∆ POSITION CHANGE [event] Efrafa.

Leeg. Ze voelde zich leeg. Eén van de belangrijkste katten in haar leven had haar de rug toegekeerd alsof het niks was. Dag en bedankt, tot ziens. Ze zou haar persoonlijke redenen er wel voor gehad hebben, maar Aura kon zich daar niet in vinden. Ze voelde een diep verdriet in haar hart, ze voelde woede en angst om wat er nu ging komen nu haar moeder haar letterlijk aan het lot over had gelaten en ze achterbleef in een groep van katten die mentaal niet honderd procent waren, maar ze voelde vooral verdriet. Verdriet omdat verlost zijn van het lijden belangrijker voor haar leek te zijn dan haar familie. Cheriey, Beef, Azazel en zij waren nu overgelaten aan de wraak van Orchis en haar moeder keerde zich er van af alsof het haar niks kon schelen. Ze wist niet hoe ze ermee om moest gaan, voelde zich verloren. Het deed pijn en het deed haar de wereld haten, nog meer dan dat ze al deed voordat haar moeder wegging. Ze wist niet hoe ze met de pijn om moest gaan, wist niet hoe dat ze sterk voor haar resterende familie kon blijven zonder zelf te breken. En het werd er niet beter op toen die gestoorde, stinkende, vuile rotkat opeens voor haar verscheen en slecht over haar moeder begon te praten. Woede gonsde door haar lijf en haar klauwen schoten uit hun hulzen terwijl haar groene ogen leeg naar boven keken. Voor de eerste keer sinds haar moeder had aangekondigd dat ze weg zou gaan, flakkerde de woede in haar ogen en voelde ze zo’n intense haat voor alles om haar heen dat het haar deed trillen op haar poten. Ze negeerde zijn speech over hoe hij de Elite weer naar de top zou brengen; er bleef alleen in haar kopje hangen hoe hij had gezegd dat Brat waardeloze kinderen had uitgescheten. En het vulde haar met zo veel woede dat ze de controle over zichzelf verloor. “Hou je bek,” siste ze onder haar adem door. “Hou je vieze, vuile, gore STINKBEK!” Dat laatste riep ze harder en ze moest haar klauwen diep in de grond boren om te voorkomen dat de emoties die door haar heen gingen haar niet omver zouden blazen. “We zullen nog wel eens zien wie hier écht waardeloos is. Waar was jij toen het kamp aangevallen werd? Juist, weg! Waar was Brat toen het kamp aangevallen werd? Bij haar kinderen, om ze te helpen. Je kunt haar afkraken om haar acties zo veel je wilt, maar ik wil nog wel eens zien hoe groots de Elite wordt onder jouw begeleiding.” Haar blik werd ijskoud. “Maar ik kan je verzekeren, Orchis. Je zal jezelf nog wel tegenkomen als je mij waardeloos blijft noemen. Let op mijn woorden.” En met die woorden draaide ze zich van hem weg. Heel die klote Elite kon voor haar barsten wat haar betrof.

