The life I never had

Het was niet ongebruikelijk voor Missingclaw om als eerste een kijkje te nemen in de nursery wanneer er een nieuw nestje kwam. Het was ook niet ongebruikelijk voor haar om te helpen bij de geboorte als de medicine cat er op uit was en deze naar het kamp gehaald moest worden. StarClan wist hoe graag ze zelf kittens had willen hebben, ook al wist ze dat die kittens nooit door StarClan en door haar eigen Clan geaccepteerd zou geweest zijn. Ze was blind door liefde geweest en misschien was ze dat nu nog steeds. Haar hart brak elke keer dat ze naar een Gathering ging en hem samen met zijn nieuwe geliefde zag zitten. Herinneringen aan haar apprentice tijd kwamen dan bij haar terug en Missingclaw wenste elke dag dat ze terug kon gaan naar die tijd. Hoe kon ze Grimestripe verantwoordelijk houden voor het feit dat hij ThunderClanbloed door zijn aderen had stromen als zij bijna dezelfde fout was begaan als hun vader? Ze wist niet of een deel nog steeds bereid was om die fout te begaan als de kater van wie ze zo veel hield zich alsnog naar haar zou wenden, maar ze wist dat ze zich daar ook niet druk over hoefde te maken omdat het een scenario was dat toch nooit zou gebeuren. Missingclaw liep de nursery binnen en verdriet vermengde zich met blijdschap toen ze de nieuwe kroost van Appleseed en Blueflower zag zitten. Een prachtige kitten met twee verschillend gekleurde ogen kwam naar haar toe en een warme blik, die niet vaak te vinden was in haar ogen, kwam tevoorschijn terwijl ze op het kleintje neerkeek. “Hallo daar, kleintje,” sprak ze op een warme toon, waarna ze haar neusje naar beneden boog zodat het kleintje haar kon begroeten als ze dat wilde.

De kleine kitten had haar ogen nog maar een paar dagen open gehad en ze bewonderde elk nieuw ding dat ze in beeld zag. Ze was zachtjes opgerold tussen haar siblings en merkte vanuit haar ooghoek een grote, mistig gekleurde kat op die inderdaad veel groter was dan haar. Met een kleine beweging van haar pootjes draaide ze zich om en keek ze in de blauwe ogen van de kattin. “Hai”, piepte ze blij. Ergens vroeg ze zich af waarom zij en haar siblings zo klein waren vergeleken met haar ouders en andere katten zoals deze, maar het zorgde er juist voor dat ze meer bewondering kreeg voor zulke katten. Het was vooral te bekennen in de glinsteringen van haar tweegekleurde ogen. “wa wa woo!”, lachte het poesje nog wat naar haar toe.

Een zacht gesnor rees op uit Missingclaw’s keel toen de kitten haar vrolijk begroette. Haar speciaal gekleurde ogen werden gericht op Missingclaw en het kleintje had haar blik naar de senior warrior gericht. Een zachte lach ontsnapte uit Missingclaw’s keel toen de kitten één of ander vreemd geluid uitstootte dat eigenlijk wel schattig klonk. “Wat ben je mooi,” sprak ze op een warme toon. Ze was er vrij zeker van dat deze kitten een schoonheid ging worden. Haar moeder, Blueflower, was ook een mooie kat om te zien en dus kon Missingclaw wel zien van wie ze de genen had. Een koude wind waaide door de nursery heen en Missingclaw liep dichter naar de kitten toe, waarna ze haar staart beschermend om het kleintje heen sloeg. “Wat is je naam, kleintje?” vroeg ze op een zachte toon, al zou ze het begrijpen als het kleintje haar naam nog niet uit kon spreken. Ze was immers nog maar net begonnen met alles te ontdekken en zoiets kwam wanneer het moest komen, maar dat wilde niet zeggen dat ze het niet aan konden leren.

De kitten probeerde voorzichtig wat dichterbij te komen door met haar pootjes te krabbelen en keek toen weer omhoog naar de poes. De kattin zei vervolgens dat ze mooi was. Wat ‘mooi’ betekende, wist ze nog niet heel goed. Maar ze wist wel wat haar naam was! Het was Kiwikit! Dat zeiden mama en alle anderen steeds tegen haar; dat haar naam Kiwikit was en dat het toebehoorde tot haar alleen. “K… Ki…Ki-wi!”, piepte het poesje blij uit. Het was heel gemakkelijk om uit te spreken vergeleken met haar siblings’ namen. Die waren wel een stukje moeilijker. Maar nu was de bruine kitten trots op haar eigen naam, waardoor ze blij met haar kleine bob-staartje wiebelde! Professional Kiwi!

