Play with fire

Nu ze wat ouder was, waren er zelden katten die haar stopten op haar solitaire avonturen. Immers was Bitter je schoolvoorbeeld apprentice - een die nooit te laat was, hard werkte en altijd met succes terug. Want dat was Bitterpaw, een Riverclanner zoals ze hoorde te zijn - en altijd zou blijven. Vandaag echter was het territorium weer leeg, Leafbare was hard en zelfs de sunningrocks konden niet alle hongerige magen gerust stellen. Dus had ze haar grijze poten buiten hun gebied gezet, zoekend naar een andere plek om prooi te halen. Het oude Skyclan gebied was niemandsland, dus geen sterren die haar daar voedsel konden verbieden.En toch, toch leek het alsof ze op haar vingers werd getikt voor dit uitstapje. De poes hief haar kop van de grond en liet haar jachthouding varen. "Broertje, wat gezellig," haar stem was zoet, maar de blik in haar ogen was giftiger dan de lelies in hun territorium.

&Aegir

Aegir kwam hier wel eens vaker. Hij moest steeds creatiever worden om zijn afspraakjes met zijn vrienden in RiverClan geheim te houden. Skadi zat hem al irritant op de hielen en hij ging steeds verder en verder weg van huis. Plekken waar rogues leefden, waar territoria samen kwamen, niemandsland. Want dat was het beste om dit gebied te noemen, niemandsland. Vroeger groeide er niets, nu was de boel omgeploegd en begonnen de tweebenen hier ook al op te timmeren. Hun verwoesting was eindeloos, hun constructie indrukwekkend. Het was niet de bedoeling om haar tegen te komen, maar hij kon niet ontkennen dat hij blij was haar te zien. Hij was bijna vergeten hoe ze eruit zag. Volgens mij had hij nog nooit eerder haar stem gehoord, zo weinig sprak ze toen ze klein was. Maar ze had nu haar stem zeker gevonden, iets wat hem verward deed kijken. Het was verwarrend. Was ze niet blij hem te zien? Haar woorden zeiden ja, maar al het andere aan haar schreeuwde nee. ‘Bitter?’ vroeg hij dan ook verward. Had hij haar ooit iets misdaan? Hij miste haar. Maar hij had haar vast pijn gedaan. Dat had hij nooit zo bedoeld. Ze zou het begrijpen, hij kon het uitleggen. ‘Ik heb je gemist,’ probeerde hij nog. Want het was de waarheid. Zijn blauwe ogen schitterden onzeker.

Even trok ze een vies gezicht. Gadver, was hij nu echt zo sentimenteel? Zo verward? Het viel haar eigenlijk een beetje tegen, hij was immers de stoere bloodclanner hier. Waarom kon hij dan niet zijn kop heven en haar omleggen? Was dat niet waar ze hem voor trainden? Tsk. De poes ging zitten en gaf haar poot een paar likken voordat ze deze over haar oor haalde. Eerlijk, ze was teleurgesteld in hem. "Hm, wat grappig," ze klonk niet bepaald humoristisch en keek hem nu pas voor het eerst aan, haar kopje half schuin. "Ik kan me namelijk niet herinneren dat je gedag kwam zeggen toen je Emberkit ontvoerde," haar nagels schoten uit hun hulzen

Hij herinnerde haar niet zo. Aegir keek haar verward aan en al snel realiseerde hij het. Ze haatte hem. Het leek zo te zijn in Riverclan. Of ze gaven hem nog een kans, of ze haatten hem. Hij had Bitter waarschijnlijk teleurgesteld, dat hij nooit afscheid had genomen. Ze sprak de woorden niet veel later uit en Aegir drukte zijn oren naar achteren. Faintlight was kennelijk niet helemaal achterlijk. Dat speet hem nog altijd, ze had niets mis gedaan. Hij hoopte niet dat hij haar teveel pijn had gedaan. Maar Emberkit... ‘Ik heb Ember niet ontvoerd. Ze wilde mee,’ miauwde hij stellig terug. Hij zag haar vijandigheid. Wilde ze nu echt vechten? Ze waren kin. Aegit wilde alles behalve dat, hij wilde haar niet ook pijn moeten doen.

