If home is where my heart is

Nee. Nee. Nee. Dit was nooit de bedoeling geweest. De kou omhulsde haar lichaam en vulde haar longen. Alles werd koud. Kouder. Het drong haar ziel binnen en bevroren verliet ze haar lichaam. De kou bleef, maar haar bewust zijn verdween, tot ze haar ogen opende en niet langer was waar haar lichaam was achtergebleven.

Waar ze was, was niet meer de rivier. Het was stil en sereen. Sterren schitterden om haar heen en alles was helder en mooi. Zo rustig als het was, leek alles te leven. Een wereld zonder kwaad. Tranen welde op in haar ogen. "Ik ben nog niet klaar! Ik ben nog niet klaar!" Riep ze voor zich uit. Ze had het nog niet goed gemaakt. Ze had haar zoon niet kunnen vertellen hoeveel ze van hem houd. Ze had haar dochters niet kunnen omhelzen. Ze had haar Clan niet kunnen laten zien dat ze loyaal en trouw was. Ze had de Clan niet kunnen voorzien van genoeg prooi. Acornstar's vertrouwen had ze verloren. Ze was vervreemd en nooit meer terug gekomen en het ergste was, ze was vervreemd van zichzelf en ook dat had ze niet terug kunnen draaien.

Nee.

De kou die zijn zusje voelde, voelde hij ook. Een rilling trok over de kater zijn rug terwijl hij toe keek hoe ze moest verdrinken. StarClan had dit zo besloten en hoe vaak hij ook 'nee' geschreeuwd had, dit was haar lot geweest. Hij keek weg toen Nevermind haar uit het water viste. Hoewel hij de kater verachtte voor wat hij gedaan had met haar kon hij niets anders dan dankbaarheid voelen dat haar lichaam niet verdween onder het ijs voor altijd. ShadowClan zou afscheid kunnen nemen. Hij wist niet hoe zijn jongere naamgenoot zou reageren op dit nieuws. De kater was jong en explosief, hij had al verlies mee moeten maken en nu was hij bijna alles kwijt wat familie was. Ravenheart draaide zich om, hij wou het niet verder aanzien. Daarbij zou Russetfur binnenkort haar eerste stappen in StarClan zetten. Hij wou haar ontvangen.

Het was niet moeilijk om haar te vinden. Luid schreeuwend stond ze daar. De kater zijn ogen vulde zich met tranen. Het was even alsof hij er zelf stond, hij had precies zo gestaan toen Zira hem vermoord had. Hij was niet klaar geweest, hij had de clan willen beschermen. Maar nu waren ze hier, allebei. "R-russetfur," stamelde hij toen zachtjes. Ravenhearts stem was dik met emoties. "Het is voorbij. Welkom in StarClan." hij stapte naast haar en drukte zich tegen zijn zusje aan. Hij voelde de kou nog in haar vacht, hij zou zelfs zweren dat hij de nattigheid nog voelde. "Ze moeten het zonder je doen nu." en of dat ging lukken kon alleen de tijd nu nog uitwijzen. De pluizige zwarte kater sloeg zijn staart troostend over haar rug heen. StarClan's lot had geschied en het had hem een bitterzoet hereniging met zijn zusje gegeven.

Stilte was waar ze door ontvangen was, een stilte die in de echte wereld niet te waarnemen zou zijn. Deze stilte bestond niet waar werd geademd en harten bloed door lichamen heen pompten om hen in leven te houden. Deze stilte bestond alleen daar waar geen harten meer hoefden te kloppen, waar ademen geen noodzaak meer was. Dat was in Starclan.

Ze riep. Dit was een fout geweest. Ze was niet niet klaar, er was nog zoveel dat ze moest doen op de wereld, in haar clan, voor haar familie. Innerstar's familie. De familie viel uiteen en Russetfur was er nu niet meer om die band te herstellen.

"R-russetfur."

Ze keek op, wist niet of ze boos, verdrietig of blij moest zijn. Ze stond daar en kon zich voor een seconde niet verroeren. "Het is voorbij. Welkom in StarClan." Dat was het. Haar poten wilde haar niet meer dragen en Russetfur zakje op de grond. Tranen, glinsterend met sterren vloeide uit haar ogen. "Nee... Ravenheart... Nee," kermde ze. "Ze moeten het zonder je doen nu." Ze schudde met haar kop. "Het is mijn fout... Ravenheart... Ik heb onze familie verpest," jammerde ze nu. Ze keek naar haar broer, met ogen gevuld van wanhoop. Ze accepteerde de troost die haar broer haar gaf. Ze had hem gemist, tegelijkertijd had ze hem niet nu al willen weerzien.