Disconnected

Bloed ruiste in haar oren. Ze had het idee dat iedereen haar aanstaarde. Alsof de geur van rogue al aan haar vacht kleefde. De kattin haalde diep adem. Ze wist niet hoeveel de katten in het camp gehoord hadden, hoe luid hun gevecht was geweest. De wond op haar zij, het klauwspoor over de brandwonde, druppelde nog steeds lichtjes, al begon het bloed te stollen. Traansporen waren over haar wangen zichtbaar, maar haar ogen waren droog. Ze rechtte haar rug, ook al had ze meer zin om te gaan liggen en nooit meer recht te staan, en bleef bijna verloren aan de uitgang van de leiderden staan. En nu? Wat nu? Moest ze gewoon weggaan, het camp uitlopen alsof er niets aan de hand was en gewoon blijven lopen? Maar ze kon haar poten niet in beweging zetten. Ze kon niet weggaan zonder.. Zonder afscheid. Is dit wat haar moeder gevoeld had, toen ze teruggekomen was om afscheid te nemen, ook al was ze rogue, ook al was ze zo veel mane geleden weggegaan? Plots raakte het haar hoeveel ze op haar moeder leek; en hoeveel erger ze was. Beiden hadden ze proberen goed doen voor hun kittens, nietwaar? En beiden waren ze daarin grandioos gefaald. Amberstorm haalde beverig adem. Ze was hier niet sterk genoeg voor. Was dat niet altijd het probleem? Dat ze zich liet gaan, dat haar woede de overhand nam, dat ze niet de discipline had om... Maar wat deed het er ook nog toe.

Open voor familie enzo, voor de rest gelieve even te vragen als je erbij wil!

Winterkit had heerlijk liggen slapen in zijn knusse nest. Hij was een heel stuk gegroeid sinds zijn geboorte, nu was hij in plaats van een klein rond bolletje een groter rond bolletje. Snel zou hij zijn Apprentice naam ontvangen, maar daar moest hij nog heel eventjes op wachten. Het bolle katertje rekte zich flink uit toen hij de Nursery uit was gestapt. Het was koud, en dat was te zien aan zijn dikke vacht. Hij wilde zijn weg naar de prooistapel vinden toen hij gestopt werd door geluid vanuit de Leaders Den. Hij spitste zijn oortjes en.. De stemmen klonken als zijn ouders. Een frons verscheen op zijn gezichtje en hij kantelde zijn kopje. Het was niet goed te verstaan waar het precies over ging, maar hij meende de naam Gorsekit te horen vallen. Ongemakkelijk ging hij wat verzitten en rechtte zijn kleine oortjes toen zijn moeder naar buiten kwam, gehavend van de brand die gewoed had. Na een paar knippers van zijn ronde oogjes stapte hij naar haar toe. 'Mama? Wat is er aan de poot?' vroeg hij met een klein stemmetje, even langs haar heen kijkend naar waar zijn vader nog steeds zou zijn.

Toen zijn broertje dood was gegaan had een van zijn clangenoten hem verteld wat het betekende dat hij er niet meer was en nu hij wat ouder aan het worden was begon hij steeds meer te begrijpen wat het echt betekende. Hij had Winterkit de nursery uit zien gaan en was overeind gekomen en achter hem aan gegaan. Misschien konden ze samen tenslotte wat gaan eten, maar tot de prooistapel kwamen ze niet. Nee, Winterkit had halt gehouden bij de leaders den en hij deed hetzelfde. De stemmen van hun beide ouders waren te horen en hij legde zijn oren in zijn nek toen hij hoorde wat daarna kwam. Dit klonk niet goed, maar wat het precies betekende wist hij niet. Zijn ogen werden dan ook wat groter toen hun moeder naar buiten kwam, gehavend. Wat had hun vader gedaan dat ze er zo uitzag? "Mam?" Sprak hij dan ook alleen maar, onzeker wat meer te zeggen, want hij had geen idee wat er aan de hand was.

