The story of our lives [CLOSED]

Just when the caterpillar thought his life was over...

Flutterpaw lag al een poosje in de Medicine Cat Den en hoewel de geuren nooit geheel zouden wennen, was hij blij dat hij zich tenminste in deze den kon rond bewegen. De bruine kater was nog niet geheel hersteld, maar hij voelde zich niet meer zo zwak en draaierig en ook de pijn in zijn longen was vrijwel niet meer aanwezig. Hij had geluk gehad, enorm veel geluk! Niet alleen omdat Newtpaw op tijd was geweest met het verzorgen van hem maar ook omdat dezelfde Flamepoint lang genoeg had getwijfeld om hem nog een kans op leven te geven. Echter was hij zich er ook zeer zeker van bewust dat de Medicine Cat Apprentice elk moment van elke dag toch van gedachten kon veranderen. Hij betwijfelde het zeer dat hij zijn verdenkingen met de Clan kon delen en geloofde er zelfs in dat Starclan hem niet meer als waardig zag. Hij was niets meer dan een Apprentice zonder ouders. Hij had meer nodig, meer dan de angst die hem elke dag om het hart sloeg. Een echt leven, een leven die vrij was; waar de meesten dachten dat leven in een Clan vrij was, wist Flutterpaw dat hij hier nooit vrij kon zijn. Hij zou altijd over zijn schouder kijken. Altijd.

Hoewel de meeste katten druk bezig waren met trainen stapte de bruine kater langzaam op een van zijn grote voorbeelden af; Bloodhound. De gevlekte kater met zijn vele littekens die ondanks alles nog steeds gevochten had, hij was pas echt sterk. Hij had laten zien dat hij niet zomaar verslagen zou worden. Zou hij zich net zo verslagen voelen als de jonge Apprentice dat deed? Zijn tweekleurige ogen stonden somber terwijl hij zijn kop onder die van de oudere kater drukte. 'Bloodhound,' zijn stem kraakte akelig, het was droog maar hij had geen van de Medicine Cat Apprentices voldoende vertrouwd om water aan te nemen. Hij zou het alleen doen, of niet helemaal alleen. Misschien, heel misschien zou hij een stuk met zijn grote voorbeeld kunnen wandelen, even niet hoeven te denken aan de breekbaarheid van het leven. Even niet alleen zijn in zijn gedachten, hij voelde zich niet langer op zijn plek in de Clan. Het voelde alsof zijn laatste uur al geslagen was, nog voordat het goed en wel was begonnen. Hij zou het meenemen tot zijn graf, zijn vermoedens. Echter zou hij hier niet blijven, hij moest gewoon voldoende leren. Maar voor nu, voor nu zou hij wachten en bij zijn grote voorbeeld zitten. De kater die vanbuiten zo nors leek. De kater die sterk genoeg was geweest om Newtpaw de den uit te gooien.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Er waren twee katten in Shadowclan die hij volkomen zou vertrouwen, waarvoor hij door het vuur zou gaan. Echter waren twee katten er wel erg weinig om hem gehecht te laten raken aan zijn thuis, was het nog zijn thuis of moest hij ergens anders heen, opnieuw beginnen waar de dreiging die de Medicine Cat Apprentice voor hem was, van zich te verwijderen. Zijn tweekleurige ogen had hij nauwelijks gesloten, hij durfde niet meer te slapen. Bang dat hij was dat in een zwak moment iemand het werk van Newtpaw af zou maken. Hij, de nietsnut van een kater, hij wiens poten niet meer veilig voelden onder het licht van Starclan. Het mocht af en toe vredig sprankelen maar het gaf hem niet meer het vredige gevoel. Starclan had hem niet omarmt toen hij in het niets zweefde en dus was hij er van overtuigd dat hij er niet meer bij hoorde. Welke kat wilde nu elke dag over zijn schouder kijken, elke dag denken aan de dood die hem opwachtte als hij hier langer bleef. Wie zei dat Newtpaw zich niet bedreigd voelde door zijn aanwezigheid en het nog maals zou proberen? De enige manier was Shadowclan verlaten, hij zou wellicht zelfs door zijn leven hier op te geven, een betere toekomst vrijstellen voor zijn toch nog ergens geliefde thuis.

