∆ Bloodclan [Elite] Ceremonie 1-1-21 Playground

@[Elite]
temporary camp

Zijn kamp was weg. Overrompeld door de mens. Zijn ogen staarde nog de verte in terwijl hij hier zo op de verhoging zat. Het was al avond, misschien zelfs tegen middernacht aan. Hij had grotendeels van zijn clan terug weten te vinden en hierheen gebracht. Het was wat dieper verscholen in het park, bij wat speeltuin apparatuur voor kinderen. Nu het winter was waren hier geen kinderen meer te vinden, vooral al niet wanneer de zon onderging. Toch liet Orchis iedereen elke dag bij de eerste zonnestralen vertrekken en pas weer terug laten keren wanneer het tegen de einde van de dag was. Hij moest ze bij elkaar houden, moest de clan draaiende weten te houden terwijl ze eigenlijk nergens heen konden, terwijl overal nu gevaar dreigde moest hij ze zo dicht mogelijk bij hem houden. Maar het zou maar voor korte duur zijn, Orchis ging niet leven zoals dit: Als bange ratten verjaagd uit hun hol. Hij zou een plan maken, zoals hij altijd deed. Als hij ergens wel goed in was dan waren het problemen oplossen die in zijn weg stonden, want niemand of iets zou hem in de weg staan voor zijn ultieme doel. De tom rekte zijn rug en krabde met zijn achterpoot langs zijn wang. Aan zijn dradige haren op zijn kaaklijn hing wat ijs. Door zijn slordige gedrink van daarnet en de ijzige kou van nu was er ijzel op zijn bakkes gekomen. Dit twinkelde nu echter van zijn haartjes af door de krabbende beweging van zijn poot. De tom kwam lichtelijk overeind en rilde nog wat na. De kou was helemaal in zijn lijf getrokken doordat er amper beschutting te vinden op deze plek. De enkele speeltuin dingen die hier stonden boden wat schuil aan maar hield de kou niet buiten, net zoals de struiken waar dikke gaten zaten tussen de zigzaggende takken en uitgevallen naalden en bladeren. De tom klom veder het dakje op van het verhoogde huisje. Het leek niet erg op een twoleg huis maar had wel wat kenmerken daarvan, enkel waren deze niet van steen maar van hout zoals schuttingen. En er zat een holle metalen buis aan bevestigd. Helaas was dat ding nog kouder dan de grond om in te slapen. De tom schudde wederom zijn smerige doffige pels uit en zette zijn vacht zo dik mogelijk op om de kille wind buiten te laten die nu sterker woei nu hij zo hoog en bloot zat. Zijn keel schraapte hij warm, net als de vorige keer. Dit werd zijn tweede ceremonie op een rij. Waarom wist hij niet, maar hij voelde zich er goed door. Hij voelde zich hierdoor.. de leader. Zijn lippen krulde hierdoor om in een grijns voor hij dan eindelijk de stilte van de nacht doorbrak.

