Dreamland

Moest ze nu bij hem slapen? Moest ze nu al haar normale, uh, uitsapjes afzeggen? Waren ze überhaupt partners, of had hij haar alleen voorgelogen voor één nacht? Daar achtte ze hem niet echt slim genoeg voor, maar toch knabbelde de twijfel aan haar. Ze verachtte dat gevoel. Sinds ze haar oude leven achter zich had gelegd, was ze niet iemand meer die twijfelde of onzeker was. Niet iemand die braaf naar een ander zou luisteren. Nee, ze was Rabbitcharm, die haar eigen gangetje ging en wiens nest nooit leeg was. Maar nu was ze opeens de wat, de partner van hun leader? De poes wiebelde met haar oortjes en twijfelde één seconde, maar stapte toen toch naar binnen. Het maakte niet uit, echt niet. Nee, het zou niet uit moeten maken want ze hield van hem. En hij van haar, toch? Ugh, ze moest die tochs leren inslikken. "Hey oude man," kondigde ze zichzelf aan en rekte zich uit na het binnen stappen, haar ongemak verbergend. "Heb je tijd voor me, oh grote leider?" zeg alsjeblieft ja.

&Wolfstar 

Wolfstar had een aantal katten op een patrol gestuurd voordat hij zich terug getrokken had in zijn den om na te denken. Er waren een hoop dingen gebeurd. Zeker nu hij wist van de spanningen die tussen RiverClan en ShadowClan hing moest hij op zijn hoede blijven. Hij verwachtte dat als ShadowClan een move tegen RiverClan zou maken dat ze langs WindClan grond zouden komen. Of ze moesten via Fourtrees gaan, maar dat zou een aanval in het open zijn. Dat zouden ze aan zien komen. Met hoe Acornstar tegen hem gesproken had.. hij verwachtte dat de kater een soort medewerking verwachtte. Alsof ze aan dezelfde kant stonden. Aan welke kant stond hij? Was er wel een kant?

Rabbitcharm stapte door de opening van zijn den. Zijn ogen ontmoette die van haar, met een ietwat geschrokken uitdrukking omdat hij zo in gedachten verzonken zat. Ze begroette hem als oude man en hij glimlachte. Of hij tijd voor haar had. Hij wenkte haar verder met zijn staart en liep naar haar toe, om met zijn lichaam langs die van haar te strijken als begroeting. Hij drukte zijn kop liefdevol tegen die van haar aan. "Ik heb altijd voor jou, konijntje." zei hij zacht. Hij vroeg zich af.. "Is er iets aan de hand? Of is dit bezoekje zomaar?" Hij had haar eigenlijk nog nooit zo maar hierbinnen gezien. Maar goed, het was ook nog niet zo heel lang geleden sinds hun avond in de tunnel.

Ze voelde zich zo onrustig, telkens weer. Alsof ieder moment de hemel open zou barsten om haar te straffen, of Thunderclan haar zou grijpen. Maar misschien had haar plan gewerkt, misschien zou er niets gebeuren. Was dat niet nog erger? Dat iedereen door zou leven alsof er niets aan de hand is, dat iedere dag verder zou gaan en niemand behalve zij en starclan het zouden weten. Misschien voelde dat nog wel meer verkeerd. De poes ademde diep uit in een zucht en stapte naar de den binnen, een grijns op heer gelaat geplakt. "Hey, het is mevrouw konijn voor jou," grapte ze terug, al was iets in haar blik dat haar ongemak verraadde. Een last leek van haar schouders te vallen toen hij haar begroette, en ze drukte vol overgave haar kop in zijn vacht. Hij zou haar beschermen, dat was genoeg. Ja, dat was genoeg - als het stemmetje in haar kop eindelijk zijn bek zou houden. Want was ze nu niet weer gewoon van een man afhankelijk? Een nieuw stuk speelgoed? Na een lange omhelzing haalde ze haar kop uit zijn vacht en keek de den rond. "Moet er iets aan de hand zijn om langs te komen?" haar stem was maar half grappend. Ze wist niet waar ze stonden tegenover elkaar. Was ze hem tot last? Was zij nu degene die te aanhankelijk werd, te graag zich aan een fling vast wilde houden. De poes slikte, het was haar gelukt dat bij niemand te voelen. Niemand, behalve hem weer. "Ik wilde je eigen gewoon graag even zien," haar stem was vreemd zacht en niet zo zelfverzekerd en charmant als ze normaal altijd sprak. Het beeld van Nightpool brandde dag en nacht op haar netvlies. Zou hij haar ooit hetzelfde aan doen? 

