If I could turn back time

Aura opende haar ogen. De pijn in haar keel was weg, de commotie om haar heen was weg en alles wat resteerde, was een prachtige omgeving waarvan ze nooit had durven dromen dat deze bestond. De rode tabby stond langzaamaan op en keek om zich heen, de omgeving in zich opnemend. ”Ik was aan het denken of er een alternatief bestond voor de sterrenkatten… een versie waar wij naartoe zouden gaan,” hoorde ze Hyzenthlay weer zeggen op die kille avond dat de maan en de sterren schitterden aan de hemel. Tranen welden op in haar ooghoeken, al drukten haar mondhoeken zich wel omhoog. “Hyzenthlay,” prevelde ze onder haar adem door. “Ik wilde dat ik je een antwoord kon geven op je vraag.” Ze vroeg zich af of er hier meerdere BloodClanners waren. Ze vroeg zich af hoe het Certa vergaan was. Ze dacht niet dat Certa zou winnen tegen Skadi, maar zou Certa ook naar hier komen? Ergens hoopte ze van wel. Ze zou het natuurlijk nooit hardop toegeven, maar de stilte, hoe mooi het hier dan ook was, beangstigde haar ergens wel. Ze was nog zo jong. En haar moeder wist niet eens dat ze dood was. Ze voelde geen wrok voor haar moeder. Nee, ze had haar moeder met haar leven verdedigd, zelfs al was ze geen leader meer. En ook al had het tot dit resultaat geleid, toch voelde ze geen spijt voor haar keuze. En voelde ze ook geen haat voor Zahida om wat ze gedaan had. Ze zou alleen haar zusjes echt enorm hard missen. Cheriey en Azazel… ze zou ze voor een lange tijd niet meer zien. En terwijl ze zich wegdraaide van het tafereel en ze door het onbekende gebied begon te wandelen, merkte ze pas laat op dat de vacht op haar wangen nat werden.

Het zwarte vervaagde zich toen ze haar ogen weer opende. Ze lag neer, maar ze was niet meer in de sneeuw. De kattin zette zich recht. Ze voelde niks meer van het fysieke. Alle pijn was weg. En deze plek was nog mooier dan alles wat ze zich ooit had voorgesteld. Waar ben ik?. De poes was in haar keel gebeten door Skadi. Ze was dood… levenloos. Maar blijkbaar was er een plekje waar ze bleven na de dood..? Was ze nu in de sterrenhemel die ze elke nacht bewonderde? De kattin stapte wat verder in de mysterieuze plek. Ze hoorde een stem en wat gesnik, alsof iemand weende. Een bekende rode vacht kwam in haar visier... “Aura..?”. Haar stem klonk zo zwak terwijl ze naar haar toe liep. Ze.. Ze kon beter lopen dan vroeger, alsof haar brandwonden helemaal geen impact meer hadden. “Het spijt me zo”. De witte young-one had haar niet kunnen redden, niet kunnen beschermen. Allemaal omdat ze te zwak was. Aura verdiende dit niet. Ze had een mooie toekomst kunnen hebben terwijl die van Certa al gloeiend verpest was.

Maar nu waren ze samen op deze bijzondere plek. Zou haar zus hier ook zijn? Haar mama, haar papa? Iedereen die ze kwijt was? Zouden ze hier zijn? De kattin hoopte van wel. Ze hoopte het zo hard. De kattin duwde met haar neusje in de rode poes haar vacht terwijl dikke tranen van haar wangen rolden. Ze was zo blij dat ze haar tenminste niet voor altijd kwijt was. Dat ze nu samen waren. De kattin wilde geen afterlife lijden zonder haar vriendin, dat zeker niet. Nu was ze eindelijk tevreden met iets, en ze zou dit moment goed vasthouden.

