Little Discord

Het was een beetje vreemd dat nu iedereen verspreid was over het grote gebied. Het kamp was weg en het voelde als een klap. Voor even, nu was Ira er alweer aan gewend dat hier en daar slaapplekken waren gemaakt en dat alles door elkaar liep. Het was een rare tijd, maar uiteindelijk ging toch alles door zoals altijd. Ira's jacht naar clankatten bloed net zo goed. Hij stond op het punt om zich richting de boundaries te bewegen toen hij achter zich iets zag bewegen. Hij kwam nu minder clangenoten tegen omdat iedereen zo verspreid was, dus meestal ging Ira het gesprek aan wanneer hij er wel eentje tegen kwam. Hij mocht dan niet sociaal wezen, maar niemand vond het leuk om helemaal alleen te zijn. Anders was hij wel een rogue geweest.

Het was een rare tijd. Zijn moeder was vermoord geweest waardoor hij en zijn zusje doelloos rond zaten te dwalen. Eigenlijk was het vooral zijn zus, omdat die natuurlijk blind was, maar dat wist zelfs hij niet. De wereld draaide alleen maar om hem. Van hem mochten alle andere katten allemaal lijden, zolang hij het maar goed had. Oh, en Harmony moest het ook goed hebben. Die arme ziel behandelde hem als haar enigste vriend en dan kon hij haar natuurlijk geen pijn doen lijden. Want dat zou ten eerste zijn kleurrijke baby plannetjes verstoren als zij weer begon te wenen als een zotte kip en als zijn hart waar bijna niets van gevoeligheid in zit. Hoe dan ook, hun kamp was niet veilig meer. Ze dwaalden nu allemaal rond, in de war, door elkaar heen. Nergens kon de zwarte kit nog met alle vrede slapen dus kon hij zijn eigen wereld niet in. Daar was de kater zeker niet tevreden mee. Daarom moest hij andere leuke dingen vinden om te doen. Het eerste dat in hem opkwam was om de grotere katten te volgen. Dan kon hij zien wat ze gingen doen en kon hij misschien meedoen. Wie wist. Jammer genoeg was hij niet onopgemerkt: de medeclanner recht voor hem had hem gezien en hij ontmoette zijn oranje ogen, die stevig in contrast stonden met zijn blauwe ogen. Hij keek hem alleen maar genieperig aan met een sinistere glimlach. You're in trouble!

Ah, het was een kleintje. Ira was niet bepaald sociaal met de mini's, maar hij mocht ze wel. De grote blauwe ogen van de kitten kruiste die van hem. Beide zeiden niks. Hij hield ze kop ietwat schuin en observeerde het mormel. Hij herrinerde hem van de laatste executie. Het was het zoontje van de moeder geweest en als het goed was, had die kleintje het totaal niet erg gevonden. Grillig. Ergens had de zwarte tom medelijden met hem. Alleen op de wereld als kitten was niet leuk, hoe stoer je je ook voor kon doen. Maar, deze kleine was niet alleen. Hij zat in Bloodclan en hij zou een absoluut monster worden. Ira grijnste naar de kleine tom. "Ben je je moeder kwijt?" Miaude hij plagerig. Though love was de regel in Bloodclan en deze kleine man kon dat wel hebben. Dat wist hij.

Hij was wel vaker herkend nu dat iedereen wist dat zijn moeder in een eeuwige slaap werd gelokt door de commander. Tja, dat was dat. Zijn moeder mocht allang uit zijn geheugen gewist worden, want ze betekende helemaal niets voor hem of voor zijn toekomst. Haar enigste nut was hem op aarde zetten en nu hij dat was, mocht ze allang gestorven zijn. En ze had hen ook nog eens heel hard verraden, dus dat was een driedubbele combo van waarom ze niet meer hoefde te bestaan. ‘Ben je je moeder kwijt?’, mauwde de grotere kater met een plagerige toon tegen hem. “Of ze er nu is of niet, I don’t care, want ik heb d’r toch niet nodig- ze was toch maar een stomme kattin zonder inhoud”, gaf hij als antwoord zonder enige twijfel. Want het was ook waar. De zwarte kater kon alles wel alleen. En zijn vader die liep hier ook nog ergens rond maar die hield tegenwoordig geen oogje op hem en zijn zussie. Ach ja, het kon hem helemaal niks schelen. Hij wilde alles voor zichzelf. En hij kon alles op zichzelf.

