Look at me mom, I'm recycling!

Burntpaw

Goed, hij was een keertje in het kamp gebleven, een miracle he knew, maar hij voelde al snel weer hoe saai het hier was. Maar er waren hier ook dingen die hij moest doen. Zoals: de nesten van de elders schoonmaken. En dat was verschrikkelijk saai. Dat was gewoon terror op dit moment. Het stonk ook eens verschrikkelijk. En de elders waren ook nog alleen maar aan het zeuren. En als er iets was waar hij niet tegen kon was het wel het zeuren van de elders. Dus het was natuurlijk een verschrikkelijke taak om te doen en ook nog eens verschrikkelijk saai. Hij was ook geïrriteerd tot op het bot door die elders. Het was altijd 'heb respect voor de ouderen!' en bla bla bla. Nou als ze zo groots waren konden ze echt wel hun eigen nesten schoonmaken hoor!! Als hij ooit zo zou worden zou hij met liefde vragen aan iemand om er een eind aan te breien want zo wilde hij dus nooit zijn in zijn hele leven. Een diepe zucht gleed er over zijn lippen terwijl één van de elders weer begon te zeuren en hij met zijn ambere ogen naar de kater keek. "Ik weet het, ik weet het! Je wilt dat niet en ik moet oppassen. Laat me gewoon mijn werk doen." sprak hij met een lichte snauw, die hij probeerde zoveel mogelijk te onderdrukken. Want ugh, dit was verschrikkelijk maar als hij te naar deed tegen de elders dan kreeg hij ook weer op zijn kop. En dat zag hij ook niet zitten.

+ Bluepaw

Het was absoluut geen klusje waar ze zin in had. Stomme nesten die verschoond moesten worden. Kon niemand anders dat doen? Of beter, hunzelf niet gewoon? Bluepaw was heel aardig hoor, maar dit vond ze gewoon een heel vervelend klusje en en het was ook zo vies! Jakkie bah. Met een zucht stapte ze de Elders Den in, waar ze een Apprentice hoorde snauwen naar één van de Elders. Bluepaw wiebelde met haar oortjes en herkende Burntpaw, de nieuwe Apprentice van haar vader. Ze vernauwde haar blauwe oogjes wat. Hmmm. 'Gaat alles goed?' vroeg ze hem.