as long as you are happy

Een zachte zucht rolde over haar lippen, net stil genoeg om haar zoontje die ze net met veel tijd en moeite in slaap had gewiegd voor de nacht niet te wekken. De warmte leek hem soms ook dwars te zitten, maakte hem onrustig en zorgde ervoor dat zij slaap te kort had. Nu sliep hij eindelijk diep, nadat ze zachtjes liedjes in zijn oor gezongen had en diep genoeg in het pluis dat ze uit haar eigen vacht had getrokken had weggestopt. Heel stilletjes en soepel maakte ze zich van hem los, zodat ze even naast het nest kon zitten. Vermoeid rekte ze haar stijve spieren uit en begon haar vacht schoon te wassen, die onbehagelijk overeind bleef pieken. Ze voelde zich hier niet op haar plek, maar ze zou het overkomen. Ze was nog jong. Te jong.

&Acornstar

Het was een lange dag geweest en met alles dat er keer op keer weer gebeurde zou je denken dat hij makkelijk in slaap kon komen, maar niets was minder waar. Hij wachtte vaak tot de laatste kat naar zijn nest gegaan was voor hij zich naar zijn eigen bevond, zoals hij nu dan ook deed. Sinds kort was hij hier niet meer alleen, maar dat was zijn eigen keuze geweest. Het was de enige manier dat hij makkelijk een oog op Airwisp kon houden. Hij merkte dan ook al snel op dat ze naast haar nest zat toen hij de den binnen stapte en dat de kitten aan het slapen was. Hij was zelf geen diepe slaper en sliep al amper door nachtmerries, maar dat was iets dat hij toch probeerde te verbergen van de clan, maar dat kon nog moeilijk worden met AIrwisp nu bij hem in de den. "Slaapt hij?" Was het enige dat hij zachtjes vroeg, terwijl hij zich neerlegde in zijn eigen nest.

ze was net klaar met het wassen van haar eigen vacht toen Acornstar eindelijk zijn den in kwam. Onbewust spande ze haar spieren wat aan uit ongemak en terwijl de grote, robuuste leader zich in zijn eigen nest liet zakken sloeg ze toch beschermen haar staart om haar zoontje heen. Ze kon niet plaatsen hoe ze zich nu precies over haar leader voelde, ze kon zich enkel afvragen wat ze in zijn positie had gedaan met deze situatie; haar situatie... Of wat hij zou hebben gedaan als hij wél de waarheid zou weten. Kort keek ze hem aan, een treurige, vermoeide en ergens gefrustreerde blik in haar gele ogen. Het maakte niet uit wat zij dacht, enkel wat er in zijn hoofd ging. Immers had hij het voor het zeggen en de tijd kon ze toch niet meer terug draaien. "Slaapt hij?" ze knikte stilletjes. "Hij is een moeilijke slapen, al helemaal nu met de hitte..." murmelde ze om Adderkit niet te wekken. Met het puntje van haar staart aaide ze over zijn kleine hoofdje. Niemand mocht hem ooit nog va haar afpakken. "Het spijt me als hij je wakker houdt 's nachts," sprak ze uit beleefdheid, al had haar scherpe oog ook wel door dat Acornstar ook wakker leek te zijn wanneer Adderkit wel rustig aan het slapen was.

Hij gaf zijn borst een paar korte likken tot hij merkte dat Airwisp der blik op hem gericht was. Hij richtte zijn blik op haar en natuurlijk zag hij daar de emoties in, maar dat was iets waar hij niks aan kon veranderen nu. Ze was niet te vertrouwen, ook al leek hij niet veel steun te hebben bij die mening. De kitten was een moeilijke slaper, dat was inderdaad niet heel raar met deze hitte. Ze verontschuldigde zich voor als Adderkit hem 's nachts wakker hield, maar dat was het probleem niet voor hoe hij sliep. Nee, dat kwam door hemzelf. "Hij houdt me niet wakker 's nachts, maak je daar maar geen zorgen om." En al was het wel het geval geweest, dan maakte hem dat eerlijk niet uit, want kittens waren belangrijk voor de clan.

