I'm everything you can't control

Wren had zichzelf alle tijd gegeven om terug te komen. Om haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze voelde nauwelijks de regen die op haar rug kletterde en de wind die aan haar vacht trok. Nee, haar hoofd draaide overuren, maar haar gestalte was ijzingbarig kalm. Ze was nergens meer bang voor. Zij had alle troeven in haar klauwen. Ze zouden nu naar háár moeten luisteren. Want wat was belangrijker. Het leven van een geliefde, zachtaardige, zwakke poes, of hun eigen ego? Ze zou wel zien wie eerder naar de grond zou branden. En het was niet haar. Nee, zij had de kracht, de wetenschap, de eer. Haar moeder zou het laatst lachen daar inde Tribe of Endless hunting. En iedereen die haar en haar familie wat had misdaan, zou branden in het hellevuur wat zij op zou laaien.

En dus stapte ze met ritmische, sterke passen de grot in. De modder droop nog van haar vacht, maar haar ogen schitterden helder. Het was bijna manisch, maar ze voelde zich sterker dan ooit tevoren. Dit was door haar toedoen, en iedereen mocht het weten. Ze zouden haar een monster vinden, maar zíj was niet degene die haar zo had gemaakt. Het was de schuld van iedereen in deze grot, iedereen die haar niet wilde geloven en iedereen die moordenaars en leugenaars volgden, geloofden en in de hemel prezen. Kom me maar halen, ze mochten haar alles aandoen. Maar dan zou arme Appleblossom sterven. Nou ja, áls ze nog leefde.

‘Oh Day!’ riep ze dan ook de grot in, op een zoete stem die haar oneigen was. Ze klonk niet als zichzelf, ze was ook niet zichzelf, maar ze genoot ervan. Ze zouden nog niet weten wat er aan de hand was, maar ze zouden er weldra achterkomen. Een spleet vloeide nu langzaam vol met water, en hoelang zou het duren voordat Appleblossom haar kopje niet meer boven water zou kunnen houden.

De kittens lagen er vredig bij, en ook Day begon weer wat te ontspannen. Hij twijfelde er niet aan dat de wasbeerhond deze kittens gunstig gezind zou zijn. En Wren... ze was vertrokken om de ouders te zoeken, zoals Fireteller haar had gevraagd. Haar woorden spookten nog door Days kop, maar haar zoektocht zou haar laten zien dat het niet zo was als ze zei. De Chief zuchtte een keer en sloot even zijn ogen, wensend dat er meer was wat hij voor haar kon doen dan afwachten. Hij had haar woorden van troost willen bieden, zoals zijn mentor ooit voor hem had gedaan. Hij had een luisterend oor willen zijn. Feral was zo'n steun voor hem geweest, en het enige wat hij wilde was hetzelfde zijn voor Wren, maar dat leek nu onmogelijk. Geef het tijd, dacht hij. Geef haar tijd.

Maar hoe veel tijd was er?

Zijn naam weerklonk op een zoete toon die hij nog nooit van Wren had gehoord. Hij opende zijn ogen, zoekend naar de gevlekte poes. Hij vond haar. Haar ogen schitterden, haar vacht was modderig en iets aan haar houding, aan haar blik, gaf hem een buitengewoon onaangenaam gevoel dat hij niet goed thuis kon brengen. Langzaam stond hij op, voorzichtig zodat hij de slaap van de twee kittens niet verstoorde. Hij zette een paar stappen naar zijn to-be toe en keek haar aan, afwachtend. Had ze... een spoor van de ouders gevonden? Het was het enige wat hij kon bedenken, maar waarom leek ze zo... zo... hij kon het juiste woord niet vinden.