Echter zei hij nog niks tegen de kater die hem de afgelopen tijd in het oog had gehouden. Hij had altijd opgekeken naar Bloodhound, zelfs nu hij een stuk moeilijker bewoog en dennentakken nodig had om warm te blijven, zelfs nu keek hij nog naar hem op. Hij vertrouwde hem, beter dan hij de andere katten in de Clan kon vertrouwen. Bluejay wist enkel dat er een mogelijke moordenaar rondliep, maar niemand zou kunnen bedenken wie het was en als hij weg was, dan was het toneel weer vrij en veilig voor Starclan, voor het goede. Dat was waar hij op zou moeten vertrouwen. De gevlekte kater likte over zijn voorhoofd waardoor hij dankbaar tegen de vroegere Medicine Cat aan leunde. 'Bloodhound, west jij wanneer ik sterk genoeg ben om te vertrekken. Ik weet niet waar heen, maar hier ben ik niet meer veilig.' Zijn stem klonk gedempt, hij kon deze vraag moeilijk aan Newtpaw of Pepperpaw stellen en al helemaal niet aan Routnose of Waterpaw die ongetwijfeld de waarheid uit hem zouden proberen te trekken. Nee, Bloodhound begreep beter dan de rest dat sommige emoties en gedachten stil moesten zijn en hij vertrouwde op zijn kennis. Hij mocht wellicht afgetreden zijn maar met zijn hersenen was niks mis mee. Flutterpaw was zo in gedachten verzonken geweest met zijn zorgen dat hij niet eens door ha dgehad dat hij Bloodhound had gewekt. Als hij dat had geweten, had hij hem nooit benaderd.

He began to fly.

Just when the caterpillar thought his life was over...

Soms was het goed om niet alleen te zijn. Hij kon er niet op hopen dat Bloodhound hem kon helpen maar hij wist ook dat de kater tenminste gerespecteerd werd door Newtpaw. De flamepoint was immers minder in de den te vinden geweest na de berisping van de vroegere Medicine Cat die daadwerkelijk zijn hele leven gegeven had voor Shadowclan. Hij was nu Elder, gewoonweg omdat hij niet meer in staat was een taak uit te voeren, een waar hij zo hard na toe had gewerkt. Flutterpaw was altijd graag in de buurt van de mopperende kater geweest. Hij snapte hem, en ook niet onbelangrijk hij had nooit de bruine kater naar beneden gepraat. Hij had hem altijd gezien als een kater met toekomst en zo wilde Flutterpaw het ook houden. Hij wilde nog niet dood en als dat betekende dat hij moest vluchtten voor iemand die hij niet zou kunnen verslaan, dan deed hij dat. Hij wilde niet in stilte gaan terwijl de katten van Shadowclan niet doorhadden dat het gevaar vanuit een dode hoek op hen af kwam. Hij wist in ieder geval zeker dat niemand hem zou geloven.

Bloodhound wist echter niks van zijn bijna dood ervaring. Hij wist enkel dat de jonge Apprentice bijzonder ziek was geweest en dat deze een vraag stelde die hij nooit aan had kunnen zien komen. De Apprentice deed zo zijn best niet op te vallen, hij was gewend alleen te staan en hoewel hij dit nooit alleen kon; wist hij dat hij elke mogelijkheid met beide poten aan moest grijpen. De oren van de vroegere Medicine Cat schoten overeind terwijl deze stopte met likken, waardoor Flutterpaw enkel dichter tegen hem aan leunde. Om het lichaamscontact niet te verliezen. De gevlekte kater bromde wat, zoals hij wel vaker deed. Hij was er niet vrolijker op geworden sinds hij noodgedwongen was afgestapt. 'Waarom ben je hier niet meer veilig jongen?' Vroeg de oudere kater nadat een stilte kort had voortgeduurd. 'Wil je echt weg van Shadowclan?' De bruine kater hield zijn kop schuin en sloot zijn ogen om de tranen te verbergen. 'Ik wil geen Clanverrader zijn, maar.. ik kan hier niet blijven. Niet als ik wil leven.' Zijn stem brak zoals het enkel bij een jonge, doodsbange kat kon. 'Wil je bij de mens gaan wonen?' De hele dag Kittypet voedsel eten lag hem nu niet helemaal goed. Hij hield van zijn vrijheid. 'Nee ik wil reizen, zoeken naar een plek. Een roeping. Een thuis.' Fluisterde hij alsof hij het grootste geheim ooit deelde.

He began to fly.