I wish i could haunt you forever

Het was vreemd, leven als een rogue. Voor het eerst in tijden at de kater genoeg - of in ieder geval meer dan hij gewend was te doen. Hij had de tijd zijn trainingen van de apprenticetijd weer op te pakken, rende voor de lol achter konijnen aan, zocht in twoleggebied naar gekke vogels die vroeg in de ochtend lawaai maakten - hij deed iedereen een plezier door die beesten af te maken echt hoor - en niet in de minste plaats: hij kon gaan en staan waar hij wilde. Ja, natuurlijk, Tall moest oppassen niet teveel Bloodclanners tegelijk tegen te komen, en ook zijn clangenoten hadden weinig trek in zijn gezicht. Maar voor de ene gold dat ze hem net zo goed uit de weg gingen omdat ze elkaar niet nodig hadden, en voor de ander gold dat doden tegen de clanregels was en hij dus in principe weinig gevaar liep. Tenzij Acorn hem echt vogelvrij verklaard had, maar zelfs dan had de kater vertrouwen in zijn praatvermogen, lang genoeg kletsen om uiteindelijk weg te komen. Waarom zou hij ze ook opzoeken? Zijn werk was klaar, en de katten die hij kende wilden hem niet meer zien. Het zij zo.

Of tenminste, het had zo moeten zijn, maar een al te bekende geur vertelde hem dat het niet zo was en dat in plaats daarvan zijn verleden hem hier kwam opzoeken. Een beetje verbaasd boog hij zijn oren in de richting van pootstappen, maar bleef verder rustig voor zich uit staren. Hij zat bovenop een hek, vol in het zicht. Een van zijn nieuwe favoriete plekken. Het deed hem denken aan het bomenklimmen wat een oud-skyclanner hem ooit uitgelegd had. Hoog op het hek overzag hij de tuinen, en hield hij de verschillende kittypets in de gaten. Hier, hoog, waren eventuele problemen ver weg. En eventuele ongemakkelijke ontmoetingen ook. Hier kon hij doen alsof Wolf niet boos op hem was, alsof ze vrolijk in shadowclan was, blij met haar leven. Hier was het leven goed.

Ze leek niet zo blij hem te zien, en hoewel de kater zich inmiddels naar haar gekeerd had kon hij het niet laten een wenkbrauw op te trekken toen ze hem toebeet naar beneden te komen. "Uhm," Mauwde hij even, een kleine glimlach om zijn lippen omdat je een hele clan kon ontregelen maar Wolf altijd Wolf zou blijven, "Je maakt het niet echt een uitnodigend vooruitzicht," Niets persoonlijks, maar hij hield van zijn leven, contrary to popular opinion. Aan de andere kant, dit was Wolf, die kon hij wel hebben toch? Hij twijfelde oprecht even, maar haalde toen zijn schouders op en sprong soepeltjes naar beneden, tot recht voor de poes, hun neuzen bijna rakend. Of ze zou schrikken van zijn plotse nabijheid wist de kater niet, maar hij had nu al een mentale grijns om hoe ze zou reageren.

Hij kon de frustratie in haar ogen lezen, nadat de poes van de korte schrik bekomen was. Inwendig grinnikte hij, nog steeds de vlammende apprentice die het zo graag goed wilde doen, maar haar eigen acties niet altijd snapte. Ze zou wel boos zijn, zich verraden voelen, en daar had ze recht toe, maar tegelijkertijd was het voor de kater helder dat wat hem betrof er iets diepers was dan enkel de mentor-apprentice relatie die ze formeel hadden. Wolf was een onderdeel van zijn leven geworden, en hij had zich aan haar gehecht, meer dan hem lief was op dat moment, en meer dan haar nu ook lief was ongetwijfeld. Want daardoor, door die band, deed dit zo'n pijn. En daardoor wilde ze wat ze nu vroeg, al wist ze niet wat ze vroeg. Zijn levenswerk, of hij dat even uit kon leggen, hoewel ze wist dat het niet goed uit zou pakken. Dat ze het niet met hem eens zou zijn. "Wat zoek je Wolf?" Mauwde hij dan ook rustig, zijn blik open. "Ik wil je alles wel uitleggen, maar geeft dat wat je zoekt, of creëert het meer woede?" Sowieso dat laatste maar in deze bui zou hij haar niet vertellen wat ze moest doen. Onveilig, hij bleef graag in leven. "Zonder het hele verhaal kan ik je ook wel gewoon zeggen dat je er geen onderdeel in was, dat mijn vriendschap en trouw aan jou hier los van staan," Hij keek even vertwijfeld en glimlachte toen verontschuldigend, "Dat ik toch echt altijd voor je zal blijven willen zorgen," Want ja, ze was misschien wel meer als een klein zusje voor hem dan enig anders. En dat zou misschien nooit meer veranderen. Hij was een softie.

Oke het was wel duidelijk wat Wolf in ieder geval niet wilde, en met een lichte twinkeling in zijn ogen keek hij de poes aan terwijl hij resoluut zijn kaken op elkaar klemde. Niet praten, dat kon hij - contrary to popular belief - heel goed. Misschien nog wel beter dan zijn deputy, of de poes die hier voor hem zat. Misschien was het daarom zo'n verrassing geweest voor de katten om hen heen, toen hij eindelijk wat zei. Al vertelde de tirade die zijn voormalig apprentice - niet dat hij haar ooit niet als apprentice zou zien trouwens - hem genoeg: zijn woorden waren niet begrepen.
Een voorbeeld van waarom hij zo weinig sprak. Als je iets zei, werd het toch niet ontvangen. Bijna rolde hij met zijn ogen, maar wist het te stoppen, want de poes had dan wel niets van zijn woorden begrepen, hij begreep die van haar luid en duidelijk. Hij ging niet liegen, over de meeste katten die ze noemde had hij weinig gevoel, dat Pepper achtergelaten was deed hem pijn, maar hij had afscheid genomen en meer kon hij hier niet aan doen. Dat ze hem planverrader noemden in Shadowclan kon hij verder ook weinig in betekenen: dat het niet zo was, was iets wat hij snapte en wat Pepper misschien ooit zou begrijpen, maar de hele clan? Dat was wat veel gevraagd. En toen het over Sinclaw ging kwam er een klein vonkje in zijn ogen. Dat was nog eens een geschiedenis.

"Juist ja," Mauwde hij, en keek haar rustig aan toen ze de kern van haar boodschap overgebracht had. Juist. Ja. "Ik kan nu wel proberen uit te leggen hoe dit allemaal een kwestie van perspectief en vertrouwen is, maar.." hij keek haar even aan en trok een mondhoek opzij. "Eigenlijk heb ik daar niet zo'n zin in en bovendien ben ik je mentor niet meer," Misschien een klein lichtpuntje in het vertekende universum wat ze schetste. "Wat denk jij van wat er gebeurd is?" Vroeg hij vervolgens, misschien geen mentor meer maar wel nieuwsgierig naar het antwoord. "Los van de verschrikkingen die het teweeg heeft gebracht, en het crescendo in de dubieuze relatie tussen jou en je moeder," Want was dat niet waar de helft van haar woede uit voort kwam? Een complex ontstaan uit het verdorven moederschap wat Sinclaw haar kittens gaf? Hoe iemand hem daar ooit mee kon vergelijken, of in verband brengen, was de kater nog steeds een raadsel. Zo openlijk je eigen bloed minachten. Onmogelijk.