Wolfstar liet een speelse grijns op zijn gezicht staan toen ze een opmerking maakte. "Goed dan, mevrouw konijn." sprak hij toen. Hij sloeg zijn staart over haar heen. "Tuurlijk hoeft er niks aan de hand te zijn, ik ben gewoon gewend dat als katten hier binnen stappen dat er iets aan de hand is." antwoordde hij toen. Blazesong die kwam overleggen. Amberstorm die hier toegaf dat ze Gorsekit vermoord had. Hij die hier met brandworden had gelegen na het vuur. De kater raakte kort een van de nog kalige plekjes op zijn poot aan. Een rilling trok over zijn rug. Deze plek was niet vol met fijne herinneringen. Hij hoopte dat dat terug zou komen. Rabbitcharm wou hem graag zien. "Komt dat nou toevallig uit, ik zie jou ook graag." de grote kater spinde zacht terwijl hij haar naar zijn nest verwees. "Kom liggen met mij, vertel hoe je dag was." hij stapte rustig in het mos nest wat hij laatst nog zelf in elkaar had gezet. Nesten bouwen was niet zijn specialiteit, maar hij deed zijn best. Hij zou beter zijn best moeten doen als Rabbit bij hem zou komen slapen. Als.

Oh, hij moest eens weten. Ja, er was zat aan de hand. Na Nightpool... Haar kop duizelde ervan. Hoe naïef was ze geweest om te denken dat alles rozengeur en maneschijn zou zijn na die ene avond. Dat hij op magische wijze haar leven goed zou maken. Oh, haar ouders zouden haar erom uitlachen. Ze wist al hoe ze nu woedend met elkaar spraken, nadat ze ongetwijfeld wel iets van een roddel hadden gehoord. Moeiteloos kon ze hun spottende lachen voorstellen, dom, klein konijntje. Rabbitcharm schudde haar kop en haar blik verhardde iets. Er gebeurde zoveel, waarom mocht ze verdomme niet gelukkig zijn? Misschien was het omdat ze nu een moordenaar was, de gedachte teisterde haar. "Hm? Oh," sprak ze afwezig en registreerde zijn woorden te laat, haar glimlach warm. Het warme gevoel dat hij in haar buik bracht wist iets van haar kille gevoelens weg te branden. Hij was genoeg om haar gedachten te vullen met die warme wolken. Ze dwong de gedachten haar kop uit en wist niets anders dan te lachen toen hij haar zijn bed aanwees. "You live like this?" plaagde ze hem met een por. Handig trok ze wat aan het nest en stopte het kort wat beter in. Perfect was het niet, maar tenminste beter. Ze duwde tegen zijn schouder in de hoop hem omver in het bed te krijgen, maar bemerkte dat dat lang niet zo makkelijk was. Moeilijker dan het bij Nightpool was geweest. Rabbitcharm slikte, het waren dezelfde zachte, witte pootjes.  

Wolfstar liep met haar mee naar zijn nest. Waar ze een plagerige opmerking maakte over zijn nest voordat ze het recht trok. Op zo'n manier waarop zijn moeder het altijd had gedaan toen hij nog jong was en hem geleerd had hoe het moest. Maar hij had nooit goed opgelet, want hij was druk met Briarbell. Hij miste zijn zusje. Hij miste hoe het vroeger was. Alles was alleen maar ingewikkelder geworden sinds hij ouder was. "Mijn nest-maak skills zijn niet perfect maar ik doe mijn best hier." zei hij met een lacherig toontje. Hij liet zich omvallen met haar in zijn recht getrokken nest. "Ik heb nooit opgelet toen mijn moeder het voordeed." hij probeerde de hele sfeer iets op te lichten, maar hij voelde nog steeds een soort drukkende ernst. Een gevoel van onzekerheid die over Rabbit heen hing. Een gevoel dat hij niet van haar gewend was. Zijn wenkbrauwen trokken iets samen in een frons. "Er is iets aan de hand met je, ik kan het zien.." merkte hij toen op, om hopelijk een iets serieuzer gesprek op gang te brengen. Hij wist niet zeker of ze in de verdediging zou schieten of niet, maar hij zou het proberen uit haar te trekken.

