Let it go, let it go, and I know the lyrics no more

Het was zonhoog. Hij kwam net terug van een jachttraining. De tom had het al echt heel goed onder de knie, hij heeft al paar keren zelfstandig iets kunnen vangen en zijn mentor hoefde hem bijna niets meer uit te leggen. Met trotse, vrolijke passen sprong de zwartwitte kater over de richeltjes heen en zette zijn pootjes op de stenen om zo de grot te bereiken zodat hij een nieuw deeltje van de dag kon beginnen. Toen hij naar binnen stapte had hij al meteen zin in een leuk gesprek, want het was altijd wel leuk met iemand te praten na een training gehad te hebben. Er was misschien wel zijn mentor, maar ze waren beiden niet echte praatkousen. Daarom was er in de grot misschien wel meer succes op een leuk gesprek, misschien een beetje feest-vibes hier en daar.  “Heeey! Hoe gaat het met jou?”, vroeg de kater en bekeek de kattin met een enthousiaste, vrolijke blik aan.



+Frozen

Hoewel de prooien steeds lastiger werden om te vangen en er steeds meer katten nodig waren die noodgedwongen samen moesten werken, hadden ze nog altijd niks te klagen en wisten ze nog veel prooi binnen te brengen. Het ging de goede kant op met de Tribe en Frozen zag om zich heen dat katten met goede sprongen vooruitgingen. Ze had zelf nog maar twee to-be’s gehad, maar ook zij hadden hun trainingen succesvol afgerond en waren nu goede Prey Hunters. Hoewel hun contact minder was geworden nu dat ze bezig waren met zaken zoals interesse tonen in hun leeftijdsgenoten en families starten, hielden ze Frozen nog altijd op de hoogte van hun vooruitgang en hadden ze af en toe wel eens een praatje. Frozen was het gewend dat katten graag met haar spraken en vond het dan ook leuk om te zien. Er begonnen zich dus dan ook al pretlichtjes in haar groene oogjes te bevinden toen ze een kater op een enthousiaste manier in haar richting zag wandelen. Ze herkende hem als Shine en dacht dat het vast niet lang meer zou duren eer dat hij Prey Hunter zou worden. “Hallo, Shine,” sprak ze op een zachte, warme toon tegen hem. “Met mij gaat het goed. Ik voel me nog fris en levendig ondanks de tijd van het jaar, dus we hebben niks te klagen.” Ze grinnikte even, de pretlichtjes in haar ogen fonkelend. “En hoe gaat het met jou? Je boekt goede vooruitgangen in je training, is het niet?” snorde ze.

De tribe had al veel periodes van erge kou gekend, binnen of buiten leafbare. Prooien waren nu weeral een pak schaarser dan in greenleaf, maar toch wist de kater wel een prooi te vangen tussendoor. Hij was getalenteerd in het jagen, al waren de vechttrainingen aan de mindere kant. Hoe dan ook, het maakte hem erg blij om te horen dat het goed ging met de kattin en ze keerde de vraag wederzijds. “Blij om te horen dat het goed met je gaat! That’s the spirit!”, merkte hij eerst vrolijk op. “Met mij en mijn trainingen gaat het zeer goed, ik word langzaam aan al heel veel beter!”. De kater zijn oranje ogen fonkelden van de vrolijkheid die zijn hartje meedroeg elke keer het sloeg. Het was zijn levensmotief om altijd positief te zijn! Soms is de to-be wel een beetje down en moet hij zich herstellen, maar dat gebeurde niet al te vaak meer sinds hij de positiviteit vond in de zielen van de muren. Muren waren zo magisch.