Eerlijk gezegd was ze hier vaker niet dan wel. Ze haatte deze plek. Het was open, onbeschut. En er kwamen regelmatig mensen een winterwandeling maken. Za duwde haar oren diep in haar nek. Nou, haar niet gezien. Maar ze had besloten een middagje haar kop te laten zien, zodat haar geliefde leiders niet dachten dat ze 'm gepeerd was. Ze wilde niet per ongeluk vogelvrij verklaard worden omdat ze 't hier zo Foxdung vond. Nu had ze geluk, dat ze er was, want anders zou ze de mentale inzinking van Orchis nog gemist hebben. Wat zou dat naar zijn zeg, als ze dat verschrikkelijke beeld nooit op haar netvlies gekregen had. Met ietwat grote ogen keek ze ernaar. Het zag er niet uit. Haar oortjes wiebelden wat heen en weer. Was ze de enige die dit zag? Jezus. Ah, hij begon hen nu allemaal aan te spreken. Netjes keek ze 'm aan. Ja, wat kon ze zeggen. Zahida had geen zin in problemen en deed simpelweg gewoon wat Brat en Orchis haar zeiden. Na de dood van Joan had ze toch niets meer te verliezen, en waar was ze anders goed voor? Nee, nu ze geen moeder meer was, bleef er alleen nog maar een soldaat over. Saai, eigenlijk. Werd ze toch nog net zoals alle anderen.
Opnieuw werd ze verrast. Brat was weg, althans, dat zei Orchis. Of ze hem helemaal geloofde wist ze nog niet honderd procent zeker, maar ze verontstelde dat als hij haar zelf te grazen had genomen, hij dit wel publiekelijk bekend zou maken. De woorden die hij sprak waren niet helemaal waar. Er waren dingen gebeurd die Brat niet in de hand had gehad. Maar ze zaten hier nu al wekenlang in dit rotpark, en dat was nog steeds niet opgelost. Dus ergens had hij dan ook weer wel een punt. Eerlijk gezegd dacht ze echt dat Orchis het beter zou doen dan Brat. Hij was gek, sure, maar hij had kracht, pit, en stond daar tegen alle odds in. Een klein glimlachje kwam op haar gezicht terwijl hij daar stond met z'n strijdkreet. Ja, ze had hem eigenlijk nog best hoog staan, gek genoeg. Waren ze dan ook niet vrienden geweest, een tijdje terug? Had hij ook niet haar leven gered? Haar gedachtes werden afgekapt door een jong ding dat begon te schreeuwen. Een dochter van Brat. Zahida versmalde haar ogen. Ze kon zich voorstellen dat die rouwde om het verlies van haar moeder en dat kritiek dan niet erg op z'n plaats was. Maar zo hard tegen haar leader in gaan. Nee, daar stond ze niet voor. Dus kwam ze overeind en riep ze 't kind terug. "Aura!" blafte ze en ontblootte haar nagels. "Zo praat je niet tegen je leader. Loop weg en ik vermoord je de volgende keer dat ik je zie. Kom terug en leer nu je les." Haar oor draaide zich richting Orchis. Hij zou 't wel zeggen als ze iets fout deed. Maar ze wist één ding heel zeker. Als zij nu de kans kreeg om Aura een les te leren, zou deze vele malen minder pijn doen dan wanneer Orchis zelf de kans kreeg.

En toen werd ze teruggeroepen. Niet door Orchis, zoals verwacht, maar door iemand anders. Aura draaide zich met een ruk om en richtte haar groene ogen op de kat die naar haar geroepen had. Zahida. Ze keek naar beneden en zag dat haar klauwen uit hun hulzen waren. Ze richtte haar blik weer naar boven en schatte de leeftijd van de poes. Niet veel jonger dan Brat, maar met genoeg levenservaring om haar woorden kracht in te boezemen. Maar Aura was er klaar voor. Gek genoeg voelde ze een soort van rust over haar heen komen bij het idee dat ze vandaag echt zou sterven. Ze wilde alleen niet dat Cheriey het zou zien. Ze wilde nog minder dat Cheriey haar dood terug zou vinden als ze nu weg zou lopen, want dan was de kans groot dat ze Zahida op een onbewaakt moment tegen zou komen en dan had ze geen tijd meer om afscheid te kunnen nemen. En dus zochten haar ogen naar die ene bekende kat in de menigte en toen ze dacht dat ze de pluizige vacht van haar zusje herkende, wierp ze er een milde blik naartoe. Ze wilde niet dat Cheriey bang was. Ze wilde ook niet dat Cheriey alleen achter zou blijven, maar Mousedung, ze wilde nog minder met deze pijn blijven zitten. En dus deed ze wat Zahida vroeg, rechtte haar schouders en liep terug. “Had je wat, kreng?” siste ze onder haar adem door naar de poes. Ze stopte pas met lopen toen ze vlak door de poes stond. En toen zei ze, zo zacht dat enkel Zahida het kon verstaan: “Doe wat je wilt, doe waar je zin in hebt. Maar niks kan mij nog echt pijn doen.” En dus wachtte ze af. En ze had er vrede mee als vandaag haar einde zou komen. Echt waar.

Om eerlijk te zijn had Skadi het wel gehad met dit hele tijdelijke kamp. Het was er koud en onbeschut en er kwamen alsnog een hoop mensen langs totdat de nacht viel. Meestal hield ze zich dan ook slim aan de rand verscholen, waar nog iets van begroeing stond en als de mensen terugkwamen, dan kon ze m gauw peren. Ze ging heus niet haar leven wagen om deze plek te bezetten. Maar tot nu toe bleek het nog niet nodig. Het was dan geen wonder dat, door haar beschutte plek aan de rand van hun tijdelijke kamp in Linwood Park, ze een van de wat latere katten was bij de commotie die was ontstaan. Orchis was omhoog gesprongen en leek hun wat te willen mededelen, echter leek hij niet zo zeer bij zinnen. Het was nogal een gestoord en goor aanzicht om zo te zien. Het leek haast wel dat hij was doorgeslagen. Hij schreeuwde luidkeels dat Brat hen had verlaten en hun met al haar troep had laten zitten.

