I'd leave a 5 star rating on yelp

Oh man, ze voelde zich net weer aan apprentice. Over de jaren heen was ze niet bepaald beter geworden in het verbergen van haar nervositeit, een gebrek waar ze maar niet van af leek te komen. Ze had weer flashbacks naar toen ze net Medicine cat apprentice was geworden en met Everstar ging praten, zo stond ze nu ook te schuifelen met haar pootjes voor de den van Acornstar. Het voelde nogal wat ongemakkelijk, maar ze kon toch niet zomaar in het kamp gaan bivakkeren en nooit meer iets tegen de leader zeggen? Al wist ze ook niet zo goed waar ze het wel over moest hebben. Alhoewel... De poes zuchtte en schraapte haar moed bij elkaar, hopend dat niemand haar gelanterfanter had waargenomen. Met haar zachte pootstapjes liep ze richting de den. "Uhm, Acornstar...? Heb je, uh, toevallig tijd om te praten?"

&Acornstar

Het was wennen om twee katten van andere clans in het kamp te hebben, maar het kon gewoon niet anders. Ze hadden alle mogelijke opties overwogen en dit leek toch echt de enige te zijn. Toch nam dat niet weg dat hij wel nieuwsgierig was naar wat er allemaal aan zijn medicine cat apprentices geleerd zou worden. Toch voor hij zelf de kans had om naar een van de twee toe te gaan en een mogelijk gesprek te starten was Routnose blijkbaar al naar hem toegekomen. "Natuurlijk Routnose. Waar wilde je het over hebben?" Was er iets dat hij moest weten? Of was er iets mis? Dat kon toch niet nu al zo zijn? Hij herinnerde zich nog wel de laatste keer dat ze hadden gesproken over hoe Tall niet de vader van Pepperpaw was. Routnose wist waarschijnlijk nog niet dat hij al een poging had gedaan om Pepperpaw te vertellen dat Tall niet haar biologische vader had, maar dat dat niet heel goed gelopen was.

Ze wist niet precies wat het ook was, want meestal waren figuren als Acornstar juist degenen met een hart van goud, maar iets aan norse, grote katers maakten haar toch altijd heel erg nerveus. Daarom haalde ze toch nog even een laatste keer diep adem en rechtte ze haar rug, voordat ze echt naar binnen stapte. "Hoi, ehm, ik wilde het, eh, vooral over de gang van zaken hebben," ze veegde haastig wat stof van haar flank af en ging zitten. Onbedoeld gleden haar ogen af naar een ander nest dat hier lag, de geur van een queen hing eromheen. Even trok ze wat verward met haar oortje, had Acornstar een partner..? De poes schudde het echter snel van haar af, ze was geen roddelkaus maar een medicine cat. "Vooral wat mijn en Waterpaw's plannen zijn wat betreft de training," een waterige glimlach lag op haar lippen. "Ik, ehm, dacht dat je dat allicht wel wilde weten,"

Er was gelukkig niks dringends als hij het zo hoorde, alleen dat ze het over de gang van zaken wilde gaan hebben. Dat was ook meer dan logisch. Hij merkte kort dat haar blik naar het nest van Airwisp ging en voor een moment dacht hij dat hij er mogelijk een vraag over zou krijgen, maar de medicine cat bleef er stil over en begon in plaats daarvan over dat hij hun plannen voor de trainingen misschien wilde weten. Natuurlijk wilde hij dat, ook al ging hij er vanuit dat hij mogelijk niet alles zou begrijpen. "Dat is zeker wel fijn om te horen inderdaad. Dan weet ik een beetje waar we aan toe zijn wanneer dit alles eenmaal over is." Want natuurlijk konden Routnose en Waterpaw hier niet eeuwig blijven. Ze zouden ook weer terug moeten naar hun clans en dan zouden Pepperpaw en Newtpaw zo ver mogelijk moeten zijn in hun trainingen.