"Hey, daar heb je mij voor, zolang je me maar geen mommy gaat noemen," ze stak haar tong naar hem uit en lachte toen hij zich om liet vallen. Met een zachte oef viel ze op zijn veel grotere lichaam en dronk ze zijn geur. Hier was ze veilig, hier zou niemand haar vinden. Vol overgave drukte ze haar voorhoofd tegen zijn borstkas, zichzelf haast verstoppend in zijn rossige vacht. Even niets behalve hem. Even geen zorgen over wat ze nu van elkaar waren, wat haar toekomst plots was en de zonden die haar in haar hielen beten. Maar hij moest het opmerken, natuurlijk moest hij het weer merken. Misschien vond ze het leuker toen hij nog volledig oblivious was voor haar hints. Even bleef ze stil, waarna ze zich van hem losmaakte en met een glimlach hem aan keek. Gelukkig was ze een talent in zaken een andere toon geven. "Hm-hm, ik heb de laatste paar dagen al zonder je gemoeten," ze trok een pruillipje en klom plots bovenop hem. Haar blik was verleidelijk. "Dat kan je me toch niet aan doen, Wolf?" sprak ze verleidelijk terwijl ze plagend met zijn snorharen speelde. Ze hoefden helemaal niet te praten, hij hoefde alleen maar van haar te houden.

Zolang hij maar geen mommy zou zeggen. Oké, dat was te doen. Hij keek haar aan en kort leek ze bijna geïrriteerd omdat hij haar door had? Of verbeeldde hij zich dat nou. Ze begon snel over dat ze hem gemist had, dat ze een paar dagen zonder hem had gemoeten. Maar het klopte niet. De stipjes connecte niet. "Nee, nee dat is het niet.." mompelde hij toen. "Ik was gewoon hier, in WindClan. Ik kan nog niet ver het territorium in." tenminste, dat kon hij wel. Maar Routnose hield nog een oogje in het zeil dus hij durfde zichzelf niet teveel te pushen. Rabbitcharm kon wel weg. Zij kende elke tunnel, elke gang. Elke opening. "Bij wie ben je geweest?" zei hij, zijn toon was streng en bars. Ze was ergens geweest. Bij een andere kater? Had ze iemand anders gezien. Wolfstar klemde zijn kaken strak op elkaar, spande zijn spieren aan. Had ze hem alsnog beflikkerd? Hadden ze dan toch niks? "Waar. Ben je geweest?" hij wou duidelijkheid.

Slechts een fractie van een seconde trok ze met haar oor. Dit had vroeger zo goed gewerkt, waarom nu opeens dan niet? Waarom moest altijd alles zoveel moeilijker worden door overal over te praten, ze was hier juist bij hem om zich veilig te voelen en alles even te vergeten. Ze gunde hem een glimlach en wilde haar pogingen voor zetten, maar Wolfstar stopte niet met praten. En het verwarde haar, natuurlijk wist ze dat hij nog niet ver van zijn den ging, maar dat nam niet weg dat ze elkaar al even niet hadden gezien."Bij wie ben je geweest?" zijn toon liet haar verstarren en instinctief schoten haar oren in haar nek. Het was diezelfde blik, maar dit keer leek het geen deel van hun spel. "Wolf, ik-" ze liet zich van hem los, trok zich iets terug. Onbehagen kroop over haar rug, hij leek plots zo anders. Paniek greep haar bij de keel. Werd hij net als Nightpool? Haar blik schoot de den rond. Ze had nergens om heen te rennen. "N-nergens, het was niets. Ik ben oké, Wolf, alsjeblieft," ze klonk net zo bang als vroeger, dook net zo in elkaar. En net als vroeger, durfde ze deze keer ook niet haar rug te rechtten.