Irritatie borrelde bij Skadi op. Serieus?! Dit was de laatste druppel die bewees dat de rode kattin nooit goed genoeg was geweest om de Elite te leiden. Ze was zwak en bij het minste of geringste van harde tijden verliet ze hun nou maar. Mooi kwijt dus. Niet iedereen leek er zo over te denken, echter. Aura trok haar grote bek weer eens open, denkende dat ze maar alles kon maken, blijkbaar. Had ze niet gezien hoe Certa te laatste keer was afgehandeld door het tegen Orchis ingaan? Skadi keek stilletjes toe hoe dit af zou gaan lopen; of het valse bravado was of een doodswens. Zahida leek zich er ook tussen te voegen, wat een wonder, ze leefde nog. Echter leek Aura wel die doodswens te hebben, want ze gaf aan dat het er geen reet boeide wat er met haar zou gebeuren. Eens kijken of dat kind haar woorden zou gaan inslikken zo, want Orchis zou er niet voor staan, zeker niet in de staat waar hij nu in was.

Ze was helemaal gebroken, helemaal niets. Iedereen om haar heen probeerde haar weer in elkaar te zetten, maar ze wist dat ze niet meer gefixd kon worden. Ze was kapot, voor altijd. Haar hart, haar hoofd, haar vacht. Ze was alles verloren, haar familie, haar vrienden, en haar eigen. De kattin had niet eens zin meer in het leven. Alles werkte tegen op haar, want ja wat was ze nu, een gebroken overgroeid kind dat nu nog steeds geen member was. En Skadi wel. Zij was niets, en Skadi wel. Die calico had haar al meerdere keren op de grond geslagen. En dat zou niet zo snel veranderen. De poes was te zwak en te stom om ook maar iets goeds te doen. Haar woedeproblemen had ze proberen te ditchen, en ze had bijna geen woord meer tegen iemand gezegd na die ceremonie. Want alles dat ze zei was verkeerd.

Vandaag werden ze weer samengeroepen voor een ceremonie. De kattin wist dat er geen goed nieuws voor haar zou zijn. Want die was er nooit. Ze zou nooit haar Final Assestment mogen maken want ze was niets waard. Ze kon niks. Ze wist niet eens waarom ze nog in de Elite zat nu met haar waardeloos verrot lichaam. Blijkbaar was de leader vertrokken, en ze had hen achtergelaten in deze miserie. Het was niet zo erg. Misschien had ze wel hetzelfde probleem als de witte young-one: het werd gewoon teveel. Nu stond de almachtige gestoorde op de troon. De kattin zuchtte. Het was geen verrassing meer, en veel schreeuwen kon ze niet. Maar wat haar echter opviel was dat haar enigste vriendin in deze Clan wat begon uit te schreeuwen.

Het was natuurlijk haar moeder waar het over ging. Haar moeder was de leader, en dat had haar sterk doen voelen. Maar nu was ze die kwijt, en Certa wist hoe dat voelde. Hoe het voelde om iemand zo close te verliezen. Om achtergelaten te worden en alleen te blijven. Ze protesteerde tegen de nieuwe ‘chief’, net zoals de bruin bevlekte poes ook had gedaan toen Skadi eerder member mocht worden. Alles werkte ook echt hard tegen in deze Clan, niet waar? De halfverbrande kattin zou nooit gelukkig kunnen worden hier, dat wist ze zeker. Het was zo waardeloos, al die hoop, al die training, toch helemaal voor niks. Waarom deed ze zelfs nog moeite voor dit. Skadi zou haar altijd overtreffen, ze blokkeerde het licht voor haar. De grote lange schaduw viel altijd op haar. Want ze was niets anders dan een schaduw in de nacht.

Zahida reageerde opeens tegen Aura. Maar het was haar fout niet, het was niemands fout. Misschien die van Brat omdat ze hen had verlaten, maar iemand in pijn kon je niet zo snel beschuldigen ofwel? ‘ Zo praat je niet tegen je leader. Loop weg en ik vermoord je de volgende keer dat ik je zie. Kom terug en leer nu je les. ’. De stem van Zahida kwam alleen maar vaag in haar halfverscheurde oren terecht, maar het was geen leuk offer. Aura mocht niet gestraft worden voor zoiets stoms als protest omdat haar eigen moeder weg was, vervaagd. Wat was er toch mis met de Elite. Altijd ging er van alles mis. ‘Had je wat, kreng?’, siste de rode poes toen terug. Ze was nog sterk, dat nog gelukkig. Certa was altijd al zwak geweest. Zelfs wanneer ze protesteerde. Het was teveel voor haar. ‘Doe wat je wilt, doe waar je zin in hebt. Maar niks kan mij nog echt pijn doen.’. Niks kon haar nog pijn doen. Het was ook zo’n zware last om te dragen op je schouders. De band die je zo lang had met je moeder was opeens doorgeknipt, voor altijd. “Zahida- of wie dan ook”, bromde de kattin onder haar stem door en kwam dichterbij. “Jullie weten niet wat voor een verdomde last het is om alles te verliezen. Alles kwijt te raken waar je ooit om gaf. Het breekt en scheurt katten ineen”. Haar woorden waren krachtig ingesteld. Want het gold ook voor haarzelf, haar eigen.

