We've all got blood on our hands

Het enige voordeel was dat Emberkit naar hem luisterde. Hij werd op de voet gevolgd door de kitten. Maar ze was al oud en sterk genoeg om een stukje in haar eentje te lopen. Natuurlijk kon Aegir niet op vol tempo hollen, maar hij kon haar ook niet de hele weg dragen. Zijn kop ging om de paar seconden naar achteren, oplettend of ze hem nog wel volgde. ‘Kom op, Ember, we moeten tempo maken,’ miauwde hij. Enkel de maan en de sterren was het licht en ze moesten het doen op herinnering. Maar al snel kwamen wat lichtjes van de tweebeenplaats in zicht. Het was altijd zo eenvoudig om daar te navigeren, er was altijd wel een bron van licht. Hij haalde nog eens diep adem. Hoe verder ze van het kamp waren, hoe meer hij gekalmeerd was. Hij had niet het gevoel dat ze nog achtervolgd werden. Bovendien wisten zij de weg niet. Hun kamp was verplaatst. Ze konden met hartenlust gaan zoeken in hun oude kamp, ze zouden ze nooit vinden. Aegir zijn kop ging van links en naar rechts, en al snel kwam het eerste hek in zicht. Op naar huis. ‘Hou je het nog vol?’ miauwde hij toen voor het eerst weer met een zorgzame stem. De hele tijd dat zijn adrenaline op het hoogste level had gezeten, had hij zich als een hork gedragen. Maar nu, nu zijn gedachten weer helderder waren, kon hij zich weer focussen op waar hij nou eigenlijk mee bezig was.

& Emberkit

Elke stap die Emberkit zette, was eentje verder weg van haar thuis. De adrenaline van de achtervolging gierde door haar aderen wat er voor zorgde dat ze de kou en de paniek minder goed voelde. Soms voelde ze wel dat ze moe begon te worden en dan probeerde ze het tempo wat te verlagen. Ze waren tenslotte al een heel eind.. haar clanmates zouden haar toch niet vinden meer? Maar dan galmde Aegir zijn stem weer in haar oren. 'Kom op Ember, we moeten tempo maken.' En dat deed ze.

Terwijl ze hun reis verder vervolgde, probeerde Emberkit zoveel mogelijk van haar omgeving in haar geheugen te prenten. Ze zou hier toch voorlopig niet meer terugkomen. De lage landen vol rivieren en stroompjes maakte uiteindelijk plaats voor bos. Toen nog meer bos. Daarna begon het landschap weer te veranderen en kruiste ze over wegen die stonken maar zwavel en waar schijnbaar 'monsters' overheen reden. Wat voor monsters dat waren, wist Emberkit niet. Uiteindelijk doemde er in de verte een structuur op. Tussen de bomen door kon ze die zien. Toen ze dan eindelijk tot stilstand kwamen, zakte Emberkit op haar billen neer met een diepe zucht. Goden, wat was ze moe. "Ja," loog ze. Om te laten zien dat ze écht niet moe was, duwde ze zich weer overeind en rechtte ze haar kop. Een uitdagend licht scheen in haar ogen toen ze hem aankeek. "Zijn we al bijna bij jouw kamp?" vroeg ze hoopvol.

Aegir liet zijn hartslag ook even zakken toen ze een korte pauze namen. Maar hij wist dat ze eigenlijk geen hartslag te tijd hadden om te stoppen, maar Emberkit plofte op haar achterste en hij moest even lachen terwijl ze met haar woorden het tegendeel sprak. Ze kon nog door, ze was niet moe. ‘Heel goed. Je hebt je heel stoer gehouden,’ miauwde hij met een vriendelijke twinkeling in zijn ogen. Ze was eigenlijk een schatje. Bijna had hij spijt. Maar ze was ook een vechtertje, een kleine strijder. Ze zou het kunnen maken in de elite. Zij had tenminste een ding die hij niet had gehad, een vriend. Ze kwam weer overeind en de twinkeling in haar ogen deed hem glimlachen toen ze vroeg of ze er bijna waren. Hij schudde zijn kop. ‘Nee, het is nog wel een stukje, laten we snel doorgaan,’ miauwde hij. Ze moesten bovendien iets vinden om hun geurspoor op te doen breken. Water, of iets wat flink stonk. ‘Je kan nog niet het hek over, of wel?’ miauwde hij. Hij begon langs de schutting te lopen, op zoek naar een kier waar ze misschien doorheen zouden kunnen. Uiteindelijk vond hij een kleine kier tussen twee planken en wurmde zichzelf erdoorheen. ‘Kom, Ember, vanaf hier wordt het alleen maar lastiger,’ miauwde hij met weer hervonden ernst in zijn stem. Het was tijd om weer een stapje door te gaan stappen.

