When we all fall asleep where do we go?

Een lichte huivering ging door zijn kleine lijfje heen terwijl de ziekte door zijn lichaam trok. Hij merkte nog niet echt verbetering op en hij werd, zo ver zijn ziekte dat toeliet, al nors bij het idee dat hij de volgende ceremonie en zijn kans om apprentice te worden over zou slaan. En dan was er nog de zorg dat Palekit effectief ziek zou worden en de vraag of ze dat zou overleven. Hij wilde er liever niet te veel over nadenken en geïrriteerd wiebelde hij met zijn oortjes toen hij opnieuw moest hoesten. Hij was echt ontzettend moe, maar zowel het hoesten van zichzelf als dat van anderen en het zwakke, pijnlijke gevoel dat constant door zijn lichaam trok, weerhield hem van slaap. Het feit dat hij dan ook nog eens geen eetlust had en dat er bijna alles weer uit kwam wat er in ging, hielp ook niet echt. Hij wilde dat alles weer normaal zou worden, maar voor nu leek dat normaal ver weg te zijn en mismoedig liet Snakekit zijn kopje op zijn voorpootjes rusten toen hij iemand hoorde naderen. De geur van kruiden kwam hem tegemoet en met een tegendraadse kreun draaide Snakekit zijn kopje weg. Niet wéér!

+ @Pepperpaw