Dandelion hands

Ze had niet verwacht dat iedereen alles zou laten vallen om haar gedag te zeggen, maar ook niet dat zo'n ijzige stilte haar zou begroeten. Het sloeg als een spijker recht door haar hart, omdat ze enigszins zo blij was om weer thuis te zijn, en aan de andere kant zich nog nooit zo onwelkom had gevoeld. Met iedere stap die ze richting het kamp zette kwamen de herinneringen van de laatste keer terug. Het bebloede lichaampje van Gorsekit, de verwilderde blik in Amberstorm haar ogen. Oh Starclan, hoe moest ze ooit naar haar apprentice onder ogen komen? Ze wilde hem omhelzen voor een overdreven lange tijd en zeggen hoe erg ze hem had gemist, maar alle schuld lag als een steen in haar maag. Hoe kon ze hem ooit aan kijken, met de wetenschap dat ze niet alles had verteld. Een half verhaal was in haar ogen net zo goed een leugen. Maar aan de andere kant, zou het hem helpen als hij het wist? Of alleen verder verscheuren? De belofte van Amberstorm dreunde door haar kop en ze hoopte dat ze het nooit waar zou moeten maken, en vroeg zich af of ze dat überhaupt wel zou kunnen. De poes zuchtte, en haar oren hingen vermoeid naar beneden. Ze begroette de katten die ze tegenkwam, maar liep vrijwel regelrecht naar de leadersden. Eerst moet ze hem spreken over Newt en Pep en hoe het met Windclan ging nu, dat was het belangrijkste. "Wolfstar..?" miauwde ze zachtjes als aankondiging, waarna ze stilletjes naar binnen liep. Ze zag er moe uit. "Ik, ehm, ik ben weer terug en wilde-" haar ogen werden groot van bezorgdheid toen ze de leader zag. "Oh Starclan, wat is er met je gebeurd? Is alles oké?" niet alleen waren delen van zijn vacht weggeschroeid, verse wonden liepen over zijn grote lichaam.

&Wolfstar

De kater lag uitgeteld in zijn den toen hij een stem in de verte hoorde. Hij sliep niet goed meer sinds Amberstorm het nieuws opgebiecht had. Zijn ogen gingen moeizaam open en hij draaide zich om en zag dat Routnouse in de opening van zijn den zat. Haha, good one StarClan. "Ik, ehm, ik ben weer terug en wilde-" oh shit. Ze was er echt! Wolfstar drukte zijn pijnlijke lichaam overeind om haar te begroeten. Ze vroeg wat er met hem gebeurd was toen ze de plekken vacht en de nieuwe wonden kon zien. Hij had nog niet echt de moeite genomen om het bloed goed uit zijn vacht te wassen, dus de oplettende kijker kon het nog zien zitten. "Routnose," raspte hij zachtjes. "Er is een hoop gebeurd." sprak hij toen tegen haar. Hij moest zijn best doen om niet meteen emotioneel te worden. "Ik heb.. ik heb," de kater hapte naar adem. Af en toe was het nog lastig om goed lucht te krijgen. "Ik heb Amberstorm verbannen. Ik weet wat er gebeurd is met Gorsekit." zei hij toen, zijn stem werd steeds zachter terwijl hij sprak. Zijn staart veegde over de grond terwijl hij zijn emotie naar andere plekken probeerde te sturen.

