Snowdrops

Aan haar verveling kwam een einde toen haar welbekende oudere broer de Nursery binnenkwam. Deze keer had hij geen prooi, maar een soort.. bloem? bij zich. Nieuwsgierig klom ze het nest uit en ging ze voor hem zitten, waar nu de bloemen ook op de grond lagen. Hmm, ze waren niet om op te eten. "Wat heb ik eraan als ik het niet kan eten?" Vroeg ze, haar hoofdje schuin gekanteld. Als Icecream kwam dan was het altijd feest, maar dit begreep ze niet helemaal.

Mousekit draaide aan haar oor toen ze de stem van haar oudere broer hoorde, of tja half broer. Aangezien Smokegaze niet zijn vader was. Hij had cadeautjes voor hun mee gebracht, prachtige witte bloemen die ze nog nooit eerder had gezien. Ze werd geïnformeerd ze niet te eten, maar dat was ze toch al niet van plan. Planten at je enkel als je ziek was, en zij voelde zich prima. Ze volgde het voorbeeld van haar zus en kwam haar nest uit om zo dichter bij de bloemen te kunnen zijn. De kitten wilde haar mond open doen om Icecream te bedanken voor zijn geschenk maar Tearkit was haar voor. "Wat heb ik eraan als ik het niet kan eten?" kwam er naar Mouse haar mening lomp en ondankbaar uit. Geïrriteerd trok ze aan haar snorharen en wierp een ze strakke blik op haar nestgenoot. "Waar slaat dat nou weer op." Mompelde binnensmonds, maar hard genoeg voor de ander om te horen.

Zoals wel vaker leek Mousekit het weer moeilijker te maken dan het was. "Ik hoorde je wel, stomme babnan." Zei ze half kwaad, half lachend om het geniale scheldwoord dat ze had bedacht. Dat zou haar leren. Vervolgens wendde ze zich weer van de zeurige poes af, zich focussend op de zogenaamde sneeuwklokjes. "Zijn ze giftig?" Kwam ze terug op het voedselthema. Eigenlijk was het puur uit interesse. Ze wilde helemaal geen planten eten. Maar nu moest ze het weten ook.

Mouse haalde haar neus hooghartig in de lucht toen haar zus haar begon uit te schelden voor "babnan" Ze was vastberaden om haarzelf niet verlagen tot het niveau van haar zus, niet als Icecream er was immers. Dat vond ze niet eerlijk tegenover hem toe. Ze was echter wel wat beledigd. Ze was helemaal geen Babnan! Wat dat ook mocht zijn. Tearkit draaide het al snel weer om naar de bron van hun onenigheid; de bloemen. Die blijkbaar giftig was. Maar ook giftig voorwerpen droegen schoonheid met zich mee. En dat moesten ze appreciëren. "Uw heeft helemaal gelijk." stemde ze pretentieus in.

Met grote ogen keek ze naar de bloemen, die toch best mooi bleken te zijn. Eetbaar of niet. Dit durfde ze echter niet uit te spreken toen Mousekit er braafjes mee in stemde. Bah, nu kon ze het er niet zomaar mee eens zijn. Ze had haar net nog uitgescholden voor babnan! In plaats van spelletjes te spelen besloot ze haar stomme zusje te negeren. Ze hield echt wel van haar hoor, maar nu deed ze zo lastig.. "Dankjewel Ice." knorde ze. Dat was heel wat minder beleefd dan het andere poesje.

Ze wist wel dat ze hem niet met 'u' hoefde aan te spreken. Maar ze deed het toch; puur om gezien te worden als beleefder dan haar zus. Want netjes zijn was goed, en dan zou ze automatisch als beter gezien worden dan Tearkit. Iets wat haar breekbaren zelfverzekerdheid nodig had. Mousekit trok aan haar oren toen Icecream een heel woordenstroom begon. Ze probeerde aandachtig te luisteren. En knikte op sommige momenten. (Ze had geleerd dat knikken als iemand aan het woord is aangaf dat je luisterde) Hij had ze bij de rivier vandaan en haar oogjes begonnen gelijk te glimmen bij het woord. "Oh oh! Zou u mij een keer mee kunnen nemen naar de rivier?" Ze wilde het stroomende water wel eens zien. En de bloemen natuurlijk! En dat wilde ze liever zonder haar zussen doen No shade; maar daar had ze echt geen zin in.

