And they went [OPEN]

Daar lag ze dan; met haar snuit op de grond. Haar hoofd was zo ver tussen de wolken geplaatst dat ze het steentje midden op haar pad pas door had toen het al te laat was. En zoals een zak aardappelen viel de dikke poes voorover. Voor een paar seconde durfde de poes haarzelf niet te verroeren. De simpele gebeurtenis nog eens goed na gaan in haar hoofd. Iets wat ook simpel was; haar conclusie. Fawnleap lachte alsof haar de grap van de eeuw zojuist in haar oor gefluisterd werd. De poes rolde op haar rug en haar gelach kwam langzaam tot een stop. Ze wiebelde wat met haar neusje die het meeste van de klap had opgevallen, en daarom best wel pijn deed. Met haar dikke poten wreef ze er een paar keer overheen maar veel leek het niet te helpen. Eigenlijk had ze iemand nodig die er een kusje op zou geven, dan zou het vast geen auw meer doen! Juist op dat moment kwam een bekende geur haar neusgaten binnen en onbewust klom ze overeind. Blazesong was in de buurt. Haar hart begon sneller te kloppen terwijl ze zo snel als haar poten haar droegen naar hem toe ging. Toen ze hem eenmaal in haar vizier kreeg zwaaide ze uitbundig met haar poot. 'Heyy daar snackie!'

Het was de manier van spreken, de zoete lucht die de wind met zich mee gebracht had, wat de kleine kater meteen overeind deed schieten. De ogen ontmoetend van de poes die in haar eentje een geheel andere reden vormde waarom het zo veel beter was aan deze kant van de grens. Iets wat ongemakkelijk schoof de kater met zijn poot terwijl hij de poes naar hem toe liet komen. Haar pels heen weer weer zwaaiend met iedere kleine kneine sprong die ze voorzette, het was simpel weg gewoon schattig de poes zo vrolijk te zien. Gek was het dan ook niet dat hoewel zijn ogen nog altijd kleurde  in een lichte tint verdriet hij  wel gedwongen was te glimlachen. Haar woorden, hoewel hem iets wat ongemakkelijk makend, deden zijn hart sneller kloppen, iemand mocht hem zo graag dat hij een nickname had. Dat iemand naar hem toe haaste alleen al. Warm ontving hij de poes dan ook, ongemakkelijk zijn kop tegen de hare duwend, wellicht iets te hard dan de bedoeling was geweest. "H-hey Fawnleap" stotterde hij een beetje, meteen het kopje in twijfel trekkende.

Toen hij zijn kop tegen de hare duwde giechelde ze zachtjes, niet omdat het kietelde of iets dergelijks. Maar het feit dat als hij zo dichtbij haar was, dan voelde ze zich gewoon onverklaarbaar goed, zonder angsten zonder pijn. Blijdschap was de enige emotie die haar lichaam aan leek te sturen. Hij stotterde een begroeting terug en de poes schudde met haar hoofdje. 'Weet je wat mij zojuist is over komen?' vroeg ze enthousiast, maar voor de kater de kans had om een antwoord te geven deed ze een paar stappen terug. En schraapte haar keel; het was tijd voor een demonstratie. 'Ik was opzoek naar wat bloemen, want ik hou van bloemen je weet wel.' begon ze haar verhaal terwijl ze langzaam een rondje begon te lopen. 'En toen viel ik pardoes! over een steen heen.' Ze liet haar lichaam weer op de grond vallen, al dit keer niet zo dat haar neusje auw zij doen. 'En ja toen kreeg ik pijn, nou ja heb nu nog steeds wel een beetje pijn maar minder.'