“De leider had zo goed haar best gedaan. Het was niet haar fout. Jullie zijn allemaal gewoon VEEL TE DOM om ook maar IETS TE BESEFFEN. Jullie hebben echt geen hart. Ik zweer het verdorie”, ze moest even adempauze nemen. Ze wist hoeveel straf of pijn ze hiervoor kon krijgen. Maar dat had ze toch al? En het belangrijkste was dat ze haar vriendin beschermde, het enigste lichtje in deze grote kermis van duister. De kattin gromde naar de anderen van de groep toe, de blik in haar oranje vlammende ogen furieus. “Als jullie zo graag Aura willen straffen, gooi al die straffen dan maar op mij. Of het nu de dood is of niet- ik ben niks meer waard. Dat hebben jullie al gezien. Laat haar gewoon met rust, dat is het enigste wat ik nog vraag”. Haar stem brak zachtjes in elkaar. Haar halve staart sloeg agressief heen en weer. Kom dan. Kom dan. Als ze Aura moest beschermen, dan moest dat. Maar er zou niets meer overkomen aan haar vriendin. Ze waren allebei al teveel kwijt. “KOM DAN JULLIE LAFAARDS”



Tags: Zahida, Aura, ...

Aura had het respect om terug te komen. Goed. Eerlijk gezegd voelde Zahida er helemaal niets voor om een kat van haar leeftijd te moeten doden - deed haar teveel denken aan Joan. Toen de young one haar bek opende, rolde Zahida geërgerd met haar ogen. Tot zover het respect. Het jong kwam naar haar toe gelopen en fluisterde haar wat toe. Het was ontzettend moeilijk haar serieus te nemen met een uitspraak als 'niets kan mij meer pijn doen', want fysieke pijn doet pijn, punt. Maar goed, de kinderen waren edgy, prima. Was niet haar probleem. Ze hief haar klauw om uit te halen naar de ander, maar plots kwam er nog een kind bij. Het was Certa, die ene waar Za de afgelopen ceremonie medelijden voor gehad had. Zodra het jong haar bek opende, verdween datzelfde medelijden als sneeuw voor de zon. "Kind, je bent tien. Spreek niet alsof je de wijsheid van het leven onder de knie hebt. Als jij denkt dat er ook maar één iemand in de Elite zit die niets van verlies weet ben je achterlijk." Het kwam er spugend uit. Gatver, iedereen had gelijk dat ze dit wicht haatten. Wat een rotkind zeg. En 't ging ook maar door. Waarom Certa een leader verdedigde die er vandoor was gegaan, bleef haar een raadsel. Werkelijk geen brein, bleek dan maar weer. Haar vacht rees overeind. Ze was helemaal klaar met deze kinderen. Haar oor trok richting Orchis, wachtend op zijn bevel.
Het bevel kwam, en ergens trok er iets aan haar. Dit waren kinderen. Kinderen wiens hersenen nog niet helemaal ontwikkelt waren, die nog geen risico's konden incalculeren en die hun mond voorbij spraken voor ze het doorhadden. Maar ze kon hem nu niet weigeren. Kon ze niet zo goed haar eigen nek omdraaien. En dus sprong ze naar voren, naar Aura, en probeerde ze haar in haar keel te grijpen.

