The self is not so weightless

My fire is starved of oxygen

De kater slikte, schoof ongemakkelijk met zijn pootje over diep bevroren grond. Het zou vast niet meer lang duren voor een pak sneeuw er zou gaan liggen, voor het jagen hen moeilijk werd gemaakt. Maar sneeuw, ijs en kou was niks vergeleken de ijzige sfeer die in het kamp hing. De stilte dat het met zich mee leek te brengen. De kater huiverde zachtjes, zetten zijn pels op voor hij eindelijk de moet had gevonden verder te stappen. Normaal boeide het hem niet echt, had hij niet zo zeer het gevoel zich netjes te moeten opstellen tegen hen die een hogere rang droegen, oneerbiedig als hij af en toe was. Maar nu, nu was het zwaarder dan ooit er voor, onzekerder dan ooit ervoor.

Het was kort geleden dat Amberstorm verbannen werd, dat de ware reden van de dood van haar zoontje aan het licht kwam. En van iedereen durfde de kater het er op te te gokken dat het voor Wolfstar misschien wel het zwaarste was geweest. Immers de dood van Gorsekit geheel opnieuw naar boven moetent halend, wonden op nieuw open gescheurd. Het was iets waar Blazesong vrij weining verstand maar zeker wel begrip voor had. Hij wist dat hij goed op zijn woorden moest letten nu, en daar was hij niet altijd de beste in geweest. Maar dingen moesten nu eenmaal besproken worden. Leafbare beloofde smedogeloos te worden en met de afgelopen gebeurtenissen verdiende Windclan een functionele leiding. Één die dingen besprak en zo op één lijn bleef.

Met een lichte aarzeling hield de kleine kater halt voor de den van zijn leader, hij zou natuurlijk niet zo maar binnen komen stormen. Hij was, hoewel niet al te netjes af en toe, nog redelijk met moraal en manieren opgevoed. "Wolfstar?" mauwde hij kalm "Heb je even?"

[+Wolfstar]

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

De kater was weer in zijn den gaan liggen. Hij was nog niet voldoende herstelt om taken op te pakken maar hij hoopte dat zijn deputy dingen goed zou regelen terwijl hij zijn tijd nam om te herstellen. Hij wou zo snel mogelijk weer konijnen op de hielen zitten en met patrouilles mee gaan. Maar nu, nu wou Wolfstar even een dutje doen.

De kater was gaan liggen en had zijn ogen gesloten toen hij een kat binnen hoorde komen. Het was Blazesong. Meteen kwam hij overeind en ging zitten om zijn deputy te begroeten met een vriendelijke knik. Blazesong vroeg of hij de tijd had. "Natuurlijk Blazesong," sprak hij toen met kalme toon. "Vertel, is er iets aan de hand?" hij had in de ochtend nog een rondje door het kamp gelopen, alles leek rustig. Maar je wist het maar nooit.

My fire is starved of oxygen

Lang liet de leader hem niet in twijfel lijden, zijn vraag al snel beantwoord. Hij had hem horen opstaan, hoopte dat hij de leader niet stoorde hoewel deze had gesproken alsof het geen enkel probleem was. Met een iets optimistischer opstelling stapte hij naar binnen, legde hij een vriendelijke blik op de leader. Een leader die hij nog altijd voor gek verklaarde wanneer het aankwam op deputy keuzes, maar wel één die hij respecteerde. Één die hij stiekem dankbaar was, hoewel hij het zelf nog niet helemaal begreep. Er werd hem gevraagd wat er aan de hand was, moest dat dan? "Niks ernstigs, maak je niet druk" antwoorde hij met een gerustellende blik "Alles lijkt prima te gaan, gegeven de situatie" Kort tuurde de kleine kater naar buiten "Al vrees voor ik een strenge Leafbare dit jaar" Het eens zijnd met zichzelf vond hij de blik van leader al knikkend terug "Ik" Hij haperde, woog voorzichtig zijn woorden af. Het was immers niet iets wat hij vaak neigde te doen. "Vroeg me af hoe het met je ging Wolfstar." Hij slikte geluidloos, niet zeker wetende of het zijn plaats wel was om er naar te vragen. Maar ergens voelde het als een plicht voor hem, ongeveer te weten hoe het er voor stond. Her was niet vaak dat hij interesse toonde in andermans gemoedstoestand, hij hoopte dat deze enkele keer hij het goed deed.

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

Zijn deputy stapte binnen en kwam bij hem zitten. Hij had wat dingen die hij wou bespreken en dat was prima. Wolfstar zou hem aanhoren. Hij hoopte op niks ergs. Dat werd al snel bevestigd, gelukkig. Hij wist niet zeker of hij meer slecht nieuws aan kon nu. Blazesong verwachtte een strenge leafbare en hij knikte daar op. "Leafbare wordt heel streng, zeker nu we een stuk land kwijt zijn door het vuur. Prooi zal daar niet snel te vinden zijn." hij zuchtte diep. "Zorg er voor dat niet teveel katten bij de plek waar het vuur gewoed heeft komen, we moeten zorgen dat het gras daar zo snel mogelijk terug groeit en dat helpt niet als wij er steeds over heen lopen." daarna vroeg Blazesong naar hem. Hoe het met hem ging. Zijn oren trokken iets naar achteren en hij keek meteen naar de grond. "Prima," pas toen hij door had hoe bars en kortaf het klonk besefte hij dat hij dat antwoord toe moest gaan lichten. "Naar omstandigheden. Ik heb mijn kinderen gelukkig nog. De clan heeft me ook nodig. Ik probeer zo snel mogelijk te herstellen, maar mijn longen hebben een flinke klap gehad volgens Routnose." maar met de goede medicijnen zou hij er snel bovenop zijn. Hij ontmoette kort de blik van Blazesong, bang om zijn emoties te laten zien aan de kater. "We doen wat het beste is voor WindClan.." mompelde hij toen. Meer alsof hij zichzelf er aan moest herinneren dan zijn deputy.

