She will always be my little girl

Natuurlijk had hij een geweldig gevoel van trots gevoeld toen hij het nieuws had ontvangen over zijn dochter. Ze had een nest kittens gekregen. Elke vader zou trots zijn om uiteindelijk opa te worden. Maar toch leek het ergens wel in te slaan. Opa... Man, was hij al zo oud aan het worden? Hij zuchtte even en bracht zijn lijf overeind waarna hij met een rustige tred de elders den verliet. Hij wandelde kalm over de opening van het kamp heen, zijn tred voorizchtig en behoedzaam. Hij was sinds enkele weken volledig blind nu en moest zich volledig aanpassen aan zijn nieuwe manier van leven. Hij haatte het leven van een elder. Het was saai en nutteloos en er was nooit iets te doen. En ergens... Voelde hij ook intense schaamte ervoor. Wilde hij wel dat zijn kleinkinderen hem zo zagen? Dat ze wisten dat hun opa helemaal geen sterke warrior was, maar een nietsnut van een elder? Kort hield hij halt voor de opening van de nursery waarna hij even diep adem haalde en een zware zucht over zijn lippen liet rollen. Hij sloot zijn nutteloze ogen even en stapte vervolgens de kinderkamer van riverclan binnen. Met een stille en behoedzame pas schuifelde hij verder door de den heen.Hij volgde de enigste geur die hij als geen andere kende; de geur van zijn dochter. Het was het enigste houdvast die hij door alle moons had gehad. De tabby kater hield zielsveel van zijn mooie dochter. Hij had nooit spijt gehad van die ene avond met Winddancer... Want zonder dat zou hij nooit dit hebben gehad; het mooiste geschenk op aarde, zijn dochter. "Little?" sprak hij zacht terwijl hij even zijn oren wat omhoog bracht. Voor hem was het nog steeds wat moeilijk om te coördineren.. Het zou even duren, maar voor nu was het kleine stapjes nemen. Zeker in de nabijheid van fragiele kittens.