Ze had zich bij de andere aanwezigen gezet, wetende dat er iets belangrijks aan zou komen. De Elite werd niet zomaar bij elkaar geroepen en die spanning leek in de lucht te hangen. Orchis was degene die bovenaan ging staan. Deze keer had hun muurtje plaatsgemaakt voor een oude glijbaan van de mensen, maar het idee was hetzelfde. Bij de eerste woorden van de kater, wist ze waar dit naartoe ging gaan. ‘’VINDEN JULLIE HET NIET GRAPPIG DAT ONZE LEADER ONS HEEFT ACHTERGELATEN IN EEN SNEEUWSTORM TERWIJL WE ALLES KWIJT GERAAKT ZIJN?” Haar blik flitste naar de kits van Brat die bij elkaar stonden en duidelijk geraakt werden door de woorden van Orchis. Aura en Certa lieten van zich horen en gingen tegen de leider in, wat niet bepaald slim was. Haar manier om in te gaan tegen de leader waren effectiever. Ze zou er haar leven niet mee op het spel zetten. “Jullie weten niet wat voor een verdomde last het is om alles te verliezen. Alles kwijt te raken waar je ooit om gaf. Het breekt en scheurt katten ineen” Ze vernauwde haar ogen bij één van de uitspraken van Certa. Ze moest eens weten wat hun moeder, haar tante, veroorzaakt had bij haar ouders. Brat had het altijd gemumt op Zira en Jinx was onder Brat haar leiderschap meteen verbannen geweest, met de dood als gevolg. Haar staart zwiepte stevig heen en weer, maar Nyra bleef toch staan waar ze stond. Anderen hadden een bevel gekregen, iets waar ze zich niet mee zou gaan moeien. Ze hoopte alleen wel dat Cheriey zich hier buiten zou houden. Ze wilde niet dat haar young-one zich ging moeien en het zelfde lot zou ondergaan.

En opeens was Certa daar. Aura richtte haar blik verbaasd naar opzij toen Certa begon te schreeuwen tegen de leader, maar haar mondhoeken kropen licht omhoog. Certa. Misschien zou ze haar na vandaag wel als vriendin hebben beschouwd, ware het niet dat ze vandaag waarschijnlijk dood zou gaan. Orchis begon tegen haar te spreken, maar ze lette er niet op. Ze was te druk bezig met Cheriey te vinden in de menigte. Ze wilde dat haar zusje niet zou kijken, dat ze niet nóg een traumatische gebeurtenis zou ondergaan. Toen ze de ogen van haar zusje vond, mimede ze met haar lippen dat ze van haar hield. Want dat deed ze. Meer dan van wie dan ook in de Elite, besefte ze zich. Zahida spuugde iets naar haar, maar ook dat ging langs haar heen. Het enige wat nog echt tot haar doordrong, waren de woorden van Orchis. Executeer ze. Aura sloot haar ogen en richtte haar blik naar voren, maar ze vond Zahida niet meer. Alle geluiden leken zich naar de achtergrond te dringen en haar woede, verdriet, adrenaline en kracht die ze daarnet nog voelde, maakten plaats voor een enorme leegte. Verdoving. Acceptatie. Aura sloot haar ogen nog voordat ze Zahida in actie zag schieten en richtte haar blik naar boven, naar de hemel. ”Ik was aan het denken of er een alternatief bestond voor de sterrenkatten… een versie waar wij naartoe zouden gaan,” hoorde Hyzenthlay opeens zeggen. “Ik denk da…” Een scherpe pijn drong zich tot haar keel door en Aura zakte automatisch door haar poten terwijl zwarte plekken zich voor haar ogen begonnen te verzamelen. "Kijk naar hoe prachtig het is daarboven, Aura. Zelfs als je enkel maar dood bent, wil ik het liefste daar dood zijn.” Aura sloot haar ogen om te voorkomen dat de Elite zou zien dat ze moest huilen. Het was niet per se van de pijn die door haar lichaam gonsde, de kracht die ze letterlijk weg voelde vloeien of de angst die ze in de flits van een seconde had gevoeld dat ze Zahida contact voelde maken met het zachte vlees van haar keel, maar het was de pijn die ze voelde toen haar moeder wegging, toen deze een ander leven boven haar verkoos. Was het dat echt allemaal waard, mama? Ze voelde niet eens meer dat haar lichaam contact maakte met de grond. Ze wilde haar kopje oprichten om Cheriey te vinden, want dat was het enige wat haar nog écht rust zou geven. En ze meende de pluizige vacht van haar zusje te herkennen, al was dat maar heel even. Ze sloot haar ogen en zag de prachtige cyaanblauwe ogen van haar moeder warm op haar neerkijken. En ze voelde een soort van rust over haar heen komen toen ze niks meer kon zien. Alles stierf weg. De pijn ging weg, het geluid ging weg en alles werd donker. Het laatste wat resteerde, was een soort van vredig gevoel dat op haar neerdaalde.

Het was goed zo.