Frozen’s snorharen trilden lichtelijk geamuseerd toen Shine op een vrolijke manier tegen haar sprak. Het vrolijkte haar echt ontzettend op hoe dat hij tegen haar sprak en het deed haar deugd om te zien dat de to-be energie uit het leven haalde. Hij leek zijn trainingen ook erg leuk te vinden, maar wie vond dat nu niet als het goed ging? Frozen had katten gezien die met een minder goed gevoel naar een training gingen, maar dat kwam dan voornamelijk omdat er bepaalde dingen waren die niet goed gingen en dan was het op een gegeven moment logisch dat er niet meer naar een training uitgekeken werd als alles fout ging, al vond Frozen wel dat de mentor daar dan iets aan moest doen. “Kijk eens aan, ik weet al wie dat ik aan mijn zijde wil hebben als ik een groepje uit moet kiezen voor de jacht,” sprak ze op een warme toon tegen hem, haar ogen fonkelend. “Heeft je mentor het al over een final assesment gehad of is dat nog niet aan de orde?” vroeg ze op een geïnteresseerde toon. Shine had er de leeftijd voor om Prey Hunter te worden, dus het zou haar niks verbazen als zijn training al bijna afgerond was. Natuurlijk werden niet alle katten op de precieze leeftijd van één jaar al benoemd als Prey Hunter of Cave Guard, dus het kon natuurlijk ook zijn dat hij nog veel training moest doen voordat hij dat doel bereikte. En dat was ook helemaal niet erg.

De kattin reageerde er erg positief op en zei dat ze wel wist wie ze moest kiezen als ze haar groepje voor de jacht uitkoos. De zwartwitte kater voelde een gevoel van trots doorheen zijn enthousiasme komen. Toen vroeg ze of zijn mentors het al hadden gehad over de Final Assestment. Hij was er al de ideale leeftijd voor, maar ze waren het nog maar 95% zeker. Tijdens zijn twee manen van mentorloos zijn hadden ze allebei hun best gedaan om hem alles aan te leren dat hij had gemist, maar er waren hier en daar nog wat dingetjes waar de tom op moest oefenen. “Ik moet nog een paar dingetjes inhalen die ik heb gemist nadat mijn vorige mentor stierf… door die eh- havik..”, het was nachtmerrie zooi. Hij wilde er niet over denken- hij had daardoor een enorme angst aan haviken gekregen. Gelukkig had de kater zijn nieuwe mentoren. En zij waren beiden niet zo klein als zijn vorige mentor- dus die hadden meer geluk om niet door een havik gepakt te worden. Dat maakte hem wel weer wat gelukkiger.  “Anders ben ik er denk ik wel klaar voor!”

Een blik van medelijden ontstond in haar ogen toen Shine zijn woorden sprak over zijn vorige mentor. Ze had gehoord van zijn vorige mentor die een ongeluk had gehad, maar de details wist ze er niet van. Ze was niet erg close met de kat geweest en het speet haar voor Shine dat hij dat had moeten meemaken. Ze leunde wat meer naar hem toe en liet haar staartpunt op zijn schouder rusten, een warme blik in haar ogen. “Ik begrijp als je er nu geen behoefte aan hebt, maar je kunt altijd bij me terecht als je daarover wilt praten,” sprak ze op een zachte, warme toon tegen hem. Het was niet de eerste keer dat ze een kat comfort moest bieden omdat deze met haar wilde praten en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn, maar dat vond ze niet erg. Als ze als Prey Hunter zijnde niet bezig was met haar taken, dan was ze er graag voor haar Tribemates. Een glimlach verspreidde zich weer om haar lippen en ze leunde naar achteren toen de To-be aangaf voor de rest wel klaar te zijn voor zijn final assesment. “Alles op zijn tijd, Shine,” zei ze zachtjes. “Het is beter dat je nog even wacht en dat je er echt klaar voor bent, dan dat er overhaaste beslissingen worden gemaakt en er een keuze wordt gemaakt waar achteraf veel spijt over ontstaat, niet?”

