[Announcement? 2.0] Sun and moon

ze zag er moe uit, besefte ze zich met een zucht. Haar spiegelbeeld verzachtte de waarheid niet, en ze wist dat ze zichzelf teveel liet gaan. Maar het was moeilijk, het was zo moeilijk. Ze voelde zich waardeloos en vroeg zich iedere dag meer af of het juist was geweest om naar Shadowclan te gaan. In haar hart wist ze dat dat het was, immers zou Shadowclan anders geen medicine cat hebben gehad om hen door de ziekte heen te helpen. Maar nu kwam ze terug in ene gebroken clan, die verscheurd was door vuur en de verbanning van een clangenoot... De verbanning van haar vriendin. Ze wist dat het geen zin had de vraag te stellen, maar hij teisterde haar dag en naht - zou het anders zijn geweest als ze wel hier was geweest? De poes slikte en likte haar vacht plat. Ondanks alles was ze nog steeds medicine cat, en ze zou dat blijven zolang Falconpaw haar nodig had. Dus klom ze de rots op waarvandaan de clan vaker werd toegesproken. Ze voelde zich hier al even ongemakkelijk als in Shadowclan, al die ogen op haar. "Uhm, goedemorgen!" ze deed haar best haar stem te verhogen, maar gebruikte niet de normale aanspraak. Ze was ook geen deputy of leader, dit was anders. "Uhm, ja, hoi," ongemakkelijk verschoof ze zich wat en ging zitten. "Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben ben ik weer terug in Windclan, nu voor goed," een vluchtige glimlach schoot over haar gelaat. "Ik wilde alleen zeggen dat Newtpaw en Pepperpaw, de medicine cats van Shadowclan, misschien soms mij op komen zoeken. Ik heb met Wolfstar en Acornstar overlegd dat als ze een noodgeval hebben, ze mij op mogen zoeken en ook naar Windclan mogen komen. Ik ben iets eerder terug dan de bedoeling was, maar ik wilde niet weg blijven na... Alles," ze zuchtte, keek haar treurige clan rond. "Ik, uhm ik wil iedereen op het hart drukken bij ons langs te komen als je last hebt van benauwdheid of brandwonden," ze knikte, maar wachtte nog even voordat ze van de steen afsprong. "Oh, en, ik wil Lizardpath en bovenalles Falconpaw bedanken voor alles wat ze hebben gedaan in mijn aanwezigheid," ze glimlachte hen beiden warm toe en sprong van de rots af. Ze was eindelijke thuis.

Hij had haar nog niet echt gesproken sinds ze hier was.. Hij snapte 't wel, er was veel gebeurd en ze had vast even tijd nodig om dat te verwerken, en ze was er ook nog maar net. Zijn adem stokte even in zijn keel toen hij zag dat ze de steen op klom. Weer werd hij weggeslagen door haar intense beauty. Haar prachtige groene ogen, zo warm en zo zacht. Maar ook vermoeid, ze zag er echt doodop uit. Zijn oortjes vielen half naar beneden, hij haatte het om haar zo te zien. Dinspots luisterde naar haar mededeling en kon wel van geluk springen toen ze zei dat ze voorgoed terug zou zijn. Hij hield zichzelf in, maar kon een schaapachtige grijns niet onderdrukken. Ergens vond hij het jammer dat hij geen brandwonden had, want dan kon hij haar weer hele dagen komen plagen in de medicine cat den, maar aan de andere kant was hij al lelijk genoeg! Brandwonden erbij zouden hem echt een monster maken. Toen z'n duif van de rots afsprong, kon hij het niet helpen om meteen naar haar toe te gaan. Nu was wel een goed moment, toch?? "Hey, Routnose," zei hij uiterst vriendschappelijk, terwijl hij licht samenzweerderig om zich heen keek. Ja, ze waren nog steeds verboden, dus voor de clan waren ze gewoon goeie vrienden. "Hoe.. Hoe gaat het?" vroeg hij toen wat serieuzer. Al dit nieuws kon niet makkelijk zijn voor haar.

Hij had het nieuws gehoord, maar zijn hart sloeg pas een slag over op het moment dat hij haar stem had gehoord. Met zijn oortjes naar voren gericht, was de kater uit de Warriors Den gelopen en regelrecht naar zijn zusje toe. Hij hielt zichzelf tegen om niet direct tegen d'r aan te springen en te vragen of alles goed ging, maar liet haar eerst d'r verhaaltje doen. Natuurlijk luisterde hij ernaar, maar dat betekende niet dat het allemaal tot hem doordrong. Routnose was terug, dat was het belangrijkste. Nu zou hij ervoor zorgen dat er nooit meer iets met haar zou gebeuren, dat niemand haar kwaad kon doen.

Toen de Medicine Cat klaar was met praten en Tomtitgaze overeind kwam om naar haar toe te lopen, werd hij plots ingehaald door een andere kater. Met een donkere blik in zijn ogen keek hij naar Dinspots. Hoe durfde hij. Eventjes de tijd die hij met zíjn zusje wilde doorbrengen verpesten door .. door .. er te zijn. De kater legde zijn oren in zijn nek en voelde hoe zijn bloed begon te koken, maar hij wist diep van binnen ook dat Routnose niet zou willen dat hij zo zou doen en dat hij haar vrienden moest respecteren. Dus zwiepte hij kwaad met zijn staart en wachtte ongeduldig op zijn beurt om met zijn zusje te mogen spreken.

[@Routnose @Dinspots]