Er was heisa in het kamp, of nou ja, de plek die ze nu het kamp moesten noemen. Khada was niet veel rond de plek te vinden, hij had andere taken om uit te voeren, met zijn eigen agenda. Dit zorgde ervoor dat hij het ook niet echt door had gehad dat Brat er blijkbaar vandoor was gegaan. De bengaal wandelde rustig naar de katten toe en legde zijn oren in zijn nek toen Orchis aan het woord was. Hij schreeuwde bijna, en de kater leek te schuimbekken bij het spreken. Khada had nooit gesnapt wat Brat in de kater had gezien, waarom hij de Commander was geworden. Maar zo te zien was de kattin er van door gegaan en had de konijnenkont het nu overgenomen. Fijn, was hij blij mee. Nja, zolang niemand hem dwars zat met zijn plannen, zou 't 'm een worst wezen.
Het was zijn Young-One die er wel een probleem van maakte. Khada zuchtte zachtjes en ging zitten, kijkend naar wat er komen ging. Katten gingen tegen elkaar in en uiteindelijk kwam het kill-command van Orchis. Hij vroeg zich af of, als de nieuwe Leader had gezien dat hij er was, hij de kill had mogen claimen. Immers was Aura zijn young-one en was hij degene die gefaald had om haar fatsoenlijk op te leiden. De bengaal sloeg met zijn staart, terwijl hij toe keek hoe het leven uit zijn voormalige young-one sijpelde en wende zijn blik af. Hij had gefaald, maar het had geleid tot een dood, een dood voor zijn opera. Alleen van de verkeerde kat.

[Niets tegen Aura of Freedje <3 Khada heeft weinig tot geen emoties, so yea xD]

Natuurlijk was Ira netjes naar de plek gegaan waar Orchis maar al te graag boven hun stond. Iets wat in de schaduwen verhult had hij alles aangehoord. Meestal deden dingen die buiten zijn leven om speelde hem niks. Maar dit was te groot, de tom kon het nare gevoel wat hij hiervan kreeg simpelweg niet negeren. Orchis was een prutser, niemand kon hem anders laten denken. Maar daarbij had hij wel een punt. Brat had hun verlaten en het was inderdaad een grote puinhoop. De kater zuchtte toen een paar young ones hun bek open trekte. Gelukkig werd er meteen ingegrepen, iets te heftig naar zijn smaak, maar heel veel maakte het hem niet uit. Het feit dat Orchis nu leider was kon ook wel eens betekenen dat die clankatten harder aangepakt gingen worden. Iets waar Ira volledig achter stond. Dus het nare gevoel negeerde hij en besloot zich gewoon bij Orchis aan te sluiten. Hij zou niet meteen zo een heftig iemand hoeven worden, maar een waardig lig van Bloodclan wilde hij nog steeds zijn. Met een strakke blik keek hij dan ook toe hoe Aura haar laatste adem haalde. Uit zijn ooghoeken zag hij haar mentor. Subtiel ging hij naast de bengaal zitten. "Mooie Final assesment." Miauwde hij droogjes. Als Ira iets zei, dan was het sarcasme of niets. Het was ook allemaal een vreemd tafereel en het was misschien ook wel handig om te peilen wat de andere van dit hele gebeuren vonden. Dan kon de tom in de toekomst rekening houden met wat hij zei en tegen wie hij dit zei.

Het duurde niet lang voordat iemand bij hem was komen zitten, terwijl hij weer keek naar het levenloze lichaam van zijn voormalige Young-One. Zijn scherpe gele ogen gleden naar de kater die erbij was komen zitten, het was een jongere kater die hij herkende als Ira. Hij sprak tegen hem, zachtjes, doorgjes. Khada haalde zijn schouders op. "This wasn't something you can learn to such a young soul. She made her own mistakes, based on emotions I couldn't remove. I may have failed in that, but it's not her blood on my claws." Miauwde hij op een melodieuze toon, zoals zijn stem altijd was. Hij liet zijn blik over de kater heen gaan, voordat hij vervolgde. "What's your opinion about this all?" Nieuwsgierig draaide hij zijn oortjes in de richting van de kater, zichzelf afvragend wat de rest vond van deze hele ordeal.

[+@Ira]

In de Elite was er blijkbaar geen recht op een eigen mening hebben. Om een ander te mogen beschermen. Er was niks in de Elite dat goed was. Het was een Clan volgegooid van bloed, van wanhoop, van miserie. De witte young-one wilde Aura beschermen, kostte wat het kost. Ze was de enigste die er voor haar was in de wensput van duisternis. Ze had haar eruit gehaald, haar geholpen waar ze maar kon. Ze was een goede vriendin, en ze was het meeste waard voor Certa dan alle andere clanleden. ‘Door jouw moeder, jouw moeder die jou en al haar andere kinderen achtergelaten heeft voor haar eigen haagje. Jij zal sterven omdat je meer houdt van iemand die kennelijk niks geeft om jou of de rest van haar kroost. Net als dat ze niks gaf aan de Elite!’. De halfverbrande poes snapte niet wat hij probeerde. Hij zou het alleen maar erger maken. Aura mocht niet vallen voor een paar stomme woorden van een stomme kater.