Geen reactie, geen woord kwam uit het mond van haar mentor. De valse chief, of healer met een dubbelrol? Iedereen om hen heen was zijn pion, behalve zij. Zij was degene die als enige helder zag. Hij kwam naar haar toe, zoals hij haar geroepen had. Ze voelde zich geweldig. Hij luisterde nu al naar haar, weer een graantje erbij gepikt. Kleine stapjes die haar emoties alleen maar meer voedde, die haar meer tot waanzin zouden drijven. Haar hartslag zat in haar keel en ze kantelde haar kopje, waarna ze door de grot heen keek. ‘Mis je niet iemand, Day?’ miauwde ze, haar eerste woordjes weer op dezelfde lieflijke toon, maar zodra ze bij zijn naam was aangekomen spuwde ze het woord uit alsof ze vergif in haar bek had geproefd. Haar mondhoeken kropen weer omhoog en het water kletterde nog achter haar, de uitgang van de grot, op de kale rotsen. Ze zwiepte haar staart heen en weer, haar nekharen kwamen wat overeind maar op haar snoet bleef een triomfantelijk blik staan. Ze wilde het horen. Ze wilde het uit zijn bek horen komen. Ze wilde de realisatie in zijn ogen zien, de angst, het verdriet. Hij wilde zien hoe zijn hart voor haar ogen brak, zoals de hare was gebroken.

Of hij niet iemand miste. Day zei nog altijd geen woord, keek haar nog altijd alleen maar aan. Hij begreep niet precies wat ze bedoelde. Hij begreep haar toon niet. Ze was nog altijd boos, maar ze leek plots zo ánders boos. Niets van die pijn, van die rouw die hij eerder had gezien, dat wat haar woede voedde. Enkel triomf. En hij begreep het niet. Hij keek langs haar, alsof hij daar zou moeten zien wie er niet was. En hij wíst wie er niet was, hij voelde wie hij hier miste, maar hij snapte niet waarom. Ze was gewoon nog onderweg. Ze kwam eraan. Hij keek weer naar Wren met een onrustig gevoel in zijn maag. Maar hij weigerde de gedachte in hem op te laten komen dat- nee. Dat kon niet. Wren zou niet- nee, dat kon hij niet eens van haar denken. Wat voor mentor was hij als hij alleen al die gedachte toeliet? ”Wat bedoel je?” vroeg hij dan ook, met in zijn blik niet de realisatie waar Wren op hoopte, maar enkel verwarring. Hij kon niet zo slecht over haar denken als zij verwachtte. Hij kon zich niet realiseren wat hij niet kon erkennen. Hij stond zichzelf niet toe bang te zijn voor een kat van wie hij hield, want waar was dan het vertrouwen waar hij zo in geloofde?

Wat ze bedoelde? Pfft, was hij nou ook nog eens dom. Wren keek hem strak aan met haar ijzeren blik, haar klauwen op de grond. Miste hij zijn vriendinnetje nou echt niet? Een grinnik kwam uit haar bek. Misschien was de liefde toch niet echt, had ze dit allemaal voor niets gedaan. Day had een historie van egoïstisch zijn. Misschien vond hij het wel waard om Appleblossom op te offeren. Ze hief haar kin weer wat en keek de gevlekte kater aan. ‘Appleblossom haar zoektocht naar haar totem... ging niet zo vlekkeloos,’ miauwde ze met een grijnsje rond haar lippen. Het voelde goed om te zeggen. Ze wierp een blik naar de kittens, waarna ze haar schouders ophaalde. ‘Bleek dat ik al die tijd gelijk had, de kittens zijn niet gezegend door de Tribe of Endless hunting,’ miauwde ze achteloos, alsof het de normaalste zaak van de wereld had. Haar staart zwiepte wild heen en weer en ze wierp weer een geniepige blik naar Day. Hij wilde het in zijn ogen kunnen zien, de realisatie. Alsjeblieft, dit verdiende ze. Dit moest ze hem gunnen. Ze wilde de pijn zien. ‘Ik weet waar ze is, en met de regen. Pfft, sporen vergaan zo snel,’ miauwde ze nu bijna sadistisch. Ze genoot er zo erg van, ze voelde haar tenen tintelen en haar hart klopte. Het was als een drug waar ze niet genoeg van krijgen. ‘Klinkt bekend, of niet?’ siste ze nu met een donkere stem, een grauw niet onderdrukkende. Dit leek heel erg op de avond dat Coyote doorweekt de grot binnen kwam, zeggend dat haar moeder verdwenen was. Dat ze vertrokken was en dat ze haar niet meer zouden kunnen vinden.

