Would it be okay if I asked you out?

De kater had een momentje rust genomen nadat hij terug was gekomen van zijn jachtpoging. Dat was ook alles wat het was, want hij had niks gevangen. Het ging nog wel even duren voordat hij weer op snelheid was. Zachte pootstappen klonken bij de opening en hij hoorde een stem buiten die hij niet vaak hoorde. Ashenpatch mauwde zijn naam bij zijn den. De kater stond op en stapte iets naar buiten toe, waar de grijzige kattin stond. Hij glimlachte haar warm toe. Hij wist dat ze het zwaar had met het verlies van haar vader figuur, Whitewolf. Dus hij was extra vriendelijk naar haar. "Ashenpatch, kom binnen!" antwoorde hij opgewekt en wenkte haar mee met zijn staart. "Wou je iets vragen?" vroeg hij toen ze eenmaal samen binnen zaten. Hij wist dat hij het gesprek iets op moest starten. Ashenpatch stond niet bekend als de meest.. praatgrage poes. Hopelijk voelde ze zich niet al te ongemakkelijk door dit alles. Hij vond het al heel wat dat ze naar zijn den gekomen was.

Adem in, adem uit.

Zijn stem doorbrak de stilte die zij achter had gelagen en ze glimlachte wat onzeker. Onzekerheid vervaagde echter zo snel ze haar eigen missie voor ogen stelde. Ze zou een deel zijn van Windclan. Ze zou een deel zijn van haar familie.

Ze stapte langs hem heen naar binnen. Het was relatief nauw in zijn den maar hielt warmte vast en ze ontspande haar opgezetten vacht.

In stilte nam ze plaats. Sloot haar ogen voor 1.2.3. seconden voor ze ze weer opende en de kater recht aankeek. "Ik ehm." Ze zocht naar de woorden die ze precies nodig had maar knikte langzaam. "Ik ben klaar met in het verleden leven Wolfstar. Ik ben klaar voor een apprentice." Ze viel met de deur in huis, het was niet alsof ze iemand was van veel voorzichtigheid. Je kon beter iets gezegd hebben dan twijfel overlaten.

Wolfstar liet de poes voor gaan, zoals een echte heer dat zou doen. Daarna volgde hij en wachtte hij tot Ashenpatch zich comfortabel gemaakt had. Het was kort stil voordat ze sprak. Ze vertelde dat ze klaar was met het verleden, dat ze een apprentice wou hebben. Jeetje. Hij keek haar kort aan, probeerde even na te denken over wat handig was. "Weet je het zeker Ashenpatch?" vroeg hij toen. "Het verlies van Whitewolf was voor heel WindClan zwaar, maar voor jou nog meer." somde hij kort op. Hij tikte met zijn staart op de grond. "Ik heb absoluut geen twijfel over je kunnen als moor runner, je bent een uitstekende warrior," het was meer alsof hij met zichzelf een gesprek voerde. "Ik vraag me meer af of het niet te snel is voor jezelf. Heb je wel voldoende tijd gehad om te rouwen? Ik weet hoe zwaar het proces is en hoe langzaam het soms gaat." het verdriet voor Gorsekit was nog steeds niet gesleten. Het was zelfs weer open gehaald door het moeten verbannen van Amberstorm. Op een vreemde manier rouwde hij ook voor haar. Alsof ze dood was. Maar hij wist dat de kattin taai was, en dat ze zou leven.

Natuurlijk had ze niet verwacht dat hij per direct aan kwam met een apprentice voor haar en haar er uit stuurde om die te gaan trainen. Nee er moest er eerst een oud genoeg zijn en bij haar kunnen passen. Dat wist ze, maar het feit dat hij op haar gevoel sprak liet haar toch even slikken. Natuurlijk was ze niet over het verlies van Whitewolf heen. Maar ze moest doorgaan.

"Wolfstar.. Dank je voor je zorgzaamheid." Mauwde ze warm naar hem en glimlachte voor ze haar kop schudde. "Maar Whitewolf heeft mij altijd opgevoed met het besef dat leven en dood poot in poot staan. We zijn warriors en hij is eervol gestorven. De grootste eer die ik hem nu kan doen is zijn manier van trainen doorzetten in een nieuwe generatie." Ze glimlachte opnieuw maar schuivelde iets met haar poten. "Tenminste.. Niet geheel exact dezelfde manier.. Sinds Whitewolf overleden is heb ik gemerkt hoe geisoleerd ik ben van iedereen. Ik heb familie in Windclan, maar het voelt niet alsof mijn bloed hier werkelijk stroomt." Ze keek terug op naar de grote warrior en strekte haar rug, zichzelf zo sterk mogelijk neerzetten. "Wolfstar, ik ben klaar om mijn bloed hier te laten stromen. Om deel van Windclan te zijn. Om familie, liefde, vriendschap werkelijk hier te vinden. Whitewolf zal ik altijd missen, maar ik kan niet blijven hangen in dit gemis. Ik kan niet langer zonder iedereen hier om me heen. Zonder mezelf aan jou te kunnen bewijzen, niet enkel als warrior. Maar als clanlid ook."

Wolfstar had niet anders verwacht van Ashenpatch. Hij wist dat ze stil was, maar stille wateren.. Wolfstar had van Whitewolf regelmatig verhalen gehoord over de koppige warrior die ze kon zijn. Hij wist dat ze dit in zich had en het kwam nu naar buiten toe. Ze hield een heel betoog over de lessen van Whitewolf, dat ze er klaar voor was. Dat ze hem altijd zou missen. Hij knikte op haar antwoorden. Hij wist wel dat ze het in zich had. Ze moest gewoon iets meer, uit haar schulp komen. Meer mengen met de clan. Ze stelde zich nu sterk op. Dat wou hij vaker zien. "Ik zie wat je bedoeld nu.." glimlachte hij. "Ik kende de verhalen van Whitewolf. Over een hele koppige poes die hij zijn manieren probeerde te leren. Ik zie haar nu ineens staan." merkte hij toen op. "Ik ga mee in je voorstel, ik zal je een apprentice geven in de volgende ceremonie." zei hij tegen haar en knikte. "Een van mijn eigen kinderen, als zij er tegen die tijd klaar voor zijn." hij vertrouwde haar wel een van zijn kinderen toe. Ashenpatch was een goede warrior, zeker ze had haar zwakke punten, maar die had hij ook. Ze zou het aan kunnen.

Dit was het, dit was het moment waar ze op had gewacht. Haar blauwe ogen schoten wijd open. Een van zijn kittens. Ze knikte een brok vormend in haar keel maar een enorme grijns op haar lippen. "Wolfstar dat.. dat is een enorme eer." Mauwde ze haar kop buigend, door de krappe ruimte kwam deze echter tegen zijn borst aan en ze grinnikte even. Zichzelf snel terugtrekkend. "Sorry.. Krappe ruimte." Mauwde ze snel en trok even met haar oren.