Adventure of a lifetime

Hij had gefaald. Voor een gedeelte dan. Het enige juiste wat hij had gedaan, was zijn leven geven voor zijn zoon. Het was niet bepaald de reünie geweest die hij in gedachten had, maar het was wel de reünie die ervoor had gezorgd dat zijn zoon verder kon leven en een gezin kon stichten terwijl hij de prijs had moeten betalen die hij al veel eerder had moeten betalen voor alles wat hij gedaan had. Hij had zijn groep in de steek gelaten, had zich laten verstoten door de zoon van zijn beste vriend en hij had fouten gemaakt die hij niet meer ongedaan kon maken. Maar hoewel hij die fouten niet meer ongedaan kon maken, was er toch een soort rust over hem heen gekomen. Want hij had gezien hoe het met zijn kinderen ging. Hij had gezien hoe ze verder gingen met hun leven en hoe ze er op hun eigen manier er het beste van probeerden te maken. En hij was trots op ze allemaal. Hij had zich beseft dat zijn verwachtingen voor hun niet haalbaar waren en dat ze hun leven moesten leiden op de manier die zij wilden en niet zoals hij het graag zag. Hij hield van zijn kinderen en hoewel hij dat altijd ontkend had naar hun had hij dat op zijn laatste momenten wel aan ze laten blijken. Hij had spijt omdat hij Eveningglow niet de waarheid had verteld vanaf het begin. Hij had spijt om hoe hij Rascal had behandeld. En er waren nog zo veel meer dingen waar hij spijt van had. Maar nu was hij hier, op een plek dat hij nog nooit gezien had en dat hem eerst een diepe angst had ingeboezemd, maar langzaamaan meer rust had gegeven. En diep in zijn hart wist hij wat hij moest doen. Zijn laatste taak. Het ding wat hij al had willen doen toen zijn beste vriend stierf, maar nog nooit had kunnen doen omdat hij niet had geloofd dat daar ooit de kans toe zou zijn. Hij had rust gevonden in het feit dat Brat de nieuwe leider van de Elite was geworden en nu dat hij de Elite in haar poten over kon laten, kon hij zich op zijn laatste taak richten. Zijn hart werd zwaar en er kwam een brok in zijn keel, maar hij zette door. Hij had de hint van zijn geur al eerder geroken en wist dat hij hier ook moest zijn, wat niet anders kon omdat ze allebei niet in StarClan geloofden en allebei misdaden hadden begaan om te worden wie dat ze toen waren. Het was dus geen verrassing om de zwarte vacht en de groene ogen van zijn beste vriend te zien en voor het eerst sinds tijden kwam er een glimlach om zijn lippen. Hij richtte zijn geelgroene blik naar omhoog en stilzwijgend keek hij naar zijn beste vriend. Daarna werd de brok in zijn keel te hevig en richtte hij zijn blik naar de grond. “Claw…” Hij zuchtte. “Ik heb gefaald.”

Een hevige brok vormde zich in zijn keel toen zijn vriend zei dat hij niet gefaald had. Hij zei het met maar één simpel woord, maar dat was voldoende om het Shark te doen geloven. Claw was niet teleurgesteld in hem en verachtte hem ook niet voor wat hij met de Elite had gedaan. Shark had zich zo ellendig gevoeld toen hij de Elite de rug toe had moeten keren omdat Cobra hem van de troon had gestoten – waar Claw vast trots op moest zijn, al sprak hij dat niet uit – en hij voelde nu een soort van last van zijn schouders vallen toen zijn vriend hem zei dat hij niet gefaald had. Zijn blik gleed naar Claw toe en hij dacht kort aan hoe Brat de Elite overgenomen had. Hij herinnerde zich hoe hij haar had verteld dat hij die toekomst al voor haar voor zich zag, maar dat had ook niet lang mogen duren. Ze had de Elite de rug toegekeerd omdat ze de druk niet aankon en met zo’n deputy kon hij dat wel begrijpen. Zijn lippen krulden zich kort naar achteren toen hij dacht aan Orchis en hij zuchtte. “Ik ben blij dat je vindt dat ik niet gefaald heb,” sprak hij, al iets rustiger dan eerst. “En ik ben ook niet boos op Cobra omdat hij me toen van de troon had gestoten. Hij was op dat moment een beter leader voor de Elite dan ik kon zijn.” Hij trok met zijn oortjes. “Al weet ik niet wat ik moet denken van de huidige generatie die de Elite nu leidt.” Hij keek zijn vriend met een vragende blik aan. Wat dacht hij ervan?