Haar gegiegel. Het was genoeg om de kater de grond in te doen zakken, lachtte hij haar nu uit? Had hij iets verkeerd gegaan? Zijn bezorgde blik ontmoette haar zachte blauwe oogjes, getint in vreugde dat waren ze. Een zachte zucht van opluchting verliet zijn bekje toen, hoewel kop schuddend, ze begon te ratelen zoals ze wel vaker deed. Voor haar moest de wereld zo veel sneller gaan, zoals ze wild haar verhaal vertelde alsof iedere moment ze al weer weg moest, oh hoe hij hoopte dat ze niet weg hoefde. Op zijn beurt grinnikte de voorheen verdrietige man, wat was de poes tegenover hem toch een kluns af en toe. "Pardoes? Nou zeg wat een gekte overkomt jou toch weer Fawnleap" herhaalde hij op een plagerige toon waarna hij de dikke fluff voor hem zachtjes porde. Al grinnikkend keek hij haar vermaakt aan, was het lastig zijn blik van haar af te halen "Lig je lekker?"

De kattin snorde, als een varken. Dat was iets wat ze vaker deed als ze in een lach bui was. En het paste wel bij haar; ze leek namelijk ook wel een beetje op een varken. Eh; misschien behalve het intelligentie deel. Fawnleap duwde haar lichaam weer omhoog en ontmoette de intense blik van de rode kater, of tenminste voor haar was het intens. Eigenlijk was het elke keer als ze zijn diepe ogen ontmoette met de hare het een intens moment voor haar. "Er overkomt mij altijd wel wat geks." Grinnikte ze terwijl ze op haar beurt hem een por gaf. "Bij jouw niet dan?"

"Er overkomt mij altijd wel wat geks." mauwde de poes waarna ze zijn por terugkaatste, een grinnik volgend `Bij jou niet dan?" Geamuseerd liet de kater zich aan haar zijde vallen, rolde hij zijn staart naast zich en keek hij haar in een wederom aan, zijn blik serieus"Hm, ik vind het zoiezo gek als ik iedere ochtend wakker moet worden in een wereld als deze terwijl ik zeg dit niet te willen, als ik heel eerlijk mag zijn." De kleine kater knikte, een zucht zijn bek verlatend, iedere keer als hij sliep hoopte hij toch altijd weer gewoon voor eeuwig te kunnen blijven slapen hoor, daar had hij in ieder geval rust.

"Hm, ik vind het zoiezo gek als ik iedere ochtend wakker moet worden in een wereld als deze terwijl ik zeg dit niet te willen, als ik heel eerlijk mag zijn." Die haar snoet versierde was gleed langzaam weg. Als regen op die de verf van een meesterwerk uitwiste. Ze had simpelweg de deze revelatie niet verwacht. Het schokte haar, eerlijk gezegd. Fawnleap had niet kunnen bedenken dat hij zo in het leven stond. "Oh, dat spijt me." Sprak ze zachtjes, en bij het gebrek aan beter.

Ze bood haar excuses aan, was er iets om sorry voor te zeggen? Verward trok de kater met zijn oortjes terwijl hij de poes aankeek, haar stem was zo zacht geweest, was het dan echt zo heftig? Was het echt zo vreemd zo te denken in tijden als deze? In tijden waar iedereen vertrok? Dood erbij neer viel? Had ze dit wel door? Zo positief als ze door het leven ging. De kater glimlactte zachtjes, zou ze wat van die magie kunnen delen met hem? Samen positief door het leven gaan, niks ellendigs zien, het was een zoette droom zo ver weg. En toch zo dichtbij, zoals hij bij haar was, zoals hij nu zowat tegen haar aanlag, de smaak van honing op zijn lippen. "o-oh" prevelde de kater wat onzeker "Het, het was niet mijn bedoeling je pret te bederven Fawnleap." Nog altijd zacht glimlachend keek hij haar aan, hij haatte het haar zo te zien, zo van d'r plaat gebracht. Samen positief? Dat was het toch?.

Fawn hield haar hoofd wat schuin toen de kater begon te glimlachen om vervolgens op zijn beurt de excuus aan te bieden. Het klonk een beetje dom, maar ze was oprecht in de war. Was dit een ware glimlach of eentje die hij opzette? Want hij had net aangegeven dat hij dit helemaal niet wilde. Wat betekende dat hij ongelukkig was? En als je je zo voelde dan liet je dat toch duidelijk merken? Met huilen enzo? Niet met zoete woorden en opgeheven mondhoeken? Als zij verdrietig was dan was dat altijd duidelijk. Wilde Blazesong dat niemand zorgen over hem ging maken? Maar- hoezo niet? "Als er iets met je is, wat dan ook." Begon ze langzaam. "Dan hoef je dat niet te verbergen okay? We zijn een team en wat het ook is we komen er doorheen."

