Bad of Bat man?

Palekit mocht wellicht nog niet al te veel energie bezitten maar dat betekende niet dat ze geen groots karakter bezat. Ze had Hoarsepaw laatst geclaimd als zijnde een kater die van haar was, en dat betekende dat ze een felle blik in de richting gooide van de zwarte Apprentice die ze als rivaal zag. Alles om aandacht te krijgen van de katten die ze graag zag. Haar blauwe oogjes gleden naar het gestalte van de grotere kater, waarna ze langzaam op hem af sloop. Ze zou hem eens leren dat ze heel serieus was hierover!

Palekit was net genezen genoeg verklaard om weer buiten te komen en hoewel het koud was, hoorde niemand haar klagen. Wellicht ook omdat de kitten niet of nauwelijks kon praten en dus voornamelijk met gebaren wat duidelijk moest maken. Wat was een beter gebaar dan laten zien hoe sterk ze was? Haar pootjes leken kort grip te verliezen over de koude ondergrond, het sneeuw dat in haar pootjes prikte, voordat ze glijdend over het sneeuw tegen de grotere kater aan botste en met glimmende oogjes, stil naar hem grauwde. Wat er op neer kwam dat ze enkel haar glimmende tandjes liet zien voordat ze hem speels een tikje met haar voorpoot gaf en hem probeerde om te halen. Wat voor een fantasie een kitten van haar leeftijd wel niet had, natuurlijk kon ze hem nog lang niet verslaan. Maar dat hoefde hij niet te weten, toch? En heel misschien kon ze in hem wel een nieuw knuffelmaatje vinden.


- Ravenpaw

Palekit had niet eens gezien dat de grote, stoere kater aan het eten was. Wellicht ook omdat ze zo klein was en hij met zijn grote lichaam die hoek had afgeschermd. Ze was te klein om hem echt pijn te doen, niet dat het de bedoeling was. Ze kon niet praten en dus niet uitleggen dat ze Hoarsepaw leuk vond om te knuffelen, en aangezien ze haar rechten had leren verdedigen ging het niet altijd op de meest handige manier. Haar mama had haar als jonge kitten niet voldoende aandacht gegeven en hoewel Palekit dit niet specifiek herinnerde, zorgde de ervaringen er wel voor dat ze voor de katten die haar aandacht gaven zou gaan vechten. Een strakke blik werd op het nog witte bolletje vacht gericht waardoor de kitten hem met glinsterende oogjes aan keek. Ze deed nog steeds haar best om hem vast te pakken, wat nooit ging lukken want waarschijnlijk was zijn poot bijna even groot als zijzelf was. Een poging kon echter geen kwaad, toch? Een poot duwde haar aan de kant waardoor ze met een oortje bewoog. Nu was ze weer koud! Ze hield van warmte, knuffels. Echt een Shadowclanner dus. 'Wat moet je, dwerg?' Vroeg de donkere kater waardoor ze haar oortjes in haar nek duwde. Ze moest gewoon aandacht en aangezien hij de eerste en beste was om dat aan haar te geven, besloot de jonge Palekit nog niet op te geven. Ze gebaarde naar zijn staart voordat ze daarna toe stapte en een poging deed er op neer te ploffen. Zie je? Naast Hoarsepaw is er nog meer plek voor knuffels? Tenminste als het aan de jonge flamepoint lag. Ze wilde hem echt niet van hem stelen, ze was gewoon een jong dat van liefde hield. Waarschijnlijk zou ze net zo reageren op elk ander die hem weg zou halen van haar. Zeker omdat ze gewoon een baby was. Een baby die niet kon praten en dus niet uit kon leggen dat ze hem enkel iets duidelijk wilde maken. Ze slikte moeizaam en wees toen met een poot naar haar keel voordat ze haar kopje schudde. Zou hij begrijpen dat praten niet kon? Haar oogjes opende ze zo wijd mogelijk, alsof ze hem met haar schattige blik kon overweldigen. Waarschijnlijk niet, ze was ook gemeen geweest. Ze wist zelf niet wat ze wilde. Was ze misschien jaloers? Of... Of wilde ze gewoon niet iemand kwijt raken? Het leven was veelte ingewikkeld. Zeker voor de kleine flamepoint en dus liet ze haar lipje zielig trillen om te laten zien dat ze niet vervelend wilde zijn, en misschien ook om hem wat ongemakkelijk te doen voelen. Ze was geen vervelende dwerg, toch? Hoopte ze dan maar.

Het duurde even voordat de grote kater door leek te hebben dat zij de kitten was die niet of nauwelijks sprak. Het kostte haar gewoon heel veel moeite om zinnen uit te spreken, en aangezien de meeste katten haar gebaren leken te begrijpen was ze er ook niet op uit om hele gesprekken te voeren met woorden. Het knikken en schudden met haar kop en wijzen leek best een redelijke methode. Ravenpaw schoof zijn aangegeten prooi haar kant op waardoor haar blauwe oogjes een vragende glans kregen. Waar had ze dat aan verdiend? 'Hier, eet maar als je nog wil.' Zei de donkere kater waardoor ze haar pootje langzaam naar het prooi uitstrekte en er tegen aan tikte alsof ze nadacht, en nog een keer controleerde of dit echt voor haar was. 'Je ziet er uit alsof je het nodig hebt.' Bromde hij, Palekit was klein. Zelfs voor haar leeftijd, en hoewel ze duidelijk een vechtertje was, zou ze waarschijnlijk nooit de groei geheel in halen. Langzaam boog ze haar kopje om onhandig een stukje vlees van het bot te halen. Het bleef stil tussen de twee, terwijl de kitten langzaam kauwde. Echt heel veel prooi had ze nog niet gegeten en dit was zeker iets nieuws. 'Je mag Hoarse hebben hoor, als je dat graag wilt.' De oudere kater haalde zijn schouders op. 'Ik kan wel delen.' De kitten stopte even met eten waarna ze hem heel lief, en super onhandig een likje over zijn wang gaf. Ze kon niet echt duidelijk snorren al rees er wel een zacht pruttelend geluid uit haar borstkas omhoog. Toch probeerde ze duidelijk te maken dat ze hem niet voor zichzelf alleen op wilde eisen. Ze wilde gewoon heel graag liefde en nam elke kat die het haar kon geven maar al te graag in. Onhandig drukte ze haar kopje onder zijn kin en duwde ze voorzichtig haar lichaam tegen hem aan, alsof ze toestemming vroeg hem ook in te pikken.