Everything is going.. just right

_{Een ijskoude wind gleed over het Bloodclan territorium heen en deed menig kat verkleumen onder zijn scherpe, snijdende aanraking. De geur van verdorring en ijzige kou dreef mee op deze kille luchtstroom. De herfst was duidelijk voorbij, de winter was gekomen. Twee ijskoude ogen gleden over het 'kamp' heen van de Bloodclan. Al waren ze felblauw van kleur, ze droegen geen enkele emotie dan kille haat, koud als bevroren poelen in de winter. Zonder medelijden, compassie of sympathie. Maar toch... Er blinkte iets anders in zijn blauwe kijkers, een soort geamuseerde blik, samen met een lichte glimlach op zijn lippen. Ondanks dat het zeldzaam was om een glimlach bij deze kater te zijn, kreeg hij toch wat engs mee door de kille haat die in zijn ogen stond, iets meedogenloos.
Scourge had zijn staart rustig rond zijn kleine frame gekruld terwijl hij het Bloodclan territorium overzag. Katten waren druk in de weer, zochten prooi, bewaakten de gasten. Ah, de gasten. Zijn mondhoeken krulden ietsjes omhoog. Hoe zou het met de geëerde gasten gaan? Hij liet ze goed bewaken. Ze zouden vanzelf wel bekeren... Ze zouden vanzelf wel hun honger naar bloed laten ontwaken... Als ze maar genoeg ingewerkt waren en genoeg te zien en te horen kregen... Kleine breintjes waren nog kneedbaar en vormbaar dat het gewoon zielig was. Het was gewoon een kwestie van tijd. Ze hadden geen keus. En als ze eenmaal opgegroeid waren... Hoe kon een clan tegen hun eigen dierbare kits vechten? Als ze elkaar daarvoor niet al uitgemoord hebben omdat ze elkaar zo heerlijk de schuld gaven. Een grijns liet zijn blinkend witte tanden schitteren in het licht. Het was allemaal feiloos geplanned en binnenkort zou het in werking treden. De domme clankatten... Altijd maar in oorlog met elkaar, altijd eeuwige strijd. Voor nu... Was het geduld hebben voor hem, maar hij zou vanzelf wel beloond worden Misschien moest hij zijn marrionette nog maar eens een keer herinneren aan haar loyaliteit, maar dat zou nog wel komen. Hij had geduld en zou zijn kansen afwachten. Dat witte poesje was toch veel te bang om maar iets te zeggen. Hij had haar wel eens gezien in het territorium, zo bang als een kleine muis. Nee, zij was geen dreiging voor zijn plannen... Hij zou haar binnenkort eens opzoeken, kijken hoe ver hij kon gaan, kijken wat voor een kostbare informatie hij uit haar tere keeltje kon slepen, mits hij het bij die tijd nog niet had doorgeklauwd. Want veel nut had ze nu niet meer nu hij de kittens had. Hij zou er binnenkort wel een einde aan maken, of nog beter, iemand anders dat laten doen. Een verveelde gaap kwam uit zijn mond terwijl hij alle dingen van dagelijkse orde door zijn hoofd liet gaan, ze zorgvuldig afwerkende als een checklist. Daarna kwam hij langzaam overeind en met een lenige sprong kwam hij van het dak van zijn schuurtje af, rustig rondkijkende.}