Blossom, wilde hij haar haast automatisch verbeteren, maar bij het horen van de rest van haar zin merkte hij dat hij geen woord uit kon brengen. Hij volgde Wrens blik naar de kittens, een verwarde frons op zijn gezicht. Ze lagen er vredig bij, zacht in het mosnest. "Dat..." begon hij zacht. Dat kan niet. Natuurlijk was de Tribe of Endless Hunting hen gunstig gezind, ze waren kittens. De bergen zouden hen beschermen. De wasbeerhond zou hen accepteren. Zijn blik schoot terug naar Wren toen zij verder sprak met een vreemde klank in haar stem. Was er iets gebeurd? Had ze iets zien gebeuren?
Klinkt bekend, of niet? De parallellen ontgingen hem niet, maar hun betekenis wilde nog niet tot hem doordringen. Er was iets gebeurd. Hij wist niet wat, maar er was iets aan de hand, misschien was Blossom gevallen, of was er een roofdier, of- Haar totem had haar moeten beschermen, juist op deze tocht, maar blijkbaar was er toch iets gebeurd en het hoe en waarom deden er even niet toe, dat zou wel komen zodra ze haar teruggevonden hadden. Dan konden ze bespreken wat er was gebeurd, het verklaren, duidelijk maken dat dit niet kon betekenen dat de kittens niet welkom waren. Maar eerst moest hij Blossom vinden. Hij zou haar vinden, dat was het verschil met de vorige keer, ze zouden haar vinden, op tijd, want Wren wist waar ze was. "Waar is ze?" Waarom had ze het nog niet gezegd?

Eindelijk leek er onzekerheid in Day te kruipen. Een onafgemaakte zin. Hè hè, eindelijk had hij een keer níet iets terug te zeggen. Geen slimme opmerking, geen excuus. Nee, hij zat met zijn bek vol tanden. Haar mondhoeken kropen er spontaan weer van omhoog. Haar kop hief zich iets en ze zag de humor er wel van in. Ze zou hem hier, waar iedereen bij stond, breken. De waarheid laten spreken. Gerechtigheid zou zegevieren. Jammer dat het zover had moeten komen dat iemand die zo onschuldig was slachtoffer was geworden. Maar dat waren offers die ze had moeten maken, want anders zou Day nooit luisteren. En hij leek nu eindelijk op het puntje van zijn stoel.
En toen was hij eindelijk bezorgd. Waar ze was? Dat was het enige waar hij aan dacht. Kom op Day, je bent slimmer dan dat. Onschuldig doen zou hij niet lang meer kunnen volhouden. Ze grinnikte even. Oh, dit was eindelijk het moment, het punt dat hij het zou realiseren. ‘In gevaar,’ antwoordde ze met een twinkeling in haar ogen. Ze staarde hem aan. ‘En alleen jij kan haar redden. Je moet opschieten, ik weet niet hoe lang het duurt voordat het water aan haar nek staat.’ Haar ogen priemden zich in de zijne, kijken hoe lang hij zijn toneelstuk nog vol zou kunnen houden. Haar ultimatum zou zo komen. Maar eerst wilde ze hem gesloopt zien. Ze wilde hem zien huilen. Ze wilde hem in pijn zien, want misschien zou haar pijn dan wat minder worden.

Hij had er nog één ontdekt. Dit keer was de spin ietsje geler gekleurd, met dikke pootjes, niet heel erg opvallend te zien op de grond,  maar hij genoot er elke seconde van te blijven kijken. De zwart-witte to-be volgde het spinnetje op de grond tot het verdween in een klein spleetje in de grond. Zijn blik gleed toen van de grond naar voor en zag Sedge die zat te luisteren naar iets. Zonder enige context stapte de kater voorzichtig naar haar toe tot hij naast haar zat en spitste ook zijn oren wat, de stem van Wren horend. Huh? Wie redden? Waar had zij het toch over? Een vragende blik kwam op zijn gezicht maar hij zei helemaal niets. De zwarte kater bleef gewoon stilletjes luisteren en kijken. Waarom bespioneerden ze hun zelfs? Was dit een spionage spel? Want in that case, deed hij mee. Maar wat als het geen spel was- hij was er nog maar net, misschien was het levens echt. Een paar twijfels vulden zijn kopje, maar de to-be weigerde er teveel over na te denken.

