I've got this feeling inside my bones

Het beloofde weer een ijskoude dag te worden. De sneeuw voelde niet bepaald aangenaam aan aan zijn poten en Kauhu trok geïrriteerd met zijn oortje toen het spul natte plekken achterliet in zijn vacht. Hij zou blij zijn als het koude seizoen weer gedaan zou zijn en ze weer normaal weer zouden hebben. Het was behoorlijk koud om buiten te slapen en het feit dat hij vaak uitgehongerd was tegen de tijd dat hij in het kamp was en mocht eten, hielp ook niet echt. Hij hield er echter zijn bek over en volgde gehoorzaam zijn taken op. Hij had zelfs al aangegeven dat hij mentor wilde worden. Hij wist dat hij zo een hondentand kon verdienen en dat zijn aanzien in de Elite alleen maar hoger zou worden. Hij werkte zijn weg naar de top op een gestage manier. Dat leek immers de beste manier te zijn om te voorkomen dat hij het pispaaltje zou worden van anderen en dat hij de aandacht van de Captain en de General op een verkeerde manier zou trekken. Kauhu ploeterde door de sneeuw en liep naar het nieuwe kamp toe, waar zijn blik viel op de kittens. Hij wilde langs ze heen lopen, maar een wit pluizenballetje lag opeens in zijn weg en Kauhu keek er op neer terwijl hij met zijn oortje trok, wachtend tot het pluizenballetje iets zou gaan doen of zeggen.

Sinds een paar dagen lag er iets wits, sneeuw als hij het goed begrepen had. Hij had de eerste keer niet verwacht dat het zo koud aan zou voelen, maar nu hij er een tijdje mee bezig was merkte hij er eigenlijk amper nog iets van en kon hij de verleiding zelfs niet weerstaan om er iets doorheen te gaan liggen rollen. Wat hij hier alleen niet bij had beseft was dat er ook andere katten in het kamp rondlepen, waardoor hij nu ondersteboven naar een van de oudere katten lag te kijken. Hij rolde snel terug op zijn pootjes en staarde de kat aan. Had hij iets verkeerd gedaan doordat hij door de sneeuw had willen rollen? Was deze kat niet blij met hem of hield hij gewoon van staren? "Hallo," Probeerde hij dan ook maar, terwijl hij wat met zijn pootjes ging schuifelen. Hij kon de verleiding bijna niet weerstaan om weer wat met de sneeuw te gaan doen, maar voor nu hield hij zich stil en wachtte hij af wat de andere kat zou gaan doen. Hoe graag hij ook een pootvol met sneeuw de lucht in wilde gooien, hij was er vrij zeker van dat deze member boos zou worden als hij dat deed.

Kauhu trok afwachtend met zijn oortjes terwijl hij naar de kitten keek. Hij vroeg zich af of deze kitten al kennis had gemaakt met Kahuna, zijn dochter. Niet veel katten van de Elite wisten dat hij een dochter had. Dat kwam omdat hij vaak op de achtergrond verdween en niet alle aandacht wilde opeisen zoals Skadi dat leek te willen doen. En het had deze keer goed voor haar uitgepakt, maar Kauhu twijfelde er niet aan dat Orchis haar benoemd had als zijn Captain met een achterliggende reden. Hij had al gemerkt dat als het op vechten aankwam dat Orchis vaak het hazenpad koos – op dat vlak had die domme Aura wel gelijk had toen ze Orchis daar openlijk voor beschuldigd had – maar zijn intelligentieniveau lag vrij hoog en Kauhu kon zich enkel voorstellen hoe de kater in stilte de meest wreedste plannen voor zou bereiden. Kauhu knipperde met zijn ogen en liet zijn blik weer naar beneden glijden toen het pluizenballetje hem begroette. “Hallo,” sprak hij op een rustige toon. “Ben je lekker in de sneeuw aan het spelen?” vroeg hij vervolgens. Hij schepte plagerig wat sneeuw op in zijn pootje en smeet deze vervolgens naar de kitten toe. Hij was hier niet om een band te creëren met alle kittens in de Elite, maar voor nu kon hij zich wel even ontspannen. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat kittens makkelijk te beïnvloeden waren van een jonge leeftijd en als hij deze kitten op kon leiden tot zijn marionet, dan zou dat enkel in de toekomst beter voor hem uitpakken. Dus ja, hij bleef nog wel even.