Ze was niet alleen. Aura voelde hoe dat ze verstijfde toen ze een zachte stem hoorde, een stem die ze maar al te goed kende. Ze hadden niet veel ontmoetingen met elkaar gehad, maar de interacties die ze hadden gehad, waren wel al meteen heel hevig geweest. Aura besefte dat Certa haar leven echt voor haar had willen wagen en dat ze samen had willen sterven als Aura er ook aan onderdoor ging. Ze had Skadi uitgedaagd, precies zoals ze dat samen hadden afgesproken. Het resultaat had ertoe geleid dat ze nu hier was, maar Aura zou nooit vergeten wat Certa voor haar had proberen te doen. Ze draaide dan ook haar kopje naar de kattin toe, niet bang zijnde om haar emoties te laten zien. Ze waren nu niet meer in de Elite. Nee, ze waren op een plek waar ze geen sterke façade meer op moesten houden. Ze zag dat Certa er gezonder uitzag; ze was minder fragiel dan voordat ze naar deze vreemde plek kwam en het vulde Aura’s hart met een vreemd soort geluk. Aura duwde haar neusje terug in Certa’s vacht toen ze steun bij de rode kattin kwam zoeken en snikte zelf ook zacht. “Het is niet jouw schuld,” sprak ze op een zachte toon. “Ik kan je alleen maar dankbaar zijn voor wat je hebt proberen te doen, al was het wel roekeloos van je.” Haar mondhoeken drukten zich onder de tranen door omhoog. “Je was erg dapper, Certa. Ik apprecieer wat je voor me hebt proberen te doen en hoewel ik het jammer vind dat we hier beiden nu zijn, vind ik het in elk geval een goed ding dat we niet alleen zijn.” Ze glimlachte voor de eerste keer in haar leven warm naar een kat die geen deel uitmaakte van haar familie. Het was goed zo.

Hun leven was zo hard geweest. Ze waren geboren ten midden van een groep bloeddorstige katten, en hadden van hen verwacht ook zo te zijn. Zelf hadden ze beiden verwacht Members te worden. Maar de ene had nooit de kans gekregen en de ander was te zwak. Het leven was voor beiden nooit fair geweest. Maar nu zaten ze samen tussen de sterren, samen in de plek waar ze van hadden gedroomd. In een wereld waarvan ze nooit wisten dat het had bestaan tot nu. Oh, had ze haarzelf maar kunnen bewijzen, tegenover iedereen. Maar zij, zij had het het langste uitgehouden van heel haar familie. Ze had het bijna gered tot het Member worden, en het was haar niet gelukt. Het was haar niet gelukt om Aura te beschermen. Maar samen waren ze al ver gekomen. En samen waren ze nu ook hier, en hier zouden ze ook blijven.

‘Het is niet jouw schuld’, sprak de rode poes, zachter dan ze ooit had gehoord van haar. ‘Ik kan je alleen maar dankbaar zijn voor wat je hebt proberen te doen, al was het wel roekeloos van je’. Het was inderdaad roekeloos van haar. Maar ze had het toch gedaan, koste wat het kost. En al was haar doel niet volledig gelukt, ze had haarzelf opgeofferd. Ze had haarzelf tenminste bewezen aan haar vriendin. ‘Je was erg dapper, Certa. Ik apprecieer wat je voor me hebt proberen te doen en hoewel ik het jammer vind dat we hier nu beiden zijn, vind ik het in elk geval een goed ding dat we niet alleen zijn’. Het was inderdaad goed zo nu. Ze waren nu eindelijk vrij, verlost van de sterke chains die hen hun hele leven al tegen de grond gedrukt houden. Nu konden ze glimlachen, tevreden zijn met wat ze hadden. Ze hoefden geen levens meer van anderen te nemen. Ze hoefden nooit meer te treuren om verlies. Want iedereen die de witte kattin had gemist was hier, samen met hen. En al was deze plek nog zo donker, het leek steeds lichter te worden met elke blije gedachte dat ze kreeg. “We zijn… tenminste niet alleen”, sprak ze zachtjes. “Ik ben… niet alleen meer”. De tranen rolden over haar wangen heen terwijl ze glimlachte. Ze was niet alleen meer. En daar was ze o zo tevreden om.