‘’Katten van de Elite’’ Begon hij om iedereens hun aandacht te krijgen. Of gedeeltelijk hiervan, want niet de gehele Bloodclan manschap zat hier onder hem. Er liepen nog overal verdwaalde Bloodclanners rond. Die moesten zo snel mogelijk gevonden worden, want dan pas kon Orchis zijn clan aansterken en weer opbouwen. ‘’We zijn al een paar volle dagen veder sinds we verjaagd zijn als een plaag uit onze kamp. Nog altijd zijn we niet compleet maar daar maak ik me geen zorgen om mijn vrienden.. als we behandeld worden als ratten dan zullen we ons ook zo gedragen, we zullen terugkeren als de plaag die ze denken dat we zijn. We zijn niet te verjagen, we zullen er altijd zijn. In groepen, in onze eentje, tussen de kiertjes en gaatjes en riolen. Het maakt niet uit, want wij zullen altijd bestaan kosten wat het kost. Bloodclan zal het altijd overleven.’’ Zo, dat was wel genoeg peptalk voor nu. ‘’Wij zitten niet op onze kont door een nederlaag, als het nou die rot clankatten zijn of de mens. We gaan gewoon door, altijd.’’ Zijn stem werd luider. Zodat iedereen hem goed horen kon. ‘’Het is dus belangrijk dat alle trainingen doorgaan en dat er elke dag patrols lopen opzoek naar betere beschuttingen, voedsel en clangenoten.’’ Zijn blauwe ogen glommen in het duister terwijl hij iedereen afging met zijn blik. Ze gingen niet lopen niksen omdat ze geen kamp meer hadden. ‘’Voor nu is dit onze vaste kampbasis tot er iets beters gevonden is. Jacht en andere patrols gaan morgen van start en zo ook de training van Certa.’’ De tom speurde de jonge she-cat af. Ze had genoeg tijd gehad om te genezen en nu was het tijd om haar achterstand in te halen. Orchis had alle kracht nodig die er was. ‘’Jou trainingen zullen opgepakt worden door Hyzenthlay. Morgen bij eerste daglicht gaan jullie van start.’’ Normaal koos de mentor wanneer ze begonnen maar Orchis had geen tijd om rustig te wachtte. Alles moest gaan draaien vanaf morgen. ‘’Nelthilta.’’ Noemde hij de naam luid op. De witte kitten, de halfbloed dochter van zijn overleden mentor Sirtlan. Het was dat hij zulke diepe respect had gehad voor zijn mentor dat hij met een zachtere blik keek naar de jonge she-cat, normaliteit schopte hij die kleine haarballen drie meter van hem af als ze dichtbij hem kwamen. Ze was nog jong maar ook haar training zal van start gaan vanaf morgen, want zoals hij al zei: had hij elke kracht nodig die hij er was. ‘’Als Certa teruggekeerd is van haar training morgen ga jij ook op pad met Hyzenthlay. Zij is vanaf nu jou mentor tot jij je final assessment mag halen.’’ Er was één iemand die hij dit toe vertrouwde en dat was Hyzenthlay. Het was dat hijzelf zich niet ging wagen aan een young-one anders had hij het zelf gedaan. Hyzenthlay was een andere naaste van Sirtlan en hiermee iemand waarvan hij kon zeggen dat hij close kennis van was. Iemand die hij dus toevertrouwde met de dochter van Sirtlan. De tom knikte toen hij oogcontact kon maken met de nu nieuwe young-one. ‘’’Voor ik afsluit heb ik nog een andere mededeling. Een young-one heeft zich voor de verwoesting van onze kamp bewezen dat zij ondanks haar leeftijd klaar is om member te worden.’’ Orchis zocht het publiek af tot hij haar calico vacht zag zitten in de schaduwen. ‘’Skadi, jij mag nu direct jouw final assessment afleggen.’’ De tom gaf haar even een momentje om te laten zakken wat haar net verteld was. Het gebeurde namelijk niet vaak dat iemand voor zijn twaalfde moons zijn of haar final mocht afleggen. De Captain besloot dat het nu tijd was om af te sluiten zodat hij zijn aandacht kon leggen op de calico she-cat. ‘’Dit was het voor vandaag,

May you still live at Frithdown.’’

I dOn'T wAnNa ReAd:

Het was een hele grote shitshow geweest de afgelopen dagen. Het kamp van de Elite was overrompeld geweest door de mensen die in de stad woonden en niet vredig ook. Er waren een hoop leden van de Elite gewond geraakt, maar toch hadden ze zich er doorheen geslagen. Het had misschien een dag of twee mogen duren, maar ze hadden zich hergroept in Linwood Park. Bij een of andere structuur met zand er omheen. Het was alles behalve ideaal, maar het zou maar moeten. Zeker aangezien ze er alleen maar verzamelde wanneer de lucht donker was gekleurd, wat aankondigde dat de avond was gevallen. Het was alles behalve warm, maar Skadi was een van de gelukkigen die een warme, lange vacht met zich meedroeg. Al miste ze hier en daar nog wel wat plukken van die stomme doornbossen waar ze zich tijdens haar task doorheen had moeten duwen. Niet zichtbaar met het blote oog, alleen sommige plukken waren nu gewoon korter dan anderen. Met de koude lucht van de winter, de nachten waarin het al begon te vriezen, voelde ze het wel. Ze kon zich als nog maar gelukkig noemen dat ze Certa niet was. Nee, die zou nou opnieuw het fijne van die brandwonden van haar ontdekken; eerst pijn nu bijtende kou. Ze had echt beter moeten denken voordat ze haar belachelijk had proberen te maken en haar uitgedaagd had. Maar soms moest iemand een les op de harde manier leren en zijzelf had graag de leraar willen zijn op dat moment.

