Who's directing this play

Onderwerp: Who's directing this play zo 17 jan 2021 - 20:39

Storkpaw It's all good girl

Wat gebeurde er in vredesnaam? Eerst was dat vuur er en verloor Wolfstar een leven door het redden van Amberstorm en een paar dagen later was de poes opeens verbannen. Ze had haar eigen zoontje vermoord. Storkpaw was als kitten bang voor haar geweest, maar dat was omdat ze de toen nog Deputy zag als een humeurige kat die gewoon een beetje eng was. Ze zag haar niet als een moordenaar die haar eigen kroost naar Starclan hielp. Ze had niks gezegd toen de waarheid naar voren was gekomen, enkel toegekeken vol onbegrip. Bij het vuur had ze gedacht dat Amberstorm zo braaf was geweest, misschien stom, dat ze zoveel wou doen voor de clan. Voor de Leader die haar Elder gemaakt had. Achteraf gezien was dat misschien een zielige poging om haar zonden te laten vergeten, was ze toen dood gegaan. Het was voor Storkpaw onderhand wel duidelijk geworden, hier bleef het niet bij met de leugens. Ze liep door het lege maïsveld heen, niet met haar gedachtes bij de jacht. Het enige wat er nog voor zorgde dat ze haar taken uitvoerde was haar angst om anders in problemen te komen, het was niet dat ze er nog veel plezier in had. Ze deed het en dat was haar leven. Sloom sjokte ze verder, niet echt een doel voor haar ogen hebben. Normaal gesproken zou ze gerend hebben, om haar kop leeg te maken, maar vreemd genoeg voelde dat nu aan als vluchten. Ze was bang dat als ze zou rennen, dat ze niet meer op zou houden totdat ze weg was van alles. Dus bleef ze voor de zekerheid sjokken.

-Blazesong

Elfje

My fire is starved of oxygen

Niet zo zeer was het doelloos dat de man hier liep, maar echt nuttig was hij nou ook weer niet bezig. Als tunneler besteedde hij niet denderend veel tijd op de mais velden, maar nu leafbare aangebroken was voelde hij zich er toch iet wat meer op zijn gemak. In leaf fall vond hij het werkelijk vreselijk, de hoge planten deden hem nog kleiner voelen dan hij werkelijk was. Maar nu deze geheel verdwenen waren als deze magisch deden kon hij het wel hendelen. Was het enige wat zijn bloed deed koken de dikke laag sneeuw die gevallen was. Waar hij nu met moeite doorheen moest komen.

Zijn blik viel op Storkpaw, nu zo zonder het mais makkelijk te zien op de sneeuw witte velden. De kleine kater zuchtte, wilde ergens zich om draaien en weglopen. Maar zo compleet harteloos was hij nou ook weer niet, of naja, misschien was moraal loos een betere beschrijving. "Storkpaw" begroette hij de apprentice met een knikje "Al wat gevangen?"

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

Storkpaw It's all good girl

Eerste keer dat ze hem echt zag, was ze nog een kleine kitten geweest en had ze op zijn buik gesprongen. Een actie die haar niet in dank werd afgenomen. Nu was ze zelfs groter dan hem en moest ze bijna naar beneden kijken als ze tegen hem sprak. Misschien was zijn grootte de reden dat ze hem niet meteen zag, totdat zijn stem haar oren bereikte. Ze keek naar de rode kater, zijn vurige vacht stak af tegen de sneeuw. Hij begroette haar en vroeg naar de jacht, een normale gang van zaken. De poes kon niet helpen een beetje betrapt te kijken en ze haalde haar schouders lichtjes op. "Ik moet toegeven dat ik nog niet aan het jagen ben''zei ze zachtjes. Wat beschaamd keek ze naar haar poten, hij had wel gelijk. Het was Leafbare en jagen was belangrijk nu, ze moesten hun best doen om genoeg te kunnen vangen. "Maar ik zal het zo vlug mogelijk doen''voegde ze vlug toe, een mentale notitie in haar kop makend. Ze moest zichzelf niet tegen laten houden door gedachtes die iedereen vast had.

Elfje

My fire is starved of oxygen

De snelheid waarin de jonge kattin zich verontschuldigde deden de kater zijn ogen verbaasd glinsteren. Apprentices waren in zijn ogen al snel kleine etters met eigen plannen en een agenda opgericht om je dwars te zitten. Natuurlijk, hij had ook wel door dat niet iedereen dezelfde karakter trekken had, maar in tijden waarin zijn gedachten gedwongen elders lagen, was het oh zo gemakkelijk op stereotypes terug te vallen. Met een kort knikje en een kalme houding probeerde hij de jonge kattin gerust te stellen. Had vaker moeite dit met de juiste woorden te doen. "Hm, er was je ook niks opgedragen, Storkpaw" legde hij kalm uit "Maak je niet druk, je hebt niks fout gedaan". Er waren veel vereselijkere misdaden. Met een blik, ver van van onvriendelijk, op afstand van vrolijk, keek hij de jonge kattin kort aan. "Al wat bijgekomen van de brand?"

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

Storkpaw It's all good girl

Ze had een standje verwacht, in het minst ergste geval, maar tot haar verbazing leek Blazesong het geen ramp te vinden. Hij was juist eerder van zijn stuk gebracht door het feit dat ze zich er voor verontschuldigde, als ze dacht aan hoe belangrijk prooi in deze tijd was. Zijn kalme stem was ook een verrassing voor haar, maar ze besefte zich dat de rode kater wel wat veranderd was natuurlijk. Een beetje onzeker wiebelde ze wat met haar oor, zich wat ongemakkelijk voelen. Ze wou hem niet tot last zijn en hoopte maar dat hij gewoon na deze woordenwisseling weer zijn belangrijke Deputydingen ging doen. Blazesong liet het niet bij dat bleek al vlug, toen hij het gespreksonderwerp van de jacht naar de brand bracht. De herinnering aan het vuur liet haar even knipperen om het beeld weer weg te krijgen, in de hoop dat ze het niet te vlug weer moest meemaken. Toch knikte ze, de brand had een indruk op haar achtergelaten maar het was vooral wat erna was gebeurd waar ze ergens de meeste last had. Oh ja, en het feit dat ze Wolfstar dood had zien gaan. ''Ja hoor, het zou niet goed zijn als ik daar nu nog last van had toch?''zei ze, proberend zo zelfverzekerd te klinken als ze kon. Dat ze er soms nog nachtmerries over had liet ze maar weg, die zouden wel vervagen. Of ze maakte een nieuw trauma mee.

Elfje

My fire is starved of oxygen

Haar antwoord deed de kater even puzzelen. Was niet gewend antwoorde te krijgen die hij zelf zou geveb, wist dan ook dat ze niet alles los liet wat ze vast had. De kleine man knikte langzaam, liet kort zijn blik over besneeuwde landschap heen glijden. "Dat zeker" vertelde hij de jonge kattin "Maar dat betekend niet dat het niet mag" zijn blik ontmoette de ander voor geen seconde. Was nooit echt goed geweest in gesprekken die zo konden overspringen op persoonlijk. Maar toch was het een bericht dat hij de kattin mee wilde geven. Had zelf voorheen de nijging gehad problemen in te slikken, had ervaren hoe goed het af en toe was deze te delen. In zijn geval met Fawnleap, met Shadefeather.

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

Onderwerp: Re: Who's directing this play