Whiskey in a teacup

<sub>Cottonpaw hield van de sneeuw, en het was bijna een understatement. Oh de glitters, het vrolijke geknisper, de lichtheid die het afgaf. Donkere, grijze dagen waren eindelijk voorbij en de wereld wat bedekt met een wit, donzen deken. Ze begreep gewoon niet hoe de rest er niet vrolijk van zou kunnen worden. Ze had nu een reisje naar het bos genomen, waar op elke tak en elk blaadje zo'n zelfde laagje sneeuw lag. Het zonnetje deed het prachtig glinsteren. Cottonpaw was eigenlijk niet echt bezig met haar taak dat ze eigenlijk moest jagen. Nee, ze was meer bezig om recht omhoog uit de sneeuw te springen en te landen in een onaangeroerd stukje sneeuw, proberende om vier perfecte afdrukken van haar poten te maken. De andere keer maakte ze een slingerend spoor, probeerde ze een patroon te teken of iets herkenbaars, zoals een maantje, of een ster. Maar meestal werd het een onherkenbaar iets, besmeurd door de ondergrond die natuurlijk nog bezaaid was met oude bladeren. Cottonpaw giechelde toen ze naar al haar creatief keek. Toen ze afstand nam om het te bekijken, had ze niet door dat ze rechtachteruit liep op het kleine poeltje. En het kraakte vervaarlijk onder haar poten zodra ze er gewicht op zette. Ze had het niet eens gezien! Het was zo verstopt door de sneeuw.

+ Hermitpaw eerst</sub>

Tevergeefs had hij geprobeerd te jagen. De sneeuw was te dik en de prooi te verstopt. Hij besloot het maar te proberen bij de sunningrocks, maar voor hij ook maar in de buurt kon komen hoorde hij gegiechel. Hmm, iets van vermaak? Na even zoeken trof hij Cottonpaw aan, een niet veel jongere apprentice. De poes gedroeg zich naar zijn mening verrassend kittenachtig, iets wat hij kon waarderen. Je leefde niet alleen voor je taken, maar ook voor plezier en vermaak toch? Een paar dagen eerder had hij verstoppertje gespeeld met Jaggedpaw, dus het was niet aan hem om haar te beoordelen. Net toen hij zijn bek opentrok voor een begroeting bevond ze zich gevaarlijk dicht bij de Lilypool. Die was niet diep, maar door het ijs zakken zou vast geen pretje zijn. "Pas op!" Riep hij dan ook. Snel sprintte hij naar haar toe, waarmee hij onbewust haar prachtige sneeuwkunstwerkjes kapot maakte.

_{Cottonpaw keek om toen ze het hoorde kraken, haar blauwe ogen groot. Oh shit. Het duurde even voordat ze realiseerde dat ze op ijs stond, maar zo lang ze niet bewoog leek het nog niet te breken. Maar opeens hoorde ze een schreeuw voor haar. Pas op?! Ze schrok weer en sprong als een pijl uit een boog naar voren, recht op de kater af. Ze had veel te laat door dat Hermitpaw gewoon doodleuk recht op hem af was komen rennen. Hij had haar laten schrikken! En ze had nauwelijks tijd om weer af te remmen. Het ijs brak onder haar achterpoten toen ze zich afzette, koud water spatte omhoog en voor ze het wist was ze op regelrechte ramkoers, recht op de oudere apprentice af.}

Zijn waarschuwing was eerder afleidend dan een hulp en voor hij het wist zag hij het koude water van onder haar omhoog spatten. Hij probeerde nog te stoppen, maar hij ging veel te snel. In alle ophef had hij niet door dat zijn poten zich op het gladde ijs bevonden. Met een harde klap gleed hij tegen haar aan en hij liet een luide "oef" klinken. En dat was nog niet alles. Samen waren ze veel te zwaar voor het nog verse ijs, dat snel begon te kraken. Barsten verspreidden zich over het oppervlak en Hermit kon niks anders doen dan verstijfd staan. Zwemmen was verre van zijn favoriete activiteit, al helemaal in de vrieskou.