Maar dat was nu niet waar haar aandacht op gevestigd was. Nee Orchis had het voor elkaar gekregen dat hij nog een ceremonie kon houden. Wat, vind Brat zich daar nu te belangrijk voor? Skadi kon nog steeds niet erg oog tot oog zien met de meest recente leider van de Elite. Toch, het leek haar wel een puntje om de toekomst van je clan misschien even zelf aan te wijzen en regelen. Zelf gaf ze niet echt veel om het grut, maar om de potentie van de Elite op zijn max te houden, moest je wel de beste matches maken. Misschien gaf ze ze ook wel door aan die maloot, maar ze kon ook haar kop wel eens laten zien. Toch, hier zat ze, te luisteren hoe dat misbaksel van een Certa een nieuwe mentor kreeg. Great, dan kon mevrouw misschien eindelijk eens slagen en member worden. Honestly, zelfs met die wonden had ze niet zo lang bezig moeten zijn, talk about an embarrasment. Misschien was dat waarom haar mentor zo snel de kans had gegrepen om naar de bergen te gaan. Zij zou zelf ook wel van dat kind weg willen rennen. Natuurlijk had Orchis het eerst over hoe ze nog niet compleet waren maar ze dat wel zouden zijn en dat ze altijd wel zouden overleven. Ja was dat niet de mantra van de Elite; dat ze nooit uitgeroeid konden worden. Dit zou hun kampbasis zijn tot ze er wat aan konden doen in ieder geval. Geweldig, ze zat nou niet echt voor haar lol te luisteren naar meneer de commander die op een rot stuk hout zat. Ze zouden in ieder geval verder gaan als normaal; jachtpatrouilles en trainingen. Dat was het moment dat hij Certa haar nieuwe mentor toewees; Hyzenthlay. Skadi had niet veel op te merken over de member, alleen dat die weinig hondentanden had. Maar zo waren er wel meer. Geen ambities dus. Heel anders dan haar. Nee, zij zou respect gaan eisen. Zij zou groots worden, aan de macht, de baas over anderen. Dat was wat voor haar op het pad was gelegd. Nou werd die kleine haarbal Nelitha ook nog eens een young-one benoemd. Gelukkig dat ze nu niet in de toren hoefde te leven met dat zeikkind. Ze had geen zin in tien miljoen andere vragen die ze moest beantwoorden. Toch, zelfs al zouden ze in het oude kamp hebben geleefd als de Twolegs niet waren gekomen, had ze dat niet gehoeven. Wat er nou gebeurde had ze niet voor ogen gehad. Brat leek haar niet al te goed gezind te zijn geweest nadat ze de rode kattin had gevraag om een nieuwe mentor; eentje voor haarzelf alleen. Toch had ze die wel gekregen, albeit van de commander, maar ze was er zeker niet om gaan zeuren. Met Lethal was ze de laatste twee manen van haar training ingegaan en had ze veel meer geleerd dan dat ze van Hellhound ooit had kunnen leren. Haar adoptieve moeder had haar niet alleen de technieken van de Elite aangeleerd, maar ook die van Windclanners. Ze wist precies hoe die zouden vechten nu, mocht ze er ooit een tegenkomen. Het had haar zeker geholpen op haar task die ze had moeten doen. Dat was ook nog eens een heel ding geweest, gevaren hier en daar. Echter had Skadi het niet opgegeven en nu stond ze hier en kreeg ze te horen dat ze eerder haar Final Assesment mocht volbrengen. Nu direct.

Even ging het door haar hoofd wat the hell ze midden in een nacht vol met vrieskou moest gaan doen, waar ze iemand moest gaan vinden, maar die gedachten maakten al gauw plaats voor anderen. Zij zou eerder een member worden, eerder dan Aegir met zijn misselijke bek. Eerder als Certa, die nu al lang de schappelijke leeftijd voorbij was. Eerder als iedereen die haar had uitgelachen omdat ze uit Riverclan kwam. Ze had ze allemaal bewezen dat ze beter was, dat ze hier voor gemaakt was. Een trotse blik kwam in haar ogen terwijl ze iedereen neerstaarde die ook maar naar haar durfde te kijken. Oh, wat zouden anderen toch boos worden. Maar het was niet haar probleem dat ze niet op haar niveau zaten, dat hun het niet aankonden. En Aegir, die haar continu had lopen zeggen dat hij eerder een member zou worden, dat hij het eerder zou maken in de Elite? Nou die zou nu wel een bittere pil moeten doorslikken. Maar zij zelf? Zelf was ze helemaal in haar nopjes. Ze was er klaar voor, wat er haar ook op het pad mocht komen. Ze wachtte dan ook af tot Orchis naar haar toe zou komen met verdere instructies.