My fire is starved of oxygen

"Leafbare wordt heel streng, zeker nu we een stuk land kwijt zijn door het vuur. Prooi zal daar niet snel te vinden zijn." Stemde Wolfstar al zuchtend in. Blazesong knikte, zijn blik bedenkelijk op het kamp houdend. De prooistapel was nog niet rampzalig laag maar zorgelijk begon het wel te worden. "Zorg er voor dat niet teveel katten bij de plek waar het vuur gewoed heeft komen, we moeten zorgen dat het gras daar zo snel mogelijk terug groeit en dat helpt niet als wij er steeds over heen lopen." Legde zijn leader vervolgens uit, waarop de kleine kater nogmaals had ingestemd. Zelf had hij er inderdaad nog niet volledig aan gedacht katten er weg te houden, maar goed dat de twee gesproken hadden dus.

Iet wat nerveus had hij de leader naar zijn gemoedstand gevraagd, nervositeit enkel groeiende toen hij de kater's zijn stemming fysiek zag verslechteren. Hij zweeg, beet op zijn wang in afwachting. "Prima," kwam er uit, Blazesong voelde kort zijn hart verspringen bij het horen van de toon van de kater zijn woorden. Keek iets wat van zijn plaat gebracht weg, kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Maar gelukkig bleef het daar niet bij, keek hij lichtjes gerustgesteld terug toen zijn leader verder sprak. "Naar omstandigheden. Ik heb mijn kinderen gelukkig nog. De clan heeft me ook nodig. Ik probeer zo snel mogelijk te herstellen, maar mijn longen hebben een flinke klap gehad volgens Routnose." Blazesong knikte, zou hem alle tijd geven bij te komen. Een zachte blik de leader toesturend glimlachte hij kort toen deze zijn blik ontmoette, een vrij uniek zicht voor de normaal norse man. "We doen wat het beste is voor WindClan.." mompelde Wolfstar vervolgens. Blazesong knikte lichtjes terwijl hij kort zijn blik op het kamp buiten legde, een zachte korte grinnik over zijn lippen rollen. "Mag ik hopen met alle moeite die we er in steken" Zijn blik ontmoette Wolfstar, hopend dat hij zijn woorden niet al te serieus opvatte. "Maar, neem je tijd Wolfstar, echt waar" vervolgde hij vriendelijk " Focus nu vooral op bijkomen oké" De kater schoot hem een iet wat aandringende blik toe "Je staat er niet alleen voor."Nogmaals knikkend hield hij zijn blik op Wolfstar. Hij had het zelf nooit gedacht maar, hij was er. Voor hem en voor Windclan.

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

Wolfstar keek naar Blazesong naast hem. De kleine kater knikte op zijn woorden. "Mag ik hopen met alle moeite die we er in steken" Wolfstar schoot in de lach, een opmerking die hij niet verwacht had van de kater. Maar een grappige was het wel. "Maar, neem je tijd Wolfstar, echt waar" hij knikte weer. "Ik zal mijn best doen om snel beter te worden, dan kunnen we dit zooitje samen weer leiden." sprak hij toen met een glimlachje. Hij stond er niet alleen voor werd hem op het hart gedrukt. En dat wist hij ook wel. Ondanks dat voelde het nog altijd alsof hij op sommige momenten er wel alleen voor stond. Niemand wist hoe het voelde. De pijn die hij had moeten verdragen. "De maan zal binnenkort vol zijn," zei hij toen. "Bedenk vast welke apprentices je mee wilt nemen naar de Gathering." hij tikte met zijn staart op de rug van Blazesong. "Dan zal ik mijzelf bij elkaar proberen te rapen voordat het zo ver is. We moeten sterk ogen, ik weet zeker dat alle clans het vuur gezien hebben." een leafbare was geen moment voor zwakte. Zeker niet met een opkomende winter en clans om hen heen die net zo hongerig zouden zijn als zij.

My fire is starved of oxygen

"Ik zal mijn best doen om snel beter te worden, dan kunnen we dit zooitje samen weer leiden." antwoorde Wolfstar. Blazesong kon het niet helpen kort te lachen en knikte. "Samen moet da toch wel lukken, al betwijfel ik of het ooit normaal gaat zijn hier" mauwde de kater met een speelse grijns, blij dat Wolf al wat vrolijker leek. Wolf sprak verder, wees hem op de maan die al bijna vol zou zijn. Blazesong slikte, voor zoveel oogjes staan deed hem toch wel eventjes duizelen. "Bedenk vast welke apprentices je mee wilt nemen naar de Gathering." Blazesong legde zijn blik op de leader toen diens staart zijn rug tikte, zijn glimlach verminderde niet. "Dan zal ik mijzelf bij elkaar proberen te rapen voordat het zo ver is. We moeten sterk ogen, ik weet zeker dat alle clans het vuur gezien hebben." Geluidloos haalde de kater diep adem en knikte "Komt goed, ik kijk wel welke van die kleine ettertjes het verdienen" mauwde hij glimlachend, al eentje in gedachten hebbend. "Ik weet zeker dat het goed gaat komen, we zijn sterk. Dat hebben we meerdere keren bewezen mag ik hopen" met een kleine grinnik lachte hij kort, ze waren sterk. Dat moest wel. "Het komt goed, en als ik dat zeg, zegt dat al heel wat als de pessimist die ik ben" We all love some self awareness.

A flicker in the howling wind

Thank you Sarah!

Onderwerp: Re: The self is not so weightless