Crossing the seas

De poes was klaar met haar taken, klaar met alles dat ze vandaag moest doen en daarom zocht ze nu iets leuks om te doen, want zitten niksen was super saai, en saai stond niet in haar vocabulaire. De lucht was een beetje donker door de grijze wolken en door de tijd, het zag er niet erg prettig uit. Maar het was typisch voor leaffall, typisch voor dit seizoen om de luchten zo grijs te kleuren. Haar felle oranje ogen gleden over het kamp en haar blik viel op de nursery. Kittens waren altijd wel leuk met hun fantasieën en hun kleine ideetjes, of in het algemeen hun gedrag al. Oh, misschien kon ze wel een verhaaltje vertellen, of misschien kon ze toekijken. De jonge asgekleurde kattin zou het daar wel beslissen. Ze trippelde er vrolijk en zelfzeker in en stapte voorzichtig door de nursery, een nest uitkiezend. De apprentice zette zich naast het nest en bekeek ze eerst wat voor ze iets zou zeggen.


+Specklekit <3

Specklekit, dat was haar naam en ze was twee weken oud nu. Zelf vond ze het al heel wat, maar eigenlijk was ze nog te jong om met alle andere kittens mee te spelen. Ze was natuurlijk al flink gegroeid in die twee weken en ze had zelfs al haar oogjes open gedaan. Het had een hele nieuwe wereld voor het jonge poesje gecreëerd. Ze wist nu hoe haar broertje en zusje er uit zagen en hoe haar mama er uit zag. En ze kon ook zien dat sommige katten groter waren als haar. Natuurlijk kon ze nog niet echt iets anders behalve kruipen, kijken en proberen de nog steeds wat wazige woorden die ze hoorde na te bootsen. Maar ze zou snel genoeg verder groeien en dan zou ze de hele wereld kunnen ontdekken.
Specklekit’s attentie werdt al gauw gepakt door een schaduw die over haar heerlijk warme nest viel en al gauw verscheen er een donkergekleurde kop in haar lijn van zicht. Was dat een andere kat? “Awo!” piepte ze. Specklekit klonk trots op het woordje, al leek het niets op wat het eigenlijk had moeten zijn; hallo. Ze had haar mama en de mama’s van de andere kittens het wel eens tegen elkaar horen zeggen als ze elkaar als ze elkaar tegenkwamen.

Ze keek wat dichterbij en de kitten piepte wat tegen haar. Het was zo schattig, vooral omdat het leek dat de kitten trots was op haar woordje. De jonge kattin had het wel begrepen en keek haar vrolijk aan.  “Hallo daar!”, snorde de poes. Het was leuk om te zien hoe kittens hun eigen dingen meemaakten, hoe trots ze er op waren en hoe ze groeiden met de tijd. Zo fantasierijk en zo speels, toch wisten ze altijd hun weg te vinden in hun fris leventje. Toen de apprentice haar wat observeerde, zag ze er wel nog heel jong uit. Wat zou ze daarmee kunnen doen, misschien was ze nog te jong om verhaaltjes te begrijpen, en misschien nog te jong om deftig een mosbal verder te duwen. Ze besloot om gewoon toe te kijken, naar de acties van de kittens. Observeren wat ze toen mogelijks ook had gedaan op die leeftijd...

Ze observeerde de kitten, die iets van ‘saa’ uitriep. De poes probeerde te raden wat het was- maar het enigste woord dat ze kon vinden was saai. Dat zou een kitten toch niet naar haar uitroepen of wel? “Wil je een verhaaltje horen?”, vroeg ze maar in het geval dat, en misschien was het wel leuk voor de kitten om een spannend verhaaltje te horen. De kitten was nog maar zo klein, nog zo diep in ontwikkeling. Maar het was best al een prestatie dat ze al wat anders kon dan alleen maar piepen. Met grote ogen keek de asgekleurde kattin toe wat ze zou doen, en wat ze zou zeggen. De apprentice schatte in dat het niet zo lang meer zou duren voordat ze al een goed volledig woord kon zeggen. De poes stelde zich voor dat ze dat zelf ook kon ervaren- als zij ooit kittens kreeg. Om te zien hoe zij zich stapje per stapje ontwikkelden, maar dat was een droom voor de toekomst.

Well, op basis van de tekenen die de kitten aan haar gaf, ging ze dus een verhaaltje vertellen. Nou, wat was een spannend verhaaltje dat ze kon vertellen? Misschien kon ze de avonturen vertellen die ze had meegemaakt toen ze ging verkennen. Of misschien kon ze iets verzinnen! Misschien kon ze alles mengen met elkaar en iets leuks bedenken. Met enthousiasme op haar gelaat keek ze naar de kleine kitten voor ze begon. “Okay, in een mooi, verafgelegen land… Leefden er allemaal katten in harmonie en vrede, leuk toch?”, begon de poes vrolijk. “Ze hadden alles. Van oneindig water en voedsel tot eeuwige blijdschap. Het was voor hen een absoluut geweldige plek”. Het zou wel fijn zijn, zo’n plek waar alles ideaal was, waar alles verliep zoals het moest verlopen. Waar iedereen blij en gelukkig zou zijn. "Iedereen had geweldige vrienden en een goede familie. Alles verliep precies zoals ze het wilden, zo kon iedereen gelukkig zijn. Alles kwam op het gewenste moment en er bloeiden overal bloemetjes om de sfeer nog vrolijker te maken!", legde ze uit, en veranderde haar toon vervolgens. “Maar… Alles werd opeens verstoord”.

