What a waste to say the heart could feel apart

Langzaamaan begon Tidekit zich wel beter te voelen. Ze was nog jong, en hoewel haar lichaampje zwak was, genas ze ook best snel. Desondanks deden haar spieren wel pijn en had ze niet heel veel zin om te bewegen, en dus spendeerde ze zeer veel tijd opgekruld in haar nest in de medicine cats den. Ze vond het niet leuk in deze den. Het was hier stil en eenzaam en de geur van kruiden in haar neus bedorf de weinige eetlust die ze mocht hebben. Hoe de medicine cats dit hele dagen deden, dat wist ze niet. Misschien roken ze niet veel meer, misschien raakten ze gewend aan de eenzaamheid van zo'n afgesloten den. Een lichte rilling gleed over haar ruggengraat en ze duwde haar oortjes in haar nek. Ze wou terug naar de nursery, naast haar zusje liggen waar het lekker warm was en waar ze kon doen alsof ze zich helemaal niet eenzaam voelde..

+Newtpaw eerst

_{Elke keer wanneer ze langs het nest liep waar de kitten in lag voelde ze iets steken in haar borstkas. Zelf had ze haar niet behandeld, meestal waren de andere haar voor en ze had ook nog niet echt de tijd gehad om even bij haar te gaan kijken. "Tidekit," sprak ze zacht in een poging de andere niet wakker te maken. Nadat ze zachtjes haar naam had uitgesproken kroop ze bij Tidekit in het nest, iets waar Routnose misschien niet heel trots op zou zijn, maar ze zag hoe de kitten zich voelde en ze hoopte dat ze zo kon helpen.}

Tidekit trok eventjes met haar oortje toen ze haar naam hoorde, maar wie de eigenaar was van de stem drong niet helemaal tot haar door - niet tot ze plots een hele warme vacht naast die van haar voelde en omringd werd door een bekende, kruidige geur. Maar de geur was anders dan de kruidige geur van de nursery, ook al was het ook heel gelijkaardig. Nee, deze geur was warmer, levendiger, niet zo getint door de geuren van de ziektes die deze den moest oplossen, niet verpest door de geur van bloed en lijden en dood. Tidekit snorde zachtjes en zonder haar oogjes te openen draaide ze zich naar Newtpaw toe, waarna ze haar kopje volledig in diens vacht begroef tot ze bij elke ademhaling haar haartjes in haar neus voelde kriebelen. Plots voelde ze zich minder koud, minder eenzaam; zowel van binnen als van buiten werd ze verwarmd door de aandacht van de medicine cat apprentice, van haar vriendin.

_{Ze had haar lichaam om die van de kitten heen gewikkeld en liet een zachte zucht over haar lippen rollen. Het liefste wilde ze haar gewoon een magisch drankje geven waardoor ze zich beter zou voelen, al wist ze dat zulke dingen helaas niet bestonden. "Hoe gaat het met je, kleine muis?" murmelde ze zachtjes naar haar terwijl ze haar poten om haar heen sloeg en haar nog dichter tegen haar aan trok. "Ik heb je wel gemist hoor. Spinnen zoeken is heel saai zonder jou erbij" sprak ze zachtjes verder terwijl ze de poes een aantal likken tussen haar oren gaf.}

Tidekit spinde vrolijk bij de begroeting van de andere, die haar 'muis' noemde, maar gaf niet echt antwoord op de vraag over hoe het met haar ging. Want dan zou ze moeten toegeven dat ze zich helemaal niet zo goed voelde, dat ze kou had - nu minder, maar toch - en dat ademhalen moeilijk was. Maar Newtpaw ging gelukkig al snel zelf weer verder, vertelde dat spinnen zoeken heel saai was zonder haar erbij. Tidekit knikte, waarbij ze haar wang tegen de zachte vacht van de medicine cat schuurde, en trok zich toen lichtjes weg zodat ze haar aan kon kijken. "J-je mag me a-a-altijd komen halen om t-t-t-te zoeken naar spinnen!", antwoordde ze, met die stotter waar ze maar niet vanaf raakte. "I-i-ik.. Ik heb b-beters t-toch niets te d-doen." Nee, want ze was nog kitten, en kittens deden niet zo heel veel.