Hij vond het helemaal niet leuk dit te moeten doen. Weer de slechterik te spelen. Maar de laatste keer dat hij informatie uit een kat had moeten trekken was met Amberstorm. Hij ging niet het risico lopen dat hem nog een keer zoiets belangrijk ontschoot. Hij moest het weten. Rabbitcharm maakte zich los van hem en ook hij kwam van haar los om haar aan te kijken. Hij versperde de opening naar buiten toe, misschien niet helemaal opzettelijk, maar hij stond er wel. "Zeg niet dat het niets was," zei hij toen. Zijn gouden ogen glommen gevaarlijk. "De laatst keer dat een kat mij beloofde dat iets 'niets' was, bleek mijn zoontje vermoord te zijn." grauwde hij kwaad. "Vertel op. Vertel wat er gebeurd is." er vormde zich lichte kreukels in zijn neus van de woede die hij voelde. Het was precies weer Amberstorm, precies weer hetzelfde liedje. Hij was weer bespeeld als een soort pop. Hij was er klaar mee. Wanneer gingen katten de waarheid gewoon op tafel gooien. Wolfstar maakte zich groot, Rabbit zou niet wegkomen voor hij de waarheid had.

Ze voelde zich klein, zo klein. De kleine Rabbitpaw die verstarde door de harde stem van haar vader. En van alle katten was hij het nu die haast zijn evenbeeld leek. Heel kort, slechts een fractie van een seconde en ze wilde het niet toegeven. Aan niemand niet, maar bovenalles niet aan zichzelf. Nee, hij zou haar nooit iets doen. Dit was Wolf, haar Wolf."Ik ben Amberstorm niet," haar stem was scherp, maar zachtjes en ze keek hem aan. Haar adem stokte, want ze vond niets behalve woede in zijn enorme postuur en gouden ogen. Kleine, kleine Rabbitpaw. "Sorry," sprak ze zachtjes, hervond haar stem terwijl ze uit noodzaak haar hersenen overuren liet draaien. Met haar grote, treurige ogen keek ze hem aan. Ze moest zich heruit praten, ze moest hier weg komen. "I-ik kan het uitleggen Wolf, alsjeblieft," ze haalde diep adem, stapte voorzichtig dichterbij en hoopte dat hij niet merkte hoe ze trilde op haar poten. "Ik...Sprak al een tijdje met een Thunderclanner af op de grens, alleen als minnaars, niets meer dan dat," ieder woord dat ze sprak maakte haar misselijker en misselijker. "Een paar dagen geleden hadden we weer afgesproken, omdat ik het af wilde kappen, Wolf. Je bent de enige voor mij," ze probeerde contact te zoeken, keek hem met haar grote ogen aan. Haar ogen die hij zo mooi vind. Haar keel voelde kurkdroog. "M-maar hij nam het niet goed, Wolf, hij viel me aan," ze draaide zich wat om en neusde haar vacht weg, waarbij de krassen op haar schouder zichtbaar werden. "En ik.. Ik-" haar stem stokte en haar beeld werd wazig. Alleen wist Rabbitcharm niet precies waarover ze huilde.

Hij stond daar. Zij stond daar. Trillend haar verhaal te doen. Ze was Amberstorm niet. Nee. Ze was niet Amberstorm. Niet. De bruine kater zijn hoofd maakte overuren. Niet Amberstorm. Het was heel kort geweest alsof de gestreepte poes tegenover hem had gestaan. Alsof ze daar stond. Maar het was Rabbitcharm. Hij hield van Rabbitcharm. Hij hield van haar. Zijn zware, boze ademhaling vertraagde iets terwijl hij de rest aan hoorde. Ze had afgesproken met een Thunderclanner, om het stop te zetten. Hij viel haar aan. Hij had haar aangevallen. Zijn konijntje. En zij.. wat had zij gedaan? "Hij heeft toch niet..." hij kon de zin niet eens afmaken. "Oh Rabbit, ik.." wat waren woorden? De kater kwam weer tot zichzelf en wankelde op zijn poten naar haar toe. Hij maakte zich klein voor haar. "Het spijt me. Ik.. ik had er niet naar moeten vragen. Ik wist het niet." hij stamelde de woorden bij elkaar, kon geen goede zinnen maken in zijn hoofd. Hij drukte zijn neus in haar vacht. Tranen vormde in zijn ogen. "Heeft hij je pijn gedaan? Moet ik hem opzoeken? Ik zal hem wat laten zien. Niemand komt aan mijn konijntje.." hij had haar beloofd dat hij haar zou beschermen en nu deed hij het tegenover gestelde. Hij bedreigde haar, hij maakte haar bang. "Sorry dat ik.. dat ik zo deed. Ik..." ik ben gewoon ziek in mijn hoofd. Maar dat laatste kon hij alleen maar denken. Dat zei hij niet hardop. Want dan zou het een waarheid worden.