Ze had zijn antwoord al aan zien komen. Zijzelf was een lichte slaper, telkens wanneer hij onrustig heen en weer bewoog zag ze hem vanuit haar ooghoek. Wat het was dat hem teisterde, wist ze niet, maar wel dat er iets was. Soms wenste de poes dat ze in zijn hoofd kon kijken, om te zien hoe hij de wereld zag. Nog altijd vond ze haar leader lastig te peilen. Enerzijds was hij degene die in één ademteug zijn eigen dochter had verbannen, haar had gescheiden van haar 'kittens' en iedereen als een verrader leek te beschouwen. Anderzijds had ze nooit iemand zo hard zien werken voor zijn clan en zag ze dat ook hij geteisterd werd door zijn eigen demonen. Ergens verachtte ze hem voor wat hij haar had aangedaan, maar toch had ze moeite om die woede daadwerkelijk vast te houden. Ze begreep er even goed weinig van, alleen dat ze er voor moest zorgen dat hij haar mocht. "Raak je nooit eenzaam hier..?" murmelde ze zachtjes, voorzichtig omdat ze niet zeker was of ze gesprekken met hem we persoonlijk kon maken. "Het is altijd zo stil. Zo koud,"

Hij had kittens nooit erg gevonden als hij eerlijk was. Ze waren tenslotte de toekomst van de clan en waren dan ook vaak nog onschuldig, zonder dat ze ook daadwerkelijk iets gedaan hadden. De vraag die volgde was alleen een die hij niet verwachtte. Of hij hier eenzaam was? Misschien leek dat zo, maar het was eerlijk beter dan midden in warriors slapen waarvan je niet eens echt wist wie je kon vertrouwen. Het was hier misschien stil en koud, vooral nu de temperatuur buiten ook naar beneden leek te gaan. Hij moest dan wel toegeven dat dit een den was waar je gemakkelijk verzonken kon raken in je eigen gedachten, maar het hielp hem ook om dingen te verbergen van de rest van de clan. Niemand merkte hierdoor op dat hij slecht sliep, ook al was dat misschien nu anders, nu Airwisp hier was. "Een plek voor je alleen is soms wel fijn. Dit is tenslotte een plek waar niemand me zal zien als ik dat niet wil." En dan maakten de nachtmerries niet uit of het feit dat hij niet sliep. Dat was dan iets dat niemand op zou vallen.

Door zijn woorden wendde ze kort haar blik af naar haar zoontje, die zachtjes aan het brabbelen was in zijn slaap. Niemand... Maar zij zag hem. Iedere nacht, wanneer hij weer wakker schrok uit iets dat wel een nachtmerrie moest zijn. Dat was niet haar zoontje, noch haar aanwezigheid, gokte ze. Hij had zijn eigen demonen die hem achtervolgden, zijn nachten zo onrustig maakten. Ja, hij had haar nest hierheen verplaatst zodat hij haar in de gaten kon houden, maar was het niet ook andersom? Als hij wilde dat niemand hem zag, was zij dan de uitzondering? Ze wiebelde met haar grijze oor. "... Behalve ik," het was eruit voordat ze er erg in had en Airwisp vervloekte zichzelf ervoor. Altijd al had ze bekend gestaan om haar soms scherpe tong, en deze inslikken bleek een van de lastigste dingen. Haastig wendde ze haar blik weer af.