En nu begon een andere poes tegen haar. Diegene die net bevelen liep te geven aan Aura zonder enige recht. Het was gemeen en niet goed. Helemaal niet goed.  De kattin trok gefrustreerd met haar oortje terwijl ze haar ogen fijnkneep toen ze naar hem luisterde. ‘Kind, je bent tien. Spreek niet alsof je de wijsheid van het leven onder de knie hebt. Als jij denkt dat er ook maar één iemand in de Elite zit die niets van verlies weet ben je achterlijk.’. De woorden van Zahida deden haar vacht omhoog rijzen, maar ze deed nog niets. Ze moest niet teveel doen. Niks. Dat was het beste. Vervolgens kwamen er zoveel woorden op haar af. Van alle kanten. Het leek wel pijn te doen aan haar oren- of wat ze er nog van over had tenminste…

‘Kennelijk de enige dommerik die hier loopt ben jij Certa. Je hebt je eigen graf gegraven’. Ze had inderdaad haar eigen graf gegraven. Ze was niets, ze was niemand. Er was niets meer in deze wereld voor haar. Het laatste wat ze kon doen was haar vriendin nog redden, dat was het. Het was oneerlijk dat Elite zulke dingen sprak omdat een arm kind dat pijn leed zich te ver sprak. Het was niet eerlijk. De kattin had voorlopig haar bek gehouden. Er was niets om te schreeuwen. Niets om te zeggen. Brat was er niet meer, ze was weg. Opeens, uit het niets. Aura zou deze droevigheid niet moeten lijden als ze er nog was geweest, maar het lot dacht daar duidelijk anders over.

’Zahida. Skadi. Executeer ze. Laat ze stikken in het sneeuw, snij hun keel open. Ik wil ze dood en wel nu! – oh, en zet ze netjes naast elkaar. Voor het effect ofzo iets.’

Die woorden deden haar even schrikken, al liet ze dat niet merken. Ze had Skadi de vorige keer al niet kunnen verslaan. Ze was als een zwak kind weggerend omdat ze het niet aankon. Nu zou het niet veel anders zijn. De kattin wist dat ze op sterven stond. Er was niets meer voor haar, dit zou haar einde worden. Echt verslagen op het veld, door een verdomd kind die jonger dan haar was. Het was allemaal haar fout. Als zij haar niet zo had gepijnigd, was ze nu allang een member. Een goede member. Maar dat ging er nooit van worden. Haar mentor kwam haar niet eens helpen. Niemand kwamen hun helpen. En voor dat ze in actie kon schieten… Ging Aura er aan. Ze was dood, neergevallen op de grond op de witte hell van een sneeuw. Ze had gefaald. De young-one had haar niet kunnen redden… Niet op tijd… Ze kon ook echt niets. Aura deed haar denken aan Ara, haar zus. Het was maar één letter verschil, maar dat deed er nu niet aan toe. Ze waren allebei dood nu. Voor altijd. Ze zou de zelfzekere glitters in beiden hun mooie ogen nooit meer kunnen zien. “AURA..!”, haar kreet kwam er pas een paar seconden later uit… Tranen rolden van haar wangen af.

Maar tijd om te huilen had ze niet, want ze werd al besprongen. Haar beeld was wazig door haar verwaterde ogen, maar ze gaf het nog niet op. Ze wilde laten zien dat ze nog iets in haar had. Nu was haar allerlaatste kans om iets goeds te doen. Niet voor anderen, maar voor haarzelf. Het was een vloek die op haar uitgesproken was. Een vloek om iedereen te verliezen. Maar ze kon er niets tegen doen. Straks zou zij ook weg zijn. Straks zaten ze allebei in de bevroren hell, waar hun vuren werden gedoofd. Waar alle kaarslichten werden uitgeblazen. Maar nu moest de kattin vechten. For once and for all.

Snel probeerde ze naar links te duiken, zodat haar keel nog niet meteen geraakt werd. Haar poten prikten omdat de ijzige kou plaats nam op haar verbrande plekken, maar ze negeerde het. Het deed pijn, maar ze moest erdoor vechten. De young-one siste en sprong op de ander af met haar klauwen uit, alhoewel enkel de klauwen die nog niet gebroken waren ondertussen. Ze had aardig wat dingen gedaan tijdens haar korte depressie periode. De kattin had pijn, overal. Echt overal. Haar vriendin was weg, diegene die ze zwoor te beschermen. Ze lag daar gewoon, dood op de grond. Maar zij bleef nog even doorvechten. Want het moest wel. De rode poes had haar geleerd dat je altijd moest blijven doordoen, je beste kant moest laten zien. Dat je niet bang moest zijn voor gevolgen of voor consequenties. Nu was de kattin niet bang meer. Ze was Certa, de Certa die ze altijd moest zijn. En als ze zou sterven, dan stierf ze. Maar ze zou niet sterven zonder een beetje gevochten te hebben.