Blaccksoul zat tegen de schuur aan, terwijl ze keek naar de hoopjes die een beetje onregelmatig lagen te slapen. Een gemene en valse glimlach speelde rond Blacksouls mond, dit vond ze geweldig. De wind woei sterk door de schuur heen, en de zwarte kat had haarwintervacht opgezet tegen de kou, de kleintjes hadden dat niet, en dat vond ze ook weer geweldig. Ze hield ervan als andere zouden pijnleiden, dat was gewoon haarzelf. Ze hoorde een luide bonk, dat betekende dat Scourge in aantocht was. Haar ogen staarde door een spleetje va nde schuur. Hij stond daar, en keek op zijn gemak rond. Ze zuchtte even. Ze keek op naar Scourge. Ze keek naar de bolletjes vacht, die werden voorlopig nog niet wakker. Ze stond op, en liep de schuur uit, terwijl ze met haar hel lichaam de schuurdeur weer dicht probeerde te maken, maar deze bleef alleen even op een kiertje staan. Ze liep naar Scourge toe, en boog geneegd haar kop, waarna ze weer opkeek.''Ze zijn voorlopig nog niet wakker, Scourge.'' Zei Blacksoul, gewoon op haar eigen kille, toon. Het was niet zo, dat als je zo op keek naar deze zwarte kater, dat je dan zo beleefd moest zijn, wan dan kon je vrezen voor je leven.

_{Rustig rekte hij zich uit in een soepele beweging, nog altijd even geruisloos als hij was. Dat was één van zijn meest dodelijke kenmerken. Door zijn lichte gewicht kon hij nog geruislozer lopen dan de andere katten hier en was hij nog behendiger dan de meesten massieve spierbonken. Samen met zijn hoge intelligentie kwam dat goed samen in een goede tacticus, wat al te merken was aan hoe hij al deze plannen had opgezet. Alles aan hem schreeuwde gevaar, en daar was hij blij mee ook.
Nog steeds gingen alle plannen die hij in zijn hoofd schepte door zijn hoofd, de details zo fijn als spinrag, zo complex als een web. Hij moest voorzichtig zijn, zijn poten goed neer zetten. Maar kijk wat hij al bereikt was, hij was de koning van de tweebeenplaats geworden, de machthebber. Veel hoger kon hij niet komen, behalve dan... Als hij de woudclans versloeg, dan was hij tevreden. Dan... Was zijn wraak compleet. Hij was echt niet vergeten dat hij als kleine, weerloze kitten was aangevallen door een clankat, bijna vermoord. Hij droeg de littekens nog steeds. Wat hij echter niet meer droeg, was ook maar enige empathie naar die wilde woestelingen toe...
Zijn stroom van gedachten werd onderbroken door een kille stem. Een diepe frons verscheen op zijn gelaat toen de ideeën door zijn klauwen glipten, verdwijnende in de diepe duisternis van afleiding, onheroepelijk verdwijnende, niet terug te halen in hun exacte vorm als ze waren. Geërgerd keek hij op, "Daar was ik me van bewust ja," Miauwde hij fijntjes, niet bepaald onder de indruk. Bijna elke kat hier was het zelfde, bijna elke kat probeerde zo gemeen en kil mogelijk te zijn om indruk te maken. Nou, ze bereikten hiermee eerder het averechtse. Het verveelde hem. "Ga vooral verder met wat je aan het doen was," En met die woorden liep hij weer door in de richting van de kleine stapel prooi. Honger knaagde aan zijn maag. Met een rustige blik keek hij eventjes naar een mus, en daarna pikte hij die rustig van de stapel.}