De kattin recht voor hem toonde wat medelijden, dat kon hij zien in haar ogen. ‘Ik begrijp als je er nu geen behoefte aan hebt, maar je kunt altijd bij me terecht als je daarover wilt praten’, sprak de poes vervolgens op een warme, zachte toon. Het was aangenaam om te horen, maar de kater had zijn weg er al over gewerkt. Het had even geduurd, maar het was hem gelukt. “Het is oké. Als ik iets heb geleerd van het leven tot nu toe, is dat er af en toe wel eens slechte dingen moeten gebeuren… Want anders kan je niet goed genieten van de goede dingen, en het is al een tijdje voorbij, dus het gaat wel”, vertelde de tom met een glimlachje. ‘Alles op zijn tijd, Shine’, zei ze vervolgens. ‘Het is beter dat je nog even wacht en dat je er echt klaar voor bent, dan dat er overhaaste beslissingen worden gemaakt en er een keuze wordt gemaakt waar achteraf veel spijt over ontstaat, niet?’. De zwartwitte to-be knikte uit akkoord gaan. Alles had zijn tijd. En hij was een heel geduldige kat, naast zijn springerige enthousiasme.

Frozen hield haar kopje een beetje scheef en luisterde aandachtig naar de woorden die hij sprak. Een warme glimlach kwam om haar lippen en ze gaf hem een knikje, respecterend dat hij er liever niet over wilde praten. Ze had hem echter de optie gegeven om bij haar terecht te kunnen en die zou ze ook aanhouden. Als hij het nodig zou hebben, dan wist hij haar wel te vinden. “Dat is een bijzonder verstandige en dappere kijk dat je daar op het leven hebt, Shine,” sprak ze op een warme toon tegen hem. “Ik weet zeker dat wanneer het moment daar is, je een fantastische Prey Hunter zal worden.” Ze wierp hem een warme blik toe.

Gelukkig had hij altijd een hele groep van vrienden om bij te gaan als hij zich niet goed voelde of als er iets stoorde. Iedereen in de Tribe was altijd al zo lief en vriendelijk geweest. En hij respecteerde ieder lid en apprecieerde hun aanwezigheid. De Tribe betekende veel voor de tom en dat zou het altijd blijven. En niet alleen de katten waren van waarde, maar alles. Van het kleinste materie tot de grootste berg, alles was veel waard hier. Het maakte deze plek zo bijzonder, en dat kon hij heel erg waarderen. Hier voelde hij zich echt thuis. ‘Dat is een bijzonder verstandige en dappere kijk dat je daar op het leven hebt, Shine’, zei de kattin tegen hem. ‘Ik weet zeker dat wanneer het moment daar is, je een fantastische Prey Hunter zal worden’. De blik in haar groene ogen was erg warm. “Iedereen kijkt op een ander manier naar ‘het leven’ ! En zo heb ik ook mijn eigen manier en daarom hou en waardeer ik zoveel van alles om me heen”, sprak hij bewonderend. “En ik heb heel veel zin om een Prey Hunter te worden!”

Frozen luisterde aandachtig naar Shine toen hij verder vertelde. Ze merkte op dat hij zich voor zijn jonge leeftijd al volwassener opstelde dan de meeste volwassen katten die zij rond zag lopen in de Tribe en het deed haar goed dat hij zo veel voldoening uit het leven haalde. Hij had al wel wat meegemaakt in de korte tijdspanne dat hij leefde en toch liet hij zich daar niet door ontmoedigen. Dat kostte veel kracht en moed, kracht en moed die eerder bij een volwassene hoorde dan bij een jonge kat. “Het is een goede instelling om de dag steeds met een schone lei te beginnen en alles om je heen te waarderen. Dat zorgt zeker voor een goede gemoedsstelling na een lange dag,” sprak ze op een warme toon tegen hem. “Al zal niemand vreemd naar je kijken als je eens een slechte dag hebt. We proberen natuurlijk ons best te doen en van elke dag een prachtige dag te maken, maar soms kan het zijn dat onze emoties de overhand nemen en dan is dat ook niet slecht.” Haar mondhoeken kropen omhoog toen hij aangaf veel zin te hebben om Prey Hunter te worden. “Het moment zal vast niet meer lang op zich laten wachten. Daar ben ik zeker van,” drukte ze hem op het hart.