Threatening skies

Settleddust had Twistedheart achtergelaten bij de medicine cat den. Hij ging ervanuit dat het nieuws als een vuurtje door de clan zou gaan. Waar ze waren geweest, wat ze er hadden gedaan, wat er was gebeurd, gezegd. Settleddust zat met zijn klauwen in het haar. Hij wist nu al dat Acornstar niet goed zou reageren. Natuurlijk niet, Settleddust was ook kwaad, maar ze moesten realistisch nadenken wat ze gingen doen. Het liefst wilde hij Crystalstar ook direct straffen voor wat ze had gedaan, dat verdiende ze. Maar misschien zou Starclan haar sneller treffen met karma. Maar hij kon dit niet langer geheim houden, zeker niet voor zijn leider. Helemaal als het betreffende slachtoffer zijn zoon was. Settleddust liep de leiders den in, waar hij Acornstar vond, die nog steeds aan het uitzieken was. ‘Acornstar, we moeten praten. Er is iets gebeurd.’

Natuurlijk had hij de rumoer in het kamp wel gehoord, maar had er de kracht nog niet voor gevonden om zijn nest uit te komen en te kijken wat er precies gaande was. Settleddust zou hem vast wel vertellen wat er was als het zover was of als hij mogelijk nodig was. Het duurde dan ook niet lang voor de deputy de den binnen kwam e maar meteen ter zake kwam dat ze moesten praten. Met wat moeite drukte hij zichzelf omhoog in een zittende positie en richtte zijn ogen op de jonge deputy. "Wat is er gebeurd?" Was er iets gebeurd dat hij had kunnen voorkomen als hij gewoon fit was geweest? Of was het iets dat gebeurd zou zijn ook met zijn invloed?

Acornstar zag er nog zwakker uit dan hij eigenlijk had verwacht. Settleddust hield daarom ook zijn afstand. De clan kon het niet veroorloven als hijzelf ook nog ziek zou worden. Hoe hadden ze anders een situatie als vandaag opgelost? Zijn groene ogen gingen over de grote kater heen, waarna hij een keer zijn keel schraapte. Oké, waar moest hij beginnen? ‘Uhm, ik had opgemerkt dat Twistedheart weg was toen hij vanochtend niet kwam opdagen voor zijn patrouille. We zijn hem gaan zoeken, waarna we zijn geur vonden die Riverclan inging. Dus, ik ben met Pepperpaw en Wolfblood naar het Riverclan kamp gegaan om Crystalstar te spreken, en Twistedheart te halen.’ Zo, dat was de hele korte samenvatting. De details deden er even niet toe. Over hoe vijandig de Riverclan patrouille was geweest - nou ja, vooral één kat - en de andere patrouilles.

De ander hield duidelijk nog zijn afstand, wat hij ergens ook wel begreep, maar hij was er ook vrij zeker van dat hij hier niet naar terug had gemogen aks hij nog besmettelijk was geweest. Een frons verscheen al op zijn gezicht bij de eerste woorden van de deputy. Zijn zoon was verdwenen? En ze hadden hem zelfs moeten gaan zoeken? Waarom had niemand hem ingelicht? En Riverclan? Waarom was Twistedheart daar geweest? Crystalstar was niet te vertrouwen, dus was het op het moment beter om daar uit de buurt te blijven. Maar Twistedheart was dus in het Riverclankamp geweest? Waarom was hij daar? "Waarom was hij bij Riverclan?" Hij kon niet weten hoe te reageren hierop zonder dat antwoord te hebben. Alleen het feit dat zijn zoon vermist was of was geweest, dat was iets dat hem niet lekker zat. "En jullie hebben hem meegenomen ga ik vanuit?" Of was er iets anders? Het zou hem niks verbazen met hoe Crystalstar zich leek te gedragen.

