[Open] 'Cause there's nowhere else to run

Ondertussen wist hij wat sneeuw was en ook dat het zeker leuk kon zijn om in te spelen. Vooral als je het goed gebruikte en erin verdween en anderen zou verrassen op die manier. Hij had dan ook een sneeuwhoop gevonden niet al te ver van de nursery af en had hemzelf erin verstopt. Het was best koud, maar daar ging hij niet aan toegeven. In plaats daarvan keek hij door de kleine opening in de sneeuw voor zich, afwachtende tot er iemand langs zou komen die hij kon laten schrikken. Hij hoopte alleen dat het niet te lang meer zou duren, want hij begin nu toch wel iets te rillen van de kou.

[Open]

Op haar dooie gemak bewoog ze zich door het kamp, nog helemaal niet klaar voor de dag. Ze wilde gewoon een keer rusten, lekker luilakken. Maar dat zat er voor haar - of iemand anders - niet in. Het was een zware tijd en de clan moest gevoed worden. Met tegenzin bewoog ze zich richting de uitgang, pal langs de Nursery. Daar was het nog lekker vredig. Wat mistte ze die zorgeloosheid soms toch.

Waarom had hij er ook alweer aan gedacht dat dit een goed idee was? Het was kouder dan hij had verwacht en hij wist dat zijn vacht al nat moest zijn. Net op het moment dat hij dacht dat het misschien beter was om er onderuit te gaan zag hij een slachtoffer en kon hij het niet helpen om iets te glimlachen bij het zien van de warrior. Hij zette zich af van de plek waar hij lag en probeerde zo plots voor de warrior te verschijnen, hopende dat ze zou schrikken.

Met haar gedachten totaal ergens anders dan had ze niet door dat er in dat hoopje sneeuw een Ardentkit zat. Pas toen hij tevoorschijn sprong had ze het door. Ze hapte hoorbaar naar lucht, vervolgd door schaamte. Jahoor, ze was oprecht geschrokken van een kitten. "Je hebt me mooi laten schrikken hoor." Grinnikte ze terwijl ze bijkwam. Al snel viel haar op dat hij er wel heel bleekjes uitzag. "Voel je je wel lekker? Zal ik je terugbrengen naar de warme Nursery?" Vroeg ze bezorgd.

Hij had geen idee gehad of het ook daadwerkelijk zou lukken om iemand te laten schrikken, maar toen hij haar reactie opmerkte wist hij dat het wel gelukt moest zijn. Hij had alleen iets te lang mogelijk liggen wachten, waardoor de warrior vrijwel meteen op leek te merken dat er iets was. Hij schudde zijn vacht kort uit, in de hoop dat dat zou helpen. "Het gaat goed," Sprak hij vluchtig. Hij wilde nog niet terug naar de nursery. Hij had hier veel te veel plezier nog. "Het was alleen een beetje koud onder de sneeuw." Dat was echt alles, hij zou vast snel genoeg weer opwarmen.

Volgens mij ging het helemaal niet goed. Ze was zelf ook kitten geweest en wist dondersgoed hoe het was om over haar grenzen heen te gaan. Nee, ze was nooit moe, tot haar moeder haar opeens haar nest in mocht tillen. Dit kon net zo'n geval zijn. Zonder schaamte kwam ze dichterbij en gaf ze hem een lik over zijn bol. Hij was verre van warm. "Oké, maar kom dan maar dichter bij mij. Anders moet je alsnog terug." Sprak ze duidelijk, maar niet onvriendelijk. Dit was misschien haar moederlijkste actie in.. 25 moons. Voor een poes die haar oude denmates om zich heen kits zag krijgen, had ze hier zelf maar weinig behoefte aan. "Hoe hard schrok ik?" Vroeg ze vervolgens op geamuseerde toon. Vast hard genoeg om blij te zijn dat niet veel anderen het hadden gezien.

Hij probeerde niet te rillen, want dat zou aangeven hoe koud hij het eigenlijk had. Maar hij wilde ook niet terug naar de nursery. Hij had hier nog te veel plezier in. Hij stribbelde alleen niet tegen toen de poes dichterbij kwam en hem een lik gaf. Normaal zou hij dat misschien niet zomaar toegestaan hebben, maar nu vond hij het niet zo erg. Hij ging dan ook iets dichter tegen haar aan. Tenslotte was ze toch wel warm en hij wilde ook nog niet terug naar de nursery. Bij haar vraag kon hij een kleine grijns niet onderdrukken. "Best wel hard!" Sprak hij duidelijk. Het was komisch geweest, dat was zeker. Stiekem zou hij het best nog wel een keer willen proberen. Maar waarschijnlijk zouden de meeste warriors het niet heel erg op prijs stellen.

Aha, best wel hard dus. Ja, oké, dat kon kloppen. Een beschaamd lachje gleed over haar lippen. Dit soort dingen deed ze ook toen ze nog kitten was, dus ze kon onmogelijk boos worden en de humor hier niet van in zien. Poh, wat was ze trots geweest als ze zo'n gespierde warrior als zichzelf has laten schrikken. Aangezien de stoere jongen het toch niet toch erg vond om bij haar te kruipen, trok ze hem met haar voorpoten nog wat dichter naar zich toe. Als hij vanaf nu weer opwarmde dan was er vast geen probleem. "Nou, dan ben ik erg trots op je." Sprak ze toch nog een klein beetje beschaamd. "Je bent een natuurtalentje in sluipen. Wie weet wordt je wel een hele goede jager!" Wie weet bakte hij er wel niks van, maar hem een beetje valse hoop geven kon vast geen kwaad. Motivatie maakte immers de beste warriors.