Hij knikte inemend. Deze kitten wist wel wat hij wilde en wie hem boeide, een goede eigenschap om te hebben in deze groep en zeker handing op zo een jonge leeftijd. Ira zei niks verder en keek het kleintje even aan. Normaal moest hij niks hebben van andere, al helemaal niet van kittens, maar misschien kon hij voor deze een uitzondering maken. "Laten we uitzoeken wat je waard bent kit." Siste hij door zijn lippen heen. De tom maakte een beweging met zijn kop richting het pad. Nu ze geen kamp hadden, had hij weer even moeten zoeken waar alle goede jaagplekken zaten. Toevallig had hij er gisteren eentje ontdekt en misschien kon hij die wel delen met het kleintje. Met een rustige pas liep hij door de struiken heen waar er een open veldje was. De kitten was nog wel wat jong voor een training of les, maar toekijken kon altijd en soms vond zelfs Ira een beetje publiek fijn.

Natuurlijk wist hij goed wat hij wilde en wie hem wat uitmaakte. Zijn moeder was niks, was waarschijnlijk ook nooit wat geweest. Haar hele leven was een fout, behalve natuurlijk eentje: Hem laten geboren worden. Dat was het enigste goede dat ze had gedaan, hem laten bestaan, hem een leven geven. Ze was altijd zo lief en onschuldig, een beetje zoals zijn zogenaamde vriendin, Harmony. Zij is ook super lief en onschuldig, en ergens maakte het plaats voor een gevoel van innerlijke frustratie om zulke zwakke bloodclanners te zien. Maar, maar, de kitten was zijn vriendin, en misschien was hij haar enigste vriend. Dus zo hard kon hij niet tegen haar zijn, zelfs al gaf hij niks om haar. ‘Laten we uitzoeken wat je waard bent kit.’, siste de grotere zwarte kater naar hem toe. Hij begon te stappen en wat de kitten natuurlijk deed, was volgen. Zijn blauwe ogen gleden te omgeving af terwijl ze voorbij de struiken stapten, naar een open veldje. “Waarschijnlijk veel meer waard dan die andere irritante piepers”, beloofde de kleine tom aan de member met een zelfverzekerde grijns.

Ze passeerde een paar struiken en kwamen op het veldje aan. De kleine had veel vertrouwen in zichzelf en Ira keek licht geamuseerd, zijn blik op het veld. Het was alweer een tijd geleden dat hij had gejaagd en de tom voelde de ogen van Nehzoda op zich prikken. Het was niet dat hij slecht was in jagen, maar hij had nooit echt het gevoel voor sluipen gehad. Springen en vechten, daar had hij talent voor. Het stiekemegedoe? Niet zo erg. Hij schraapte zijn keel en liep iets verder door waardoor hij in het midden van het veldje stond. Waarom de kleine jagen laten zien als hij ook iets kon doen waar hij goed in was? Ira observeerde de omgeving en wenkte de kitten naar zich toe. "Voor de jacht moet je bij een ander zijn, maar ik kan je wel iets laten zien qua vechten en springen enzo." Miaude hij ietwat geirriteerd. Nooit eeder had hij zijn woede en vechtlust uitgelegd in een ander. Het in woorden brengen was een stuk lastiger dan het gewoon doen. Hij dacht even na en ging toen plat op de grond liggen. "Laat maar zien hoe ver je kan springen, duiken." Eens kijken hoe ver de kleine kon komen.

