Tell the world that I'm coming home

De laatste paar moons waren voorbij gevlogen in een grote chaos. Van een kater die beweerde dat hij hun vader was -en twee zussen die dat nog geloofden ook- tot nieuwe High Ranks en een nieuwe rang voor zichzelf. Het was een grote drukte geweest, wat haar enkel meer deed verlangen tot een rustig momentje voor zichzelf. Vandaar dat, nu ze klaar was met haar taken, ze richting een van de rustigere plekjes liep. Er zwom geen grote vis dus waarschijnlijk zou niemand er aan het jagen zijn. Maar oh boy, dat had ze toch mooi mis. Er was dan misschien niet iemand aan het jagen maar ze was er niet alleen. “Hallo, Cinderbird,” begroette Stormflight haar op een zachte toon. Daar ging haar kans om nog weg te lopen voor hij haar door had. “Nog gefeliciteerd met je nieuwe rang. Kun je er al wat aan wennen?” vroeg hij. Ze had geen andere keus dan doorlopen en naast hem plaats te nemen. "Hallo Stormflight", begroette de ze de kater wiens naam akelig veel op die van haar voormalig mentor leek. "Dankje, het lukt wel tot nu toe. Al heb ik nog veel te leren", reageerde ze. Natuurlijk ging ze niet laten merken dat ze geen zin had om te praten, ze moest een reputatie hoog houden.

“Ik denk dat zelfs een senior warrior niet stopt met leren,” reageerde de kater. Cinderbird gaf een instemmend knikje. Waarschijnlijk konden zelfs de Elders nog dingen leren van de jongere Warriors. Zo nu en dan kwamen er nieuwe ideeën, verbeteringen, vooruitgang. “En het is heus niet omdat je nu warrior bent dat je er alleen voor staat. Je mag altijd anderen vragen om hulp, dat is geen schande.” Cinderbird gaf nogmaals een knikje, deze keer van begrijpende aard. “Ik weet dat het misschien nogal een directe vraag is om te stellen, zeker vlak nadat je warrior bent geworden, maar zijn er al taken waar je interesse in hebt? Het opleiden van een apprentice, bijvoorbeeld?” vroeg de kater haar vervolgens. Kort dacht de zwarte kattin na, voor ze antwoordde. "Voorlopig wil ik zo veel mogelijk voor de clan betekenen terwijl ik bijleer. Daarna hoop ik misschien wat apprentices te trainen." Dat ze eigenlijk Leader wilde worden zou ze niet zeggen. De katten die dat zo luid uitspraken waren meestal degene die dat niet zouden worden. De clan moest op nummer één staan.

“Het is een goed begin om klein te beginnen,” reageerde Stormflight op een goedkeurende toon. “Ik zou zeggen: laat het in het begin een beetje zijn gang gaan. Laat je inderdaad indelen voor taken en leer op die manier bij. En als je genoeg zelfvertrouwen hebt, kun je altijd nog zelf aangeven dat je het heft in eigen poten wilt nemen. Bijvoorbeeld door een patrouille te organiseren of door een apprentice te nemen.” Cinderbird gaf een begrijpend knikje. "Dankje voor de positieve woorden, ik apprecieer dit enorm", reageerde ze met een glimlachje. “Ik ben al iets meer dan vier volledige seizoenen een warrior en ik kreeg ook pas na een paar manen mijn eerste apprentice. Het is zeker niet slecht om soms te wachten op het juiste moment.” Een heel jaar was toch vrij lang als ze eerlijk moest zijn. Als het aan haar lag zou ze niet zo lang wachten."Had je dan niet eerder een apprentice willen hebben?" vroeg de zwarte kattin voorzichtig.

Op het moment dat zijn blik haar kant op draaide hield ze haar adem in. Ging ze een uitbrander krijgen? “Eerlijk?” begon hij met een lach. Gelukkig vatte hij het goed op. “Nee, eigenlijk maakte met dat niet zo heel veel uit. Ik was er vrij zeker van dat ik een apprentice wel goed kon opvoeden toen ik nog maar net een warrior was, maar ik was eigenlijk niet zo gehaast in dat soort dingen. Nu eigenlijk nog niet.” Cinderbird reageerde met een begrijpend knikje op het verhaal dat hij met een warme glimlach vertelde. “Ik laat het vele apprentices trainen wel over aan diegenen die er echt de ambitie voor hebben, maar voor mij mag alles gewoon op zijn tijd gebeuren. Ik hecht niet zo veel waarde aan snel hogerop geraken en ik geloof dat je potentie ook wel erkent wordt als je niet altijd vooraan in de rij staat,” vertelde hij met een knipoog. Betekende dat laatste dat hij haar ambitie door had? Ze wist het niet zeker en durfde er dus ook niets over te zeggen. "Hoe is het eigenlijk om een apprentice te trainen?" vroeg ze in plaats daarvan.