+Skadi

Ze had haar niet zo hard geraakt als gehoopt, maar ze had wel wat langs haar schouder kunnen brengen. Dat was al goed, toch? Ze had al meer schade aangericht dan dat ze alle vroegere aanvallen had kunnen toebrengen. De witte kattin gromde met een woedende blik in haar ogen, alsof er bijna vuur in leek te branden. Vuur van woede, van wraak en van lichte verdriet. Verdriet omdat ze haar vriendin niet had kunnen redden, haar zus niet, en ook al de rest die was gestorven niet. Ze had niemand kunnen redden, en nu haarzelf ook niet. Het was te moeilijk.

Opeens werd de bruin bevlekte young-one tegen de grond geklapt en ze voelde de vrieskoude sneeuw haar vacht aantasten. Ze kon niet meer rechtopkomen, ze kon hier niet meer weg. Niemand kwam haar helpen. Het was over, Game Over.. Haar huidige mentor was er niet voor haar. Stalked had haar gered uit het vuur, maar nu was de grijze kattin naar de bergen. De jonge poes zou haar nooit vergeten, hoe ze haar zo goed had getraind en haar leven had gered op het nippertje. Maar nu was de grijze kattin hier niet, nu was ze alleen.  Haar huidige mentor had haar enkel weerspiegelingen in het water laten zien, maar het hielp niet veel. De kattin begreep dat ze had gedaan wat ze kon, maar het was toch allemaal voor niks geweest. De kattin voelde hoe haar brandplekken staken van de kou…

Maar het was te laat. Skadi beet hard in haar keel, waardoor haar slagader openknalde. Het bloed stroomde uit haar nek en het voelde zo warm aan, al was het nog lang niet zo warm als het vuur waar ze ooit in stond. De kattin stikte bijna in haar eigen bloed, en ze snakte hard naar adem, maar dit was haar einde. Haar beeld werd overladen door zwarte spikkels, en daar ging het arm kind dan. Ze was… Ze was ook weg. Net zoals Aura haar, Ara, Celer, Decet, … En al de anderen die ze kwijt was. Ze was iedereen verloren, en nu ook haarzelf. Maar de kattin kon nu eindelijk rusten in vrede. Alle lasten waren van haar schouders verlost. Eindelijk was ze vrij voor altijd, zonder zorgen. Misschien was de poes nooit member geworden, maar ze kon eindelijk haar familie weerzien. Haar vrienden. En natuurlijk ook Aura. Eindelijk… Eindelijk was ze blij.

‘Liefste Certa. Je hebt wel een rotleven gehad of niet soms? Arme meid toch. Het spijt me dat je leven zo was geschapen, dat je einde al zo snel naderde. Toen je je leven begon keek je er zo naar uit om iemand groot te worden, iemand machtig. Maar dat was er nooit van gekomen, of wel? Je had nooit verwacht dat je iedereen zo snel moest verlaten ofdat een of andere young-one je in de fik zou steken zoals dat. Je was misschien niet de allerliefste of de blijste van de groep, maar je had wel een hart van goud en dat heb je vaak laten merken. Beste Certa, je hebt me iets geleerd. Je hebt me geleerd dat we dingen moeten accepteren zoals we zijn, en dat we rechten hebben. Dat iedereen geapprecieert moet worden. Dat iedereen wel eens een verlies lijdt. Maar dat als we ons laagste punt bereiken, we klaar zijn voor verandering. Certa, je naam staat voor ‘zelfzeker’. Dat was je ook in je laatste momenten. Je hebt jezelf bewezen. Nu is het tijd voor je welverdiende rust, en daar mag je van genieten samen met je familie. Rest in Peace.


Nu was ze eindelijk blij… na al die tijd.’

Het was te makkelijk. Haar kaken sloten om de nek van Aura en toen was 't gedaan. Haar bek vloeide vol met bloed - ze had de halsslagader geraakt. Een misselijkmakend gevoel overviel haar terwijl het lichaam van de young one slap viel in haar grip. Zacht liet Zahida haar los. Naast zich hoorde ze Skadi en Certa vechten, maar ze schonk er geen aandacht aan. Ze spuugde wat bloed op de grond en keerde haar rug af van het tafereel. Haar poten lieten een bloedspoor achter in de sneeuw.