Hij begreep niet wat er gebeurde. Hoe kon dit echt zijn? Het was toch niet mogelijk dat Blossom echt in gevaar verkeerde en Wren er hier om stond te lachen? Hij staarde terug in Wrens ogen, niet in staat zijn blik los te trekken, en vroeg zich af hoe dat haar ogen konden zijn. Wren was niet zo. Droomde hij? Zelfs een nachtmerrie kon dit niet bedenken. "Wren?" vroeg hij, alsof het evenbeeld van Wren tegenover hem misschien een ander kon zijn. "Waar is ze?" herhaalde hij. Water. Tijd. Regen. Een kuil, ergens? Een gat? Een kloof? Het territorium was er vol mee, ze kon overal wel zijn. Was ze echt- Dit kon toch niet echt zijn. Was dit een soort grap? Een leugen om hem bang te maken? Hij kon zich niet voorstellen dat Wren zo ver zou gaan, dat ze zoiets zou bedenken, maar het enige alternatief was dat ze de waarheid sprak en dat was al helemaal onvoorstelbaar. Dat kon niet. Zoiets- zoiets gebeurde niet.

Wren keek de kater aan, die nog steeds de ernst van de situatie niet leek te registreren. Ze schudde haar kop wild heen en weer toen Day begon te vragen waar Appleblossom was. Nee, nee, nee! Waarom begreep hij het niet! Waarom hield hij het vol. ‘Nee, nee nee... UGH! Doe niet zo dom, Day,’ spuwde ze weer naar de grote kater, waarna ze een stap vooruit zette, haar kop heffend om op zijn niveau te komen. Ze trok haar lip op en staarde hem met hellevuur in haar ogen aan. ‘Je verspilt kostbare tijd,’ gromde ze donker. De regen kletterde achter haar hard op de stenen, als de oorlogstrommels. Wren knipperde nauwelijks in de tijd dat ze naar hem staarde.  Haar ogen draaiden een keer van links naar rechts toen toeschouwers zich begonnen te verzamelen. Ze zouden het horen, allemaal. Ze mochten het allemaal weten. ‘Geef nou toe, Day? Of ben je bereid nóg meer bloed aan je klauwen te hebben, hm?’ siste ze naar hem, haar haren inmiddels recht overeind. Ze klapte haar nagels uit en haar ademhaling kwam hoger, sneller, terwijl ze haar geduld helemaal begon te verliezen. ‘Geef het toe! Beken!!’ schreeuwde ze nu schriller terwijl ze haar stem verhief. ‘Geef toe aan je tribe hoe je míjn moeder, de healer, hebt vermoord, omdat je wraak wilde. Je wilde wraak omdat ze je had afgezet!’ Tranen van woede sprongen in haar ogen. Even zag ze haar moeder weer voor zich staan, maar het beeld werd vervangen door het kalme gelaat van Day. De perfecte acteur. ‘Je hebt een kind healer gemaakt, zodat jij alle macht in hebt! GEEF HET TOE!!!’ Ze begon per woord haar controle meer en meer te verliezen. ‘BEKEN, OF APPLEBLOSSOM IS DOOD!!’

