[Arctic] I am broken

Arcticwolf was zijn leven vervolgd alsof er niks gebeurd was, de kater was immers bekend als iemand die prive was in aard, zijn emoties waren nooit van hem af te lezen, nog zijn gedachtes. Hij had bij zijn terugkeer zijn partner teruggebracht naar hun nest, en hierna zijn gesprek met zijn leader gehouden. Na deze succesvol te hebben kunnen afgerond was hij teruggekeerd naar zijn gezin en had hij zich bij hun gevoegd. In de ochtend had hij zijn patrol gelopen en gejaagd, waardoor hij pas terug kwam om het dialoog met zijn partner te voeren. Hij legde zichzelf weg naast Seamist, en drukte kort zijn snuit tegen haar schouder toen ze zichzelf compleet oprolde. “Seamist,” Opperde hij, slikte zijn woorden van troost in met de veronderstelling dat ze toch op dove oren zouden vallen. Hierna drukte hij zijn oren kort naar achteren, simpelweg omdat hij het onderwerp gelieve achter zich wilde laten. “Ik ben gisteren naar Crystalstar gegaan, dit wil ik graag met je bespreken” Openheid was belangrijk, tot zekere zinnen dan. Niet alles zou hij voor nu delen. Daarbij, misschien leerde dit de les dubbel.

Hij snapte het niet. Heel deze reactie. Alles was nu goed namelijk. Het probleem was opgelost en ze konden nu allemaal weer gewoon gelukkig zijn, zoals ze vroeger waren. Al voelde het nu als vele moons geleden sinds alles zo was. Natuurlijk was dit niet zijn schuld, als Seamist zich aan de clancode had gehouden waren ze nog altijd vrienden geweest die enkel streefde naar een goed warrior te worden. Al deed hij dit ook redelijk goed in zijn eigen tijd, vooral nu hij bij het team van hun leader zat. Hij deed goed werk. “Ik hoop dat je je mond niet voorbij hebt gesproken” Vermeldde hij enkel terwijl hij zijn hersenen kraakte over hoe hij haar zou kunnen laten oplichten. “Want van mij weet ze enkel dat de shadowclan deputy op je aasde, en dat je deze aandacht wel leuk vond. Wat natuurlijk niks anders is dan zijn fout” Hij wilde dit graag in het open hebben, wetende dat liegen niet bepaald zijn mates talent was. Als zij haar mond voorbij had gesproken was dit haar eigen schuld geweest, buiten zijn macht. “Onze roes is verder intact” Zijn kittens had hij tot zichzelf geclaimed, alle vijf. “Hoe is jullie gesprek verlopen?”

Hij was niet fantastisch in het lezen van andere, maar Seamist was ook niet fantastisch in dingen voor zich te houden. Haar houding sprak genoeg en het stond hem absoluut niet aan. De kater trok zijn lip kort op, geïrriteerd door haar onvolwassenheid en stilte. Ze gedroeg zich als een verdomde kit- Rustig. Kalm. Adem. Jij bent de hogere in deze situatie “Je hebt je mond voorbijgesproken, of niet?” Haar stilte was duidelijk, of niet soms? Daarbij kende hij deze poes al langer als vandaag. Ze kon ook nooit gewoon meewerken en zeggen wat er gezegd moest worden. Hoe moeilijk was het nu om je eigen hachje te redden? Om je kittens te redden?

Maar goed, wat had hij ook kunnen verwachten. Na alles wat hij voor haar had gedaan, was dit wat hij kreeg? Hij had álles opgegeven voor haar. En zij had absoluut niks over voor hem. Niks. Ze was een egoïstisch wezen, in de waas dat alles om haar draaide. Dat zij als centrum van het universum het recht had om hem te bespelen en de clancode te breken. Hij had zijn eigen hoop opgegeven om ooit een partner te hebben die hij liefhad, om ooit zijn bloedlijn door te zetten, allemaal voor haar. Voor háár reputatie en voor de kittens. Omdat zij daar die dag in het veld zo bang had geleken, omdat hij als goede vriend haar wel had moeten beschermen. Arcticwolf had alles aan de kant geschoven om er voor haar te zijn, om deze rol tot zijn uiterste te vervullen, in de kennis dat zij ook hetzelfde voor hem had overgehad. In plaats daarvan had zíj nooit haar gezin als eerste interesse gemaakt. Nee, altijd die Settleddust en haar liefde voor hem. Liefde voor hém zou dit gezin niet veilig maken. Maakte zijn taak ook zeker niet makkelijker. Door haar waren ze één kind verloren en twee had ze er vergeven.