Wauw, hij had ze bij de rivier vandaan. Net toen ze daar op in wilde springen deed haar zusje het al, met de vraag of hij haar een keer mee wilde nemen. "Mij ook!" Riep ze er snel achteraan. Mousekit zou haar echt niet van alle plezier ontnemen. Ze was soms helemaal niet leuk, met al dat ge-"u" en ruziezoeken. Soms moest ze gewoon even haar mond houden, eigenlijk..

Ze snoof toen ze haar zus verklaarde dat ze ook mee wilde. Mousekit wilde dan ook protesteren maar toen nam haar halfbroer het woord. Hij kwam met een middenweg waar de grijze kattin wel mee kon leven. Eerst samen naar een klein beekje. En dan zou hij ze apart mee nemen naar de grote rivier. Het poesje hoopte stiekem dat hij haar als eerste zou mee nou nemen. Want hij maakte het wel heel spannend, als hij al zoveel nadruk legde op het feit dat ze bij het stroompje dicht bij elkaar moesten blijven. Dan moest de rivier nog cooler zijn! Toen hij hun de Nursery uit wenkte liet Mousekit er geen gras over groeien en rende achter hem aan. Ze had niet om gekeken naar Tearkit- nee al haar aandacht was enkel gefixt op Icecream.

Het voorstel klonk goed. Ze zouden direct al iets kunnen beleven. Dan kon de rivier vast nog even wachten, al dan liever niet te lang. Na haar zusje rende ook zij achter haar grote broer aan. Nee, ze zou zeker niet achterblijven. Daar was ze veel te enthousiast voor. "Door de bevroren beek kan je zeker niet zwemmen." Het was eerder een observatie dan een vraag, maar héél zeker wist ze het ook niet. Eerlijk gezegd had ze nog nooit ijs gezien.

Ze bleef stil toen ze merkte dat Tear en Ice in een conversatie raakte. Maar luisterde wel goed. Wat haar broer namelijk allemaal vertelde had was best wel interessant. Ze naderde al snel de stroom naar waar ze opzoek waren. Mousekit duwde haar oortjes naar voren, en plakte een grote glimlach op haar gelaat. Enthousiasme borrelde in haar op, ze wilde dan ook zo snel mogelijk haar hele lichaam op het ijs hebben. Maar de cream-kleurige kater hield hun nog tegen. Zijn stem had een strenge toon, iets wat hij niet vaak gebruikte. Dus dan moest het wel menens zijn. Met haar ogen van amber keek ze toen hoe de oudere kater zich op het ijs waagde. En toen groenlicht gaf. Mousekit slaakte een geluid van geluk en trippelde het ijs op. Het was wel vreemd zeg, Het bevroren water was verrassend glad en het voelde vreemd onder haar poten.

Oké, dus ze kon niet zwemmen, maar dat mocht sowieso niet. Begrepen. Ze kon niet wachten om er bovenop te staan. Grotere kittens hadden haar verteld dat je er lekker op kon glijden. Bij Ice's signaal schoot Mousekit naar voren en nog geen tel later zijzelf ook. Over glijden gesproken, dat deed ze. Misschien had ze niet het ijs op moeten rennen. Ze probeerde het nog te stoppen, maar ging alleen maar onderuit. Gelukkig voor haar was ze niet zwaar genoeg om het ook echt pijn te laten doen. Wel wist ze zich behoorlijk te schamen, zeker nu haar stomme zusje erbij was. Die zou haar hier nooit meer over met rust laten.

De pijn was alleen van binnen, al helemaal toen Icecream zijn neus onder haar achterwerk duwde. Snel krabbelde ze overeind, haar kop nog net niet rood van schaamte. Mouse's angstige stem kwam als een verrassing. Huh, geen gelach? "Ja-ha." Murmelde ze geïrriteerd. "StarClan had dat ijs niet zo glad moeten maken." Zuchtte ze zeurderig tegen niemand in het bijzonder.