Stilletjes sloop Tanguy door het dichte struikgewas. Hij was nog niet eerder in dit gebied geweest, wat buiten het territorium van zijn vader lag. Hij ging er nog steeds vanuit dat hij de eerstvolgende opvolger van zijn vader was en hij dus op een dag helemaal bovenaan de rangorde van Rogue One mocht staan, maar zijn nieuwsgierigheid prikkelde hem genoeg om regelmatig op stap te gaan en te ontdekken wat er buiten “zijn” territorium lag. Natuurlijk ervan uitgaande dat dat allemaal ooit van hem zou zijn, dat sprak voor zichzelf.

Maar toch bleef hij voorzichtig, zo onopvallend mogelijk. Hij had veel gehoord over de Clans die in de omgeving leefden en hij wist dat hij nu dicht bij het gebied was van één van die Clans. Zijn moeder had hem er wel wat over verteld, maar buiten haar had Tanguy nog nooit een echte Clankat ontmoet. Hij spitste dan ook zijn oren toen hij de geur van een onbekende kat opving, ook al was hij netjes op dit niemandsland gebleven. Hij liet zichzelf in een sluiphouding zakken en hij kroop stilletjes in de richting van de bron van de geur, tot hij de kattin in zijn gezichtsveld kreeg. Ze zag er jong uit, maar Tanguy ving geen geur op van andere katten. De flamepoint was dus alleen. Aangezien hij het risico van een aanval heel laag inschatte en dit een mooie kans was om te netwerken waagde Tanguy het erop en wandelde hij kalmpjes uit de struiken. Hij probeerde niet meer om onopvallend te zijn, dus de jonge kattin moest hem nu wel hebben opgemerkt. “Hallo daar,” begon hij, waarna hij even om zich heen keek. “Jij bent niet van hier, of wel?” vroeg hij rustig. Hij had geen grensmarkeringen geroken onderweg naar hier, dus hij vermoedde dat de flamepoint ook wat aan het ronddwalen was.

De jonge flamepoint zette haar vacht op zodra ze Tanguy in het vizier kreeg, maar erg geïntimideerd was hij daar niet door. Ondanks dat was het niet zijn bedoeling om haar écht bang te maken, dus hij bleef op een vijftal staartlengtes van de ander af staan. Ze antwoordde hem uiteindelijk dat ze niet van hier was, meneer, waarbij ze vroeg of hij dat wel was. Meneer, zo was hij nog nooit eerder genoemd. Een gesprek was een goed gesprek wanneer die met beleefdheden begon, als je het hem vroeg. “Ik ook niet,” antwoordde hij terug, waarna hij ging zitten met zijn pluizige staart netjes voor zijn voorpoten gekruld. “Ik heet Tanguy. Waar kom je vandaan, …?” vroeg hij vervolgens, waarbij hij een opening liet om de flamepoint zichzelf te laten voorstellen. Hij was benieuwd naar met wat voor kat hij te maken had.

De flamepoint leek wat minder nerveus te zijn toen Tanguy zichzelf had voorgesteld en de haren op haar rug gingen weer liggen. Zo, dat was al een prettigere sfeer. Ze zei dat het aangenaam was om kennis te maken, waarna ze zichzelf voorstelde als Pepperpaw en dat ze uit ShadowClan kwam. Pepperpaw, die naam had een leuke klank. “Insgelijks,” begon Tanguy. Zijn oren spitsten zich toen hij het woordje –clan hoorde vallen. “Je bent dus een Clankat,” antwoordde hij blij verrast. Hoewel hij had gehoopt er eens eentje tegen te komen, had hij zich er niet aan verwacht dat dat vandaag zou zijn, op een terrein dat naar zijn weten vrij neutraal was. “ShadowClan… Dat is die Clan in een moeras, toch?” Zijn moeder had hem dat verteld, maar veel meer wist hij niet over die specifieke Clan. De vraag die volgde vond hij echter een heel stuk interessanter om te beantwoorden. “Ik ben een Rogue,” antwoordde hij trots. “Ik woon op het territorium van mijn vader, de leider van Rogue One. Je hebt er vast al van gehoord,” vervolgde hij zelfzeker. Ze waren de grootste Rogue groep in de omgeving… Of toch, daar ging hij vanuit, want hun territorium lag hier toch een eind vandaan.