Diamond knipperde slaperig tegen het zwakke zonlicht in, hij opende zijn bleke ogen, die als twee manen in de schaduw blikkerden. Geeuwend inhaleerde hij de koude luchtstroming die als een kil paar klauwen door de hemel sneed. Diamonds roze tong gleed in zachte streken over zijn crème kleurige pels, de lichtinval zorgde ervoor dat zijn vacht een prachtige, zacht witte kleur kreeg. Anders dan in de Groenblad-zon leek hij nu warm en zacht aardig, maar als de maan in Diamonds vacht reflecteerde leek hij niet meer dan een geest in de nacht. Hij wierp een snelle blik over de haren die terug in mooie laagjes geschikt lagen. Een vertrouwelijke glimlach speelde op zijn lippen, zijn arrogantie was vermakelijk, voor hem althans. De beeldschone kater paradeerde genietend van zijn aanzien over het kamp, hij was een spetter, elke poes viel als een blok voor hem. Voor zijn prachtig golvende vacht, voor zijn melodieuze stem die hen met complimentjes bezongen, voor zijn doordringende transparante irissen en voor zijn gestroomlijnde spieren. Het was een vreemde winter, de koude kwam dichterbij als klotsende golven van een rivier die beetje bij beetje het land overnemen. Maar langs de andere kant bleef de zon nog elke dag door het donkere wolkendek heen sijpelt. Diamond gleed langzaam terug in de schaduwen, en observeerde het kamp even op zoek naar een taak om te kunnen uitvoeren. Verveeld bleven zijn ogen rusten op de schuur, een gammele constructie, stinkend naar tweebenen. Lang geleden zouden de vuile rechtop lopende wezens hier hun graan en koren hebben opgeslagen maar nu was het een opslagplaats voor de kleine wanhopige kittens. Volgens Scourge was het de nieuwe generatie warriors. Toch geloofde Diamond niet dat clankaten ooit de bloodclan konden dienen. Hij zette de pas in naar de schriele prooistapel in het midden van het kamp, met een sierlijke zwaai van zijn kop. De geuren van oud vlees sloten hem in, grauwend van bedorven geuren trok hij zijn bovenlip op. Tussen stukken vlees wriemelden maden. Kleine witte wormpjes zoekend naar rot vlees. Scourge moest echt eens iets doen aan de hygiëne. Diamond zocht rond naar wat versere prooi. Een kleine vaalbruine muis bloede nog wat en rook mooi vers. Tevreden pikte hij het beestje uit de prooistapel. De prachtige kater keek op. een helblauwe kleur fonkelde in het zwart, kod en kil als bladkaal, sadistisch en gevaarlijk als een vos, duister en ongrijpbaar als de nacht. "Goedendag Scourge" Mauwde Diamond. Zijn stem was zacht en speels, zoet als honing en toch zo geloofwaardig. Snel wierp hij een blik over zijn leider heen en zag Blacksoul staan bij de schuur, haar ogen kil voor zich uit gericht. "Met Blacksoul aan het kletsen geweest?" Vroeg Diamond met een stoute-jongens stem. Hij wist goed genoeg dat Scourge nooit zou flirten met een poes of kater, zeker niet met een strakke poes als Blacksoul, maar het was de zwakte van zijn leider. Hij was maar geconcentreerd op één ding: het neerhalen van de woudclans. Als dat wegviel was zijn vermaak, zijn macht en zijn nastreven weg. Diamond oordeelde dat hij niet verder durfde te gaan. "Ze is er eentje die niet snel toegeeft he" vervolgde hij met een licht spottende lach die op zijn lippen speelde. De kater voelde dat dit niet mocht, dat dit gevaarlijk was, maar het streelde zijn ego wel.

[Flut >D]

Scourge leek even verward maar keek haar daarna niet erg blij aan, en Blacksoul wist dat ze een belangrijke edachte had onderbroken.''Daar was ik me van bewust ja,'' Zei hij, en Blacksoul staarde naar haar poten, niet met een bange of neurveuze blik, gewoon, gewoon.''Ga vooral verder met waar je mee bezig was.'' Siste de zwarte kater. Blacksoul gooide har ore nachteover van vijandigheid, en siste even, maar hij had gelijk, ze draaide zich om, en liep chagarijnig weg. Nu was haar hele dag verpest, maar dat kwam ook mede door haarzelf, maar ook door Scourge, had hij maar niet zo stom moeten reageren, maar dat kon je moeilijk zeggen. Ze ging weer bij de schuur zitten, een van de kittens piepte.''Stil muizenbrein, of je haalt het einde van de dag niet!'' Siste ze kwaad. Ze keek strak voor zich uit. Ze zag Scourge naar de Prooistapel lopen, en Diamond liep er ook naartoe. Hij keek haar aan, en als blikken konden doden, dan lag die witte kater nu dood op de grond. Ze leken wel Ying en Yang, Scourge en Diamond. Ze keek weer voor zich uit, ze had nu totaal geen honger meer.

Onderwerp: Re: Everything is going.. just right