Winterkit was degene wiens stemmetje haar weer terug op aarde leek te brengen. Ze keek neer op haar zoon, zo onschuldig, zo puur. Het leek alsof hij zijn poot tot diep in haar borstkas begroep en haar hart kapot kneep met zijn zachte pootjes. Sandkit kwam er ook bij, onzekerder dan zijn broertje, en toen Shiverkit, die niets zei. Amberstorm haalde diep en beverig adem. Ze zette een paar stappen naar voren, weg van de leiderden, maar was voorzichtig om niet te dicht in de buurt van haar kittens te komen. Niet alleen omdat Wolfstar haar dan misschien zelf aan haar nekvel het camp uitsleurde, maar omdat ze hen niet nog meer wou verpesten. Als ze dat al niet waren, met haar bloed door hun aderen. Maar Falconpaw en Hazelpaw leken het best oké te doen, al dacht ze dat dat meer te maken had met de pure goedheid van hun vader. Amberstorm wist niet of Wolfstar diezelfde goedheid had. Maar in ieder geval was hij hier nog, was hij niet van een rots geduwd door haar bloederige poten, had ze hem niet van hun afgenomen. "Ik moet Windclan verlaten..", mauwde ze zachtjes, hun blikken niet ontmoetend maar in plaats daarvan starend naar de grond onder haar poten. Ze dacht terug aan al die manen terug, toen haar eigen moeder hetzelfde nieuws verteld had, niet echt heel anders dan hoe zij het nu deed. En ze haatte zichzelf nog een beetje meer met dat beeld op haar gezichtsveld gebrand. Even zweeg ze terwijl ze nadacht over wat ze moest vertellen, in hoeverre ze hen kon sparen. Ze verdienden de waarheid te weten, ja, maar ze waren nog zo jong. Nog zo onschuldig. Een traan dreigde opnieuw over haar gezicht te gaan rollen en ze sloot haar groene ogen, zo hard dichtgeknepen alsof ze de tranen terug kon dringen. En ze besloot opnieuw het pad van de lafaard te kiezen. Het was niet alsof ze nog eer had, of waardigheid, of een reputatie. Het maakte niet meer uit. "Je vader zal het uitleggen wanneer jullie ouder zijn." Haar stem brak lichtjes. Wanneer ze ouder waren. Dat zou ze nooit mogen zien. Ze zou hun suffixes niet leren kennen, zou niet weten of ze tunneler of moor runner mochten worden, zou niet weten wie hun mentor zou zijn en wat hun favoriete deel van de training was. Amberstorm klemde haar kaken op elkaar. Ze weigerde nu opnieuw te breken, midden in het camp. Ze weigerde hém de voldoening te geven om haar zo open te zien huilen, ook al had hij misschien meer van haar tranen gezien dan wie dan ook.

Hij draaide zijn kleine oortje naar Sandkit, die er ook bij kwam staan. Dat Shiverkit ook haar aandacht op hen gevestigd had ging een beetje langs hem heen, hij had alleen oog voor zijn moeder nu. Ze leek verdrietig, onzeker. Winterkit kneedde ongemakkelijk de grond onder zijn pootjes. 'Ik moet Windclan verlaten..' mauwde zijn moeder toen zachtjes, starend naar de grond. Winterkit knipperde verbaasd met zijn ronde oogjes, niet gelovend wat ze zei. Wat? WindClan verlaten? 'M-maar...' stamelde hij onzeker. 'Je vader zal het uitleggen wanneer jullie ouder zijn,' vervolgde Amberstorm. Hij hoorde haar stem lichtjes breken. Winterkit zette een stap naar haar toe. 'Mama.. Ik.. Snap het niet..'

Wat? Hoorde hij dat nu goed? Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en staarde zijn moeder aan. Waarom ging ze Windclan verlaten? Had dit iets te doen met wat ze net hoorden? Was dat waarom ze er zo verdrietig uitzag. Wat was er gebeurd? Waarom ging ze weg? Hun vader zou het uitleggen? Had hij hiermee te maken? Waarom wilde hun moeder het niet zelf vertellen? "Waarom wil je het zelf niet zeggen?" Uij begreep het niet. Waarom moest ze ineens weg? Dat gebeurde toch niet zomaar? Of had ze een opdracht van hun vader gekregen? Was dat het? Hij wilde nu antwoorden en niet wanneer hij pas ouder was.