_{Cottonpaws poten liet gaten achter in het ijs, maar dat was nog niet eens het ergste. Hermitpaw kon niet meer stoppen en zij ook niet meer. Het was een kwestie van tijd voordat ze tegen elkaar zouden botsen. Ze kneep haar ogen dicht en keerde haar kop weg om die in elk geval te beschermen. Toen ze botsten piepte ze ook even van de pijn, maar veel tijd om na te denken hadden ze niet. Praktisch met elkaar in de knoop lag ze op het ijs, dat begon te kraken als een bezetene. En als de dappere warrior die ze was, begon ze te gillen en sloeg ze haar poten om Hermitpaw, alsof hij iets moest doen. Want Cottonpaw had al opgegeven, want doemsdag zat eraan te komen. Het ijs barste en water kwam in een kwestie van seconden omhoog. IJs. Koud. Water. Cottonpaw begon weer te gillen en probeerde overeind te krabbelen, wat alleen maar meer ijs deed breken.}

Het onvermijdelijke gebeurde en samen zakten ze door het ijs. De poes sloeg zich om hem heen, alsof hij ook maar iets van houvast zou kunnen zijn. Een fragiel kreetje ontsnapte toen de zwaartekracht hem het koude water introk en even ging hij kopje onder. Wat Cottonpaw niet had voorzien was dat hij haar gewicht helemaal niet aankon. Ze leek gelukkig geëvolueerd te zijn naar spartelen, wat hem de kans gaf om proestend weer omhoog te komen. Zelfs hij had door dat wat ze deed niet in hun voordeel was. "RUSTIG!" Schreeuwde hij schel, minstens zo in paniek als zij. Na zijn totaal niet hypocriete uitspraak zette hij zijn klauwen in het ijs, in een poging zichzelf eruit te trekken.

_{Cottonpaw had niet eens door gehad dat ze in haar lompe actie Hermitpaw helemaal onder het water had gedrukt. Pas toen hij weer proestend naar boven kwam, realiseerde ze wat ze had gedaan. Gelukkig wist ze al snel een slag te vinden, maar het was zo verdomde koud! Het was alsof je herboren was. Hij schreeuwde dat ze rustig moest doen, waarbij haar ogen groot werden en ze haar oren even verontwaardigd in haar nek stopte, want dáár had ze wel tijd voor. Hij begon vervolgens al net zo hectisch uit het wak te klimmen als zij. Door zijn geschreeuw had ze een moment gekregen om haar hoofd koel - no pun intended - te maken. Ze drukte haar kop tegen Hermitpaws achterste en probeerde hem al spartelend de kant op te helpen. Zo moest het maar, zij hielp hem, en dan moest hij haar zo helpen, want ze offerde nu al enkele momenten op tot haar nek in ijskoud water. ‘Klim, papzak!’ kreunde ze nog pissig, terwijl ze haar schouders nu ook erin zette.}

Plots voelde hij een druk tegen zijn kont die hem verder het ijs op duwde. Na een snelle blik naar achteren bleek het haar hoofd te zijn. Oh jee, nu moest het lukken ook. Ze zou niet voor niets zoiets beschamends doen. Dat ze hem papzak noemde stond hem dan weer niet aan. Na heel wat gepuf en gesteun wist hij zich het dunne ijs op te werken. Zoals een elder hem ooit had uitgelegd probeerde hij zijn gewicht ze verdelen, waardoor hij er niet weer doorheen zou zakken. Al kruipend draaide hij zich om en nu lag hij oog in oog met de spartelende Cottonpaw. "Sorry, kan je dat herhalen?" Vroeg hij met een minuscuul grijnsje. Hij vond het wel komisch. Net noemde ze hem nog dik en nu was ze van hem afhankelijk. Natuurlijk zou hij haar wel helpen hoor..

_{Pfoef, het werkte. Hij wist uiteindelijk het ijs op te klimmen en al schuifelend wist hij naar de kant te komen. Als ze niet tot haar nek in ijskoud water zat, dan zou ze om het zicht kunnen lachen. Maar ze blies fel een teug lucht uit want het begon nu toch echt wel een beetje fris te worden. Ze zette nu ook haar voorpoten op de rand van het wak en wist zichzelf iets uit het water te hijsen, op welk moment ze nu weer Hermitpaw recht aankeek, die kennelijk leedvermaak had. Eikel. Eerst hem helpen en nu haar laten zitten? Dat was gewoon wreed. ‘Pap. Zak.’ Herhaalde ze dan zelf ook doodleuk. Ze zette haar nagels nu in het ijs en wierp hem een dodelijke blik toe. ‘Nou schiet op!’ bitste ze vervolgens, maar toch nog op een beetje humoristische toon. Ze bevroor hier letterlijk, en hij nam doodleuk zijn tijd. Dit zou hij ooit nog wel eens terug krijgen.}

