Eyes on the skies

Vandaag had hij deze taak op zich genomen. terwijl een andere groep op pad was getrokken, stond Rime hier met enkele Cave guards de grot te beschermen. Dat wilde zeggen dat hun ogen geen moment rust hadden. Bij eender welk gevaar zouden ze alarm slaan. Hij had zijn ogen op de lucht gericht en een ander hield de vlakte in de gaten. De kater zette zich geen moment neer, wetende dat die grote roofvogels binnen een oogwenk naar beneden konden komen. Voorlopig bleef alles rustig en konden de kitmothers en hun kittens met een gerust hart de grot verlaten voor een korte wandeling. Hij rook een bekende geur en draaide als reactie zijn oortje zijwaarts bij de naderende kat. Zijn ogen bleven op de lucht gericht. "Wie we daar hebben, Howl." greens de kater 'blindelings'. Net zoals eender welke andere kat, herkende hij de geur van een ander direct. In dit geval was het zijn broer.

Eerst Howl

Achter hem klonk het gekraai van vogels, eventjes had hij zich willen omdraaien om te kijken wat er aan de hand was, maar hij hield zichzelf tegen. het zou niet voor hem zijn geweest, anders was zijn totem wel in de buurt gekomen. Toch? Zijn blauwe ogen gleden over de weg voor hem, terwijl hij terug naar de grot aan het wandelen was. De jacht was mediocre geweest en ze waren uiteindelijk met lege poten terug gekomen. Het was lastig, jagen in deze kou, als zelfs de prooien zich verstoppen en de vogels ver uit de beurt bleven. Hij schudde zijn zwarte vacht uit. Howl was de laatste van de groep die terugkeerde naar de grot. Zoals gebruikelijk was hij nog een rondje gaan maken, zoekend naar .. zo ongeveer alles wat hem interesseerde. Hij keek op toen hij zijn naam hoorde en een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht. "Broer toch, zelfs de vogels vinden het te koud om buiten te komen," miauwde hij, toen hij merkte dat Rime, zoals gebruikelijk, met zijn ogen naar de lucht gekleefd stond. Hij voelde zich klein, naast het massieve lichaam van zijn broer. Het was goed te zien, wie van hun de Caveguard was en wie de Preyhunter. "Geen gevaren, neem ik aan?" vroeg hij daarna, iets serieuzer.

De stem die volgde, gaf hem meteen mee dat hij correct was in de geur die hij had geroken. Stel je voor dat hij er volledig naast had gezeten, dat had gênant geweest. "Broer toch, zelfs de vogels vinden het te koud om buiten te komen," Het was inderdaad koud maar daar had hij, met zijn dikke pels, zelf niet veel van gemerkt. "Geen gevaren, neem ik aan?" Heel kort ging hij met zijn ogen naar de zwarte kater naast hem, die een stukje kleiner was dan hijzelf, waarna hij terug op keek. "Momenteel geen gevaar, maar als de roofvogels geen prooien elders vinden, weten ze de weg te vinden naar onze grot." Het was een vaststelling die hij gedaan had. Geen prooi voor hen, geen prooi voor de roofvogels en andere roofdieren. Straks kwamen ze nog in grote getale naar hun grot, wetende dat hier altijd wel iets te vinden was. Dat was het laatste dat hij wilde zien. "Geen prooi gevonden?" vroeg hij uiteindelijk aan de kater naast hem. Het was uit oprechte interesse, maar deels ook om te checken of ze extra moesten uitkijken naar mogelijke gevaren in de komende dagen.

De dikke vacht van zijn broer was veel meer geschikt om hier buiten te zitten dan die van hem. Natuurlijk had Howl een net zo'n dikke zwarte pels, maar hij hielt zichzelf vooral warm door te rennen en te jagen. Niet door stil te zitten en te kijken naar de lucht. Een glimlach speelde op zijn gezicht toen Rime uitlegde wat er aan de hand was. "Tegen een berg vol katten kunnen zelfs de roofvogels niet op," snorde hij vermakelijk. Soms was Howl iets te optimistisch als het ging om de gevaren die het leven hier met zich mee bracht. Maar aan de andere kant had hij altijd een raaf die over zijn schouder zou mee kijken en over hem zou waken. Dus echt bang voor roofvogels was hij niet, hij had een oog in de lucht. Zijn helder blauwe ogen richtte zich terug op Rime toen deze aan hem vroeg over de prooi. "Helaas niet. Alles lijkt zich goed verborgen te houden en blijft zoveel mogelijk uit het zicht. De grond begint hard te worden om te graven en de vogels lijken uit de lucht te blijven." Hij keek uit de grot, in de verte, waar 't leek alsof er een stapel donkere wolken aan kwam drijven. "Storm op komst," miauwde hij daarna.

"Tegen een berg vol katten kunnen zelfs de roofvogels niet op," Ohwel, zijn broer de Prey Hunter moest eens weten hoe onbevreesd sommige roofvogels waren geweest bij een aanval op hun patrouille. Hij zou het er echter niet over hebben, wetende dat dit niet iets was waar Howl zich druk om moest maken. "Helaas niet. Alles lijkt zich goed verborgen te houden en blijft zoveel mogelijk uit het zicht. De grond begint hard te worden om te graven en de vogels lijken uit de lucht te blijven." Dat was geen fijn nieuws. Hijzelf wist niet goed wat de alternatieven waren waren om de jacht verder te zetten. Bij zijn weten was er altijd prooi geweest, soms iets minder uiteraard, maar er was altijd wel iets geweest. Hij hoopte dat de Prey Hunters hun creatieve kant zouden laten zien. "Als jullie verder moeten om te jagen, moet je maar een seintje geven hé." Ze hadden niet echt een vast territorium, maar iedereen wist wat de vertrouwde plaatsen waren om te jagen. Hoe verder, hoe meer kans dat ze iemand of iets anders zouden tegenkomen. Dan was de aanwezigheid van een Cave Guard niet altijd heel slecht om in d ebuurt te hebben. Rime volgde de blik van zijn broer en spitste zijn oren bij wat hij hoorde en zag. "Storm op komst," Hij richtte zich wat meer op en vernauwde even zijn oogjes. "Dat moeten we goed in de gaten houden." mauwde hij en zette zich uiteindelijk terug semi-ontspannen neer. Hij richtte zich terug op Howl, al zou hij altijd één oogjes op de wolken gericht houden. De donkere lucht nam nooit iets goeds mee.