Hij stelde de verkeerde vraag, maar hij wist niet wat dan de juiste moest zijn. Tijd. Hoe veel tijd had hij? Hoe veel tijd had Blossom? Was ze echt- Dat kon niet. Zijn gedachten draaiden in steeds kleinere cirkeltjes maar weigerden uit te komen bij de oplossing die in het midden moest liggen. Wat lag er in het centrum van dit alles? De pijn van één kat, van Wren. Haar leed lag in het oog van deze storm en alles eromheen leek kapot te moeten. Vooral hij. Waarom? Waarom geloofde ze al deze dingen over hem? Hij wist dat ze boos was, hij begreep dat ze boos was, maar ze wíst, ze moest wel weten dat het niet waar was wat ze zei. Ze kende hem. De onheilspellende heugenis in haar houding maakte plaats voor de woede die hij van haar kende, maar zo veel erger, zo veel wilder dan hij ooit voorheen had gezien. Er stonden tranen in haar ogen nu, en haar schelle geschreeuw sneed in zijn oren. Ze was een wezen van verdriet en furie. Zo veel pure, rauwe emotie beukte op hem dat hij nauwelijks hoorde wat ze precies zei. Tot haar laatste zin.
Een rilling trok door hem heen. In de doodse stilte dreunden haar woorden na in zijn hoofd en hij was zich acuut bewust van zijn onrustige hartslagen die de tijd weg tikten. Het was echt. Ze meende het. Dit gebeurde. Hij staarde haar een en begreep niet naar wie hij keek. "Wren..." Zijn stem klonk zo zacht na haar uitbarsting. "Dit ben jij niet." Ze was niet zo. Hij kende haar.

Wren stond te hijgen, lichtjes dansten voor haar ogen toen ze naar Day keek. Haar hart trommelde in haar borst en ze trilde van de inspanning. En hij verroerde geen spier. Wren was even verdwaasd, stond stil in volledige verbijstering. Hoezo? Was hij zo goed in zijn rol? Gaf hij geen drol om een onschuldige clangenoot, een poes waarvan zij dacht dat hij van haar hield? Nou, kennelijk niet zoveel als zij van haar moeder had gehouden. Ze sloeg terug naar de realiteit en gromde terwijl ze haar tanden ontblootte. Dit was zij niet? Oh hij had geen idee wie ze was en wat ze kon doen. Hij kende haar mogelijkheden niet. Daarom trainde hij haar nauwelijks. Hij was báng voor haar, dat ze beter zou worden dan hij ooit was geweest. Hij had haar pijn niet meegemaakt. Hoe durfde hij te zeggen wie ze wel en niet was. ‘Oh, dit ben ik wel,’ gromde ze, terwijl ze weer een pas dichterbij zette. ‘Je bent een dwaas! Je laat Appleblossom liever doodgaan? Want de enige manier om haar zielige leven te redden is de waarheid,’ gromde ze. Ze spande haar spieren aan en in een pijlsnelle reactie sloeg ze met uitgeklapte nagels naar zijn gezicht. ‘ZEG HET!! ZEG HOE JE MIJN MOEDER HEBT VERMOORD!’

