I'm no Cinderella but I like the shoes

Ha! Het was hem eindelijk gelukt! Het was hem eindelijk gelukt om op zijn pootjes een rondje rond de nursery te maken zonder om te vallen! Hij wilde dat het liefste aan zijn moeder vertellen, maar hij zag dat ze lag te slapen en dus liet hij haar nog maar even met rust. Ze had het zo druk met voor hem te zorgen en soms door naar buiten te gaan om haar Clantaken te doen dat hij het beetje slaap dat ze kreeg doorheen de dag haar niet wilde ontnemen. Hij sloop dus stilletjes weg van hun nest en liet zijn blik door de nursery glijden. De meeste kittens waren aan het slapen, waaronder Specklekit en Tearkit. Dat was jammer, want hij had graag een spelletje met ze gespeeld. Nou ja, dan moest hij maar een ander speelmaatje vinden! Zijn oogjes werden groot van bewondering toen hij een kitten zag die ouder was dan hem, zelfs ouder dan Tearkit! Hij liep naar haar toe en keek haar een met een brede lach. “Hallo!” groette hij haar op een zachte toon. “Ik ben Thornkit. Wie bwen jij?” Hoewel hij soms nog steeds fouten maakte met de manier waarop hij sprak, was het tegenover een maan geleden al flink verbeterd. Hij boekte elke dag vorderingen!

Ugh! Het was zo saai hier! Amberkit had zichzelf helemaal lekker laten maken met verhalen over knappe jongens en apprentice avonturen, maar nu zat ze nog steeds vast met de baby's! En dat allemaal omdat haar broertje had gezegd dat ze op avontuur moesten buiten het kamp. Het had al zo lang geduurd voordat ze 6 moons werd, en nu moest ze nog langer wachten! Mokkend ging ze liggen, haar rug naar haar ouders toe gericht en verveeld voor zich uitstarend. De enige reden dat ze nog wel met haar broer sprak was omdat ze zich anders dood verveelde. Daarom was ze al bijna dankbaar toen een onhandig hummeltje haar kant op kwam. Het was geen coole apprentice, maar beggers cant be choosers. "Hey!" sprak ze giechelend. "Ik ben Amberkit, aangenaam!"

De kitten stelde zich voor als Amberkit en hoewel ze natuurlijk geen prinses was zoals Tearkit viel hem wel iets anders meteen op. “Je hwebt mooie ogen!” sprak hij dan ook het eerste uit wat in hem opkwam. Amberkit was een mooie naam. Natuurlijk niet zo mooi als Tearkit, maar het kwam wel aardig in de buurt. Ze was een beetje te levelen met Specklekit; zij had ook mooie ogen. Eigenlijk vond hij de meeste dingen wel mooi aan anderen en was hij best gul met complimenten als het er echt op aan kwam. Het was geen domme versierpoging dat hij deed – hij was ook nog veel te jong om te begrijpen wat dat allemaal precies inhield – maar het was gewoon het eerste wat in hem opkwam als hij iemand zag dat hij dan uit sprak. “En je bwent gwoot! Word je al bwijna appwentice?” vroeg hij nieuwsgierig zijnde aan Amberkit. Hij had al wel gehoord over het apprenticeschap, maar hij was nog niet helemaal mee in het verhaal. Misschien wel een interessant dingetje om achter te komen voor als hij zelf die leeftijd zou bereiken. Zijn moeder zou echt zo trots zijn! En zijn prinses vast ook wel!

Oh, hij was lief wat een heer! Ze giechelde om zijn complimentje. "Dankjewel, dat is lief!" ze hield van complimentjes, zie hield van aandacht. Er was niets leuker dan wanneer iemand jou leuk vond. Zijn volgende woorden raakte een beetje een gevoelig onderwerp. Ze had allang apprentice moeten zijn, potverdorie. Maar dat hoefde hij helemaal niet te weten. "Hm-hm! Bijna al," sprak ze vrolijk. Beter was het ook wel echt bijna, ze had zich super netjes gedragen uit angst datze straks nóg een moon kitten moest blijven. "Wie zijn jouw mama en papa?" van de meeste kittens wist ze het wel te benoemen, maar er waren nu zoveel dat ze soms een beetje verward raakte

Amberkit was nu al de tweede kitten die hem lief genoemd had. Thornkit vond dat soort complimentjes wel leuk om te horen en dus liet hij dat ook duidelijk merken door luid te snorren. Zijn blik richtte hij weer naar Amberkit toen ze aangaf al bijna apprentice te zijn. “Spannend!” sprak Thornkit vrolijk, maar ook wel met iets van bewondering in zijn stem. Hoewel hij het heel leuk vond om tegen zijn moeder aan te liggen en hij die momenten echt wel zou gaan missen als hij apprentice werd, was hij ook wel benieuwd naar de training die hij zou krijgen als hij zijn nieuwe naam zou ontvangen. “Salmonswight is mijn mwama,” zei hij en hij knikte naar de bruine poes die ietsje verderop in haar nest lag te slapen. “En…” Hij bewoog kort met zijn oortjes. “Geen idwee wie mijn vader is,” sprak hij op een toon alsof hij dat niet belangrijk vond. Het was altijd al hij en zijn moeder geweest en dat vond hij prima. “Wie zijn jouw oudwers?” vroeg hij vervolgens aan haar, zijn blik en aandacht weer op haar richtend.