Hij zag er niet uit. Haar ogen werden er glazig van, waar had ze Windclan in achter gelaten? Hun territorium was verwoest, katten waren verbrand en hun leader was amper in staat om nog overeind te komen. En waar was zij geweest? Falcon had alles op zijn schouders moeten hebben, oh, haar arme, arme Falcon. Routnose sprintte zijn kant op om de leader te ondersteunen. "Shht, kalm, het kan anders ook een andere keer," nee dat kon niet, ze moest weten wat er gebeurd was, het vrat aan haar als een parasiet - maar ze kon hem niet zijn lichaam verder laten dwingen, dat zou niet verantwoordelijk zijn. De poes duwde hem zachtjes terug in zijn nest, hij hoefde voor haar niet formeel erbij te zitten. Voorzichtig was ze bezig zijn wonden te inspecteren toen hij die vervloekte woorden sprak. "Ik heb Amberstorm verbannen. Ik weet wat er gebeurd is met Gorsekit." even was ze doodstil, alsof ze plots van ijs was. Met iedere slag van haar hart sloegen de woorden ook op haar in. Met een ruk keek ze hem aan, een donker groene ogen vol emotie. "Nee, Wolf, nee, d-dat kan niet, dat kan je niet doen!" haar poten begonnen te trillen en alle muren leken op haar in te doemen. Hoe? Hoe had hij het geweten? Wat was er gebeurd? Amberstorm, niet Amberstorm. Ze had zoveel goeds nog in zich, hij kon dit niet doen. Hij mocht dit niet doen. "I-ik, ik, ik-" haar ademhaling werd onrustig en paniek greep haar naar de keel. Waar ze ook keek zag ze zijn kleine gezicht. Voelde ze weer hoe ze zijn oogleden had moeten sluiten, omdat hij gestorven was met zoveel pijn in zijn ogen. "Het is mijn schuld,"

Routnose ondersteunde hem en drukte hem met enige liefde weer terug zijn nest in. Hij knikte dankbaar dat hij mocht liggen van haar en niet formeel hoefde te zitten. Zijn hele lichaam deed zeer van spierpijn en van emotionele pijn die hij voelde. Routnose reageerde ook emotioneel en stamelde woorden uit. Als laatste zei ze dat het haar schuld was geweest dat alles zo gelopen was. Hij schudde zijn hoofd.

"Het is mijn schuld." sprak hij toen met trillende stem. "Ik heb haar.. te lang in de clan gelaten." sprak hij toen. De kater haalde diep adem terwijl hij nieuwe woorden bij elkaar zocht. "Ik ben een leven kwijt geraakt bij het vuur, toen ik Amberstorm er uit trok. Ze wou niet stoppen met," weer ademhalen. "met graven. In StarClan wachtte een boze Gorsekit op mij.. hij zette me aan het denken. Toen ik Amber ondervraagt had gaf ze het toe." hij slikte moeizaam. Het moment lag zo pijnlijk vers in zijn geheugen dat het voelde alsof ze hier voor hem stond en het opnieuw vertelde. Ik heb hem vermoord. Ik heb hem vermoord. Ik heb hem vermoord. Het zinnetje bleef zich herhalen in zijn hoofd. Achtervolgde hem in zijn dromen terwijl hij haar manisch hoorde lachen. "Ik ben een slechte vader." hij zou nooit meer kittens nemen. Nooit. Meer.

Hij had geen idee. Hij had geen idee dat het bloed van zijn eigen zoon, net zo goed aan haar poten had kunnen plakken. Hoe ze zo voorzichtig zijn kleine lijkje in bladeren had gewikkeld, al zijn wonden had verborgen. Wonden waarvan zij wist dat Amberstorm het had gedaan, waarvan Starclan het ook wist. Maar zij hadden hem niets gezegd, en nu nam hij het zichzelf kwalijk. Dikke tranen rolde zonder ophouden van haar wangen. De wereld leek in te storten onder haar trillende pootjes. En hij nam het zichzelf kwalijk. "W-Wolfstar," haar stem trilde net zo hard. "Je moet mij ook verbannen," ze had gezwegen. Maar het was om Amberstorm te beschermen, waarom kon niemand dat begrijpen? Waarom kon zij dat soms zelf niet? Maar zij kende Amberstorm meer dan wie dan ook, ze had achter haar boze blik kunnen zien - en daar zat een klein kind. Niet veel groter dan Gorsekit, en niet minder gepijnigd. "Ik wist het," haar adem piepte. "Ik heb het geweten, al die tijd," vol schuldgevoel keek ze hem aan. "Amberstorm kwam bij mij, na alles. I-ik had haar nog nooit zo gezien. Ze had alleen maar geprobeerd haar zoontje terug te halen, maar had niet door... Had niet door dat hij dood was," nu ze de woorden ratelde als een bezetene klonken ze nog minder geloofwaardig, maar ze wist niet meer wat ze moest doen. "Ze gaat dood buiten Windclan, Wolfstar, i-ik kon niet... Ik kon haar niet ook laten sterven," ze keek naar hem alsof ze om bevestiging smeekte, maar wist dat dat niet eerlijk was. Dat ze hem dat niet aan kon doen. "Ik zou niets zeggen over hoe Gorsekit dood was gegaan onder twee voorwaarden... Ze zou haar deputy rang afleggen en... En.." haar blik gleed over de wonden die Wolfstar zijn lichaam tekende. Een misselijk gevoel bekroop haar. "H-heeft zij dat gedaan?"

