I will sparkle like a wealthy woman's neck

Vervloekte regen, vervloekte modder! Het hoorde te sneeuwen in deze tijd van het jaar! Niet dat ze nooit klaagde over sneeuw - het was koud, en plakkerig, en koud - maar het was tenminste mooi. In tegenstelling tot de modder die ze nu na ieder wandelingetje buiten van haar poten moest wassen. Maar o, wacht maar modder, straks is er niets meer van je over en glanst mijn vacht alsof je nooit bestaan hebt! Tot ze weer door Day naar buiten werd gestuurd om een Prey Hunter te begeleiden, tenminste. Maar hey, dat waren zorgen voor later, leef in het nu! Er waren katten - kuch, lief zusje, kuch - die zich niet zo druk maakten om hoe ze eruit zagen, zeker niet als ze binnen de kortste keren toch weer vies zouden worden, maar Cardinal wist wel beter. Er was nooit een excuus om niet te proberen er tiptop uit te zien. Waar hadden haar voorouders haar anders deze prachtige vacht voor gegeven?

- Eerste post voor Shine

Het was een beetje modderig afgelopen dagen -  dat moest hij jammer genoeg wel toegeven. Het bleef plakken aan zijn zwartwitte vacht en eigenlijk was dit één van de weinige dingen die hij niet zo graag had als hij naar buiten ging. Maar als de modder braaf was en netjes op de grond bleef waar het moest blijven dan vond hij het goed. Eigenlijk was het ook wel de fout van de kat die er in stapte, want eigenlijk stoorde de kat de modder juist. Dat was een zeer diepe gedachte, maar nu moest hij even met zijn kopje uit de wolken en focussen op de andere aspecten van het leven, zoals bijvoorbeeld dat een geliefde Cave Guard- Cardinal, daar stond te staan en te ademen. Dit betekende dat ze sociaal contact nodig had en daarom liep hij er vrolijk op af. “Heeeey Cardinal!”, sprak hij, maar bedacht toen iets. Hij was nu de Healer to-be, en dus moest hij ‘formeel’ doen. Of tenminste toch ietsje formeler. “Ik bedoel- Goedendag, Cardinal with Scarlet Featherrrrrrs”. De speelse noten zaten er nog in hoor!

Een vrolijke begroeting bereikte haar oren en Cardinal keek geamuseerd op naar de kersverse Healer to-be die haar de gunst van zijn hooghedelijke aanwezigheid verleende. Erg koninklijk gedroeg hij zich niet, moest ze zeggen, maar als ze heel eerlijk was vond ze dat alleen maar beter. Hoe raar het ook was om zulke kleintjes aan het roer van de Tribe te hebben, ze had het gevoel dat het wel goed kon zijn, wat jeugd aan de top. Ze voelde zich zelf alleen zo oud, vijfentwintig manen en nog niet eens een totem, terwijl katten van half haar leeftijd de Tribe bestuurden. Ze glimlachte de gedachte weg. Van jaloezie werd je lelijk, had ze ooit gehoord. "Goedendag, o Shine of the Outer Waves, toekomstig Healer van de Tribe of Rushing Water", begroette ze hem met eenzelfde mix van beleefdheid en speelsheid. "Hoe is uw dag tot nu toe?"

Ja, hij was nu één van de twee kleintjes die ervoor zorgde dat de tribe standhield. Het was een beetje raar, maar de Tribe of Endless Hunting had hem gekozen, of dat had Fireteller tenminste toch zo gezegd. Hij deed zijn best om de tribe goed te stellen en om alles te doen dat een Healer to-be ook zou doen. 'Goedendag, o Shine on the Outer Waves, toekomstige Healer van de Tribe of Rushing Water', begroette de poes hem vervolgens, met een mengeling van beleefdheid en speeltijd. 'Hoe is uw dag tot nu toe?'. Het voelde een beetje erg vreemd aan om met 'u' aangesproken te worden. Hij was like, de prins van de tribe, maar aan dat feitje kon hij nog steeds niet wennen. 'Alles gaat redelijk goed met mij ja!", antwoordde hij vrolijk. "En met jou?"

Redelijk goed? Hij klonk meer alsof het zéér goed ging. Hij zou wel blij zijn met zijn benoeming, het was nogal wat om uitverkoren te worden later de Tribe te leiden. Niet dat Cardinal zijn rang graag zou willen. Ja, het was een eer, en zo veel macht moest wel goed voelen, maar nooit meer een partner? Ze begreep niet hoe iemand dat kon overleven. Geen wonder dat Starteller een beetje gek geworden was.
Meteen had ze spijt van die gedachte. Starteller had een beetje rare besluiten genomen, waar Cardinal het niet helemaal mee eens was geweest, maar de vorige Healer had beter verdiend dan het lot dat haar gegeven was. Het was wreed geweest van de sterren, om een moeder van haar kittens af te snijden. Cardinal zuchtte een keer en trok haar gedachten weg van die sombere ideeën. Het was niet alsof ze er enige invloed op had, dus veel zin had het niet om erbij stil te blijven staan. Er was een nu om van te genieten! Bij de vraag toverde ze dan ook weer een glimlach op haar gezicht. "Ik zal me weer uitstekend voelen zodra mijn vacht schoon is", antwoordde ze, en ze ging verder met het wassen van haar poot. O, al die stukjes aarde die onder je nagels bleven hangen waren altijd zó een gedoe om weg te krijgen.

Tja, Healer to-be zijn was iets dat niet iedereen altijd werd. En hij had het ook nooit echt verwacht, van dat hij er zo eentje zou worden. Hij had verwacht een gewone, vrolijke Prey Hunter te worden en niet meteen zo iets belangrijks zoals een healer to-be. Hij was er eerlijk gezegd wel blij mee maar dat was niet de sole redenen dat hij steeds weer vrolijk was. Of bijna altijd toch, want niemand kon altijd blij zijn. Hij was vooral blij wanneer anderen blij waren. Wanneer het leven opnieuw zijn pracht toonde aan hen en ze er nog steeds een deel van mochten uitmaken. En vandaag opnieuw, kwam er een glimlach op de ander haar gezicht. 'Ik zal me weer uitstekend voelen zodra mijn vacht schoon is', antwoordde de kattin op zijn vraag. Modder eh, het plakte echt overal. Maar modder was ook erg bijzonder. "Ik wens je er heel veel succes mee! Al is hij nu ook vrij netjes hoor, naast een paar kleine plekjes maar dat is niet erg"

Wat een onuitputtelijke bron van vrolijke energie was Shine toch altijd. Cardinal moest zeggen dat er érg vermoeiend kon zijn, maar op andere momenten was zijn enthousiasme wel aanstekelijk. Ze lachte bij zijn goedbedoelde woorden. Vrij netjes, een paar kleine plekjes maar dat is niet erg? "Als je ooit een poes wil versieren zul je wel een beetje aan je complimenten moeten werken", miauwde ze geamuseerd terug. Iets te laat realiseerde ze zich dat hij nooit een poes zou mogen versieren en haar mondhoeken zakten wat omlaag. Beetje ongemakkelijk dit, hopelijk had ze geen gevoelig punt geraakt. Was de liefde niet altijd een gevoelig punt? Hemel, wat als dat arme kind al iemand leuk vond?