Uncertain futures

De tijd leek anders te lopen sinds hij hier woonde. Het hele leven was anders, in alle eerlijkheid. In de clan was er altijd zo veel geweest om te doen. Aan een stuk door was het altijd het verzamelen van planten, de zieken en gewonden helpen en alles op orde krijgen. In zijn zeldzame vrije uren was hij bezig geweest met zijn apprentice of met jagen, of gewoon het samen zijn met zijn clan. Hij mistte Shadowclan. Hij mistte zijn familie daar en alle katten die hij als familie zag. En dat gemis werd ook nooit minder. De verandering werd nooit minder. In één klap was hij alles waar hij van hielt verloren en toch was dit ook de eerste keer sinds zijn jeugd dat hij weer kon ademhalen. Ace merkte dat hij toch in zijn oude gedragingen bleef vallen. Hij deed iedere dag een ronde waarin hij planten verzamelde en waarin hij ging jagen. Hij deed dit voor hemzelf en zijn zoon, zodat ze beiden gevoed waren. Ze hadden een kleine prooistapel die het woord stapel niet waard was, en een kleine collectie aan de belangrijkste helende planten. Deze waren voor hunzelf en om te delen met degene die het nodig hadden. Ze hadden een woonplaats gemaakt van een oude verlaten schuur, een gemetseld van steen. Het was bijna zo donker als zijn oude den. Weer een vlaag van gemis schoot door zijn botten terwijl hij vreugdeloos glimlachte. Eenzaamheid zou nooit voor hem te wennen zijn en dat toonde hij ook nu weer. De grote kater legde zichzelf neer op het nest van gras en mos en zuchtte. Hij zou er zo weer op uit gaan, maar nu was zijn lichaam iets te zwaar om te tillen.

+ Orchis

Het was vreemd geweest, die eerste maanden. Hij was altijd in een direct contact geweest met de sterrenhemel. Een connectie die zelfs onder zijn vorige rang ontzettend sterk was geweest. De doden volgende zijn pootstappen en bezochten hem zo vaak in de nacht dat hij zelfs nu nog angst had voor het donker. Hij kon ook niet alleen slapen. Een probleem wat hij nu ook had moeten confronteren. Gelukkig had hij zijn zoon nog om zich rond heen te krullen. Maar het gat in zijn borstkast bleef maar groeien en gapen. Acefray was een clankat door en door, sociaal met ieder haartje van zijn lijf. Hij was niet gemaakt om alleen te leven, dat wist hij ook wel. En toch was dat alles wat hij maar kon. Met een diepe ademteug had hij zichzelf op laten gaan in oude herinneringen over tijden die gelukkiger en beter waren. Hij dacht na over alle katten die hij ooit lief had gehad en die nog altijd boven hem leefde. Hij dacht na over de woorden van zijn. spiegelbeeld, zijn zus. En hoewel hij wist en vóelde dat zijn band met de hemel gebroken was... voelde hij nog altijd hun keurende blik. En toen hij een bekende stem hoorde, hierdoor zichzelf omhoog hijsende tot een zittende positie.. was hij ook overtuigt dat sterrenschub door de spleten van de schuur verdwenen. De kater schudde zijn hoofd en draaide zichzelf om, met een rustige tred benaderde hij het zonlicht aan de deur. Orchis stond daar en door hun fysieke verschillen alleen keek hij al op hem neer. Acefray was immers een waar beest van een kat, vrijwel dubbel de hoogte van een normale, en dan was er nog niet gesproken over zijn zware en gespierde bouw. Zelfs het leven alleen had hem weinig aangetast als het hierop ging. Hij was een kat met een grote eetlust, en zo doende was hij ook een goed jager. Nee, fysiek was hij nog altijd kerngezond, enkel zijn groene ogen stonden droevig en mistte hun glans. "Hallo Orchis, het is goed om je weer te zien, hoe gaat het?" Sprak hij vriendelijk, warm en vaderlijk zoals de kater altijd was. Hij keek naar de kou en de sneeuw, waardoor hij de ander naar binnen wenkte. "Kom snel naar binnen, je vriest nog tot je botten daar" Hij was pluizig genoeg om niet door de kou gedeerd te zijn, maar zijn toon deelde mee dat hij zeker bezorgt was om de ander. Wanneer was hij dat namelijk niet. Zijn hart klopte voor de wereld.