Het was een zeer vermoeiende tijd voor haar. Ze was nog steeds geen Member en haar mentor besloot opeens te vertrekken naar de bergen. Misschien kwam die niet eens heelhuids terug, want wie wist wat er in die ‘bergen’ leefden. En als kersje op de taart was de Elite verjaagd uit hun geliefde kamp en wonen ze dus nu in een park. Het was om van te zuchten. ‘Katten van de Elite’. Ze spitste haar oren toen ze de commandant hoorde spreken en kwam dus dichterbij om te horen wat die te zeggen had. Het kon niet veel belangrijks zijn, maar toch kwam ze om te luisteren. ‘ ’We zijn al een paar volle dagen veder sinds we verjaagd zijn als een plaag uit onze kamp. Nog altijd zijn we niet compleet maar daar maak ik me geen zorgen om mijn vrienden.. als we behandeld worden als ratten dan zullen we ons ook zo gedragen, we zullen terugkeren als de plaag die ze denken dat we zijn. We zijn niet te verjagen, we zullen er altijd zijn. In groepen, in onze eentje, tussen de kiertjes en gaatjes en riolen. Het maakt niet uit, want wij zullen altijd bestaan kosten wat het kost. Bloodclan zal het altijd overleven. ’. Natuurlijk zou Bloodclan het altijd overleven. Ze waren de Elite, de oppermachtigste groep van katten die er leefden in dit woud. Niets kon hen breken. Bloodclan zal altijd blijven bestaan, dat wist ze goed. Zelfs als ze zou sterven zou het nog voortleven. ‘ ’Wij zitten niet op onze kont door een nederlaag, als het nou die rot clankatten zijn of de mens. We gaan gewoon door, altijd ’. Het was misschien ook voor haar de tijd om recht te gaan staan. Ze had een tijdje zitten genezen en Stalked besloot ervandoor te gaan. Dat was een erg leuk verhaaltje zeg. Ze zou het gewoon allemaal willen vergeten. De tijd willen verscheuren zodat het nooit gebeurd zou zijn. ‘ ’Het is dus belangrijk dat alle trainingen doorgaan en dat er elke dag patrols lopen opzoek naar betere beschuttingen, voedsel en clangenoten ’, sprak de kater voort. Betekende dit ook haar training? De Elite was nu op een laag punt… Dus het zou best wel gekund hebben. Ze was niet één van de sterkste, maar ze wilde wel wat doen voor de Elite. Ze wilde iets waard zijn. ‘ ’Voor nu is dit onze vaste kampbasis tot er iets beters gevonden is. Jacht en andere patrols gaan morgen van start en zo ook de training van Certa. ’. Oh- hij heeft letterlijk haar naam genoemd. Nou, dat was dan zeker. Ze zou weer moeten gaan trainen nu haar brandwonden niet meer zo hevig prikten als vroeger. Soms had ze last van de kou die haar vel begon aan te tasten, of van de vorst die in haar hart heerste naast het vuur dat er ooit in had gebrand. De kattin begon wat met haar staart te zwiepen en trok wat met haar oortje. ‘ ’Jou trainingen zullen opgepakt worden door Hyzenthlay. Morgen bij eerste daglicht gaan jullie van start. ’. Hyzenthlay? De kattin kruiste blikken met de hare voordat ze een knikje gaf van aanvaarding. Alsof ze een andere keuze had gehad anyway. Oh, en bij de verdere woorden van de Commander leek het dat ze haar mentor ook nog eens moest delen. De poes slaakte een stille zucht. Er kon ook niets goeds gebeuren voor haar hè? Altijd als iets goed leek te gaan liep er weer een nadeel aan haar laars achter. ‘ ’’Voor ik afsluit heb ik nog een andere mededeling. Een young-one heeft zich voor de verwoesting van onze kamp bewezen dat zij ondanks haar leeftijd klaar is om member te worden ’. Wie was het? Wie was er waardiger dan haar om opeens een member te worden ondanks haar leeftijd? Zij was al zoveel manen verloren en opeens werden er verschillende manen voor een ander ingetrokken. Het was zo verdomme oneerlijk. Ze kreeg helemaal niets. ‘ ’Skadi, jij mag nu direct jouw final assessment afleggen. ’. Skadi? Are you kidding me? “WAT”, riep ze boos uit. “Dat kan je toch niet menen?! Dat kind heeft zoveel slechte dingen gedaan waarom zou ze nu zoiets verdienen! JIJ VERDOMDE- ...”. Haar woedende blik raasde naar de calico toe. Ze snoof wat met haar neus en hield haar weer terug. Ze kon zichzelf niet gaan beginnen belachelijk maken voor zoveel publiek. Niet hier, niet nu. Ze was een zwak mietje en ze kon niet veel. Straks was de hele Clan nog tegen haar gekeerd door dat dom kind. Het leven was soms heel teleurstellend. En ze begon het echt te haten.