Er verscheen een trotse grijns op Tanguys gelaat toen Pepperpaw aangaf dat ShadowClan inderdaad een moeras had – en dennenbomen. Hij had gelijk gehad, en dat was een heerlijk gevoel. Die grijns werd echter al snel weer van zijn gezicht gewist toen de kattin volledig verbaasd reageerde op wat hij had gezegd over het territorium van zijn vader. Tanguy was dan op zijn beurt verbaasd door haar verbazing. “Je… kent het niet?” vroeg hij terug. Diep van binnen voelde hij zich verslagen. Hoe kon het zijn dat deze Clankat Rogue One niet kende? Alle rogues die hij had ontmoet kenden Rogue One en zijn vader. “Weet je niet wat Rogue groepen zijn?” verduidelijkte hij zijn vraag. Waren Clankatten dan zo dom? Heel even vroeg de kater zich af of Clans gewoon zo groot waren dat ze Rogue groepen niet noemenswaardig vonden, maar die gedachte duwde hij net zo snel weer weg. Dat kon niet, zo’n status hadden Clans niet, vond hij.

Tanguy knipperde nog steeds verbaasd toen Pepperpaw bevestigde dat ze niet wist wat Rogue groepen waren. Het werd hem gelukkig al wat duidelijker toen de kattin aangaf dat haar mentor niet wilde dat ze veel Rogues kende, waarop Tanguy wat ontspande. “Dát verklaart het,” zei hij langzaam. “Rogue groepen zijn natuurlijk zó geweldig dat je mentor niet zou willen dat je in de verleiding zou komen om er lid van te worden.” Terwijl hij dit zei knikte hij, duidelijk zeker van zijn zaak. Dit was natuurlijk de enige verklaring waarom de mentor van Pepperpaw haar niet met Rogues liet omgaan. “Maar je kent dus andere Rogues? Of ben ik de eerste?” vroeg hij vervolgens, met zijn glimlach in ere hersteld.

Ja, hij was er best wel trots op dat Pepperpaw verder vroeg naar de Rogue groepen. Dat was voor Tanguy een teken dat hij haar nieuwsgierig had gemaakt, en dat ze meer wilde horen. Dat is exact wat hij wilde, want gelukkig voor Pepperpaw hoorde Tanguy óók graag zijn eigen stem. “Dat zal ik je vertellen,” begon hij, terwijl hij even wat makkelijker ging zitten. Het feit dat hij enkel uit zijn eigen zeer beperkte ervaring kon spreken liet hij achterwege. “Eerst en vooral wonen wij in een schuur, waar heel veel hooibalen liggen die ons warm houden en waar regelmatig muizen in verstopt zitten,” vertelde hij met heel wat trots in zijn stem. “We hebben een heel territorium voor onszelf. We zijn een groep, maar iedereen mag op elk moment doen wat hij wil… Zolang je maar naar de baas luistert, natuurlijk.” Papa’s wil was wet zolang Tanguy in zijn schuur leefde. Maar dat vond hij wel oké – dat maakte hem, in zijn gedachten, de erfgenaam. Toen Pepperpaw zei dat ze vooral enge Rogues kende, bleef Tanguy een aantal tellen stil terwijl hij nadacht. Eerlijk? Hij wist dat zelfs zijn vader behoorlijk eng kon zijn wanneer hij boos was op indringers. Hij haalde uiteindelijk zijn schouders op. “Ach ja, zo veel katten, zo veel persoonlijkheden… Voor mij ben je toch niet bang?” vroeg hij. Oh, hij hield ervan als katten naar hem opkeken, maar of hij wilde dat ze bang voor hem waren, dat betwijfelde hij.