Ze had wel lef. Die moest hij haar geven. "Vooruit, maar alleen omdat ik zo goed ben." Zei hij met een brede grijns. Dat kreeg je ervan als je hem een papzak noemde. Natuurlijk zou hij haar niet te lang in het ijswater laten liggen. Zó dom was hij nou ook weer niet. Onhandig pakte hij haar bij haar nekvel beet en trok hij haar verder uit het ijs, hopend op dat ze ook een beetje meewerkte. Hij begon het zelf namelijk behoorlijk koud te krijgen. Ze konden beter maar zo snel mogelijk de warmte van de apprentice den opzoeken.

_{Pfft, góéd. Ze rolde met haar ogen, maar haar lichaam begon al ongecontroleerd te bibberen. Haar ogen wierpen nu niets meer dan een dwingende blik. En uiteindelijk greep hij haar bij haar nekvel. Met zijn hulp klauwde ze weer op de kant en rillend zocht ze weer de veiligheid van de oever op. ‘Pfft, nou..’ miauwde ze, nu wel weer met een lachje op haar snuit. ‘Dat was verfrissend,’ giechelde ze, waarna ze zonder waarschuwen haar pels uit begon te schudden. Het zorgde ervoor dat er tenminste weer wat warmte in haar lichaam kwam. Maar ze wilde niet echt bevriezen, dus daarna wipte ze op haar teentjes heen en weer, om maar in beweging te blijven. ‘Je bent nog steeds dik, trouwens,’ giechelde ze alsnog plagend naar de kater. Want ja, als híj haar niet kwam tackelen, dan waren ze nooit er doorheen gezakt.}

Het was gelukt. Ze waren weer veilig aan de kant. Nat en ijskoud, maar veilig. Cotton zag de humor er wel van in, iets wat hij waardeerde. Ze was misschien een beetje lijp, maar geen zeikerd. Plots schudde ze zich uit, waardoor ijzig koude druppels tegen zijn kop kwamen. Snel deed hij hetzelfde terug, wat verrassend goed werkte. Hij volgde haar voorbeeld van in beweging blijven en sprong van poot naar poot. Lichtjes beledigd trok hij zijn wenkbrauw omhoog toen ze hem dik noemde. Ze bedoelde het duidelijk lollig, maar woorden konden pijn doen.. "Volslank noemen we dat." Grijnsde hij scheef. "En jij bent anders ook geen veertje." Ze waren immers samen door het ijs gezakt. Alleen was dat nooit gebeurd.

_{Cottonpaw kneep haar ogen dicht tegen de waterval van druppels die toen direct weer over haar heen kwamen. Ze klappertandde een beetje, want de kou was bijna tot in haar botten gekomen, toch klaagde ze niet. Het zou wel weer goed komen, ze was geen watje. Ze rolde dan ook haar ogen overdreven toen hij het volslank noemde, om vervolgens verontwaardigd te kijken toen Hermitpaw begon dat zij geen veertje was. Noemde hij een meisje nu dík? Oh mijn hemel, dat was echt regel nummer één. Ze speelde natuurlijk wel een beetje toneel, het was natuurlijk allemaal maar scherts. ‘Nou, er was nog geen probleem toen ik in mijn eentje daar stond,’ miauwde ze terug terwijl ze in haar rol probeerde te blijven, maar een glimlachje aan het eind van de zin verraadde haar echte gevoel. Ze schudde met haar ogen rollend haar kop. ‘Maar als je het niet erg vind, ik vries hier aan de grond vast. Racen naar het kamp?’}

Pff, wat een gezeik. Ze waren samen door het ijs gezakt en dat was dat. Als ze hem dik noemde dan kon ze dat gewoon terug verwachten. Gelukkig ging ze al snel door naar een ander onderwerp, want anders dan was dit nog niet klaar geweest. "Ja graag, let's go." Het rennen zou hen hopelijk ook wat warmte brengen. Hij wachtte niet eens om samen met haar af te tellen en schoot meteen weg. De wedstrijd was begonnen.