Oké, het viel allemaal nog mee. Acornstar leek nog niet heel kwaad. Dit was ook volledig buiten zijn poten. Settleddust keek even omhoog, zoekende naar de beste woorden. Maar toen Acornstar vroeg of ze hem meegenomen hadden, knikte hij. ‘Natuurlijk, ik zou hem nooit hebben achtergelaten. Hij is nu bij de medicine cats,’ miauwde hij zo kalm als hij kon. Hopelijk konden Pepperpaw of Newtpaw hem iets geven om tot rust te komen. Hij leek nogal geschrokken, wat begrijpelijk was nu Settleddust wist wat hem overkomen was. ‘En hij was in Riverclan, zoals hij mij vertelde, was hij per ongeluk de grens over gegaan. Daar hebben ze hem meegenomen naar hun kamp,’ miauwde hij. Dat viel nog mee, het ergste moest nog komen. Settleddust beet even op de binnenkant van zijn wang. ‘Daar heeft Crystalstar hem kennelijk ondervraagd, en om aan antwoorden te komen heeft ze hem onder water geduwd,’ kwam er toen uiteindelijk uit. Settleddust zijn blik ging naar de grond. Arme Twistedheart, hij had hem echt eerder moeten vinden.

Twistedheart was mee terug, dat was al iets. Dat betekende dat in ieder geval het ergste niet was gebeurd. Dat zou hij hemzelf nooit vergeven hebben en al zeker Crystalstar niet. Maar had hij de clan eerder over haar moeten waarschuwen? Was dat beter geweest? Maar hij had geen bewijs gehad. Alleen die gedachtegang werd stilgezet bij de volgende woorden van Settleddust. Crystalstar had wat gedaan? "Ze heeft wat gedaan?" Gromde hij dan ook. Het was niet echt een vraag waar hij een antwoord op verwachtte. Het antwoord wist hij al. Zijn staart zwiepte heen en weer en hij deed zijn best om zijn nagels niet ook uit te klappen. Crystalstar was niet hier tenslotte. Maar hij besefte ondertussen ook dat dit mogelijk zijn fout was. Hij had de clan eerder op de hoogte moeten stellen van haar gedrag. "Ik had dit aan moeten zien komen," Wat voor informatie had ze willen hebben? Vast over hem. "Gaat het goed met Twistedheart?" Vroeg hij dan maar eerst. Dat was het belangrijkste. Oo al wilde hij dolgraag weten wat die vissenkop had willen weten, dit was toch iets belangrijker.

Natuurlijk werd Acornstar kwaad. Hij had hetzelfde gedacht, maar had zich kalm moeten houden tegenover Twistedheart. Hij had nog nauwelijks te tijd gehad om echt boos te worden. Nee, hij was de hele dag al bezig om zijn emoties onder controle te houden. Toen hij miauwde dat hij het aan moeten zien komen, fronste Settleddust en draaide zijn oren naar achteren. Ja, misschien wel. Hij had ergens wel een beetje door dat er slecht bloed tussen Acornstar en Crystalstar was, dat merkte hij in dat godverlaten kamp, maar hij had geen idee wat er was gebeurd. Als het Acornstar zijn schuld was geweest dat Crystalstar wraak wilde, dan was dit net zo erg de schuld van de leider als schuld van Crystalstar. Hij knikte weer toen hij vroeg of Twistedheart oké was. ‘Ja, hij is oké. Hij is wat geschrokken, maar niets waar hij niet bovenop kan komen,’ miauwde Settleddust kalm. ‘Hij is heel dapper geweest, hij heeft niets verteld,’ voegde hij er vervolgens aantoe. Dat hij onder al die druk zijn mond had weten te houden, was indrukwekkend. Maar Settleddust staarde Acornstar wat rechter aan. ‘Maar wat is in vredesnaam met jou en Crystalstar gebeurd? Je wil niet weten hoe ik werd aangevallen in dat kamp,’ miauwde hij wat feller dan hij wilde. ‘Ze waren allemaal zo agressief. Ik ben professioneel gebleven, maar Wolfblood stond al te koken.’