Ze geeuwde en wuifde zijn woorden weg. "Oh sure, sure," haar ontspannen houding kwam niet bepaald overeen met haar uitgeklapte nagels. "Een kind kwam zelf zomaar op het idee om een deel van het ongedierte te worden, helemaal uit zichzelf. Daar heb jij haar zeker niet toe gemanipuleerd?" haar blik was scherp. Het was jammer hoe zeer ze op elkaar leken, eigenlijk. Hij was slechts haar donkerdere variant. "Niet ieder kind is ziek als jij, broertje. Emberkit was een lief meisje," misschien was bij hem hetzelfde gebeurd, misschien was zijn hoofd ook wel volgestopt met leugens. Het deed haar niet zoveel, als ze eerlijk was. Wat voor zielig verhaal ook rond hem heen hing, hoefde ze niet te horen. Hij was deel van Bloodclan en had nooit geprobeerd terug te komen naar Riverclan, of naar haar. De imbeciel. "En een elder een hersenschudding slaan? Tsk, dat was wel vrij laag,"

Aegir zijn ogen werden groter. Starclan, ze haatte hem echt. Ze dacht zo slecht over hem, ze had haar oordelen al klaar, zonder ook maar een poging te doen om met hem te spreken. Aegir had het al opgegeven om haar gedachten te veranderen, voor ook maar een poging te doen. Het zou niets uitmaken, ze zou het niet begrijpen. Hij had dat de laatste tijd steeds vaker gerealiseerd. Honorpaw had hem niet geloofd, Shrimppaw wilde hem wel geloven, maar ook zij twijfelde, en Bitterpaw kwam recht voor zijn nek. ‘Je denkt zo slecht over me..’ kwam er alleen maar uit de mond van de zwarte kater. Hij wist niet wat hij moest zeggen om het haar te laten begrijpen. Hij was niet ziek, hij manipuleerde niet. Hij en Ember waren vrienden en toen hij vertelde over de Elite wilde ze erbij horen. Hij had geen achterliggende gedachten. Hij wilde gewoon... Toen Bitter vervolgens begon te spreken over Faintlight keek hij schuldig terug. Dat was een fout. ‘Sorry, dat was niet mijn bedoeling,’ miauwde hij oprecht. ‘Is ze oké?’

Ze haalde wat luchtig één wenkbrauw op. "Goh, zou het?" opperde ze enkel luchtig, het sarcasme droop als honing van haar stem. "Laat het me even op een rijtje zetten voor je anders, broerlief," met een ruk draaide ze haar kop en keek hem strak aan. "Je geeft pa een halve inzinking door te vertrekken, slaat een Elder neer om een kitten te stelen en bovenalles, breng je smet op de naam van onze familie, op mijn naam door een van die misbaksels te worden dat zich een clan noemt,"ze liet zich te erg gaan. Waar haar stem nog luchtig begon klonk er donkere, pure minachting door naarmate ze verder sprak. Dat had ze door, en probeerde ze weg te wuiven met een korte glimlach. "Je had terug kunnen komen, maar hé, dat deed je niet," er was een moment geweest waar Ravenkit niet langer meer een bange kit was. Waar hij de naam Aegir zelf ging gebruiken, en besloot dit leven te leiden. Het was zijn keuze, zijn eigen graf - dus dan moest hij er maar in gaan liggen ook. "Je bent een zwak excuus van een kat, Raven. Als je zo graag een deel wilt zijn van die ratten, heb dan tenminste de eer om er niet zielig bij te doen," of het oké ging met Faintlight? Alsjeblieft. Hij had de keuze gemaakt haar te slaan, om Emberkit mee te nemen. Hij stond hier als een kind, die op iedere accusatie een 'ja maar' had en een of ander iemand om de schuld op te schuiven. Hij was geen pion. Hun familie bestond niet uit schapen. Deze keuzes waren die van hem zelf, en zij zou hem er niet voor vergeven.