Zijn ademhaling werd weer rustiger, de rimpels verdwenen uit zijn snuit en een loodzware last leek van haar borstkas af te vallen. In slechts een paar tellen was het weer Wolf tegenover haar en niet haar vader. De poes rilde, verloren in haar emoties. Ze zag alleen nog alleen hoe hij op haar afstapte. Even flinchte ze, bang dat ook hij naar haar uit zou halen. Maar in plaats daarvan maakte hij zich klein en ze liet zich verloren tegen hem aan vallen. Was het erg dat ze even zo doods, en doodsbang voor hem was geweest? Was het erg dat ze zich niet schuldig voelde over wat ze had gedaan? Alles dreunde op haar in en kneep haar keel dicht, ze wilde zich gewoon veilig en geliefd voelen. En Wolf, Wolf zou nooit mogen weten dat slechts de helft van dit verhaal de waarheid was. Enkel de gedachte eraan wat hij dan met haar zou doen... "Hij is er niet meer, Wolf," ze kon de woorden niet meer inhouden. Als hij het zou weten, zou hij haar beschermen. Dan zou hij boos zijn op hem en iedere imbeciel die haar nog kwaad zou doen. "Hij is er niet meer..." ze keek hem aan, niet precies wetend wat ze nu voelde. Ze had in geen tijden zo vaak gehuild. "Ik... Het was niet mijn bedoeling, ik wilde niet-" maar hij verdiende het wel.

Wolfstar kwam langzaam weer tot zichzelf. Hij kon weer logisch denken. De woede die hij gevoeld had leek als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Rabbitcharm drukte zich tegen hem aan en even liet de kater een zucht van opluchting klinken. Ze was zo bang geweest, had hem met grote ogen aangestaard alsof hij de engste das was die ze ooit had gezien. Alsof ze dood zou gaan. Het was even stil toen ze tegen elkaar aan lagen, weer terug tot zichzelf kwamen. De bruine kater spitste zijn oren toen ze begon te praten. De eerste keer hoorde hij het niet goed, maar ze herhaalde het. Hij was er niet meer. De kater was er niet meer? Hoe dan. Toen ze begon over dat het niet haar bedoeling was, dat ze het niet zo gewild had.. toen klikte alles in elkaar. Ze had zijn leven genomen. Hoewel hij hier boos over moest zijn, dit gedrag af moest keuren, hij kon het niet opbrengen. De kater had haar aangevallen. Het was zelfverdediging geweest. "Het is oké Rabbit, het is oké.." de kater slikte moeizaam. Dit was iets dat de clan nooit mocht weten. "Het was zelfverdediging." zei hij dit voor haar? Of voor zichzelf. "De code laat toe dat je jezelf mag verdedigen met dodelijk geweld als je bedreigt wordt Rabbit, het is oké." hij kon het niet afkeuren, onmogelijk. De kater had een fout gemaakt. "Beloof me dat je alsjeblieft niet meer afspreekt met katten. Niet meer met buitenclanse contacten omgaat op.. die manier." hij legde zijn staart over haar heen. Wolfstar zuchtte. "Katers zijn vreselijk wezens, denken maar aan een ding." hij wist dat het zo was. Het was altijd zo. Er was een handjevol goede katten op de wereld, hij rekende zichzelf er niet bij.

