I can see the perfect sky

Dragonpaw negeerde de koude wind die genadeloos tegen zijn pels sloeg en rende voort. Zijn pootstappen maakten krakende geluiden omdat de bladeren onder hem bevroren waren, maar de apprentice wist dat dit nog maar het begin was van het koude seizoen. Hij had van de elders gehoord dat er een witte substantie bestond dat sneeuw noemde en dat ervoor zou zorgen dat prooi moeilijk tot onmogelijk te vinden zou zijn. Gelukkig had hij al wel wat jachttrainingen achter de rug en waren ze deze week begonnen aan hun vechttrainingen; zo kon Dragonpaw toch nog jagen zonder dat zijn mentor in de buurt was. De kater besloot om naar het maïsveld te gaan en liet zich door zijn poten zakken, waarna hij met vederlichte stappen zich voortbewoog tussen het gras. Toen hij een goed plekje had gekozen, bleef hij doodstil zitten en luisterde naar de geluiden om hem heen. Zijn blik gleed naar opzij toen hij geritsel hoorde en niet veel later rook hij de geur van muis. Zijn blik gleed naar het diertje en hij zag dat het op een zaadje aan het knabbelen was, wat wilde zeggen dat het minder alert zou zijn voor zijn omgeving. Dragonpaw draaide zich een kwartslag om en begon naar de muis te sluipen. Toen hij dichtbij genoeg was, schoot hij naar voren en doodde het diertje met een snelle beet, concluderend dat het al een stuk minder dik was dan de prooi die dat hij twee manen geleden nog had gevangen. Hij onderdrukte een zachte zucht. Ze moesten het er maar mee doen.

Het was nu wel heel opmerkelijk geworden dat de prooi steeds minder werd. Letterlijk en figuurlijk. De prooidieren vonden zelf ook minder te eten in deze kou, waardoor ze hunzelf niet eens konden voeden. En dat betekende dat de clan zich ook moeilijker kon voeden. Ze slaakte zelf een zucht voordat ze diep in het maïsveld een andere kat zag zitten. Haar zachte pootkussens droegen haar in alle stilte naar de jonge kater toe, die een muis bleek gevangen te hebben. “Goede vangst”, complimenteerde ze hem terwijl ze het kleine muisje zag. Het was kleiner dan wat ze manen geleden hadden kunnen vinden, maar toen was het nog Greenleaf. Toen bloeide het leven nog, nu stierf alles af. Haar staart ging even naar beneden en haar oren bewogen alle kanten op toen ze nog meer geritsel hoorde.

Aangezien hij in een Clan zat waarvan de meeste katten vrij rond konden lopen in hun territorium was Dragonpaw niet bepaald verrast toen hij gecomplimenteerd werd met zijn vangt. Hij draaide zijn kopje lichtelijk en zag dat het Cypressblood was, één van de nieuwere warriors. “Bedankt,” sprak hij op een beleefde toon tegen haar, maar hield zich al snel weer stil toen hij zag dat haar oortjes bewogen en hij zelf ook geritsel hoorde. Hij liet de prooi voor wat het was en richtte zich tot zijn poten. Omdat hij al aardig gegroeid was de afgelopen manen kon hij makkelijk zien waar de bewegingen vandaan kwamen. “Samen werken?” vroeg hij op een zachte toon aan Cypressblood terwijl er een blik in zijn ogen verscheen die enkel tevoorschijn kwam wanneer hij geconfronteerd werd met een uitdaging. Prooi vangen in deze omgeving was niet erg gemakkelijk en samen werken zou juist meer kwaad kunnen doen dan goed, maar Dragonpaw hield wel van een uitdaging van tijd tot tijd. En als hij daarmee de capaciteiten kon ontdekken van zijn Clanmate, dan was dat juist des te gunstiger voor hem.