+Direct: Skadi, Skadi, Skadi & Hyzenthlay

En daar kwam de eerste schreeuwlelijk al; Certa. Natuurlijk kon dat misbaksel er weer niet tegen dat er weer eens erkend werd dat Skadi honderdmaal beter was als haar. De luide ‘wat’ galmde door het park heen en als dat domme kind niet op zou houden, dan zouden de twolegs straks nog een keer op hun af komen. Ze mochten misschien wel in het hulst van de nacht hier verzamelen, maar dat betekende nog niet dat ze veilig waren. Maar nee hoor, de tirade was nog niet klaar. Een hoop onzin die als grond alleen maar pure jaloezie kon hebben. Iets waar Skadi zich niets van aantrok. Niemand had ooit goede woorden over haar te zeggen en het had haar niets gedaan. Zij zat nu hier, enkele momenten verwijderd van het worden van een member. Al die negatieve, zeikende katten niet. Misschien dachten ze nog steeds dat ze er niet klaar voor was, maar zelf was ze er honderd procent zeker van; zij zou na deze nacht terugkomen met een halsband.

De woedende blik die de verbrandde kattin op haar richtte was niet echt heel intimiderend voor haar. Maar Skadi was dan ook degene die haar in de fik had gestoken, degene die amper een geweten leek te hebben. Waarom zou ze wat om Certa geven, al was ze dood gegaan in dat vuur. Echter bleek Orchis het niet te pikken. De commander stapte alles behalve vriendelijk op Certa af. Een blik van de gestoordheid die in zijn kop leefde schoon door, net als die ene keer toen ze hem had getroffen als kitten. Na al die manen had ze dat maar als een ontmoeting met een halvegare afsgeschreven, maar ze wist ook wel dat hij gevaarlijk kon zijn. Dat liet hij hier zien. Ze hoefde in ieder geval niet met Certa te ruilen, niet dat dat ooit de zaak zou zijn. Ze had tijdens haar training haar woede uitbarstingen leren te bedwingen, ze had geleerd hoe, alwhoewel het je sterker kon maken, het ook een nadeel kon zijn in een gevecht. Nu had ze er baat van. Natuurlijk borrelde het nog steeds door haar aderen heen, onder haar huid. Dat zou nooit weggaan, maar ze had er nu wel meer controle over. Certa duidelijk niet, met haar kleine woede uitbarsting van daarnet. Het bleef in haar opinie nog steeds een jankkind. Orchis leek geen medelijden voor haar te hebben en bij zijn woorden kroop er langzaam een grijns op haar eigen gezicht. Oh nu werd ze heerlijk op haar plek gezet, precies het geen wat deze dag, nacht, whatever, nog beter kon maken. Maar het werd nog beter. Haar naam werd opgewekt genoemd, met het commando om Certa haar andere oor er af te snijden. Oh, wat leuk. Dit was zeker haar dag; ze mocht eerder haar Final Assessment doen en ze mocht dat misbaksel van een Certa nog eens verwonden zonder straf. Geweldig. “Met genoegen,” greens ze dan ook, voor ze zich op Certa afgooide. Een simpele uithaal zou niet genoeg zijn, ze wilde extra roet in het leven van dat kind gooien, haar duidelijk maken dat ze echt niet om mee te sollen was en dat ze dat plan van wraak maar moest vergeten.