Er was niets meer over van dat vreemde figuur van zo dadelijk. Nu was het weer gewoon Wolfstar, Wolfstar die haar halve waarheden geloofde en haar kwam troosten. Ze was dankbaar voor zijn aanraking, maar iets in haar joeg nog altijd de adrenaline door haar lichaam. Ze wilde het niet zien, wilde niet geloven dat er achter degene die ze zo lang geïdealiseerd had een duistere kant hing. "Ja... Ik moest wel," haar adem stokte toen hij weer zo dichtbij was. Haar gedachten gingen weer uit naar Nightpool en haar klauwen drongen pijnlijk in de stenenvloer. Hij had het verdiend, hij had het verdiend... De poes haalde diep adem, proefde zijn woorden en zat een tijd in stilte. Hij was ook een kater, was het niet? Net als dat zij Rabbitcharm was, was hij een kater. Kon hij zijn slechte kanten aan de kant zetten, kon zij haar eerdere leven opgeven? De poes maakte zich los van zijn omhelzing en keek hem aan in zijn gouden ogen. Dezelfde ogen waar ze al zo lang naar verlangd had, die nu eindelijk die van haar konden zijn. Hij hoefde alleen maar van haar te houden, dat zou alles zijn. Dat zou genoeg zijn. "Wolf..." ze slikte, de woorden brandend op haar tong. "Ik... Als ik niemand zie, zie jij dan ook niemand meer..?" zijn wij dan één? Zijn wij dan exclusief? Alle ongestelde vragen waren zichtbaar in haar tweekleurige ogen, maar ze zei ze niet echt. Ze haalde diep, beverig adem. Het beeld van zijn woeste lichaam die de uitgang versperde stond nog steeds op haar netvlies, zelfs al deed ze haar bes deze weg te wassen. "...Waar denk jij aan..?" waarom vroeg ze het überhaupt? Ze wilde geen antwoord, als dat het enige was wat hij wilde, want starclanverdomme hij was ook een kater, dan zou ze het hem gewoon geven. Het was het enige dat ze kon geven.  

Rabbitcharm leek weer iets rustiger te worden, net als hij. Wolfstar probeerde zich voor te stellen hoe het er uit had moeten zien. Zijn boze blik, zijn grote poten die de weg versperde. Hij voelde zich schuldig. Dat was ook af te lezen aan zijn hele houding. Het was stil toen ze toe gegeven had dat ze de kater had moeten doden voor zelfverdediging. Het was oké. Tenminste, dat praatje maakte hij zichzelf wijs. Toen werd de stilte verbroken en keek hij weer in een paar lieve, tweekleurige ogen. Als zij niemand meer zag, dan mocht hij ook niemand meer zien. De kater knikte. "Niet dat ik veel katten zag op zo'n manier," bromde de kater toonloos. "Niemand heeft interesse in een gebroken kat, Rabbit. Maak je niet druk dat iemand anders interesse heeft, ik vind het al een wonder dat jij iets in me ziet." zijn eigenwaarde van vroeger was een behoorlijke dut opgelopen door de jaren heen. Hij zag nu zelf in wat voor sukkel hij was, hoe zijn gedrag kon omslaan. Hij was niet perfect. Misschien zelfs niet eens materiaal voor een partner. Maar de kater wou graag geloven dat hij dat wel kon worden, ooit. Als alles beter zou gaan. Rabbit vroeg waar hij aan dacht. "Ik dacht eerst aan Amberstorm, haar leugens. Toen Gorsekit. Ik werd boos. En toen zag ik jou en," hij stopte met praten. Keek haar gewoon aan. "Ik zag dat je bang was en dat is mijn schuld. Ik wil het goed maken met je Rabbit. Wat kan ik voor jou doen? Zeg het maar, ik doe alles. Ik ren nu nog naar het veld en vang een dik konijn voor je, of ik masseer je poten of je rug als je daar last van hebt. Ik doe alles." zou hij nog over de grond moeten kruipen om het duidelijk te maken of zou ze dit ook snappen? Hij had zoveel spijt.

Was het daadwerkelijk zo simpel? Zij vergaf zijn donkere figuur dat haar de weg afschermde, hij vergaf de moord op Nightpool. Er lagen zoveel knopen tussen hen, zoveel dingen die ze liever niet uitsprak. Ze hoefden alleen maar van elkaar te houden, toch? Dat zou alle rimpels tussen hen gladstrijken. Dan zou zij leveren een goede vrouw te zijn, gelukkig te zijn. En hopelijk, hopelijk, zou hij dan ook echt van haar houden. Zijn woorden lieten haar schampertjes lachen. "Oh, je moest eens weten," murmelde ze amper hoorbaar. Hoeveel katten zouden wel niet een moord doen om op haar plaats te staan? Zij was makkelijk, oh, hoe graag ze haar eer ook hoog stelde, slechts zelden wees ze een minnaar af. Wolfstar daarentegen, hij stond hier hoog, en lang niet altijd even eenzaam. Wie zou niet naast hem willen staan? De poes keek hem kort aan, luisterde naar zijn woorden, maar wende toen haar blik af. Lang bleef ze stil, niet wetend wat ze moest denken, wat ze moest voelen. Iets in haar vertelde haar nog altijd om te rennen, dat er gevaar was... Een ander deel schreeuwde dat ze zich niet aan één iemand vast kon houden, dat ze haar vrijheid opgaf. Maar, ach, bovenalles klopte haar hart in haar keel en fluisterde één ding in haar oor: hij houdt misschien van je, hij kan van je houden. De poes haalde diep, stilletjes adem en dwong zichzelf al haar zorgen te vergeten. "...Wil je zeggen dat je van me houdt?" het was eruit voordat ze er er in had. "En het menen, écht menen..." ze durfde hem niet aan te kijken, hield haar adem in.  