Het was goed om te weten dat het goed ging met Twistedheart. Ook al was het zeker niet raar dat zijn zoon geschrokken was van wat er gebeurd was. Het was nog beter dat Crystalstar geen informatie had over hun huidige situatie, want gegarandeerd dat ze dat zou gebruiken tegen hem. Natuurlijk kwam het volgende onderwerp ter sprake, waarom Crystalstar dit had gedaan. "Ik heb der gezegd dat ik haar nooit als leader van Riverclan zou accepteren nadat we een ruzie hadden. Een ruzie omdat ze het er blijkbaar niet mee eens was dat ik Tallstar niet vemoord had." Hij wist ook niet hoe Settleddust zich daarover voelde. "En dat heb ik echt niet met ongegronde reden gezegd. Ze gedroeg zich op een manier hoe een bloodclanner zou denken. Ze was bereid om katten te vermoorden als het beter was voor haar." Settleddust moest dat wel begrijpen toch?

Settleddust kon op dit moment Acornstar wel even vervloeken. Niet als leider accepteren? Het boeide hem geen reet wat ze wel of niet had gezegd. Ze was gekozen door StarClan, zoals iedere andere leider. Settleddust trok even zijn neus geïrriteerd op. En nu zou Acornstar zich er nooit meer voor kunnen verontschuldigen, ook al zou zijn trots dat sowieso nooit hebben toegelaten. ‘Oké fijn, dus al voordat ze leider werd heb je ons opgezet voor oorlog,’ merkte hij geïrriteerd op. Hij zuchtte. Oké, het was gebeurd, ze konden er niets meer aan doen. Duidelijk hadden ze elkaar al verklaard als vijanden en nu had Crystalstar wat onvergeeflijks gedaan. ‘Ja, Crystalstar is veel te agressief en ik ben er mee eens dat ze op haar plek gezet moet worden. Maar ik heb geen zin om in leafbare te gaan vechten,’ sprak hij tegen de leider. ‘We hebben nog een ziekte in de clan, we kunnen het ons nu niet veroorloven.’

Misschien had hij het nooit moeten zeggen, maar het was er al uit voor hij er echt erg in had. Hij snapte dan ook nog steeds niet hoe Starclan Crystalstar had geaccepteerd, niet met hoe ze nu deed, want ze was duidelijk te ver gegaan. "Op dat moment ging ik er niet vanuit dat ze zo snel leider zou worden en ik snap ook zeker niet waarom Starclan dit niet aan kon zien komen." Niet met die idealen die ze leek te hebben. Idealen die niet samen konden werken met de warrior code. Het was misschien waar dat ze dit beter niet nu konden doen, maar ze was te ver gegaan. Hij vernauwde zijn ogen dan ook iets toen Settleddust erover begon dat ze niks nu konden doen."Als we nu niks doen zullen we zwak lijken." Mar ze zouden nog even moeten wachten. Moeten wachten tot hijzelf fatsoenlijk zou kunnen vechten. "Maar je hebt ergens gelijk. We zullen moeten wachten tot de meesten weer fit zijn. Hoe graag ik er ook nu op af zou gaan." Ze zouden eerst wat anders kunnen proberen. Op de gathering. "Ik kan haar moeilijk niet confronteren hiermee, maar we zouden dat eerst op de gathering kunnen doen." Ze zouden haar kunnen uiten voor alle clans en wie weet, misschien zouden de anderen het wel met hun eens zijn.

Acornstar had misschien vooroordelen. Hij mocht Crystalstar duidelijk niet. Crystalstar was waarschijnlijk ook vervelend geweest, begonnen over Tallstar, precies de gevoelige snaren raken. En dan leek Acornstar altijd wel zo stug en serieus, zijn emoties begon steeds meer en meer door te schemeren. Hij werd onvoorspelbaarder, en Crystalstar speelde daar op in. ‘StarClan heeft haar negen levens gegeven, ze zullen wel wat in haar gezien hebben,’ miauwde hij. Misschien had ze gewoon een hekel aan Shadowclan, dat kon ook. Settleddust snapte hem dan ook dat Acornstar het liefst direct terug wilde slaan, niet zwak te lijken. ‘We kunnen ook sterk zijn zonder te vechten,’ miauwde hij. Ze moesten gewoon een stapje afstand nemen, het vanuit een andere hoek bekijken, wie weet kwam een mogelijkheid dan wel opdagen. Acornstar noemde de gathering. Settleddust lachte cynisch. Voor elke clan laten zien dat ze een monster was. ‘Dat zou kunnen. Maar de gathering is in een paar dagen, ik weet niet of je..’ Ze hadden hier nog niet eens over gesproken. Kon Acornstar zelf wel gaan? Hij moest zichzelf niet nog zieker maken door te gaan, maar om op een gathering te verschijnen zonder de leider.. Nou, dat gaf ook niet zo'n lekker teken.