Iedere keer, iedere dag voelde ze zich alsof ze over glasscherven moest dansen. Het leven was nooit makkelijk geweest voor haar, maar nu voelde ze zich gevangen in een schaakbord. Een schaakbord waarin hij de koning was, en zij slechts een pion. De poes slikte, maar een last viel van haar schouders toen zijn toon niet belerend klonk. Het waren echter zijn woorden die haar snorharen lieten tintelen en haar gedachten liet ratelen. Was er een andere reden achter zijn keuze? Haar hart sloeg iets harder in haar keel, niet wetend of ze te veel achter zijn woorden zocht. Maar hij was eenzaam, en alleen. Veel kinderen, maar geen vrouw. Het hele leiderschap droeg hij alleen... Zou hij het niet fijn vinden om een warm lichaam naast zich te hebben..? Natuurlijk, wie vond dat niet. Zij was jong, vol leven en waar haar vacht slechts grijs was, was haar bouw slank en vrouwelijk. De poes slikte, ergens misselijk van zenuwen en onbehagen, maar anderzijds zag ze een sprankje van hoop. Zou hij haar zoon ooit nog iets kwaad kunnen doen, wanneer zij van hem was..? "Het spijt me... Dat ik niet help," murmelde ze, de nervositeit wegslikkend. "Misschien zou het helpen, als iemand je warm hield?" haar hele lichaam leek te tintelen. Het idee van haar lichaam aan zijn zijde brachten allerlei emoties in haar op die ze niet kon plaatsen. Ze wilde alleen met haar zoontje zijn. Dat was de enige kater waar ze haar hart aan zou kunnen geven, maar ze moest het doen, het proberen. Ze moest het zeggen, want het zou Adderkit zijn leven beter kunnen maken. Daar zou ze alles voor geven, inclusief zichzelf. "Als... Ik... Je warm hield?" ondanks haar moeite trilde Airiwisp haar stem.

Zijn antwoord haalde gewicht van haar hart. Half had ze verwacht dat hij kwaad zou worden, beledigd zou zijn - de andere helft wist ergens wel dat dat niet zou gebeuren. De poes keek weg, wreef afwezig met haar staart over het slapende lichaam van haar zoontje. "...Omdat ik ook eenzaam ben," haar stem klonk somber en ze was verbaasd over hoe makkelijk de leugens over haar lippen rolden. Misschien was het omdat het eigenlijk geen leugens waren. Hoe fijn zou het zijn iedere avond zich veilig te voelen naast een ander? De warmte van iemand die daadwerkelijk om je gaf? Die jou en je zoontje zouden beschermen, zelfs van de waarheid. Maakte het dan nog uit wat zij zelf voelde? Haar blik gleed af naar de leader. Wilde ze dat met hem? Immers was hij oud, een stuk ouder. Maar zij was nu volwassen, ze had zelfs een kind. Bovendien was hij een machtige leader, een krachtige warrior en in staat haar kleine familie te beschermen, en hopelijk zou hij haar geen pijn doen. Misschien was dat genoeg... Ze wist het niet. Inmiddels kon ze niet meer zeggen wat ze daadwerkelijk wilde, en wat ze deed voor haar zoon zijn belang. Ze had zichzelf wijs gemaakt dat het onderscheid niet belangrijk meer was. "Ik... Weet niet wat je van mij denkt, Acornstar. Maar ik wil dat je weet dat ik geen wrok tegenover je koester, door... Deze straf. Het enige wat ik nog wil is mijn kinderen zien gelukkig zien opgroeien en een betere kat zijn voor hen, mezelf, en de clan," haar gele ogen keken hem aan, haar houding ergens onderdanig, maar haar eenzaamheid oprecht. "... En misschien voor jou,"

