchis een beetje kende, dan wist hij ook wel dat de kater Harmony goed genoeg in de gaten hield om Nehzoda’s aanbod te accepteren of niet. Het lag er natuurlijk ook aan aan wat voor mentors Harmony zou krijgen. Als ze Bleaktail of Hyzenthlay zou krijgen, dan zou dat een enorm verschil zijn dan als ze bijvoorbeeld iemand zoals Skadi of Lethal zou krijgen als mentor. Kauhu zou maar wat graag zien hoe de kitten zou reageren als ze een bloeddorstige mentor kreeg, maar hij ging natuurlijk niet te hard laten merken dat de gedachte hem blij maakte. Zijn blik gleed naar Nehzoda en hij gaf de kater een knikje. “Dan zullen we nog even afwachten wie je als mentor gaat krijgen voor je training,” zei hij tegen de kater. “Zijn er members die je interesseren om als mentor te hebben?” vroeg hij aan de kater. Dit gaf Kauhu gelijk ook een beeld met wat voor soort katten Nehzoda graag op wilde trekken, al dacht hij wel dat hij al een beetje kon voorspellen welk antwoord de kater zou geven.

Binnenkort zou hij daarbij een young-one worden en zou hij een mentor krijgen, iemand die hem dingen zou moeten aanleren en hem een beetje zou schapen zoals die wou hebben. En daarom vroeg de zwarte kit zich af wie hij zou krijgen. Maar hij vertrouwde de General in zijn keuzes. Hij zou waarschijnlijk een goede keuze voor hem maken, eentje die hem zou helpen voor zijn toekomst met zijn plannetjes en nogwat. En als hij toch een idioot als mentor zou krijgen, dan bedacht hij wel een plan om van die af te komen, net als met Harmony. “Ik ben benieuwd of die mentor die ik zal krijgen me wel aankan”, grinnikte hij en golfde vrolijk met zijn dunne staart. Toen vervolgde Kauhu met de vraag of hij al wat members had gezien die hem wel interessant leken om member te worden. Het hing er heel erg vanaf. Iedere member had zijn eigen kwaliteiten of had helemaal niets, wat het merendeel van al die members waren. Tegen zoveel members had hij ook nog niet gepraat. Ook het aantal young-ones die hij kende was vrij beperkt. Hij kende Aura, iemand die iets in hem zag van waarde, en die zelf zo stoer leek te zijn. Maar als je zag hoe ze op het einde werd gebracht, dan had je het bewijs recht voor je dat het niet altijd de sterksten of de stoerste waren die wonnen. “Jij zou me wel interesseren als mentor. Of iemand anders die net zoveel verstand heeft als jij”

“Ik ben het met je eens dat het een mentor moet zijn met een krachtig karakter,” grinnikte hij toen Nehzoda zijn woorden sprak. Ja, de kitten had iemand nodig die hem goed kon vormen zoals de Elite zich dat betaamde en niet iemand die over zich heen liet lopen, al kon hij niet zo snel iemand bedenken die dat echt zo was. Sinds dat Orchis aan de macht was gekomen, waren de meeste zwakke katten op Harmony na wel geëlimineerd en de katten die resteerden veel sterker gemaakt. Kauhu had gezien hoe de kater, die zelf nauwelijks aan vechten deed, zelfs de oudste kat bang kon maken en dat was toch wel iets wat respect verdiende, al bleef Kauhu liever ver uit zijn buurt. Niet omdat hij echt angstig was, maar omdat de kater verschrikkelijk stonk. Zijn blik gleed naar Nehzoda en zijn mondhoeken drukten zich omhoog toen de kater aangaf dat hij Kauhu wel als mentor zou willen hebben of iemand met dezelfde mentaliteit als Kauhu. “Ik voel me vereerd dat je dat zegt,” sprak Kauhu op een oprechte toon. “Ik zou het zelf ook een goed idee vinden als jij mijn young one zou worden. En dan is er natuurlijk nog Moros, mijn pleegzoon. Die heeft ook wel wat potentie.” Kauhu’s blik werd vragend. “Hebben jullie elkaar eens ontmoet?” Hij meende Nehzoda en Moros wel eens te hebben zien praten, maar dat was maar kort geweest omdat hij zelf nog op pad had moeten gaan en dus wist hij niet hoe de huidige band was tussen de twee.