Starclan had haar negen levens gegeven. Hoe zeker konden ze daarvan zijn? Maar het uittesten was ook niet iets waar hij zin in had. Hij zou zich niet tot haar verlagen en een leven af proberen te pakken of zelfs vermoorden als ze er daadwerkelijk geen negen had. Natuurlijk waren er andere methodes dan vechten, maar zou Crystalstar luisteren? Zonder een keer aangepakt te worden? "We zullen als zwak gezien worden als we niks doen en niet alleen door Riverclan." Nee, de andere clans ook en hij zou misschien zelfs als zwak gezien worden door de rest van Shadowclan. Dat kon hij niet hebben. Ze moesten sterk lijken en dat gold dan ook zeker voor de gathering. Hij moest wel gaan, anders zou het Shadowclan alleen maar benadelen. "Ik kan jullie moeilijk zonder me laten gaan, niet met Crystalstar." Hij had een appeltje te schillen met haar en waarom niet direct voor alle clans? "Geen idee of mijn lichaam wil meewerken, maar ik zie geen andere keus." Was dit met Twistedheart niet gebeurd, dan had hij Settleddust laten gaan in zijn plaats, maar niet nu. Het was te persoonlijk geworden.

Acornstar wilde niets liever dan sterk lijken. Settleddust fronste even. Misschien was het dan maar zo, maar hij wist dat ze niet zwak waren. Ze hadden dan wel een ziekte, Settleddust was in Riverclan geweest. Hij kende hun kamp én wat had hij opgemerkt had was dat het water anders rook. Zijn vermoedens zouden alleen nog bevestigd moeten worden. Hij zou met Littlefish moeten praten. Zijn groene ogen keken naar de leider. ‘Dus? Dan lijken we maar zwak, wij weten hoe sterk we zijn. We kunnen dat in ons voordeel gebruiken,’ miauwde hij. Simpele tactiek: zie er zwak uit als je sterk bent, en sterk als je zwak bent. Misschien was Riverclan wel zwakker dan ze oogden. Acornstar sprak vervolgens dat hij moest komen. Settleddust keek de kater aan. Ja, hij was het er ergens mee eens, maar het zou een aanslag op zijn lichaam zijn. ‘Oké, maar als je op elk moment denkt dat het niet meer gaat, dan neem ik het over.’

Het was misschien iets dat ze in hun voordeel konden gebruiken, maar dan nog zou hij dat niet graag doen. Het zou namelijk alleen te gebruiken zijn als ze daadwerkelijk niet zwak waren en dat was hij op het moment wel, hoe erg hij dat ook niet toe wilde geven. "Dat zal alleen niet deze keer werken. Riverclan is te ver gegaan en dat zullen ze ook moeten weten." En dat konden ze veel beter aan met twee dan met een, ook al zou het ervoor zorgen dat hij de dagen na de gathering misschien niet veel zou kunnen doen, het zou het waard zijn. Dacht Settleddust echt dat hij zou stoppen wanneer hij dacht dat het niet meer ging? "Ik zal wat laten weten voor ik weer van een rots af val." Dat was het enige dat hij kon beloven, want hij was niet van plan dat een tweede keer te laten gebeuren en al zeker niet voor alle clans.

Het was jammer dat het hele imago van een clan werd verpest door de daden van een leider. Shrimppaw was erg gewillig om hem te helpen. Maar Acornstar was stellig, Riverclan was te ver gegaan en dat moesten ze voelen. Settleddust zuchtte. ‘Dus wat is je plan? Haar aanvallen op de gathering en de andere clans tegen haar opzetten?’ miauwde hij. En hoe hij praatte dat hij niet de rots af wilde vallen. StarClan, hij was zo ontzettend koppig. Ja, dat zou goed lijken, als hij knock-out zou gaan. Settleddust wist ook nog niet het perfecte plan, daar moest hij misschien nog even over nadenken. Wat zou Crystalstar doen om zichzelf te beschermen? Ze was sluw, ze zou vast niet zomaar sorry zeggen en op haar rug gaan liggen. Maar dat zou op Acornstar zijn niet op hem. Het was gewoon ingewikkeld.