Hij moest eens weten? Voor zo ver hij wist bleef iedereen ver op afstand. Zeker nu de laatste roddel rond ging dat hij misschien wel vervloekt was door Starclan met al zijn ongeluk in korte tijd. Katten moesten toch wat geloven. Rabbitcharm leek diep in gedachte verzonken te zijn voordat ze besloot weer wat te zeggen. Hij moest zeggen dat hij van haar hield. En het echt menen. "Was toen we opgesloten zaten in de tunnel nog niet genoeg bevestiging van hoeveel ik van je hou, konijntje?" hij beet zachtjes in een van haar oren en gaf toen een lik over haar hoofd heen. Wolfstar drukte zijn neus tegen die van haar aan en keek Rabbit recht aan. "Lieve Rabbit, ik hou zielsveel van jou. Ik zou al mijn resterende levens geven als ik dat van jou ermee kon redden." en het was echt waar.

Nee, nee, het was nooit genoeg. Misschien als hij het 100 keer in haar oor zou fluisteren, of nee, misschien als hij het duizend keer door het kamp zou schreeuwen. Misschien dat ze het dan zou horen en het echt geloven, tot in het diepste van haar hart. Ze had niets anders om te geven dan haar lichaam, en ze kon naar haar weten niets anders dan hopen dat het genoeg was. "We zeggen allemaal wel eens gekke dingen in donkere tunnels," grapte ze en lachte uiteindelijk toch toen hij in haar oor beet. Zijn aanraking smolt de rest van haar twijfels weg. En hij zei dat hij van haar hield, echt hield. Rabbitcharm voelde haar hart opwarmen, wilde nu niets liever dan zo dicht bij hem zijn als maar kon. De poes liet haar lichaam ontspannen en zich onder hem vallen. "Ik denk niet dat je levens in te ruilen zijn voor coupon bonnen," ze streek met haar poot langs zijn kop, keek hem diep in zijn ogen aan. "Ik hou ook van jou," en voor het eerst meende ze het echt, vanuit het diepste van haar hart. Geen mooie woorden om een avond mooi te maken, dit zou langer duren dan dat. En zij zou hem verzachte, hij zou alleen van haar houden. De poes knikte naar achter en bracht haar kop naar zijn oor. "Zullen we je verbeterde nest dan maar uitproberen, hm?"  

De kater keek met een domme grijns naar de poes voor hem. Ze was zo mooi. Hij wou dat zijn leven voor altijd zo kon blijven. Gewoon gelukkig. Zou hij dan toch een normaal leven kunnen opbouwen? De clan kunnen leiden en zijn kinderen een goede opvoeding geven zonder Amberstorm? Hij had de eerste paar dagen na haar verbanning nooit gedacht dat hij het alleen zou kunnen maar nu, voor een heel klein moment, dacht hij dat het hem ging lukken. Het zou hem lukken. Een warm gevoel bekroop de kater vanbinnen terwijl hij zich mee liet voeren met Rabbit die zich om liet vallen. Hij legde zich naast haar neer. Ze zei dat ze ook van hem hield. En hij hield van haar. Dat zou genoeg zijn zo, perfect bijna. Toen kwam haar kop bij zijn oor en fluisterde ze de woorden die hij eigenlijk elk moment van de dag wel kon horen. De domme grijns van eerder kwam weer terug op zijn kop te staan terwijl hij over haar heen dook. "Laten we dat maar is doen dan. Ik ben benieuwd of jouw werk stand houd." grijnsde hij. Hij was zo gelukkig met Rabbit. Hij zou het niet meer anders willen, kon zich indenken dat hij ooit iets anders gewild had.