Het was alsof hij de vonk had aangewakkerd met een paar simpele woorden, en opeens kwam alles eruit. Alles wat ze in haar eigen plek, in haar eigen kamp, in haar eigen bubbel had verzonnen. Had ze hem ooit opgezocht, met hem gepraat, hoe híj zich voelde, wat híj meemaakte? Ze wist verdomme niets, ze wist niets van hem! En alles wat hij hier probeerde te doen was repareren wat er ooit was. Ze waren familie, ze deelden bloed, en dan ontplofte ze. Het maakte het misselijk. ‘Wat is jouw probleem?!’ snauwde hij dan ook naar haar, zonder haar de tijd te geven haar laatste zin compleet af te maken. Hij was het zat. Zijn kin kwam omhoog en zijn pluizige vacht bolde wat op. ‘Jij komt hier en denkt dat je alles van mijn leven weet? Alsof je alles kan bepalen? Alsof je me kent?’ miauwde hij grommend. ‘Je denkt dat je alles zo goed weet, prinses Bitter, de alwetende. Wie is doodgegaan en heeft jou heilig gemaakt?’ Ze wilde dat hij niet zielig ging doen, nou, dan kon ze het krijgen. Ze vocht met woorden omdat ze wist dat ze hem fysiek niet aan zou kunnen. ‘Jij, papa, iedereen heeft al een mening over mij voordat ik een woord heb gezegd. Dus ja, misschien wil ik liever horen bij degene die meer in mij geloven dan één van jullie ooit heeft gedaan. En ik denk dat Ember dat ook wil.’ Stik er dan ook maar in, Bitter. Duw je eigen meningen weer je eigen strot in, en dan kon ze proeven hoe hondenschijt ze waren.

Haar blik stond kalm en leeg, heel anders dan haar woorden van net. De uitbarsting van haar zwarte sibling bracht weinig in haar los. Hij kon schreeuwen en jammeren wat hij wilde, maar Bittersweet hoefde hem niets te bewijzen. "Kijk je uit dat je niet verdrinkt in dat zelfmedelijden?" sprak ze schampertjes. "Een mening over je? Goh, hoe zou dat nou komen? Je hebt genoeg kansen gehad, en je hebt ze allemaal verspilt. Je had hier kunnen blijven, papa geloofde in je. We zouden samen warrior zijn geworden, hadden samen de clan gediend! Maar nee, je koos voor... Voor dat ongedierte! Het maakt me geen reet uit welke leugens ze in je hoofd gepropt hebben, hoe erg je jezelf in slaap huilt iedere nacht," ze stapte iets dichterbij, haar tweekleurige ogen fonkelend van een vreemd soort haat en afkeur. "Je hebt het recht niet ons nog familie te noemen, Riverclan ook maar iets aan te doen. Ik ga je kapot maken, Aegir. Voor Emberkit, voor papa, voor mijn eer en voor iedere stap die je ooit in de verkeerde richting hebt gezet." en omdat hij haar had pijn gedaan. Ze waren ooit als één geweest, spelend met alles dat ze vonden. En toen verdween hij, bleef zij alleen achter. Hij had nooit omgekeken, ook niet toen ze iedere avond tot Starclan bad dat haar broertje weer terugkeerde. Hij had haar pijn gedaan, en nu zou ze dat terug doen.

Oh fantastisch. Geweldig. Dit kreeg hij ervoor als hij aardig probeerde te doen. Ergens begon hij de Elite nu wel te geloven, dat al die clanners misschien wel de slechteriken waren. Wat wilde je ook, als ze zichzelf zoveel beter vonden? Als de Elite altijd onderdrukt werd door hun "allemachtigheid". Nou, jammer voor hun, Starclan was óók in de Elite. ‘Daar ga je weer, mijn leven bepalen,’ miauwde hij bits terug. ‘Jij weet niets van mijn kansen.’ Van StarClan. Van zíjn lot. Ze was gewoon jaloers. Ja, dat was het. Jaloers dat hij uitverkoren was en zij niet. Dat moest het zijn. ‘Ik huil niet, Bitter. Huil je om mij, misschien?’ Nee, hij had het goed. En hoe ze hem probeerde uit hun familie te halen, zweren kapot te maken. Hij haalde zijn neus op toen ze dichterbij kwam. Week niet opzij voor zijn zus. En toch, hij zou haar niet pijn doen. Nee, ergens moest ze ooit gaan geloven dat hij niets meer wilde dan hun helpen. Dat alles wat hij nu in de Elite deed, ooit goed zou komen. Hij deed het voor Starclan. Al begonnen de lijnen wie wat was, en waarom hij dingen deed, te vervagen. ‘Toe dan,’ daagde hij haar vervolgens uit. ‘Maak me kapot. Sla me. Je zult zien dat we hetzelfde bloed bloeden,’ siste hij fel naar haar. ‘We zijn voor altijd familie, of je nu wilt of niet.’