Was de kat toch niet boos op hem? Dat was mooi. Dan vond hij het misschien niet erg als hij nog even door zou gaan met spelen. Alleen voor hij verder echt de kans kreeg vroeg de grote kat of hij lekker aan het spelen was en kreeg hij een laag sneeuw naar hem toegegooid. Hij glimlachte iets en knikte. "Ja, het is grappig spul." En als hij wilde kon hij erin opgaan met zijn witte vacht. Hij schepte wat sneeuw met zijn pootje en gooide het terug naar de kat. Hopelijk zou de kat er niet kwaad van worden, ook al was het niet echt veel. Gezien het formaat van zijn pootje.

Het antwoord was praktisch gezien wat je kon verwachten van een kitten. Het was onschuldig en puur. Kauhu vroeg zich af hoe lang dat nog ging duren voordat de Elite hem zou gaan beïnvloeden en hem een moordmachine zou maken. Hij grinnikte speels toen er een klein beetje sneeuw naar hem terug gegooid werd en hij boog zich door zijn poten door naar beneden, zijn kopje dichtbij die van de kater. “Weet je waar het nog handig voor is?” vroeg hij op een toon alsof hij de kitten een geheim aan het vertellen was. “Je kunt met jouw vacht je makkelijk verbergen in de sneeuw. Zo kun je andere katten verrassen omdat ze je niet zien aankomen. Maar dan moet je wel goed ervoor zorgen dat je uit de wind blijft zodat ze je niet kunnen ruiken.” Hij gaf de kater een knipoogje en kwam weer wat overeind, zijn blik gericht op de kitten terwijl hij nog wat sneeuw naar de kitten gooide.

Zijn ogen twinkelden iets toen de ander hem begon te vertellen waar sneeuw nog meer handig voor kon zijn. Het was wel waar dat hij met zijn vacht niet makkelijk te vinden zou zijn, maar zou hij ook weten hoe het te gebruiken? Misschien konden ze het oefenen of uitproberen? Hij kreeg nog meer sneeuw naar hem toegegooid en hij dook wat in elkaar, probeerde te zien of hij echt zou kunnen verdwijnen in de sneeuw of dat het gewoon niet zou lukken. "Kunnen we het proberen?" Vroeg hij dan ook, terwijl hij naar de kater keek. Ze zouden mogelijk verstoppertje kunnen doen of een andere kat proberen te gaan besluipen. Er waren zoveel opties.

Het zou hem niet echt lukken om een hondentand binnen te halen door de hele middag met een kitten te gaan spelen, maar als hij het strategisch bekeek misschien ook wel. Misschien zou Yuki hem zo aardig vinden en zodanig vertrouwen dat hij aan Orchis zou vragen om hem als mentor te hebben en dan zou hij alsnog zijn hondentand verdienen. En dan was er natuurlijk nog de gelegenheid dat hij Yuki’s karakter zo kon bespelen dat het in zijn voordeel kon werken. Wat was dat ook alweer? Oh ja. Zich stilletjes werken naar de top. Kauhu onderdrukte een grijns terwijl zijn blik naar Yuki gleed toen deze zijn woorden sprak. “Natuurlijk,” sprak hij op een sympathieke toon. “Waar zou je mee willen beginnen?” Er waren zo veel dingen die om konden gaan in een kitten zijn hoofd en waarschijnlijk zou het pluizenballetje ook wel met een spelletje aan komen zetten waar Kauhu niet eens aan had gedacht. Of helemaal geen zin in had. Waarschijnlijk beiden, zijn geluk kennende.