Dat kon hij haar nooit vergeven. Woede kroop onder zijn huid en manifesteerde daar. En voor het eerst in zijn leven voelde hij dat die woede oprecht naar Seamist was. En hij voelde de behoefte haar te slaan. Haar fysiek te laten voelen wat híj voelde. Hoe moeilijk zij het hem maakte. Maar hij deed het niet, hoewel deze nieuwe spanning zeker voelbaar was, bleef hij rustig als altijd liggen. “Op momenten zoals deze vraag ik me af of je überhaupt wel om de kinderen geeft” Nee. Hij zou haar niet zeer doen met slaag. Hij zou haar de waarheid zeggen. En deze waarheid zou haar tot op het bot laten branden.

Kijk wie haar tong weer gevonden had. Soms moest je een kat pakken waar het zeer deed om te krijgen wat je wilde. En hij wilde dit dialoog aangaan. Hij wilde haar laten voelen wat hij voelde. Hij wilde dat ze het begréép. En hij zag deze situatie oh zo helder, waar de ander nog verblind was door haar eigen waanzin en egoïsme. En ja hoor, mevrouw kwam omhoog en beet terug. Maar Arcticwolf wist hoe je dit spelletje speelde, en hij wist hoe hij woorden voor hem moest laten vechten. Dus zette hij zijn haren terug omhoog en ging met haar mee rechtop zitten, zijn lip opgetrokken maar zijn blik en stem onveranderd van normaal. “Crystalstar is geen dwaas Seamist. Ik heb mijn woord gedaan zoals ik het aan jou verteld hebt. Dat zij zelf de assumptie heeft gemaakt dat er meer speelde is buiten mijn macht” Hij zette een stap naar voren, zodat hij weer recht stond. Maar iets aan hem verried nog wat meer. Woordloos zei hij dat ook dit allemaal haar schuld was. Dat als er ook maar iets van wantrouwen was ontstaan dit was gekomen omdat zíj zich niet aan hun afspraken had gehouden en zich had laten verleiden tot regelbrekerij met een of andere casanova van het moeras. “Ik heb me aan mijn woord gehouden, ik doe álles om jou en de kinderen veilig te houden. Zelfs bij iedere fout die jij maakt zal ik er zijn het op te lossen” Hij sprak zijn woorden duidelijk terwijl zijn blik niet uit die van Seamist te trekken was. Zijn toon verlaagde. En iedere letter droeg betekenis mee terwijl niks van zijn rust en controle veranderde. Hij sprak niet door emoties. Hij sprak uit waarheid alleen. “Maar waar ik alles heb opgegeven voor dit gezin ben jíj degene geweest die het in gevaar bent blijven brengen door niet te stoppen met die affaire van je. Als je vanaf dag één gestopt was, had alles nog kunnen zijn als vroeger. Dan had hij nooit de honden moeten zien. Dan hadden de kinderen Morningkit, Tidekit en Dimpaw als siblings gekend.” Zijn blik bleef onbewogen in de hare plakken. Hij was vernoemd naar de wolf omdat wanneer hij beet had hij niet meer losliet. En hij beet nu met zijn woorden en deze wilde hij niet loslaten. “Voor je mij als boeman gaat uitmaken raad ik je aan eens héél goed naar je eigen keuzes te kijken en eerlijk bent tegen jezelf. Hoeveel hiervan waren voor je kinderen, en hoeveel hiervan waren voor jezelf”

