Little ants doing ant business

Zachtjes zette ze haar achterste neer op de koude stenen, helemaal aan de rand van de cave. Zo viel haar vacht haast weg tegen de bijna even donkere stenen, en leek helemaal niemand haar te zien. Soms vond ze dat vervelend, soms ook wel fijn. Dan kon ze kijken alsof ze een buitenstaanders was, een kat van de sterren die van bovenaf meekeek. Meekeek naar alle kleine dingen die iedereen deed, hoe een koppel een vogel deelde en lachte om de veren die hun neus kietelde, hoe een cave guard aan zijn oor krabde en hoe een young one op zijn kop kreeg. Soms vond ze het heel vervelend, want ze wilde niet alleen een toeschouwer zijn. Ze wilde degene zijn die anderen aanschouwden.

&Frozen
 

Het begon steeds kouder te worden. Sneeuw bedekte de hoogste toppen al en het zou niet lang duren eer dat het een stuk gevaarlijker zou worden om op prooi te jagen. Frozen werd hier niet echt door verrast omdat ze al seizoenenlang ervaring had met dit soort dingen, maar ze kon zich voorstellen dat het voor de jongere katten nog altijd een akelig gegeven was om hier te jagen, zeker in winterse tijden. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een Prey Hunter verloren aan onoplettendheid en gladheid en dus drukte Frozen de groep waar ze mee ging altijd op het hart om heel voorzichtig te zijn en eerst te overleggen met de groep alvorens in actie te schieten. Ze had twee muizen weten te vangen op het lagere gedeelte van de bergen en ging met haar vangst terug naar de grot, waar ze de prooien op de kleine stapel legde. Ze liet haar blik door de grot glijden en ontmoette toevallig de groene ogen van een kitten. Een warme blik verscheen in haar ogen en Frozen naderde de kitten. “Fawn, is het toch?” vroeg ze op een warme, rustige toon. “Heb je geen andere kittens om mee te spelen? Je zit hier zo eenzaam.” Ze liet haar groene ogen bezorgd over de kitten glijden terwijl ze wachtte op een antwoord.

Ah. De jagers waren weer teruggekomen. Ze leken te lopen als een geoliede machine, dat vrijwel altijd rond dezelfde uren vertrok en terugkeerde. Onoplettend maakte ze oogcontact met een van hen, wiens groene ogen veel helderder fonkelden dan de hare. De gevlekte poes kwam haar kant op en sprak een naam waarvan de poes zich realiseerde dat het de hare was. Het voelde niet echt als haar naam, ze hadden haar voorheen altijd Streep genoemd. Daarom antwoordde ze ook niet op haar eerste vraag, en keek de poes bij haar tweede vraag enkel met haar grote, nietszeggende ogen aan. "Ik ben niet eenzaam," vertelde ze de ander simpel en keek even bedenkelijk. Ze wist wat eenzaam betekende, maar voelde zich niet zo. Was het dan nog eenzaamheid? "Wat is eenzaam?" vroeg ze de ander
 

Frozen gaf een knikje toen de poes zei dat ze niet eenzaam was, waarna ze kort met haar oortjes trok toen de kitten aan vervolgens aan haar vroeg wat eenzaam zijn inhield. “Dat kun je op meerdere manieren interpreteren,” zei ze op een zachte toon tegen de kitten. “In de eerste context van het woord bedoelde ik dat je er alleen uit ziet, dat je je afgezonderd hebt van de rest. In de tweede context van het woord wil het zeggen dat je je alleen voelt, dat je het gevoel hebt dat er niemand om je heen is terwijl er genoeg andere katten in de buurt zijn.” Ze twijfelde kort. Was dit niet wat lastig voor de kitten om te begrijpen? Maar ze antwoordde enkel op een vraag, toch? “Voel je je soms eenzaam, Fawn?” vroeg ze op een zachte toon aan de kitten. Ze kon niet goed plaatsen hoe dat de kitten zich voelde of dacht, dus misschien kon deze vraag er wel voor zorgen dat het voor Frozen wat duidelijk werd hoe dat de kitten in elkaar stak.

Wat een hoop woorden. Iedereen leek altijd een leven te leiden door gevoelens, mee getrokken te worden door het een of het ander. Liefde had kennelijk haar ouders samengebracht, het was een verhaal dat haar siblings vaak graag leken te horen. Woede had haar moeder zo ver weggebracht van hun andere familie. Ze leken net drijfhout dat wild heen en weer werd geduwd door de stroming. Fawn voelde zich alsof ze daar buiten stond, als een soort toekijker met haar eigen raampje. Zo ook keek ze naar Frozen. "Ja." ze had niet veel katten om zich heen, en de katten die er waren leken altijd op afstand. Dat was wat ze omschreef, niet? "Je praat alsof het iets slechts is, waarom?" katten gingen dood aan ziektes, niet aan eenzaamheid.
 

Frozen richtte haar blik op Fawn toen deze haar woorden sprak en ze haalde kort haar schouders op. “Omdat het door veel katten als iets slechts ervaren wordt,” sprak ze op een rustige toon. “Maar ik denk dat het voor ieder anders is en dat de één het erger ervaart dan de ander. Als jij het prettig vindt om alleen te zijn en je voelt je niet eenzaam, dan is dat alleen maar goed.” Ze glimlachte de kitten warm toe en besloot om het gesprek over een andere boeg te gooien. Misschien was dit inderdaad een te moeilijk gespreksonderwerp voor iemand die nog maar zo jong was. Er waren leukere dingen om over te praten. “Kijk je al uit naar je ceremonie?” vroeg ze dan ook maar. Als ze mocht gokken, dan ging de kitten een Prey Hunter worden. Ze had niet bepaald de bouw om een Cave Guard te zijn, maar wie weet ging ze haar groeispurt nog doormaken. Ze was echter al bijna op de leeftijd om een To-be te worden en dus lag het meer voor de poot dat ze een Prey Hunter werd, wat Frozen niet slecht vond. Dan hadden ze er weer een potentiële sterke kat bij in hun groepje, wat een goed ding was.