Natuurlijk had hij opgemerkt dat zijn zusje terug was gekomen de grot in, maar had er in eerste instantie nog niet veel aandacht aan besteed. Het was misschien doordat hij zich verder terug aan het trekken was van de hele tribe en daarmee ook zijn zusje dat dit gebeurde. Hij had tenslotte niet het gevoel dat hij met iemand er echt over kon spreken wat hij vermoedde. Nee, hij was niet iemand die zijn gevoelens bloot legde. Niet meer na die ene keer dat hij een uitbarsting had gedaan, ook al was dat in het moment geweest en nu hij meer tijd had gehad om erover na te denken wist hij dat hij er gedeeltelijk naast had gezeten. Rumble had er inderdaad waarschijnlijk niks mee te maken gehad, maar dat betekende niet dat zijn mentor onschuldig was. Dat was iets wat hij toch wel steeds zekerder van begon te worden, maar hij had geen bewijs.
Zijn aandacht werd getrokken toen er toch wat meer katten zich begonnen te verzamelen rondom Wren en Day en zette zelf ook de stappen er naartoe om te kijken wat er gaande was. Als er iets was dat hij zijn zusje in kon steunen, dan zou hij het doen, maar de woorden die hij op dat moment opving lieten zijn ogen wat verwijden. Wat had Wren gedaan? Dacht ze nu echt dat Day achter de dood van hun moeder had gezeten? Terwijl naar zijn mening alles naar Coyote wees? Degene die als een vader voor de huidige healer was en dus alle reden had gehad om Fireteller een healer te maken? Hoe kon ze er zo naast zitten? Hoe kon ze dit doen? Dit zou hun moeder nooit gewild hebben. Hij stond voor een moment aan de grond genageld, afwachtend wat Day zou doen. Hij zou dolgraag nu naar voren gaan en Wren ompraten, vragen waar Blossom was en dit alles rechtzetten, maar kon hij dat? Zou hij genoeg overtuiging hebben naar haar toe?
Maar Day deed eigenlijk niks, zei alleen maar dat dit niet Wren was. Dit was waar, zo was ze niet, maar hij kon ergens wel begrijpen hoe ze zich voelde. Maar ze had de verkeerde voor zich, het was niet Day. "Wren," Begon hij zachtjes en zette wat stappen naar haar toe. Nee, hij moest iets doen nu. "Wren," Sprak hij deze keer duidelijker, hopende dat ze voor even haar aandacht op hem zou focussen. "Je hebt het verkeerd, het is niet Day die..." Hij moest het hardop zeggen, de woorden eruit krijgen. "Die onze moeder vermoord heeft." Ergens wilde hij niet geloven dat Wren dit echt had gedaan, dat het gewoon door de rouw kwam. "Er is iemand anders die hier veel meer baat bij had en bij haar was op die dag." Ging hij dit nu echt zeggen? Ging hij Wren hiermee om proberen te praten. "Coyote heeft ook baad bij Fireteller als healer en hij is degene die Starteller als laatste heeft gezien voor wij haar vonden." Hij wilde haar bijna smeken bij de volgende woorden. "Day heeft er niks mee te maken en Blossom al helemaal niet, dus Wren," Zijn stem trilde, dat hij dit van zijn zusje moest vragen deed ergens pijn. "Waar is Blossom? Waar heb je haar achter gelaten? Vertel het me, alsjeblieft, ik wil je niet ook kwijtraken hierdoor." De laatste woorden waren smekend. Hij kon niet nog een familielid verliezen, niet op deze manier. Dan zou hij helemaal alleen zijn.

Nee. Nee, dit was ze niet. Hij wist wie ze was, hij had haar op zien groeien, hij had verhaaltjes met haar gedeeld en haar getraind en in haar twinkelende ogen gekeken en daar zo veel leven gezien, zo veel energie. Ze was gedreven, ze was enthousiast, ze was gepassioneerd en koos haar eigen pad. Maar niet dit pad. Niet dit pad. Het was rouw die haar dit pad op dreef, ze wilde het niet volgen, hij wist zeker dat ze dit niet wilde. Niet echt. Niet zo. Hij schudde zijn hoofd, zijn kalmte wegslippend. Ze was niet zo. Wren was niet zo. En hij was niet zoals zij zei, dat wíst ze. Dat wist ze. "Ik heb je nooit iets anders dan de waarheid verteld. Wren-" Zijn stem stierf weg toen hij haar klauw aan zag komen, maar hij ontweek niet en een scherpe pijn ontvlamde in zijn gezicht. Zijn oren vlogen in zijn nek toen Wren haar beschuldiging door de grot schreeuwde. "Je wéét dat dat niet waar is!" riep hij, nu pas zijn stem verheffend. Turtle mengde zich erin, probeerde de schuld naar een ander door te schuiven. Nee, nee, niet zo, dacht Day. Coyote had niemand vermoord. Niemand had iemand vermoord. Day begon weer te praten, zijn stem zachter weer, nu, haastig. "Niemand hier heeft- Wren, alsjeblieft, zelfs als je mij niet gelooft, zie dan dat Blossom onschuldig is. Je wilt geen onschuldige... je wil dit niet, Wren. Waar is ze?"

