Snow Expedition

Remnantkit had haar gele oogjes gesloten terwijl ze in de ingang van de Nursery bleef zitten. Het was koud maar fris buiten, de geur van Leafbare voelde niet eens zo onprettig aan. Ook al was Greenleaf een stuk prettiger, met de zon die op hun vachten scheen. De warmte en het overvloed aan voedsel. Haar gele ogen fonkelden toen ze deze opende, als lichtjes in de duisternis. Het was laat in de middag en het begon al weer donker te worden. Het zou niet lang meer duren voordat de sterrenpels zou verschijnen. Haar pootjes jeukten met de hoop dat ze dan toch echt met haar papa kon spelen of misschien... Heel misschien een nieuw verhaal zou leren. Papa was er misschien nog niet maar één van de andere, volwassen katten leek het relatief rustig te hebben. Langzaam stond de grijze kitten op voordat ze naar hem toe huppelde. 'Stagtine!' De Bengaalse kater zag er wel erg groot uit, zeker omdat ze klein was voor een Thunderclanner en nog zo jong.

- Stagtine

Stagtine leek redelijk ontspannen te zijn, tenminste op het eerste gezicht. Remnantkit was nog niet oud genoeg om veel zenuwslepende ervaringen meegemaakt te hebben. Ze wist dan ook vrij weinig van de onrust over het territorium en het gemis van Thornstar. Voldoende om te weten dat er wat waswas, maar ze bleef een kitten. Zelfs al was ze een kitten die bijna oud genoeg was om Apprentice te worden.

Zodra een zacht stemmetje de oren van de grote kater bereikten hief hij zijn kop en zocht hij naar de vrolijke kitten die naar hem toe gehuppeld kwam. Een zacht gespin rees op uit zijn borst waardoor Remnantkit haar kopje even schuin hield en twijfelend dichterbij stapte om daarna een kopje langs zijn lichaam te strijken. EeEen warm gebaar van een even warme kitten. 'goede avond Remnant. Wat kan ik voor je doen?' Vroeg dede Bengaalse kater waardoor Remnantkit hem met een onschuldige glimlach aan keek. Als hij het zo lief vroeg, misschien kon ze hem dan wel vragen of ze samen bij de kamojngang naar de sterren konden kijken. Misschien was er wel een beter zicht op de sterrenpels. 'Kunnen we samen naar de kampingang om sterren te bekijken?' Vroeg ze zachtjes, want ze wist prima dat een kitten niet alleen weg moest glippen. Daarnaast leek Stagtine ook wel door te hebben dat de kitten klaar stond voor beweging, want hij rekte zich al heerlijk uit. De kitten deed hem onhandig na, misschien konden ze er ook wel een spiegel spelletje van maken? Het maakte haar vrij weinig uit, zolang ze maar wat te doen had.

Stagtine leek wel te begrijpen dat de sterrenhemel en de koude nachtlucht een behoorlijke aantrekkingskracht bezat. Elke kat, in ieder geval elke Clankat had zo'n beetje wel een link met Starclan. Een link met de sterrenpels die altijd hoop gaf om de koude en kille dagen. Daarnaast was de jonge Remnantkit zich er ook van bewust dat haar vader in Starclan verder leefde, net zoals zoveel andere katten. De verhalen, de geschiedenis die daar te vinden was, het deed haar vaak wegdromen. De kitten hield extreem veel van verhalen, ze vond het altijd leuk om nieuwe dingen te leren, te ontdekken, en het zorgde voor een groots begrip van de kleine dame.

Natuurlijk kon de grijze kattin niet alles begrijpen, ze was immers nog super jong en had zelf nog geen oorlog meegekregen. Ze wist dat het heftig was, had de dood van Polarbear ook al heftig genoeg gevonden en hij was een van de katten geweest die een redelijk lang leven als Warrior had mogen leiden, het was geen kitten geweest die te zwak was geboren. Toch bleef het familie, en aangezien ze erg gehecht was aan familie, had het haar toch wel wat onrustig gemaakt. Zeker toen haar vader zo somber was geweest om de dood van zijn broer, Nightgrackle was wellicht niet biologisch haar vader maar in de rest van het woord, zeker wel. Hij stond altijd voor haar klaar, en ze had haar best gedaan hem te troosten. Echter was er wel een troost naast de wetenschap dat ze elkaar ooit weer in Starclan tegen zouden komen? Ze wilde ooit toch meer te weten komen over de sterrenpels, maar dat zou niet makkelijk worden. Tenzij ze natuurlijk met een Medicine Cat kon spreken, alleen welke vragen wilde ze dan stellen? Hadden de vragen die ze kon stellen wel een antwoord? Hoe lang bleven katten in Starclan herinneren hoe het was om te leven, hier in de koude? In het sneeuw, ze slaakte een zachte zucht uit voordat haar amberkleurige ogen naar de grote Warrior gleden. 'Nou voor deze ene keer dan Remnant. Maar stil zijn tegen de anderen he.' Meteen knikte de kitten voordat ze dankbaar haar kopje langs zijn schouder liet glijden. 'Ja, heel stil.' Een kleine glimlach verscheen op haar lippen, ze wilde immers de andere kittens geen slechte ideeën geven en daarnaast wist ze ook wel dat Stagtine haar zou beschermen, ze was ook niet van plan te ver het territorium in te stappen. Zeker niet in het donker. In de buurt van de kampingang bleef ze staan en plofte ze neer om vervolgens de twinkelende lichtpunten in de hemel te bekijken. 'Stagtine denk je dat Starclan ooit een teken zal geven over Thornstar?' Vroeg ze zachtjes, twijfelend. Immers was zover zij het wist iedereen trouw aan de Leader, ze kon zich niet voorstellen dat iemand niet trouw zou zijn aan degene die de Clan zo beschermde. Ze zocht daarnaast ook naar stabiliteit, bijna instinctief. Elke kat wilde uiteindelijk weten hoe het verder zou gaan, ze waren zwakker zonder Leader.