Haar maag rommelde toen hij vroeg of ze samen wouden werken. Veel honger had ze niet maar veel geduld ook niet. Het was soms moeilijk voor haar om te weten wat ze wou of wat ze wilde bereiken in de toekomst. De kattin had sinds ze een warrior werd niet alle zelfvertrouwen gekregen die de meesten wel hadden. Ze wilde de jonge leerling niet teleurstellen omdat zij door haar lichte faalangst eronderdoor ging met de prooi. Het kon altijd uit haar poten glippen op elk moment, en ze voelde hoe haar lippen zachtjes zakten wanneer ze er aan dacht. De kattin onderdrukte haar honger door haar buik op te trekken en keek met een stel van warme ogen recht in die van de apprentice.  “Ik wéét dat je het in je eentje kan”, fluisterde de bruine poes zacht tegen hem terwijl ze hem uitdaagde. “Toon me dat je een goede leerling bent, dat je een waardige apprentice bent”.  

Dragonpaw’s blik bleef onbewogen toen Cypressblood hem met een warme blik aankeek, al gaf hij haar wel een beleefd knikje. Hij was niet het type dat meteen iets van warmte ging tonen als anderen dat ook deden. Dat had niks met hun te maken; dat kwam gewoon omdat hij op het vlak van emoties tonen wat terughoudender was. Hij zou altijd beleefd blijven en hij zou iedereen altijd overal mee helpen, maar hij ging niet heel snel complimenten geven of zich warm opstellen naar katten die hij eigenlijk niet zo goed kende. Hij wiebelde wat verrast met zijn oren toen Cypressblood haar woorden fluisterde, maar gaf haar een knikje. Dragonpaw was immers iemand die leefde voor uitdagingen en dit sloeg hij dan ook niet zo snel af. Hij keerde Cypressblood de rug toe en concentreerde zich op zijn omgeving. Zijn felle geelgroene blik gleed langs zijn omgeving af en als hij zich niet voldoende geconcentreerd zou hebben, zou de lichte ritseling van het gras voor hem hem bijna zijn ontgaan. De kater zakte behoedzaam in een jachthouding en hoorde nu ook het gras ritselen, deze keer op een andere plaats. Hij begon behoedzaam dichterbij te sluipen en boog zich nog dichter naar de grond, waar hij tussen al dat gras een veldmuis zag. Het zat met zijn rugje naar Dragonpaw toegekeerd en was aan het knabbelen op een maïskorreltje. Dragonpaw wist dat hij met zijn grootte de sprong makkelijk kon redden en dus was dat ook wat hij deed. Hij sloeg hard met zijn klauw naar de muis en doodde het, maar haalde hierbij wel zijn poot een beetje open aan het scherpe randje van een maïsblad. Hij pakte de prooi tussen zijn kaken en liep terug naar Cypressblood, waarna hij haar aankeek. “Nu jij,” sprak hij op een kalme toon terug, maar toch ook met een lichte hint van uitdaging. Haar twijfel vlak voordat ze daarnet antwoord gaf was hem heus wel opgevallen en hij wilde ergens wel weten waarom.

Uitdaging was altijd goed voor het brein. Het leerde nieuwe dingen aangaan en wende zo aan verandering. Ze zette zich langzaam maar goed neer op de zachte grond terwijl haar groengele ogen tuurden naar de jonge kater. Hij had zoveel wilskracht om gewoon haar uitdaging te accepteren, iets wat ze overduidelijk niet vaak zag gebeuren. Maar wat was het leven dan ook zonder uitdaging, bedacht ze zich. In een mum van tijd had de apprentice al een prooi teruggebracht en het voelde voor haar alsof het één twee drie gebeurd was. Ze voelde hoe er een brok in haar keel ontstond toen hij haar opeens uitdaagde. Het was echt niet moeilijk, gewoon stresserend. Het feit dat het hem opgevallen was, van die twijfels, bewees dat hij een erg scherp oog voor aandacht had. De bruinwitte poes zette zich moeizaam recht en gaf een kort knikje voordat ze haar pootjes weer stapje voor stapje zette om verder te komen over het land. Haar neus bewoog op en neer terwijl de kattin snuffelde en ze bemerkte een geur. Ze zette zich laag, inspecteerde het bewegende gras en hopla, ze sprong erop af. Met één krachtige greep van haar klauwen wist ze het vast te pakken maar het wist toch uit haar poten te glippen. Het muisje rende gepanikeerd weg maar het was niet snel genoeg. Haar bek had hem al te pakken gekregen en ze gaf hem een doodsbeet. Zo, dat was dan ook weer gedaan. Rustig draaide ze haar kopje naar de jongeling toe, hem een neutrale blik zendend.