Ieder moment dacht ze dat hij in woede uit zou barsten, haar uit zou schelden voor de woorden die ze sprak. Maar het tegendeel was waar, en naarmate hun gesprek vorderde ontrafelde voor haar een nieuw deel van zijn karakter dat ze nog niet eerder had gezien. Misschien zouden ze botsen op ieder ander vlak, maar er was één ding dat ze gemeen hadden - ze waren beide eenzaam. Hij misschien nog wel meer dan zij. Zij had Adderkit, haar kleine Adderkit, maar hij... Zijn kinderen zag ze niet vaak langskomen, nee, hij had een van zijn dochters bijna verbannen. Er flikkerde wantrouwen in zijn ogen en een kwartje viel. Airwisp lachte zachtjes, ietwat vreugdeloos, maar haar hersenen draaiden overuren terwijl ze ieder woord dat ze sprak afwogen. Er was echter één ding dat ze vroeg uitzonderlijk goed had geleerd; wanneer je een leugen met een waarheid mengde, was de werkelijkheid amper meer te onderscheiden. En ze loog niet, wanneer ze zei dat ze iedere nacht naar een veilig figuur naast haar verlangde. Daarover niet. "Je overschat me. Zodanig vooruitdenken is niet mijn sterkste punt. Zoals wel is gebleken uit mijn... Acties," haar stem was zacht en bovenalles gepijnigd. Een korte stilte viel, die ze uiteindelijk zelf verbrak. Ze wilde niet meer spreken over wat ze gedaan had... Of juist niet gedaan had. De gedachte aan haar dode zoontje was pijnlijk genoeg, laat staan het feit dat er nu twee wild vreemde kittens waren die ze zich had toegeëigend. De poes slikte, koos haar woorden zorgvuldig. Haar ietwat droevige ogen vonden hem. "Ik heb geen grote ambities, nooit gehad. Ik bedoel, kijk naar me," ze kwam voorzichtig overeind, waarbij ze alleen met haar staart nog het slapende hoofdje van haar zoon ondersteunde. Ze was slank, sierlijk, maar klein. De honger die bloodclan had meegebracht gevolgd door de geboorte had haar gereduceerd tot slechts een ranke, snelle moeder. Mooi, misschien, maar er was geen gevecht dat ze kon winnen. Niet fysiek. Vroeger had ze juist wel gedroomd om groot te worden, zoals vele kinderen deden. Maar haar bloedlijn was onrein en haar physique teleurstellend. Het schaadde haar eer, maar dat was iets waar ze knarsetandend aan begon te wennen. Nee, ze zag nu een meer geschikte plaats voor iemand zoals haar, een waarbij zowel zij als haar zoon veilig zouden kunnen zijn. En misschien, heel misschien, oh starclan, zou ze nog gelukkig kunnen zijn ook. Hij zou alleen maar ja hoeven zeggen... Alleen één ja. "Ik...Een simpel leven is genoeg voor mij, een met een familie en... M-misschien, aan de zijde van iemand zoals jij," waarom deden deze woorden zoveel pijn? Haar ogen vonden die van hem en een besef drong binnen dat ze het laatste beetje van haar jeugd aan het verkopen was. Niet dat het deerde, echt had ze nooit van haar kindertijd kunnen genieten. "Laat mij vanavond naast je slapen..?" opperde ze voorzichtig, afwachtend.

Haar nervositeit was niet af te lezen. Ze was er een meester in geworden om dat volledig te verbergen. Ze stond daar als een eenzame moeder, maar ook als een jonge poes. Vroeger had ze daar nooit veel mee gedaan, Ripa had er wel voor gezorgd dat ze haar hart had gesloten - en anders Cobra wel. Maar nu waren dingen anders, nu had ze iemand wiens leven belangrijker was dan de hare. En Acornstar stemde toe. Het was één simpele 'oké', niet meer of minder dan dat. Ergens was ze verbaasd, ergens opgelucht, ergens ook angstig. Niet dat dat aan haar te zien was, terwijl ze haar zoontje warm en strak instopte. Eén laatste lik gaf ze over zijn bolletje, waarna ze met sierlijke passen naar Acornstar liep. Heel eventjes aarzelde ze aan de rand van zijn nest, niet zeker wetend wat de consequenties waren van haar actie. Maar toen dacht ze aan haar toekomst, een waarbij zij naast Acornstar stond. Veilig. De poes stapte zijn nest in en vleide zich tegen hem aan, verast over hoe aangenaam zijn warme vacht tegen de hare voelde, maar ook over hoe klein en licht ze was tegenover hem. De poes ademde diep uit en ontspande zich, terwijl ze tegen hem aan lag. Ze legde haar kop neer en keek hem van onderen aan, terwijl haar staart over zijn rug streek. "Bedankt,"

Ze voelde zich alsof haar keel werd dichtgeknepen. Haar gedachtes gingen uit naar Draco, naar Ripa, naar Lightningpaw, soms... En Cobra, die ene keer. Het voelde anders bij hem te liggen, bij hen had ze nooit een knoop in haar maag gehad. Maar hij was een leider, een rasechte shadowclanner - iemand die haar kleine familie samen kon houden. Een zachte zucht verliet haar bek, en ze wist dat hij ook gespannen was. Even twijfelde ze, waarna ze toch haar kop hief en die naar de zijne bracht. Voorzichtig begon ze zijn vacht te wassen, in de hoop dat hij zou ontspannen. Met zulke voorzichtige stapjes liep ze verder, tastte ze af wanneer hij haar weg zou jagen maar hoopte dat dat niet zou gebeuren