Wrens klauw raakte het doel en Day probeerde zichzelf eindelijk tegengas te geven, al was het met woorden. Hij begon zichzelf te verdedigen, in plaats van het op haar af te schuiven. Hè hè, eindelijk, nog één stapje verder, nog één stapje verder naar de afgrond. ‘Ik ben de énige die weet dat het waar is,’ gromde ze zacht onder haar adem. Niemand anders wilde het inzien, bang dat het hun vredige wereld om zou stoten. Maar je kon niet een leven leven, gebaseerd op leugens. Ze snoof als een woeste stier. ‘LIEG NIET!’ schreeuwde ze vervolgens weer naar hem, klaar om hem nog een jaap te geven.
Totdat opeens haar stille broertje op het toneel kwam. Wilde ogen volgen naar hem toe en even hoopte ze dat hij haar bij zou staan. Maar ze schoof de schuld naar Coyote. Even kneep ze haar ogen samen, proberen het te verwerken. Maar ze rolde enkel haar ogen en keek weer naar Day. ‘Natuurlijk zit Coyote in het complot, zijn zoon werd healer gemaakt, door hém,’ snauwde ze naar Day. Het was nog steeds Day die Spark healer had gemaakt voordat haar moeder al goed en wel gevonden was. Het was dan waarschijnlijk ook Day geweest die Coyote een verhaal had aangesmeerd. En er was één terugkerend thema. Waar is Blossom, waar was ze, waar was ze. Eindelijk leek er haast achter te zitten, alsof men realiseerde dat er een stok achter de deur zat. Want tik tok, de tijd ging door, net zoals druppels in Appleblossoms kloof stroomden. Haar mondhoeken kropen geamuseerd omhoog terwijl ze haar lippen strak op elkaar hield. De deal was vanaf het begin duidelijk geweest. Appleblossoms leven voor de waarheid. ‘Begin maar na te denken wat je liever hebt, Day. Appleblossom of je rang,’ grauwde ze donker naar hem. Voor een moment leek ze weer iets van controle gevonden te hebben.

Totdat een klein gedrocht zich tussen hen in zette. Spark. Hij durfde wel zeg, voor een scharminkel. Ze zou hem zo weer zijn kop tegen de grond slaan. De valse healer. Ze had geen greintje respect voor hem. En toen hij ook nog durfde te spreken over haar moeder en dichterbij kwam.. Wren spiegelde zijn bewegingen en drukte nog net niet haar voorhoofd tegen hem aan toen ze zichzelf groot maakte. Hij probeerde nog een soort van een gegrond gesprek te houden, spreken over consequenties en verhalen. Daar was het al veel, veel te laat voor. ‘Ach, hou je bek, Spark,’ gromde ze naar hem. Hij had hem wel gezien, hoe hij over zijn moeder dacht. Over hoe hij zichzelf zielig vond. Hij kon het nooit begrijpen, een vondeling, een loser. ‘Probeer niet de stoer te doen, dit gaat niet over jou,’ gromde ze naar hem, waarna ze hem een flinke kopstoot probeerde te geven. En nog steeds echode de vraag in de rondte. Waar was Blossom, waar was Blossom. Ze draaide een keer om haar as, haar staart wild in de rondte zwiepend en kijkend naar alle pottenkijkers, alle ramptoeristen, waarna ze zich weer naar Day keerde. ‘Appleblossom gaat dood als er niet snel iemand bekend!’ gromde ze weer naar Day, klaar om een lage slag uit te delen. Ze schudde minachtend haar kop. ‘Ik dacht dat je van haar hield, maar blijkbaar niet zoveel als ik van mijn moeder hield.’