De kitten zag eruit alsof ze het leuk vond en piepte alvast meew. Ze veronderstelde aan de toon dat het meer moest zijn en ze glimlachte groot, waarna ze eens goed in ademde en verder ging. “Het was een zeer normale dag toen. De katten waren vrolijk en speelden in het rond, maar tegelijkertijd kwam er een nieuwkomer. Zijn vacht was donkerbruin met zwarte vlekken, zijn ogen zo blauw als de rivier, en zo blinkten ze ook”, vertelde de grijze poes. “De andere katten hadden hem opgemerkt en heetten hem van harte welkom in hun land. Ze gaven hem veel prooi en alles wat hij wilde zodat hij zich op zijn gemak voelde”. Ze verhefte haar toon heel vaak om het goed aan te passen bij de toestand van het verhaal. Nu werd hij iets zwaarder, en de kattin was bereid om een twist te geven. “Maar er was iets dat ze niet wisten over de nieuwe kat. De nieuwe kat was geen gewone kat, maar een bijzondere kat. Hij bezat krachten nog sterker dan die van StarClan. En het ergste was dat hij geen goede doelen had. Hij wilde het kwaad brengen, maar verborg zich door zich onschuldig te gedragen.”. Hopelijk kon Specklekit dit tot nu toe begrijpen. Misschien moest ze makkelijkere woorden gebruiken, maar ja. Ze zou het wel merken in de verwarring van haar blik. “Er was wel één kat die opmerkte dat er iets niet klopte…”

Heel blij was ze omdat de kitten erg geïnteresseerd leek te zijn in haar verhaal. De slechte kat was zo goed in lief en zoet te zijn aan anderen en het ging nog moeilijk vinden voor diegene die het doorhad om de andere katten te overtuigen dat hij slecht was. Met een grijns ging ze verder. “De nieuwkomer hielp de anderen veel en deed allemaal lieve dingen voor hen zodat ze zijn ware aard niet zouden ontdekken. Maar één kat die vond hem niet zo prettig. Ze zat altijd op de achtergrond en had nooit echt veel gepraat met alle andere katten, maar ze had wel door dat er gewoon iets niet goeds zat bij de nieuwkomer. Ze besloot hem stiekem te achtervolgen, en ja, toen hij helemaal alleen was in het bos had hij een klein vuurtje gemaakt en daar een grote, glinsterende bloem in gegooid, waaruit een grote geest kwam”, en ze ademde eens goed uit, waarmee ze die uitademing gebruikte om geestige geluidjes te maken. “Van achter een boom keek de poes naar de kater en hoe hij een geest had opgeroepen. De kater had haar al opgemerkt en schoot wat vuur op haar af, die ze moest ontwijken. Bang als ze was liep ze terug naar het kamp, de plek waar alle katten samen waren. Ze riep luidkeels dat die kater slecht was en dat hij een geest had geroepen, maar iedereen wist al dat ze hem niet zo leuk vond en dachten maar dat ze gewoon overdramatisch deed en loog”, haar toon werd ietsje droeviger. “Ze wist niet wat ze moest doen. Haar groepje leed gevaar en zij was de enigste die hen kon stoppen, maar hoe? Opeens… Opeens scheen er een lichtje”

Haar verhaaltje werd steeds spannender, maar ook steeds moeilijker om te verzinnen. Het verhaal moest logisch zijn en als apprentice zijnde was ze daar nog niet helemaal onder controle van, maar ze probeerde haar best. Het was toch maar een kitten, die begreep waarschijnlijk niet veel. 'Wat voow ligtje?', vroeg Specklekit aan haar. "Wel...", de asgrijze poes haalde eerst diep adem. "Het klein lichtje bewoog heen en weer voor de poes en ze volgde het met haar ogen. Het lichtje leek haar ergens naartoe te willen leiden". Het lichtje leek wel bijna een kleine ster, gevuld van magie. Of het was iets levend. Maar dat detail liet ze er mooi buiten. Het was aan de kitten om het te verzinnen. "Ze volgde het lichtje met grote passen. Het was zo ver, dat ze de hele nacht moest reizen. Op een bepaald punt wou ze opgeven, maar toen zag ze een mooie, gloeiende rivier ". De gloeiende rivier was zo helder blauw, nog blauwer dan de lucht zelfs. Het was prachtig om het te zien in de ochtend. De apprentice kon haarzelf er al voorstellen. "Het lichtje hintte naar het water. Het begon zelfs te spatten toen het lichtje het water aanraakte. De poes boog zich voorover, niet zeker wetend wat het lichtje wou. Toch besloot ze ervan te drinken, van die gloeiende rivier. En wat er toen gebeurde? De kattin zwoof opeens lichtjes boven de grond.."