This is the moment, forgive my sins and welcome my pain.. (Bloodclan - liefst Scourge)

Met een geschrokken hap naar lucht schoot Redeye overeind. Ze lag bij het meertje waar die aanval van Scourge was geweest.. Zachtjes slikte ze en kwam overeind. Wat was dat voor droom geweest? Wat was er met haar aan de hand.. Eventjes dacht ze aan haar halfbroer Frost en Blacksoul.. Ze hadden haar bijde gevraagd zich bij hen te voegen.. De Bloodclan.. Herinneringen aan de aanval van haar zusje Whiterose en Scourge schoten door haar hoofd. Bijde was misschien uit haat voor haar gedaan.. Maar de aanval van Scourge had pure bloedlust meegevoerd.. En dat was lichtelijk overgeslagen op haar.. Kon het? Redeye sloeg haar nagels uit en liet haar kop zakken.. Misschien hoorde ze hier gewoon niet meer. Eventjes hief ze haar kop, de zilverpels scheen zwakjes en Redeye voelde het verdriet en pijn opkomen. "Je zei dat je er altijd voor me zou zijn! Je had beloofd me nooit alleen te laten! Maar nu.. Nu ben ik alleen..." Opnieuw liet ze haar kop zakken en liep met haar staart laag naar de holle boom. Daar lag Flashcoat met haar kittens.. Ze konden voor zichzelf zorgen.. Zij was slechts een vloek.. Met tranen in haar ogen likte ze ze een voor een zachtjes. Misschien zouden ze haar volgen maar voor nu.. Was dit dus toch een afscheid.. Als laatste legde ze haar kop in de nek van Flashcoat. "Vaarwel.. Voor nu, mijn engel.. Ik moet dit doen, vergeef mij, ik kom terug, tot die tijd zorg voor onze kittens.." Met die woorden draaide ze zich zachtjes om en liep weg. Tot een veilige afstand en ze haar niet mer zouden kunnen horen, pas toen zette ze het op een rennen. Tijdens de ren volgden veel beelden voor haar ogen.. Haar leven vloeide aan haar voorbij.. Nimmer meer zou zij Redkit, Redpaw of Redeye heten, ze was herboren.. En nimmer meer zou die naam haar iets doen. Ze kwam al richting the Twoleg place toen ze zich haar nieuwe naam voorschotelde. Lucy en Lucy zou het blijven. De gezichten van haar vrienden verdwenen langzaam en kilte omarmde haar. Terwijl haar witte pootjes haar naar haar laatste huis brachten. Ze hief haar staart recht en haar kop hoog. Terwijl ze wachtte. Heel even wachtte, maar lang genoeg want daar kwamen ze al.. Katten.. Bloodclan katten.. Nog even was er een spoor van verdriet te lezen in haar ogen, maar daarna.. niets meer..

Blacksoul achtervolgde een kat, een poeisiepoes, om precies te zijn, ze grauwde, en klauwde naar hem, terwijl deze zich een weg baande door het struikgewas. Ze kwamen open plek uit, met dicht struikgewas. Blacksoul kon alle uitgangen nu nog zien, maar de Poesiepoes, zag geen enkele omdat elke zijn vacht aan stukken zou scheuren. Hij draaide zich om, en met bange ogen blies hij, wat geen enkele indruk op haar maakte. Ze sprong op hem af, pindde hem neer op de grond, en keek hem vals en kil aan.''Was je niet gewaarschuwd door de andere Kittypets, mijn vriend. Dat in dit bos gevaarlijke grote katten leven, die iedere kat die ze tegenkomen aan stukken scheuren?'' Blacksoul smaalde en bewerkte zijn flank, de kat krijstte het uit, schreeuwde op genade, maar Blacksoul kende gen genade, ze kende maar enkele woorden, pijn, haat, en dood. Ze boog zich voorover en fluisterde in de oranje katers zijn oor:''Jij was niet de eerste, mijn vriend.'' Ze lachtte kil, en boog zich voorover naar zijn nek, en beet, het bloed stroomde uit de wond, en het best begon te schokken, en krampachtig klauwde zijn poten in het mulle, koude zand. Langzaam viel het lichaam stil, dit was de Kittypet Fireheart, in haar verbeelding. Ze snoof de lucht op, en rook een bekende geur. Ze bewoog haar oren op en neer en rende weer terug, richting haar terretorium, het Bloodclanterretorium. Ze had Redeye een paar keek gevraagd zich bij hen aan te sluien, net zoals Frost had gedaan, maar Redeye leek die aanboden af te slaan, en niet nar te luisteren, zou ze dan nu toch hebben na gedacht? Blacksoul begon er al van de glimlachen, kil en koud omringde haar, en ze kwam aan, bij de grens van het terretoria. Ze keek in de dieprode ogen van Redeye.''Heb je nagedacht Lucy?'' Grijnse ze. Haar poten en tanden zaten nog onder het bloed van de dode Kittypet, en het zag er akelig en niet al te smakelijk uit. Ze gaf haar vriendin een kopje tegen haar schouder, weliswaar hard, maar vriendschappelijk. Ze keek Lucy aan, en glimlachtte, zij had overduidelijk nagedacht.