Ze wilde dit niet meer. Elke keer er iets gebeurde, moest het altijd slecht zijn. Nooit had ze iets goeds gekregen of gedaan. Elk woord dat uit haar bek kwam veranderde alles en iedereen in een ogenblik. Nu ze haar woorden uitgeschreeuwd had, was er niet veel goeds voorspeld. Alweer niet, maar het was zelfs te verwachten. Ze ging tegen hem in, al had ze het zo niet bedoeld- ze was… Ze was gewoon boos op Skadi. Het was allemaal haar fout. Ookal liep alles van daarvoor al mis… Zij was haar grootste vijand, en haar grootste obstakel. De kattin kon niet woedend naar de calico kijken, want haar beeld werd geblokkeerd door Orchis. Hij deed amper iets- behalve haar naar de grond te duwen vanwege zijn dominantie. Ze voelde zich zo zwak nu… Ze was helemaal niets vergeleken met de rest van de Elite.  De witte poes rook zijn stinkende, rotte adem in haar gezicht en merkte zijn eng gestaar op. Ze zat in de problemen, of niet soms? Hij klapte zijn nagels uit en ze stapte voorzichtig naar achteren. Maar niet ver genoeg, want de kater liet zijn klauwen over haar verbrande huid glijden. De kou… En nu dit. Het deed zeer, erg veel zeer… Toch probeerde ze niet te beginnen huilen als een kleine kitten, of te janken als een hond. Ze was een Bloodclanner, ze moest sterk blijven. ‘Het zou toch jammer zijn… dat je weer niet kan trainen door je verwondingen…’, begon die en ze slikte een brok door. ‘‘Je weet toch wat er gebeurd in de Elite met… zwakke katjes? Je hebt al een kans gekregen lief kind... je wilt dit toch niet gaan vergooien door.. jaloezie? Je stelt al niks voor, helemaal niks maar in plaats van dat je nou geprobeerd had een beetje een brave young-one te zijn.. tja, dan had je misschien nog een paar mooie moons kunnen aftellen.. maargoed- als je zo graag nu al een einde wilt aan je leven hMMm? Dan kan dat wel geregeld worden hoor! Orchis doet dat maar al te graag!’. Nee nee nee! Ze wilde nog niet dood. Ze wilde er nog niet aan gaan. De poes was de enigste leftover van haar familie. Ze was de enigste ervan die nog niet gestorven was. Er moest toch een reden zijn dat ze dat vuur had kunnen overleven? Waarom moest de poes dan nu sterven voor zoiets stoms.  De kattin trok met haar oor en zag hoe de tom zijn kop ineens weg trok en zijn gezicht veranderde. ‘‘I-ik… Ik wil nog niet dood…”, sprak ze, al was het duizend keren zachter als wat ze daarnet zei. Ze was bang. Doodsbang- en ze vond het geen prettig gevoel. ‘‘Skadi!’, riep hij. Wat was hij van plan? De stress schoot door haar lichaam heen en de adrenaline stroomde door haar aderen. Haar nekvel stond overeind. Wat ging er gebeuren? De kater zette zich neer op zijn kont en ze keek angstig toe, al bedoelde ze dat helemaal niet. ‘Snij haar andere oor eraf wil je, kindjes die niet luisteren moeten maar even voelen!’, giechelde die. ‘‘Als dit klaar is en niemand anders zijn oren verliezen wilt dan kunnen we eindelijk van start gaan met belangrijkere zaken’. Nou, haar oren waren zo erg nog niet. Maar liefst wilde ze die nog niet kwijt. Niet vandaag en nooit niet. Ze was haar ene oor al kwijt door vuur en die ene stomme clanner- van welke clan die was was ze even vergeten… En de ander wilde ze nu niet verliezen. ‘‘Met genoegen’, sprak de calico. Die verdomde young-one. En wat deed die? Niet moeilijk te raden, ze sprong recht op haar af en de kattin probeerde naar achteren te springen om de aanval te ontwijken, maar het was nogal krap. De witte poes siste naar de ander en zwiepte met haar halflange staart, al was de angst in haar ogen duidelijk te bekennen. Ze was bang. Bang en jaloers, en ze was zwak. De bruin bevlekte young-one probeerde zich niet te laten tegenhouden door haar gevoelens en probeerde uit te halen naar de ander. Met heel veel kracht- die was geboost door haar woede naar haar toe. Haar gevoelens waren nu gemengd, maar als ze nu toch in een gevecht zaten wilde ze zichzelf bewijzen. En daarbij, ze wilde haar oren niet kwijt en ook niet haar leven.

Tags: Orchis & Skadi

Ze had geen medelijden met de kattin voor haar. Het gejammer en gestammer wat ze net had uitgebracht was voor Skadi alleen maar meer reden om haar een les te leren. Zwakte hoorde niet thuis in de Elite. Dat was een les die iedereen moest leren en sommigen op de harde manier. Nu werdt Certa een voorbeeld gemaakt. Een voorbeeld voor iedereen die zo zwak was als de kattin, die tegen een hogere rang in ging, mocht het nou direct of indirect zijn. Ze zou geen martelaar worden, niemand inspireren. Het zou alleen een waarschuwing doorgeven en Skadi zou er zeker van maken dat die doorkwam.