Het katertje huppelde achter de ander aan, maar er was iets dat opviel. De grote zwarte kater liep de omgeving te bestuderen al zag het hier niet echt zo bijzonder uit volgens hem. ‘Voor de jacht moet je bij een ander zijn, maar ik kan je wel iets laten zien qua vechten en springen enzo.’, zei Ira ietwat geïrriteerd. Zelf had de kleine zwarte kater wat moeite met hoog te springen vanwege de zwakke steun in zijn achterpoten, maar het betekende niet dat hij het niet kon. ‘Laat maar zien hoe ver je kan springen, duiken.’. Eens zien hoe ver hij kon komen, inderdaad. De kleine kater steunde wat op zijn voorpoten en golfde wat met zijn dunne staart. Hij liet zich wat naar voren vallen en plaatste zijn achterpootjes als de laatste steunpaal voor de sprong en jippie, daar ging hij in de lucht. Vervolgens landde hij en maakte hij zich klein voor de ‘duik’. Dat was hoe de kleine kater het toch had geïnterpreteerd. Nehzoda zette zich weer even recht en schudde wat met zijn koppie. Hij was uiteraard nog een kitten, dus helemaal perfect was het niet. Maar hij vond het zelf wel goed gelukt, als was hij meer het 'breins' dan het 'spring en duik' type.

Het leek erop dat de kleine tenminste wist wat je een soort van moest doen voor een sprong. Ira knikte goedkeurend en liep om het zwarte kleintje heen. "Probeer vooral de kracht uit je achterpoten te halen, je steunt nog te veel op je voorpoten." Sprak hij met een lage stem. Het was normaal dat hij het nog niet geperfectioneerd had. Het was nog maar een kit, maar stel als iemand hem aanviel, dan kon hij tenminste wat zelfverdediging gebruiken. Dat scenario was in Bloodclan immers geen gek idee. "Wat is de meest zwakke plek van een kat?" Vroeg hij. De nek natuurlijk, of als de ander op zijn rug lag de buik, zacht en kwetsbaar. Het waren handige dingetjes om te weten. De ogen konden ook nog. In feite alles wat zacht was was kwetsbaar en gevoelig. Ira likte over zijn eigen vacht die aardig zacht was en grinnikte, bedenkend dat zijn eigen gedachte hem zichzelf zojuist 'kwetsbaar en gevoelig' hadden gemaakt. Snel schudde hij de lariekoek van zich af en gaf Nehzoda een zetje. "Zodra je het antwoord weet, probeer me daar dan te raken."

‘Probeer vooral de kracht uit je achterpoten te halen, je steunt nog teveel op je voorpoten.’, vertelde de kater aan hem. Het was een goed advies, een zeer goed advies. Hopelijk zou hij die goed kunnen volgen zelfs als zijn achterpoten zo stom als iets waren. Zijn blauwe ogen waren erg helder terwijl hij een knikje gaf naar de oudere kater en oogcontact met hem maakte. ‘Wat is de meest zwakke plek van een kat?’, vroeg Ira toen aan het kind. ‘Zodra je het antwoord weet, probeer me daar dan te raken.’ Hmm, hij moest daar wel eventjes bij stil staan. De zwakste plekken zijn de plekken waar het het meeste pijndeed, maar waar zou dat dan kunnen zijn?

Toen het katertje ver terugdacht, herinnerde hij zich hoe zijn moeder vermoord was. Een diepe beet in haar nek had haar voor eeuwig in slaap gezet en haar nadien nooit meer wakker gemaakt. Zou dat het antwoord zijn? Het zwarte katertje kneep zijn ogen tot spleetjes en observeerde even voordat hij probeerde recht op de nek af te springen. Hij wist niet zo zeker of het hem zou lukken, maar misschien had hij dan wel het juiste antwoord bedoeld. Wie wist.