(LANGSTE POST BLACKSOUL OOIT 0.O)

Langzaam beende Diamond door het Bloodclan territorium. Het bestond uit huizen, tuinen, vervallen gebouwen en afval, bergen afval. Zijn pas was sierlijk, alsof hij door de schaduwen gleed, bij elke stap vlamde de nachtelijke koude door zijn onbeschadigde pootkussentjes. Een arrogante schittering merkte zijn ogen. Verveeld draaide hij met zijn oren, elk geluid werd opgevangen en nauwkeurig bij een zender geplaatst. Het was voornamelijk het gebrul van tweebenen en het gefluister van de wind die door de steegjes raasde. Ergens tussen de onnatuurlijke klanken sloeg een nerveus kloppend muizenhart. Diamond likte zijn zijn lippen bij het beeld van vers, mals voedsel, vrij van maden of van de mishandeling aangebracht door de idioten die zichzelf kil noemden omdat ze hun klauwen meermaals door de waardevolle prooi haalden. Snel zakte de bloedmooie kater in sluiphouding en in geruisloze pas sloop hij tussen de struiken door. Daar onder een felgroene struik, aangeplant door tweebenen zat een kleine, vaalbruine muis te knagen aan iets geels wat Diamond niet kende, er zat wat harige groene schilfers op en lag in een modderige plas. De snorharen van het diertje trilden zenuwachtig, altijd paraat om weg te vluchten voor het gevaar. Zijn poten maakten nauwelijks geluid tegen de zompige grond, doorweekt van tweebeen afval. Behendig kantelde de ervaren jager zijn gewicht van de ene naar de andere poot. Terwijl de honger in Diamonds keel schroeide kwam hij ongemerkt dichter bij... Het kleine diertje keek verwilderd naar boven, het laatste wat zijn kleine kraaloogjes opvingen was een smalende glimlach en een scherpe blik. De witte bloodclan warrior duwde zich rechte en voelde de metaalachtige geur van bloed in zijn neusgaten prikkelen. Heel even had hij de totale macht geproefd, de overmeestering van een levend wezen, dát was zijn kick. Niet het doden of het proeven van bloed maar het volledig controleren van een denkend organisme was wat Diamond nastreefde. Zonder zijn blik te veranderen trippelde hij verder terwijl de smaken van het vlees hem hongerig maakten. Het prooidier hing slap tussen zijn tanden, dood, maar het was voedsel zo werkte de natuur. een andere uitspraak van zijn mentor en pleegvader: Song. De kater die hem alles had geleerd, hoe hij moest sluipen, hoe hij moest doden, zelfs zijn meesterlijke verleid trucs kwamen uit Songs stal. Zijn warme stem spookte nog altijd door Diamonds dromen, en de witte kater wist zeker dat de gloeiend amberen ogen van zijn mentor nog steeds vanuit de zilverpels op hem neerkeken. Hij bande de herinneringen aan zijn verwarrende jeugd over de grens van zijn gedachtenstroom. Een bekende geur liet hem abrut stoppen. Diamond opende voorzichtig zijn mond en ordende de geur. Blacksoul. Een koude poes, dol op het vermoorden van wezens, katten of prooi. Het was haast ondenkelijk dat je een lach op haar lippen kreeg of dat haar stem warm klonk. Toch, haar geur was aangenaam en warm. Daar stond ze, haar zwarte pels glansde in het maanlicht, en ze glimlacht naar een andere poes. Vuurrode ogen vlamden in het donker, koud en onverschillig. Blacksoul begroete haar hartelijk, ze grijnsde en gaf de rouge een kopje. "Is deze schone een oude bekende van jou Blacksoul ?" Vroeg Diamond lachend. Afgezien het bloed dat door de donkere haren van zijn clangenoot drong en de abnormaal rode ogen van de nieuweling, leken ze als twee druppels water op elkaar. "Welkom, nieuweling" Mauwde hij, de charme in zijn stem was weer tastbaar. Niet overdreven, maar het was duidelijk aanwezig. "Je heet Lucy neem ik aan" Ging Diamond verder. "Mooie naam. ik heet Diamond trouwens je zult nog veel van me horen" Hij liet het er losjes door. De Bloodclanwarrior hield zijn gedrag niet in, de poes zou er toch achterkomen dat hij een Don Juan was, dus wat was het nut dat te verzwijgen? "Hoop ik" voegde Diamond er speels aan toe.

[Diamond doet vreemd O__o ]