Day ontweek niet eens de uithaal van Wren, waardoor hij kort verontschuldigend naar de oudere kater keek. Fireteller kwam er nu ook bij en het klonk redelijk wat de jonge healer zei, dat ze alles aan hem zouden moeten vertellen en dat Wren dan eerst de locatie van Blossom zou moeten geven. Hij kreeg een lichte hoopvolle blik in zijn ogen dat dit Wren over de streep zou trekken, maar dat vervloog alweer snel toen het een averechts effect leek te hebben. Wren probeerde een kopstoot uit te delen aan Fireteller en hij wist dat hij in actie zou moeten komen als Wren dit niet alleen maar erger ging maken. Nee, hij had dit nog nooit gedaan bij zijn zusje, maar woorden leken deze keer niet te werken en liever hem dan iemand anders hier. Zodra ze de beweging maakte om een kopstoot te maken hief hij zijn poot op en haalde uit naar haar wang met nagels ingeklapt, hopende haar zo van slag te brengen. Want nee, hij hield niet van geweld, gebruikte het ook eigenlijk alleen maar als het nodig was, maar hij moest dit doen voor iemand anders het zou doen. Er was geen Starteller of Rumble meer om dit te doen, dit viel nu op hem. "Wren," Begon hij nogmaals, hopende zijn stem rustig te kunnen houden. "Dit is niet wat mam gewild zou hebben, dat moet je ergens ook wel weten. Ze zou nooit willen dat je een leven die hier niks mee te maken heeft in gevaar zou brengen." Zijn moeder had misschien een afkeur voor buitenstaanders laten merken op het laatst, maar dat was ook hun moeder niet geweest. "Vertel ze gewoon waar Blossom is, dan kunnen we daarna uitvinden wie er echt achter de dood van mam zit. Of dit nu Day is of Coyote of iemand anders." Als dit niet werkte dan zou hij haar waarschijnlijk ook niet meer kunnen beschermen. Toch richtte hij zijn blik nog op Fireteller. De kater die nu op de plek zat waar zijn moeder eigenlijk had moeten staan. "Want het is wel duidelijk dat het hoog tijd is om hier eens over te gaan praten." Hij had eigenlijk geen recht van spreken. Hij had zijn mond dichtgehouden, niet wetende wat te doen zonder echt bewijs, maar hier waren ze nu en er zou ook geen weg terug meer zijn hierna.

Zijn twijfels waren verdwenen na iedereens woorden. Dit leek geen spelletje meer, dit was doodserieus. Van wat hij had begrepen zat Blossom in gevaar en beschuldigde Wren alle goede katjes. Dit was niet ok, dit was niet de eerste keer dat iemand het innerlijke feestje verpestte, dit moest stop gezet worden. Sedge ging al naast Fireteller staan maar de zwart-witte to-be bleef nog even toekijken, hij was lichtelijk in de war, waarom gebeurde dit? Hij dacht dat de tribe een geweldige plek was waar iedereen elkaar hielp en vriendelijk was, waar ze altijd samen een uitweg zochten die goed was voor iedereen. Misschien had de kater zich vergist, misschien was het helemaal niet zo. Maar Wren was nu de bug in de code. Hij wist niet wat hij moest doen, maar hij huppelde toch wat dichterbij alle katten en keek haar aan, ondertussen luisterend naar de anderen hun woorden. Ze wilden gewoon weten waar Blossom was, haar redden uit welke situatie ze ook mag zitten, ze wilden haar veilig hebben, het was duidelijk dat iedereen was bezorgd om haar. Toen de zwarte kater het begon te snappen opende hij z’n bekje. “Wren, vertel ze alsjeblieft gewoon waar ze is, dan is alles weer ok en leuk”. Zijn woorden echoden vlak daarna nog wat in zijn kopje, misschien was het niet de juiste woordkeuze tegen iemand zoals haar, ze kon nu afkomen met tienduizend redenen waarom alles niet ok en leuk ging worden. Daarom viel hij weer ten rede in. “Je kan niet iedereen lopen beschuldigen, je kan niet anderen gewoon in gevaar laten lopen voor zoiets- zoiets stoms als dit. Een paar manen geleden was de tribe nog een plek van vriendelijkheid, samenwerking en liefde. Nu is het alleen nog maar een bende van chaos en verwarring geworden, alsjeblieft, je kan tenminste toch iets goeds doen en het leven van een ander redden, of tenminste helpen, want dit heeft absoluut geen zin”, mauwde hij, vlak daarna eventjes hevig uitademend. Dat waren veel te veel serieuze woorden. Waar was de party heen? Waar was alle pret en vriendschap heen? Was dit de tribe nu, een groep van katten die anderen beschuldigen, verlaten, en elkaar doen afsterven? Voor wat?