Emberkit slaagde er niet in om de teleurstelling helemaal te verbergen maar ze besloot daar niet over in te zitten. Aegir had nooit gezegd dat het een gemakkelijke of korte reis zou worden al had Emberkit dat wel gedacht. Ze kende immers enkel haar leven tussen de vier muren van het kamp. Wat daarbuiten lag, was voor haar onbekend terrein dat alleen Aegir kon navigeren. Ze beet nors op haar onderlip en stond weer op. Ze zou later wel gaan rusten als ze eenmaal in zijn kamp was. Ze wierp een blik op de hoge, houten hekken die lange schaduwen over hen heenwierpen. Ze haalde achteloos haar schouders terwijl ze zich afvroeg waarom ze hekken zou willen beklimmen. Zwemmen was toch veel praktischer? Bovendien, waarom zoveel energie verspillen als Aegir ook een weg er doorheen kon vinden? Emberkit aarzelde een tel terwijl ze een blik wierp door de nauwe doorgang. Ze wierp een blik achterom naar de boomgrens in de verte. Zouden haar clanmates haar al missen? Hoewel ze geen goede band met haar moeder had begon ze te beseffen dat ze haar siblings voorlopig niet meer zou kunnen zien. Voor het eerst voelde Emberkit twijfel bij haar besluit. Nee, ik mag niet twijfelen. Ik twijfel NIET. Waarom koste het haar dan zoveel moeite om door die kier te gaan en Aegir te volgen?

"Kom Ember, vanaf hier wordt het alleen maar lastiger." Emberkit scheurde haar blik los. Ze deed haar best om niet te laten zien hoe erg verdrietig ze zich plots voelde. Stomme emoties ook! Daarbij, het leven wat haar te wachten stond was zoveel malen leukers als het clanleven. Dat had Aegir wel duidelijk gemaakt. Zij was speciaal. Uitverkoren. Dit was het pad die ze moest bewandelen en haar siblings hoorde daar niet bij. Stormkit en Specklekit hoorde daar niet bij. Ze zou ze wel een keertje opzoeken wanneer dat mocht van Aegir. "Ik kom eraan!" Riep ze dus ook haastig en Emberkit wurmde haarzelf ook door de opening tussen de planken. Eenmaal aan de andere kant keek ze Aegir recht aan in zijn ogen om te laten zien dat ze niet bang meer was. Al zou ze de hele nacht door moeten lopen.. Emberkit zou het halen.  

Het duurde eventjes, maar na een tijdje was het hoge stemmetje van Emberkit weer te horen en volgde ze hem. Er was nu toch geen weg terug meer. Zouden haar clangenoten haar vinden? Zijn clan had nooit de moeite genomen om hem te zoeken, dus het zou nu vast niet anders zijn. Aegir stopte even en keek achterom op de gevlekte kitten te wachten. Ze was oud genoeg om op haar eigen pootjes te lopen. In een maan of twee zou ze gaan trainen. Hij wachtte totdat ze was aangesloten en wierp een bemoedigende glimlach. ‘We moeten door de tweebeenplaats. Blijf dichtbij, en niets zal je overkomen,’ verzekerde hij haar. Het kon soms wat gevaarlijk zijn, maar als je wist wat je moest doen, viel het eigenlijk allemaal heel erg mee. Aegir spitste zijn oren en begon weer op een drafje richting de straat te lopen, de wijken in. Zijn pootkussens waren gehard van altijd op de straat te lopen, maar nu met de sneeuw was het allemaal wat lastiger. Ze zouden snel genoeg bij het kamp aankomen, het was niet verschrikkelijk ver. Aegir negeerde alle monsters ook die langsreden, zo erg was hij er ongevoelig door geraakt. Ze moesten naar het park, nu hun oude kamp verwoest was. Hij keek steeds om, om te kijken of Emberkit het tempo nog aan zou kunnen. Dit was haar eerste beproeving, de tweede zou snel genoeg komen.

Emberkit knikte achteloos en deed wat haar gevraagd werd. Ze deed haar uiterste best om maar niet toe te geven hoe erg ze zich niet op haar gemak voelde. De hele omgeving stonk naar dingen die Emberkit niet eens kon bevatten. Aegir was op een drafje verder gegaan waardoor Emberkit haar zware passen alleen maar zwaarder werden. Ze was moe, had het koud en begon met elke pas een slechter humeur te krijgen. Toen ze voor het eerste keer een monster in de verte hoorde en die even later langs hen heen scheurde, vloog Emberkit een eindje omhoog met een vacht die opgezet en drie keer zo dik als normaal was. Paniekerig had ze naar Aegir's kont gekeken, wat gewoon verder was gedraafd. "Wat was dat?" Had ze hem nog na geschreeuwd met een hoog stemmetje van angst. De volgende paar keer was al net zo eng maar ze wilde absoluut niet achter raken en verdwalen. Het harde, ongemakkelijke gesteende van de stoep voelde niet fijn onder haar poten. Ze miste het zachte gras van het Riverclan kamp. Zo nu en dan keek Aegir om en dan ontmoette Emberkit's vermoeide blik de zijne. Dat vuurtje in haar was nog niet uit. Ze kon nog wel doorgaan. Zie je wel, Aegir! Ze kon het nog wel! Zei ze dan woordeloos tegen hem. 