En dus was ze zonder twijfel op Certa afgesprongen. Scherpe nagels uitgeslagen en jeukend voor bloed. Echter was dat kind zo’n laffaard dat ze achteruit sprong, maar ze dreef hierdoor haarzelf juist in een hoek. Iets wat ze zelf ook door leek te hebben. Skadi kon de angstgeur van de ander ruiken, de bangheid in haar ogen zien. Pathetic. Had ze dan helemaal geen gevoel voor eer, dat ze hier zo bang stond te bibberen voor een groot deel van de Elite. Het was bijna een reden voor Skadi om te gaan spelen met haar slachtoffer, om een spelletje van kat en muis te gaan spelen, maar blijkbaar had de oudere young-one daar geen zin in. Certa haalde uit, maar voor Skadi, die alle ruimte had om te ontwijken, was het niet moeilijk om weg de duiken.

Echter liet ze niet op. Nee, ze ramde hard tegen Certra aan. Die mislukkeling mocht misschien groter zijn als haar, maar Skadi was niet zwak. Ze had manen getraind, spieren opgebouwd en geconditioneerd voor momenten zoals dit. Er was een reden waarom zij haar Final Assessment mocht gaan uitvoeren in een paar momenten en dat was niet omdat ze zou verliezen van een overgroeid kind. Skadi werkte de ander naar de grond met een harde klap waarna ze er haast een show van maakte om haar geklauwde poot naar het oor van Certa te brengen. Misschien was ze een sadist, dat ze zo veel plezier vond in het zien van de pijn van anderen en die pijn ook zelf te veroorzaken. Toch bracht ze hem niet langzaam naar beneden. Ze had ook geen zin om hier een jaar te zijn; ze had een Final Assessment om te voltooien. Met een poot hield ze de kattin onder haar nu stevig tegen de grond gedrukt; nagels in het vlees geboord als een drijfveer niet te veel te bewegen. Ze leunde haar gewicht in de grip terwijl ze haar andere poot tegen het oor van Certa aandrukte. Haar nagels boorden door het taaie maar dunne vlees heen, als een haak. Als ze nu zou bewegen, dan zou ze een deel kwijtraken. Als ze stil zou blijven liggen, het gewoon op zou zuigen en laten zien dat ze geen bang, zwak jankkind was wat wegrende bij de minste of geringste pijn, dan zou ze een heel oor kwijt zijn. Als het aan Skadi had gelegen, had ze zelf voor de tweede optie gekozen; dan had je nog iets van eer over.


- Met toestemming van Ema voor de powerplay

Wat een rotzooi was het hier ook. Niet alleen hadden ze nu geen kamp meer, ook was deze groep gevuld met totale imbecielen. Als het aan haar lag, zou Skadi nooit een member worden. Dat er outrage over was, vond ze dan ook volkomen begrijpelijk. Echter zag haar ontzettend goede vriend Orchis dit als een persoonlijke uithaal - want, wees nou eerlijk, wanneer zag hij dat is niet? - en kreeg de young one een les geleerd. Met een lege blik keek Za d'r naar. Wat waren ze eigenlijk ook achterlijk bezig met z'n allen. Moesten ze niet man en macht inzetten om een nieuwe plek te vinden, in plaats van elkaar lopen mutileren voor de lol? Maar goed, wie was zij om de baas in twijfel te trekken. Een giftige blik lag in haar ogen terwijl ze naar Skadi keek. Dom wicht. Haar oor trok richting Hyzenthlay die als een malloot begon te schreeuwen. Idioten. Ze draaide zich weg.

Het ging allemaal veel te snel. Ze wist nog dat ze midden in een cirkel van vuur stond terwijl de calico met die blik, die haar deed lijken alsof ze beter dan haar was, aankeek. En nu gebeurde dat weer. Ze werd naar de grond gewerkt doormiddel van een harde klap en ze had zich nog nooit zo zwak gevoeld. Opeens kwam de geklauwde poot van de young-one in haar oor terecht en het begon haast te steken. Al die pijn begon te steken. She didn't like it at all. Ze voelde zich vernietigd en verslagen... Door een stom kind. De calico duwde haar stevig tegen de grond terwijl ze de klauwen van de ander kon voelen op haar huid. Ze waren zo scherp en ze was nog steeds bang. Ze leek haast te trillen van angst, iets wat een volwaardige Member niet zou mogen durven. Ze mocht niet bang zijn maar het was wie ze was. Een stom, overgroeid kind zonder echte inhoud. Nu zat haar klauw zo goed als echt in haar oor gehaakt- als ze nu bewoog dan zou de witte poes een deel van haar oor verliezen. Dat wilde ze niet, dat kon ze toch niet doen... Maar ze wist dat ze hier niet uit kon komen. Misschien zou ze sterven als ze hier nog langer moest blijven. Zelfs haar mentor zat te juichen, en het was waarschijnlijk ook naar Skadi toe. Ze jammerde in haar kop. De wit met bruin bevlekte kattin zwaaide met haar kop en voelde de pijnscheut van haar oor die scheurde. Ze zwierde met haar poten omhoog om los te komen van uit de grip, ze gromde nog eens naar de ander, en ze liep weg van de hoek. Weg uit het beeld van iedereen. Want het was wel duidelijk dat ze dit niet aankon. Ze was te zwak. Misschien werd ze wel nooit Member op deze manier.