Een warme blik ontstond in haar ogen toen het kleintje haar naam uit probeerde te spreken, wat na een beetje stotteren uiteindelijk wel ging. “Kiwikit, hè?” Ze glimlachte. “Dat is een mooie naam.” StarClan, wat hield ze toch van kittens. Als het lot niet zo hard voor haar was geweest, dan zou ze er zelf ook hebben gehad. Ze wilde er niet aan denken dat het dan kittens waren geweest die ze nooit samen op had kunnen voeden met haar jeugdliefde; ze dacht alleen maar aan het geluk dat haar eigen vlees en bloed haar zou kunnen brengen en de pijn die ze voelde nu dat dat niet ging. Ze probeerde het van zich af te schudden terwijl ze naar het kleintje keek. “Zullen we een spelletje spelen?” vroeg ze op een warme toon aan de kitten.

De kattin had het goed begrepen! Haar naam was Kiwikit, de super schattige Kiwikit. Ze knikte naar de kattin toe voordat die weer het woordje ‘mooi’ gebruikte. Het bruine poesje veronderstelde dat het wel iets goeds moest betekenen, want de kattin had ‘mooi’ al twee keer gebruikt met een glimlach op haar gezicht. Ze voelde zich vereerd om iemand aan het lachen te maken! ‘Zullen we een spelletje spelen?’, vroeg ze toen aan haar. Met grote oogjes keek ze de grotere poes aan. Ze wist nog niet zo goed wat een spelletje was, maar het klonk wel leuk, dus wiebelde ze weer vrolijk met haar staartje. “Ye!”, piepte ze blij. De kitten wilde wel een spelletje spelen!

Missingclaw had zo het idee dat haar hart op elk moment zou gaan smelten. Dit waren de momenten dat ze zich afvroeg of ze haar warriortaken niet naast zich neer kon leggen en in de nursery in kon trekken zodat ze voor de kittens kon zorgen. Ze wist ergens ook wel dat ze haar tochten buiten het kamp en de gevechten dan wel zou gaan missen, maar dit gaf haar een soort voldoening dat ze nooit zou kunnen halen uit een succesvolle afgeronde training of de vangst van een dikke prooi. Ze liet haar blik vertederd naar het kleintje glijden toen deze enthousiast haar toestemming gaf en lening reikte ze naar een mosballetje dat zich achter haar bevond. Ze rolde het voorzichtig naar het kleintje toe en wiebelde met haar oortjes. “Nu moet jij het terug naar mij rollen,” legde ze uit. Ze wist niet of het kleintje de bedoeling zou begrijpen, maar ze wist wel dat kleintjes op deze leeftijd veel dingen na begonnen te doen en moeite deden om hun omgeving te begrijpen, dus ze zou het uiteindelijk wel uitvinden.

Ze zag hoe de kattin een mosballetje pakte en het naar haar toe rolde. ‘ Nu moet jij het terug naar mij rollen ’, legde ze uit en het poesje keek naar het mosballetje. De kitten snapte het woordje ‘rollen’ nog niet zo goed, maar ‘terug’ wel. Ze wiebelde vrolijk met haar staartje waarna ze het balletje een krachtig duwtje gaf. Nu was het terug! En hopelijk had ze voldaan aan het rollen, wat het ook mocht betekenen. Ze liet een vrolijk gegiechel klinken terwijl ze zag hoe het balletje met volle vaart vooruit ging, en hopelijk de ander wist te bereiken.

Een tevreden glimlach speelde om Missingclaw’s lippen toen het balletje terug in haar richting rolde. “Goed zo!” complimenteerde ze de kitten op een warme toon. “Je bent een snelle leerling! Dat zal de Clan straks goed van pas komen!” Ze glimlachte weer naar de kitten en rolde het balletje terug. Onder al die vreugde die ze voelde door de interactie met de kitten voelde ze echter ook wel wat spijt. Dit zou ze nooit hebben. Ze was voor haar gevoel te oud om nog aan kittens te beginnen en zelfs al zou ze ze hebben, dan moest ze al wel heel veel geluk hebben om oud genoeg te worden om hun te zien opgroeien tot volleerde warriors. Om nog maar niet te spreken over hoe moeilijk de bevalling zou gaan. Missingclaw wilde ook liever iemand aan haar zijde hebben dan dat ze maar gewoon zwanger werd om kittens te hebben en na haar verloren geliefde in ShadowClan had ze daar geen behoefte meer aan gehad.

Missingclaw fleurde helemaal op toen ze de blijdschap van de kitten tegenover haar zag. Ze begon zachtjes te grinniken toen de kitten een soort van aanvalskreet liet ontsnappen en het balletje vervolgens best wel hard terug rolde naar Missingclaw. Deze keer was de afstand tussen de kitten en haarzelf makkelijk overbrugd en Missingclaw knikte onder de indruk zijnde. Ze stootte plagerig wat harder met haar poot tegen het balletje aan zodat het expres wat uit de richting rolde. Het zou nog wel richting Kiwikit gaan, maar niet meer zo recht in haar poten als eerst. Ze moest nu wat meer moeite doen om het te vangen en Missingclaw was benieuwd of het haar zou lukken.