Dikke tranen rolde over Routnose haar wangen heen en de kater worstelde zichzelf weer omhoog om bij zijn medicine cat te gaan zitten. Ondanks dat ze hem net terug in zijn nest geduwd had. Ze had troost nodig. Meer dan wie dan ook. Toen vertelde ze dat ze het ook geweten had al die tijd, dat ze het verborgen had voor Amberstorm en dat het niet haar schuld was. Dat ze voorwaarden had gesteld aan het verzwijgen van de dood van een kitten. "Routnose, ik.." hij keek haar kort aan en keek toen meteen naar zijn poten. Ze vroeg nar de wonden op zijn lichaam. "Toen ze het vertelde, was ik gebroken door verdriet. Ik gaf haar de kans om weg te lopen, zonder gevolgen." zei hij toen. Hij dacht terug aan dat moment. "Haar blik, er was niets in haar ogen. Enkel pure, dierlijke woede. Ze viel me aan en ik heb mezelf verdedigd. Daarna heb ik haar verbannen uit WindClan voor haar daden." en voor het feit dat ze de clanleider aangevallen had, maar dat woog voor hem toch minder zwaar dan de dood van hun zoon. "Ik kan je niet verbannen Routnose, ik kan niet nog meer katten verliezen. Je bent te lief geweest voor Amberstorm, hebt geprobeerd om haar een kans te geven terwijl ze die eigenlijk al vergooid had. Voor zoiets kan ik geen kat buiten de clanmuren zetten." sprak hij toen, gevolgd door een hoestbui. Het was een zware tijd en het zou even duren voordat WindClan hiervan zou herstellen. Hij hoopte alleen dat ze die tijd zouden krijgen.

Hij kwam overeind en ze wilde hen zeggen weer te gaan liggen, maar kon dat niet. Donkere gedachten zweefden door haar hoofd. Wat voor medicine cat was ze? Een die niet eerlijk was tegen haar leader, een die een dood verzweeg, een die niet aanwezig was wanneer iedereen haar nodig had. Maar bovenalles was ze ook de egoïstische hier. Haar tranen hielpen niemand. Amberstorm niet en Wolfstar al helemaal njet, terwijk ze hem forceerde om haar te troosten - niet andersom. Ze voelde zich een kind. Een klein, dom kind met teveel kennis en macht in haar handen. De grond viel weg onder haar poten toen hij weer sprak en haar grootste angst bevestigde. De rest van zijn woorden kwamen amper binnen terwijk het besef op haar inramde. Lang nadat hij gesproken had was ze stil, maar uiteindelijk keek ze hem aan. "Wolfstar, de laatste voorwaarde was dat als ze ooit iemand nog pijn zou doen, z-ze mijn besjes zou eten," geen jenever bessen, en dat zou de leader opkunnen maken uit haar toon. Het waren de bessen die haar voor eeuwig het zwijgen op zouden leggen, die ervoor zouden zorgen dat ze nooit iemand meer pijn kon doen. Oh Starclan, wat had ze gedaan. "Het spijt me zo, ik dacht echt.. Ik dacht echt-" ze had gefaald. Dat was het, niets meer en niets minder. Wolfstar zou hier nooit schuldig aan kunnen zijn, en Amberstorm ook niet. Misschien dat als zij hier was gebleven, dat het allemaal niet was gebeurd. Als ze bij Amberstorm had gebleven, haar had geholpen met alles in plaats van haar op het meest verschrikkelijk moment achter te laten met alleen een dode zoon vanuit Starclan als getuigen. Opnieuw huilde ze. " Ga alsjeblieft liggen Wolfstar, ik haal wat kruiden voor je. Ik had nooit weg mogen gaan,"