Deze gathering zou een lastige gaan worden en hij zou dit goed moeten spelen, want gegarandeerd dat Crystalstar haarzelf zou gaan verdedigen en de andere clans misschien tegen hem op zou gaan spelen. "Haar beschuldigen op de gathering is voor nu het plan inderdaad, maar ze is onvoorspelbaar, dus we zullen op alles voorbereid moeten zijn." Maar ze konden niet bepalen wat Crystalstar zou doen. "Ze zou ons ook zo kunnen beschuldigen voor de andere clans en dan is het een kwestie van wie ze zullen geloven." Dat was waar hij het meeste mee zat. Ze waren afhankelijk van wat de andere clans zouden kiezen. Maar ze hadden Routnose en Waterpaw hier gehad, dus wie weet konden die daarbij helpen.

Settleddust had gewoon het gevoel dat ze iets over het hoofd zagen. Iets belangrijks. Crystalstar was sluw, ze zou niet zomaar opgeven. Ze zou ontkennen, of de aanval ingaan. Maar hopelijk zou het twijfel brengen bij genoeg van de katten op de gathering. Of ze wel te vertrouwen was. Dat ze gevaarlijk was. En een gevaarlijk individu met negen levens, was des te meer een probleem. ‘Ze moeten ons wel geloven. Ik hoop dat Crystalstar zich even idioot gedraagt als ze in het kamp deed. Starclan zal dan vast ingrijpen,’ miauwde hij met een donkere stem. Wolken over de maan, dat hadden ze in geen tijden meer gezien. Het gebeurde altijd als er een gevecht dreigde uit te breken. ‘Windclan zal vast onze kant kiezen, Routnose weet hoe we zijn. Thunderclan heb ik geen idee over,’ miauwde hij terwijl hij hardop nadacht.

Het was waar dat de anderen hun wel moesten geloven, het zou hem niks verbazen als de andere clans ook al wat meegemaakt hadden met Riverclan. Het was waar dat Routnose hun kende en dat ze zou weten dat hij niet zomaar zou liegen of aanwezig zou zijn op de gathering als hij geen andere keuze had. "Routnose zal wel helpen hoop ik inderdaad, maar gezien ze medicine cat is, is ze ook onpartijdig." Dat maakte dit lastig. "En ik weet dat Crystalstar waarschijnlijk iets achter houdt, maar we hebben niet echt een andere keuze dan om het aan te kaarten." En te hopen dat de andere clan hun zouden geloven.

Acornstar deed echt zijn best om een pessimist te zijn, of niet? Voor elk woord dat hij sprak, had hij wel weer een weerwoord. Nou ja, dan moest hij het maar op zijn manier doen. Met zijn zieke kop zichzelf naar Fourtrees slepen om Crystalstar aan te vallen. Settleddust zag verder ook weinig opties. Ze konden aanvallen, maar wie wist trokken ze zich dan gewoon weer doodleuk terug op hun eiland. ‘Oké, dan is dat het plan,’ miauwde hij. Hij wist het nu ook niet. Hij zou er komende dagen waarschijnlijk wel een kop vol van hebben, maar uiteindelijk was hij niet degene die de woorden koos of uitsprak, dat was Acornstar. Hij moest er maar braaf bijzitten, als zijn rechterhand. ‘Rust nog maar even goed uit, je zal al je krachten nodig hebben voor de gathering.’

Het was onvoorspelbaar wat er zou gebeuren en dat maakte het lastig, maar hij moest dit goed spelen. En hopen dat Crystalstar niks raars zou proberen.Hij moest hier nog eens goed over nadenken en zijn woorden goed kiezen. "Voor zover dat kan zal ik het doen," Sprak hij dan ook. Hij moest er tenslotte wel aan zien te komen, niet dat hij halverwege naar fourtrees al niet meer verder kwam. Daar zou hij rekening mee houden, maar ondertussen zou hij na kunnen denken, informatie kunnen verzamelen en dan zou dat hopelijk genoeg zijn.