Dragonpaw liet zijn blik naar haar glijden toen ze in actie kwam. Hoewel ze het niet probeerde te laten merken, merkte Dragonpaw de twijfel op in elke stap die ze nam en hij wiebelde kort met zijn oortjes. Hij zag hoe ze de muis ving, hoe het beestje wist te ontsnappen, maar hoe de warrior snel genoeg uit kon halen om te voorkomen dat het muisje volledig weg kon glippen. De neutrale blik die ze hem daarna zond, zei hem eigenlijk alles wat hij moest weten en er verscheen een kalme blik in zijn ogen. “Je daagde me uit daarnet met die woorden om de aandacht van jezelf af te leiden,” concludeerde hij eerder dan dat het overkwam alsof hij een vraag stelde. “Je twijfelde of je de prooi wel kon vangen, daarom ook die twijfel.” Hij wiebelde met zijn oortjes. “Mij is altijd geleerd dat een Clan uit meer dan jagers alleen bestaat en dat er verschillende kwaliteiten nodig zijn om één goede Clan te vormen. Er is mij ook geleerd dat twijfel om te falen meestal het gevolg heeft tot een slecht resultaat.” Hij wist van zichzelf dat hij heel erg zelfzeker was of tenminste toch de moeite deed om net te lijken alsof hij het allemaal onder controle had, dus het was vreemd om te zien dat een warrior die ouder was dan hem zich niet dezelfde standaarden aan kon meten. “Waarom twijfel je zo aan jezelf?” vroeg hij uiteindelijk na een korte stilte.

Een simpele prooi doden zei niets over haarzelf. Maar er kwam wel een vloed van trots over haar heen omdat het haar gelukt was, alhoewel ze het diep verborgen hield en de lege kilte in haar ogen vertoonde. En daarbij... Ze twijfelde niet aan haarzelf. Nooit niet. Maar in het zicht van anderen wanneer het ging om haar jaagkunsten, dat liep altijd fout door één of andere redene. Veel vertoonde de poes niet in haar blik. "Ik twijfel niet aan mezelf. Ik twijfelde aan het feit of je wel waardig genoeg was om mijn versie van de wereld te begrijpen", mauwde de poes, raadsels in haar woorden verwervend. "Je hebt aangetoond dat dat wel zo is. Je hebt veel goede dingen geleerd, Dragonpaw. Ook jij zal een goede warrior worden in de nabije toekomst die ons nadert". Ze wist niet waarover ze echt sprak om eerlijk te zijn. Ze wilde gewoon haar gevoelens verbergen. Niemand mocht weten wie ze was, niemand. Enkel haar familie wist het maar die zijn weg. Vervaagd tot stof en botten.

Het antwoord was een antwoord dat hij niet had verwacht. De kater trok met zijn oortje toen Cypressblood haar woorden sprak. Hij kon er eerlijk gezegd weinig uit opmaken en vermoedde eerder dat ze het topic probeerde te omzeilen dan dat ze echt wist waar ze het over had. Hij besloot dan ook dat dit zijn teken was dat hij er niet over door moest gaan. Ze had haar punt duidelijk gemaakt en als ze dit wilde, dan zou hij dat respecteren. “Bedankt, Cypressblood,” zei hij op een dankbare toon en hij knikte naar haar. “Het zal niet meer lang duren eer dat ik me bij jullie in de den voeg.” Er klonk toch wel iets van trots door in zijn stem dat hij nauwelijks kon onderdrukken. “Ik ben benieuwd wat voor warriornaam Wolfstar me zal geven,” zei hij vervolgens op een eerlijke toon tegen haar. Hij hoopte dat het iets zou zijn dat bij hem zou passen, maar hij nam aan dat zijn leader daar wel rekening mee zou houden.