Salmonsight? Die kende ze! Amberkit had ooit met haar gesproken over haar oog, dat die anders en bijzonder was. "Oh, jouw mama is aardig!" ze zie moeilijke dingen die Amber toen niet begreep en nu alweer vergeten was. Maar ze was aardig geweest, dus Thornkit had vast geluk. Toen de kitten echter over zijn vader sprak knipperde ze wat meelevend met haar ogen. "Oh..." dat was sneu voor hem, zeg. Amberkit was dol op haar vader, het leek haar verschrikkelijk om hem niet om zich heen te hebben. Om niet te weten wie haar vader was. "Seamist is mijn moeder en Arcticwolf mijn vader," sprak ze vol trots. Ze hield erg veel van hen. "Misschien heb je ze wel eens gezien, ik lijk heel erg op mijn moeder! Zij heeft nóg mooiere ogen,"

Hij kon van uit Amberkit’s reactie wel opmerken dat het niet normaal was om geen vader om zich heen te hebben, maar dat wilde niet zeggen dat hij haar medelijden echt nodig had. Hij was niks anders gewend dan geen vader om zich heen te hebben en hij vond dat prima. Zijn moeder zorgde goed voor hem, hij had al veel vriendjes hier ontmoet en eigenlijk was het leven wel prima zo voor hem. Hij had geen vaderfiguur nodig om gelukkig te zijn, maar voordat hij dat kon verduidelijken aan Amberkit vertelde ze al over haar eigen familie. Seamist en Arcticwolf… Hij kende ze niet, maar Seamist was vast die gevlekte poes die hij wel eens in de nursery zag. “Jouw mama op jou lijken,” zei hij dan ook met een knikje. “Hweb je oowk een goede bwand met je mama?” vroeg hij vervolgens vrolijk. Ze sprak op een complimenterende manier over haar moeder, dus de kans leek hem klein dat het niet zo was. Maar het kon natuurlijk ook anders liggen. Dat zou hij dan dadelijk wel horen.

Ze sprak graag over haar familie, vooral omdat het 90% opmaakte van haar nog zo kleine wereldje. Oh, ze kon soms zo gemeen doen tegen haar broertje, maar dat was ook allemaal uit liefde - en hij wist het ergens wel. Ze hadden elkaars rug, en als ze zich echt verveelde kon ze hem altijd porren voor een spelletje - dat was waar siblings voor waren, niet? Amberpaw glimlachte breed. "Dat klopt!" hoewel er net wat andere tinten in haar vacht zaten, was ze vrij trots op de gelijkenis met haar moeder. "Ja hoor, ik en mijn mam zijn eigenlijk een soort vriendjes, ik hou heel veel van haar," even hield ze haar kopje wat schuin. "Jij ook?"

Amberkit bevestigde wat hij eigenlijk al wist: dat zij en haar moeder een goede band hadden. Ze gaf aan dat ze een soort van vriendjes waren en veel van haar moeder hield. Thornkit knikte meteen heftig toen Amberkit een wederzijdse vraag aan hem stelde. “Ja!” Hij lachte opgewekt. “Ik zwou me geen betere mama voor kwunnen stellen,” zei hij met een glimlach tegen de gevlekte kitten, zijn borst fier vooruit stekend. Zijn moeder was de beste en iedereen die anders zei, negeerde hij gewoon maar. Hij besloot dat ze wel weer genoeg over familie hadden gepraat; hij wilde haar nog beter leren kennen! “Jij bwinnenkort appwentice worden?” vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Ze had een vrij grote bouw, een bouw die hij terug had zien komen bij de andere apprentices. Het zou vast niet meer lang duren eer dat ze zou vertrekken, net zoals dat ook bij Tearkit het geval zou zijn. Jammer genoeg.

Nou, dat kon zijn lekker wel! Haar eigen moeder natuurlijk, maar dat zou ze hem niet zeggen. De poes giechelde zachtjes, zijn moeder was vast ook heel erg lief. Salmonsight was wat vreemd, maar heel lief. Ze had zulke bijzondere ogen ook, dat vond ze leuk. Maar hoe leuk en aardig Salmonsight ook kon zijn, ze zou niet haar eigen moeder kunnen evenaren. Maar misschien dat iedere kitten dat over diens moeder. Thornkit begon over apprentice schap en dat deed een beetje pijn. Maar hij was nog jong, waarschijnlijk -hopelijk- wist hij niet van haar straf. "Hm-hm! Bijna," blegh, ze had het zelfs al kunnen zijn. "En dan ga ik vissen vangen voor jou!"