_{Cottonpaw had natuurlijke goeie ideeën. Terwijl ze nog steeds een beetje moest lachen hoe ze hier stonden, in de sneeuw, nat tot aan hun oren. Het was ook wel een beetje grappig, als je erover nadacht. Maar toen ze een race voorstelde, besloot Hermitpaw er zo zoef vandoor te gaan. ‘Hey!’ schreeuwde ze hem verontwaardigd na, terwijl ze zelf ook in beweging kwam. ‘Dat is niet eerlijk!’ Haar idee, en dan ook nog eens valsspelen. Ze zou hem! Ze scheurde achter hem aan, even kijken wie daadwerkelijk sneller was. Windclanners zouden hun waarschijnlijk uitlachen, maar het voelde alsof ze als de wind ging terwijl ze de achtervolging inzette.}

Achter zich hoorde hij haar protesteren, wat een brede grijns op zijn gezicht bracht. Jammer voor hem was hij niet zo snel, dus moest hij goed gebruik maken van de voorsprong. Zo hard als hij kon sprintte hij door. Zijn spieren begonnen het al snel niet meer leuk te vinden om zo plots in beweging te komen. Ze waren inmiddels niet meer zo ver van het kamp en hij begon haar pootstappen wel gevaarlijk dicht achter zich te horen. Nee hè, hij werd toch niet ingehaald door een kleuter.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw realiseerde dat ze niet zo heel ver van het kamp verwijdert waren, maar ze had inmiddels haar tong gefocust uit haar bek. Ze zou hem krijgen ook! En dit was niet langer meer een race, dit was gerechtigheid. Ze zou hem wel krijgen voor zijn valsspelen. Ze leek net een wollige flits door de sneeuw. Ze kwam dichter en dichterbij hem. Zo dichtbij zelfs, ze kon zijn staart bijna grijpen. Oké, dus nu werd het tijd om hém te tackelen. Cottonpaw scheurde door en zette zo hard als ze kon af en probeerde op zijn heupen te springen. Het deerde haar niet als ze beide op topsnelheid weer naar de grond zouden gaan, het zou het waard zijn.}

Hij werd wel degelijk ingehaald door een kleuter. Althans, dat dacht hij toen hij haar haast achter zich kon voelen. In plaats van langs hem te rennen sprong ze bovenop hem. Een kreetje ontsnapte uit zijn mond toen haar gewicht hem naar beneden trok, gevolgd door een luide "oef" bij het neerkomen. Omdat ze zo snel gingen rolden ze samen een eindje pijnlijk door. Toen ze eenmaal tot stilstand kwamen lag hij op zijn rug uit te hijgen en keek hij haar met kwade, verwilderde ogen aan. "W-wat??" Ze kon gewoon niet tegen haar verlies.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{En ja hoor, het lukte. En daar gingen ze. Cottonpaw had hem met haar snelheid weten te tackelen, en beide rolden ze indrukwekkend over de grond. Ze trok automatisch haar kop wat in en probeerde haar gezicht met haar voorpoten te beschermen, maar ze zou hier morgen vast wel stijf van zijn. Maar, ze zouden er vast ook wel over kunnen lachen. Waar Hermitpaw op zijn rug eindigde, eindigde zij op haar buik. Even nam ze een seconde om op adem te halen, maar ze wilde hem die tijd niet gunnen. Hij leek heel kwaad, maar ze kwam hijgend overeind en zette haar voorpoten op zijn borst. Zijn kwade ogen deden haar niets, enkel een oprechte lach kwam uit haar bek, nog gevuld door adrenaline. ‘Valsspelers krijgen straf!’ grinnikte ze triomfantelijk, waarna ze haar kop dichterbij hem bracht. ‘En je bent verslagen door een meisje,’ voegde ze er plagend aan toe.}

Die stomme trut zette zomaar haar voorpoten op zijn borst, alsof ze de koningin van de wereld was. Als hij niet helemaal bekaf was dan had hij haar zonder schaamte omver geduwd, meisje of niet. "Volgens-mij," hijgde hij. "Is dit ook valsspelen." Zijn natte vacht was nu niet alleen ijskoud, maar ook nog eens zweterig. Bibberig duwde hij naar haar poten om ze van hem af te krijgen. Of ze omviel boeide hem niet eens. Maar het enige wat hij kon doen was ze zachtjes aantikken. Kracht was het niet eens te noemen. Beschaamd besloot hij haar dus maar nog bozer aan te kijken.