Het enige voordeel van de tweebeenplaats en het slechte weer, was dat het moeilijker zou worden om hun te volgen. Aegir wilde niet weten hoe lang het zou duren voordat Faintlight gevonden zou worden. Zaten ze al op hun hielen? Hij keek nog een keer achterom, waar hij toevallig Emberkit aantrok met een vacht volledig opgezet. Ze vroeg wat dat was. Zijn blauwe ogen keken even afgeleid om zich heen, waarna hij realiseerde dat het het monster was geweest. ‘Oh, dat was een monster. Zo lang je niet op hun paden komt, doen ze je niets,’ miauwde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze liepen gewoon over de stoepen en staken nauwelijks over, dus het was echt doodsimpel. En hij had ook gemerkt dat er een stuk minder waren nu het koud was en het sneeuwde. Hij had ook wel door dat Emberkit het zwaar begon te krijgen, ze was ook niets gewend. Aegir vertraagde het tempo iets, maar hij Emberkit moest maar even wat spierpijn opofferen hiervoor. Maar het park was al in zicht en de harde grond werd vervangen door besneeuwd gras. ‘We zijn er bijna, laatste loodjes,’ miauwde hij bemoedigend naar de gevlekte kitten. De sneeuw remde hun nog wat meer af, maar het was nu letterlijk in zicht. De toestellen waren al zichtbaar op de horizon.

Wie weet leidt hij me helemaal niet naar het Elite kamp en is dit een stomme test om te zien of ik wel uit het juiste hout ben gesneden.. dacht Emberkit somber toen er nog steeds geen einde aan de tocht leek te komen en haar poten steeds dichter bij het instorten kwamen. Ze vroeg zich af waar haar clanmates waren, onbewust hetzelfde als waar Aegir nu ook aan dacht. Hadden ze Faintlight al gevonden? Zaten ze haar al op de hielen? Emberkit liet haar vuurrode kijkers treurig op het trottoir vallen. Faintlight.. oh, oh, wat voelde ze zich schuldig om wat Aegir met haar gedaan had. Ze had bloed op haar wang gehad en was misschien wel dood.. Moest ze daar niet boos over zijn op Aegir? Ze wierp een blik naar zijn staart die een paar staartlengtes voor haar op en neer danste. Tja, misschien wel.. maar .. ach, ze wist helemaal niet meer wat goed of fout was. Ze wist alleen dat ze moe was, wilde slapen, en hoopte dat de katten die ze ging ontmoeten haar aardig zouden vinden. Emberkit spitste haar oortjes toen Aegir nogmaals aangaf dat ze er bíjna waren. Ze rolde met haar ogen. “Ik geloof je bijna niet meer,” beet ze hem bits toe, extra prikkelbaar door haar vermoeidheid. “Aegir..” haar boosheid verscheen als sneeuw voor de zon toen ze eens daarover nadacht. “Wat.. wat moet ik doen als ik eenmaal daar aankom? Wat als ze me niet aardig vinden?” vroeg ze onschuldig, voor eventjes weer die jonge, onschuldige kitten die ze nog van binnen was.

Aegir kwam weer een beetje losse toen ze begon te piepen dat ze hem bijna niet geloofde. ‘Dan niet, dan blijf je hier,’ miauwde hij op dezelfde toon terug, maar de humor scheen duidelijk door in zijn stem. Hij wist ook wel dat ze geen keuze meer had, dat ze mee moest komen met hem en dat er geen weg terug meer was. Dat was de afspraak, en ze had ervoor gekozen. Maar Ember vroeg daarna wat ze moest doen wanneer ze er zou zijn. Aegir keek even voor zich uit. Ja, wat moesten ze eigenlijk doen. Hij was ook nog niet zover. Hij vertraagde zijn pas en ging naast haar lopen, terwijl het kamp angstvallig dichtbij kwam. ‘Je moet niet bang zijn, maar ook niet brutaal. Je moet hun vragen beantwoorden, verder stil blijven. Ik zal voor je praten, goed?’ miauwde hij tegen de jonge poes, met een bemoedigend glimlachje. ‘Maar ze zullen je fantastisch vinden. Dat beloof ik.’

Bij haar vraag besloot Aegir zijn pas te vertragen en zich aan haar zijde te voegen. Emberkit keek hem een beetje verbaasd aan met haar oren gespitst. Meestal als oudere katten zo keken hadden ze iets belangrijks te zeggen. Ze wiebelde met haar oren en trok een vies gezicht. Ze wilde helemaal niet dat hij het woord voor haar voerde, ze was immers al 4 manen oud en kom prima voor zichzelf opkomen! Toch knikte ze toen ze zijn blik zag. Hij wist nu eenmaal meer van de situatie of ze het nou leuk vond of niet. In de verte zag ze al wat vreemde voorwerpen aan de horizon herrijzen en leek het even of de geur van katten met de wind werd meegedragen. Emberkit kreeg een fiere tred in haar pas terwijl haar staart recht omhoog stak. Een ondeugende en iet wat zelfvoldane grijns verscheen er op haar gelaat op het moment dat Aegir haar verzekerde dat ze haar vast en zeker geweldig zouden vinden.

Topic end.