Aegir begreep het niet waarom ze verjaagd waren, waarom ze moesten leven als nomaden. Hij haatte het. In zijn hele leven was het niets anders dan verhuizen van plek en plek en plek. Hij was opgegroeid in Riverclan, toen naar de Elite gebracht, toen naar Shadowclan, toen weer terug naar de tweebenen, om vervolgens ook dat huis weer kwijt te raken. Hij dacht niet dat hij langer dan drie manen op één plek was gebleven. En nu weer waren ze op de vlucht. Je begon bijna te twijfelen aan hun superioriteit. En bovendien, dit huis was het ergste van ze allemaal. Hoe kon Orchis dit blijven verantwoorden met een paar mooie woorden? Hij haalde zijn neus erbij op. Het werd elke nacht kouder. Opeens was de warmte van een nest in Riverclan erg verleidelijk. Of tenminste een nest met een dicht dak erboven.

Maar de mededeling die uiteindelijk kwam, deed zijn maag bijna opkeren. Skadi? Dit was niet eerlijk. Ze... ze was een monster! Een wicht, alleen maar op zoek naar ruzie. Ze verdiende dit zo niet. Hij wilde zijn mond opentrekken, kwade woorden spreken, maar iemand was hem voor. Een jonge poes, die meteen daarvan op de blaren moest zitten. Aegir hield zijn kaken op elkaar en geloofde niet wat er voor zijn ogen af begon te spelen. En heus gevecht, een straf. En natuurlijk won Skadi, want zij was oh-zo-perfect. Hij had een walgende blik op zijn kop toen Certa met geweld haar eigen oor scheurde. Hij had medelijden met Certa. Hij schudde afkeurend zijn kop, weigerde Skadi óf Orchis maar voor een moment aan te kijken. Híj verdiende die assessment. Hij was ouder, deed harder zijn best. Hij had álles gedaan wat hem gevraagd was, getraind als geen ander. Hij had alles ervoor moeten opgeven, en toch kreeg hij geen waardering. Waar was zijn karma? Met een zwiep van zijn staart verliet hij deze godverloren plek. Hij wilde even niemand zien. Ze waren allemaal in hun eigen, stomme, verziekte wereldje. Ze konden niet verder kijken dan hun neus. Soort zoekt soort, dat bleek maar weer. En voor het eerst begon hij eraan te twijfelen of hij nog wel hun soort wilde zijn.

Het bloed sijpelde langzaam uit het oor van certa, rondom haar klauwen en het zorgde voor een paar vlekken op de lichte vacht van haar voorpoot. Niet dat ze er ook maar iets om gaf. Nee, ze greens naar beneden naar Certa, die ze van angst kon voelen trillen onder haar. Serieus, hoe dacht dat verbrande wicht ooit member te worden als ze hier al bang lag te bibberen als een kleine kitten. Ze was gewoon veel te zwak voor dit leven en ze zou beter kunnen oprotten. Al boeide het Skadi het minste of geringste of de kattin het zou overleven of niet, ze wilde die gore kop gewoon niet meer zien. Het over die gore kop hebbende, de kattin onder haar trok hem hardhandig, waardoor ze het grootste deel van haar oor er zelf afscheurde. Skadi had echter geen zin in een gevecht om dat laatste flardje er ook nog af te snijden en dus liet ze Certa gaan toen deze tegenstand tegen haar greep begon te bieden. Ze had nu vast toch wel haar lesje geleerd en zo niet, dan zou ze het later nog wel eens voelen. Ze keer na hoe het zwakke misbaksel wegliep naar een onbevolkte plek, het bloed haar vacht langzaam roodkleurende. Tevreden keek de calico terug naar Orchis, die haar al gauw meewenkte voor haar Final Assessment.