Zijn woede was nog niet gesust. Er bestond een spreekwoord over spelen met vuur, maar vuur beet en liet dan los. Wat Seamist deed was spelen op dun, flinterdun ijs. En waar deze laag van veiligheid onder haar poten brak was het ijskoude water er om haar op te vangen. Hem zeer doen gaf je meer dan een beet. Het zal je compleet verslinden. Hij wilde dit niet, natuurlijk wilde hij dit niet. Maar wat kon hij nog anders doen? “Dat heb ik wél. Ik moest iets Seamist. Ik moest ons verhaal compleet uitdiepen, zorgen dat het nooit volledig tot de waarheid zou komen. Dat was mijn plan in ieder geval” Totdat jij het verpestte. En durfde ze voor te stellen- Hij kon het nauwelijks herhalen. Vooral die laatste zin leek hem pijn te doen, een van de weinige keren wanneer een emotie volledig over zijn gezicht trok. “Brackenkit en Amberkit zijn meer mijn kinderen dan dat ze ooit van die ander zullen zijn. Ze betekenen alles voor me. Trek mijn liefde voor hun nooit in twijfel” Hij zou de zon en de maan voor ze naar beneden plukken als dat nodig was hun gelukkig te maken. En hij zou er bloed voor laten vloeien. Hij brieste spottend. “We kunnen niet weg. We zijn partners Seamist. We doen dit samen nu. Het zal beter worden vanaf hier. Dat heb je me beloofd, toch? Vanaf hier houd jij je aan de regels. En dan kunnen onze kittens opgroeien met hun vader en moeder als een gezinseenheid. Zoals het hoort. We kunnen hiervan iets maken” Hij koelde zichzelf ietwat af door naar buiten te kijken. “En dan zal al deze pijn niet voor niks zijn geweest. Dat is het minste wat we kunnen doen. Voor ons gezin en voor onze clan”

Hij zou zichzelf hier een honderdmaal aan branden als dat zou betekenen dat dit alles intact zou blijven. Ergens wilde hij dit niet eens. Niet ergens. Hij wilde dit niet. Hij wilde niet bij Seamist zijn, die hij met de dag meer begon te verafschuwen. Ze was zijn beste vriend. Maar ze was ook egocentrisch. Altijd bezig met zichzelf, nooit met het belang van haar gezin. Nooit bewust van door welke meren en mijlen híj ging om dit spel staande te houden. Ze was een regelbreker. Een slechte clankat. Ze kon geen streep onder deze vervloekte affaire zetten zelfs al werd het haar dood. Al hoopte hij dat de dood van een ander mogelijk haar rebelsheid wat zou dimmen. Maar ze was zowel vuur als water wat hierop werd gegooid om het te verspreiden. Hij merkte haar woede, hij zag haar nagels in de grond prikken en hij staarde recht terug naar haar. Waag het. Waag hem te krenken en hij zou haar voor de eerste keer fysiek aanraken. Hij zou dat mooie kopje de grond in werken- Nee Arcticwolf. Je bent beter dan dit. Haal adem. Seamist droop af en na wat woorden leek ze uitgesproken te zijn. En ook hij maakte zijn zegje af, zoals zij had gedaan. “Gedraag je ernaar en ik zal alles wat ik ooit missproken heb terugnemen” Dan zou ze al het respect krijgen wat ze nu niet langer van hem verdiende. Kunnen we dat? De vraag echode in zijn kop. Ergens vreesde hij van niet. Dat hun vriendschap onder deze druk was verzweken en nooit meer op de been zou komen. Toch schudde hij zijn kop. “We hebben deze schijn opgebouwd uit veiligheid voor onze kittens. Deze kunnen we niet nu laten vallen. Nog niet. Wanneer jij loyaliteit bewijst, en het weer goed is, dan kunnen we splitsen” Dan konden ze beiden weer vrij zijn. Al vroeg hij zich af of hij ooit los kon laten. “Het ligt allemaal bij jou” Het zou aan haar gedrag liggen of ze ooit weer los van elkaar zouden komen. Als zij zichzelf kon gedragen.. dan konden ze klaar zijn hier.