"Als er iets met je is, wat dan ook." Begon ze, haar stem langzaam maar oh zo honing zoet."Dan hoef je dat niet te verbergen okay? We zijn een team en wat het ook is we komen er doorheen." Verbaasd flikkerde de kleine kater met zijn linker oortje. Kon hij het niet helpen zacht te snorren bij het horen van haar woorden, gesproken op een toon waar hij nooit genoeg van kon krijgen. Een zachte glimlach wakkerde op, samen, ze waren samen. "Een team?" echode hij, zijn stem zacht bevend "S-s-samen jou wil ik door alles heen." Zijn ogen, kenmerkend als vurig, waren nu niet meer dan een fractie van wat ze ooit waren. Nog enkel de warmte dragend die hij voor de poes voelde, één die hij nog niet echt begreep. Maar zoals de poes al gezegd had, samen zouden ze er vast wel achterkomen. Hij slikte, wat hij zei klonk toch niet stom he? Toch? Piekerend schoof hij met zijn pootje over de grond, beet hij zijn kaken strak op elkaar. Ach Fawnleap wat doe je da arme man aan.

"Een team?" Herhaalde hij, zijn stem was niet zoals Fawn het herkende. Het volume was zo laag en hij bibberde, alsof de temperatuur opeens drastisch gezakt was. "S-s-samen jou wil ik door alles heen." De donker gekleurde poes keek diep in zijn ogen. Die in contrast bijna vuur leken te spuwen. Ze kon het niet helpen om zachtjes te grinniken. Ze lachte hem niet uit! Maar soms was hij gewoon zo aandoenlijk. De grote stoere Windclan deputy leek hier op dit moment wel op een jonge tiener die voor het eerst zijn werkelijke emoties liet zien aan de wereld en bang was voor de reactie. Maar hij hoefde niet bang te zijn. Fawnleap hield van hem, en zou hem nemen hoe hij echt was. "Ik hou van je Blazesong." Het was een beetje 'out of the blue' maar aan de andere kant ook een lange tijd in de maak.

"Ik hou van je Blazesong." liet ze hem in afgrijselijke nervositeit achter. In uiterst twijfel, in wanhoop. De kater maakte van een muis een olifant, een kaarsje een bosbrand. Lag daar met bek vol tanden en een enorme syntax error. Kon niks anders dan slikken, niks anders dan verdrinken in haar oceaan diepe blauwen ogen. "F-" hij stopte, kwam niet op de woorden. Alles, alles stond voor een seconde stil terwijl hij wanhopig zocht naar een weg uit. Zijn gevoelens, ze hadden een naam gekregen, maar nog geen plekje. Liefde was wat hij voelde voor de kleine poes naast hem, een poes die zelfs in deze absolute tragedie een glimlach op zijn kop toverde, warmte deed opbloeien op zijn bolle wangetjes. Het was nu enkel een kwestie van hoe hij er mee om moest gaan, in welk doosje hij het moest plaatsen. Hij knikte langzaam, keek de poes verschrokken aan, hij leek wel te kunnen huilen in schaamte. Hij moest zichzelf wel ernstig voor schut zetten nu, hoe lang hij stil leek te zijn.  Woedde raasde kort door hem heen, kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Wie had deze poes het recht gegeven hem zo te doen laten stressen. Maar voor het eerst, voor het eerst zocht de woedde geen uitweg, Fawnleap mocht hem woest maken. Mocht hem doen laten schreeuwen, schelden. Want ze was het waard. Hij hield van haar. "Fawnleap" zijn houding verzachtte, samen zouden ze positief door het leven gaan. "...I-Ik hou ook van jou."