“Het verschilt van apprentice tot apprentice,” reageerde de kater op haar vraag. “Het kost je natuurlijk meer werk als je apprentice meer tijd nodig heeft om de informatie te verwerken of als er bepaalde dingen in zijn of haar verleden gebeurd zijn die dat de training belemmeren.” Cinderbird knikte begrijpend. Niet iedere apprentice was een even makkelijke leerling. De ene was beter in het een en de ander in het ander. “Het geeft wel veel voldoening om ze te zien groeien. Om ze de training die je geeft te zien verwerken en om bestookt te worden met vragen en te zien dat ze je antwoorden echt in je opnemen. Het kost wel veel werk en tijd en je hebt soms het idee dat je meer bezig bent om voor de Clan te werken dan dat je echt tijd voor jezelf hebt.” De kater vertelde het op een echt trotse manier. Dat was ook wel mooi om te zien. “En daarom denk ik dat het niet zo’n slecht idee is als je eerst even wacht voordat je bij Crystalstar aangeeft klaar te zijn voor een apprentice, Cinderbird. Misschien is het een goed ding als je eerst op jezelf ontdekt hoe het is om je verantwoordelijkheid als warrior zijnde te hebben zodat je eraan kunt wennen. Je zit eigenlijk nog steeds in een leerproces en als je bepaalde dingen te snel wilt doen, dan gaat dat enkel averechts werken.” De manier waarop de kater dat vertelde met de glimlach liet duidelijk merken dat hij dit oprecht merkte. "Dankje voor het advies, Stormflight."

“Geen probleem, Cinderbird,” reageerde de kater op een warme toon. “Je mag altijd naar me toekomen als er iets is. Ik weet niet zeker of ik je op alle vlakken advies kan geven, maar ik kan zeker wel mijn best doen.” De zwarte kattin gaf een dankbaar knikje, voor ze haar ogen weer op het water richtte. Ze had informatie gekregen die ze goed kon gebruiken. Ze moest immers een apprentice hebben opgeleid om deputy te mogen worden. En dat zou ze dus op een goede manier moeten doen ook. Een vogel landde aan de rand van het water, niet ver van de twee katten vandaan. Waarschijnlijk waren ze niet als gevaar gezien omdat ze al een tijdje stil zaten. "Aan wie de eer?" vroeg ze op fluistertoon met een knikje richting de kleine, zwarte vogel.

Het was wel zo beleefd om de ander ook een kans te geven. Als hij nog niet veel prooi binnen had gebracht zou het een bonus zijn voor zijn reputatie. Anders was het haar reputatie die een boost kreeg. Al vond ze dat zeker niet erg. “Doe jij maar,” reageerde de kater. Min of meer had ze dit al verwacht. Soepel zakte de zwarte kattin door haar poten. Voetje voor voetje, niet te snel en ook niet te langzaam. Steeds dichterbij, laag op de grond blijven. Voor haar sprong zocht ze haar evenwicht extra goed met haar staart. Haar klauwen haalde ze door de veren van de vogel maar ze leek geen grip te krijgen, het diertje begon weg te vliegen. In een adrenaline rush wist ze omhoog te springen en haar klauwen door de veren te halen. Deze keer bleven ze wel ergens achter steken, waardoor ze de vogel mee naar de grond trok. Snel beet ze hem dood, voor hij nog een keer de kans kreeg om weg te vliegen. Ze pakte het dode diertje op en liep er mee terug naar Stormflight. Ietwat nieuwsgierig naar wat hij van haar jachttechniek vond. Ze moest eerlijk toegeven dat het deze keer niet perfect was, maar ze had het wel.

“Een interessante manier om op vogels te jagen,” reageerde Stormflight. Cinderbird glimlachte wat ongemakkelijk, dit was zeker niet haar mooiste vangst geweest. “Ik leer mijn apprentices altijd om vanaf een verre afstand te springen en dan voor de vleugel te mikken zodat de vogel geen kans meer heeft om weg te vliegen, maar dit is zeker ook een interessante methode, vooral voor de lichtvoetige apprentices.” De zwarte kattin gaf een instemmend knikje. "Helpt ook als ver springen niet het sterkste punt is", zei ze, doelend op dat ze niet goed was in het maken van een lange sprong. “Misschien een methode om aan Tinypaw te leren,” mompelde de kater. Op zijn manier van trainen zou ze niet ingaan. Daarmee kon ze hem enkel beledigen, hij wist er immers meer van dan zijzelf. "Ben je van plan om nog wat te jagen of terug naar het kamp te gaan?" besloot Cinderbird te vragen.