Wolfstar wachtte geduldig tot Routnose weer ging praten. Ze vertelde dat Amberstorm beloofd had de besjes te eten waar Routnose over beschikte. Hij wist wel op welke besjes ze doelde. Hij knikte. "Het is nu te laat," zei hij tegen haar. En eerlijk, kon hij de kattin zomaar de dood op leggen? Dan had hij nog liever dat ze nu gewoon verstoten was en buiten WindClan moest zwerven, nooit meer terug zou keren. Routnose huilde verder, dat het haar speet. "Je deed wat het beste was voor de clan op dat moment." hij knikte. Hij had zelf ook fouten gemaakt. "Het is gebeurd," Hij wou een poot tegen haar schouder drukken maar ze vertelde hem om weer te gaan liggen. Hij knikte en volgde netjes haar instructies op. De kater voelde zich zo moe. "Falconpaw heeft het goed gedaan, echt." er stond een glimlachje op zijn gezicht. "Hij heeft het zo zwaar gehad met het verlies van Gorsepaw, maar ondanks alles ben ik trots op hem. Trots op wat hij voor WindClan heeft kunnen doen." het was niet zijn plaats om het te zeggen, maar als Wolfstar de medicine cat was, dan wist hij wel zeker dat Falconpaw klaar was voor zijn naam. Maar dat zou Routnose zelf wel ondervinden. "Zou je ook wat papaverzaadjes mee willen nemen? Die waren tegen pijn toch?" hij had zoveel pijn. Pijn in zijn spieren. Pijn in zijn hart.

Maar het was niet het beste voor de clan. Weggaan was niet het beste voor de clan. Iedereen achter laten in zoveel verdriet kon nooit het beste voor de clan zijn. Maar wat had ze anders kunnen doen? Shadowclan zonder hulp laten verderven? Ze wilde er niet over na denken, alles voelde alleen maar alsof ze het recht aan het praten was voor zichzelf. De poes dwong zichzelf om te stoppen met huilen en hielp hem km zachtjes terug in zijn nest te gaan liggen ze was stil, niet in staat haar gedachtes op een rijtje te krijgen. Nog minder in staat om te beseffen dat haar vriendin voor altijd weg was. Alleen de woorden over Falconpaw wisten haar iets te verwarmen, zelfs een glimlach op haar gelaat te zetten. "Falcon is het beste van ons allemaal," Murmelde ze en ze wist dat het waar was. Wanneer ze in zijn ogen keek zag ze tussen dat blauw niets anders dan goed. Ze zag een zelfde vonk in de ogen van zijn moeder, maar een brandend vuur in de zijne. Ze hield van hem zoals Amberstorn misschien nooit echt had gekund. Op zijn verzoek knikte ze, ze zou hem akkes brengen dat hij wilde. Haar hoofd duizelfde nog terwijl ze naast hem zat, kort in stilte. Even opende ze haar mond, maar sloot die toen weer. De leader had genoeg aan zijn hoofd, genoeg pijn aan alles om zich nu nog met dat te bemoeien. Dus drukte ze alleen kort haar neus tegen zijn wang, hopend dat hij dat toestond. "I-ik kan het niet meer rechtzetten, dat weet ik. Maar ik beloof je dat ik nooit meer iets voor je zal verzwijgen," ze keek hem diep aan zodat hij kon zien dat ze haar woorden meende. Haar ogen waren troebel, vermoeid en uitgedroogd van de tranen maar ze had een schim van een geruststellende lach op haar snuit. "Ik zal je kruiden halen, Wolfstar," ze verdiende zijn vergiffenis niet, en dat wist ze. Als ze niet in staat was om de juiste keuze voor een clan en vrienden te maken, verdiende ze het niet nog langer een medicine cat te zijn. En toen de poes de den uitstapte maakte ze een beslissing voor zichzelf.

Zodra Falconpaw zijn training was afgerond, zou ze haar rang als medicine cat afleggen.