Een ietwat opgeluchte glimlach verscheen op haar lippen. Mooi, goed, fijn - ze was hier iniedergeval niet voor niets. Het was ook wel logisch, besefte ze zich, natuurlijk wilde Acornstar weten wat ze van plan was met zijn medicine cats. Ze moest zich simpelweg niet zoveel zorgen maken. Al was dat juist het probleem, dat was niet zo simpel. Met een kleine zucht herpakte de poes zichzelf. "Wel, ehm, kwa grote lijnen zit het zo," ze ging zitten en sloeg haar gevlekte staart over haar pootjes. "We willen een soort spoed cursus geven, als het ware. Ik kan door mijn eigen apprentice hier, ehm, natuurlijk niet al te lang bleven. Voor nu denk ik dat als we hard werken, ik en Waterpaw de meiden binnen 4 tot 5 moons een heel eind kunnen helpen, dan kunnen ze iniedergeval alle belangrijkste dingen," vertelde ze rustig aan de kater, nog altijd wat nerveus onder zijn blik. "Ik dacht eraan om daarna weer terug te gaan naar Windclan, en dan eens in de zeven dagen op de grens nog trainingen te geven, totdat ze volleerd zijn. Oh, en natuurlijk kan ik niet voor Wolfstar spreken, maar naar mijn mening mogen Pepperpaw en Newtpaw tot die tijd altijd naar Windclan rennen voor mijn hulp wanneer er een noodgeval is,"

Ze trok even twijfelend met haar oor, al hoopte ze dat Acornstar dat niet zou zien. Kon Windclan haar zo lang missen? Ja. Dat konden ze. Maar kon zij dat? Kon Falconpaw dat? Ze miste de bekende gezichten om haar heen, nu al. En Falconpaw, oh, haar arme jongen. Het maakte haar hart zwaar dat ze hij nu 's nachts alleen sliep, dat hij zijn nachtmerries alleen moest bevechten. De poes slikte weg. "Lizardpath neemt tijdelijk mijn taak over... Windclan is in veilige handen," even twijfelde ze nog, maar vervolgens keek ze de leader toch weer aan, ergens smekend. "Acorn, ik, ehm, ik snap dat het niet de bedoeling is dat ik veel rendez-vous aan de grens heb... Maar zou u me toestemming willen geven om mijn apprentice af en toe te zien..?" ze haalde diep adem. "Ik... Hij... Hij heeft het heel zwaar," de dood van Gorsepaw teisterde hem, nog maar te zwijgen over zijn moeder. Hij verdiende het niet om alleen te zijn, en toch had ze hem achtergelaten. Vervolgens stapte ze over naar het volgende onderwerp. Eerder had ze er minder moeite mee gehad om te spreken voor haar leaders, maar het waren niet langer meer haar vrienden die het achtervoegsel -star droegen. Naast Oceanstar en Stallionstar was Wolfstar een vreemde voor haar. Het was een gedachte die aan haar bleef knagen. Toch knikte de poes. "I-ik denk dat ik hem er wel van kan overtuigen. Pepper en Newt verdienen net als iedere andere medicine cat een volwaardige training,"

Ze lachte schampertjes, ergens geraakt door de negatieve instelling die de leader leek te hebben. "Ik ga niet terug, Acornstar," miauwde ze zachtjes, maar oprecht. "Niet totdat Newtpaw en Pepperpaw alles weten wat ze moeten weten, dat beloof ik." De rivaliteit tussen clans was iets wat ze eigenlijk nooit had begrepen. In de bergen hadden ze samen kunnen werken, waarom was dat zo lastig om vol te houden? Er waren apprentices opgegroeid met vrienden van alle clans, in een tijd waar je amper elkaar nog kon onderscheiden qua geur. De enige reden dat ze het toen hadden overleefd, was door die samenwerking. En toch, zodra ze terug waren gekeerd, was alles weer teruggegaan naar normaal. Maar ze weigerde zich daar aan toe te geven, en gelukkig kon dat door haar rang - een clan verdiende niet meer of minder dan de andere. "Oh! Oh, dat is heel fijn," zuchtte ze opgelucht, blij dat ze Falcon nog een beetje kon ondersteunen. "Ik zal er voor zorgen dat hij niet hier komt, bedankt Acornstar," ze keek hem aan en knikte resoluut. Hij kon haar vertrouwen, of hij dit nu direct geloofde of niet. Het maakte niet uit, hij zou het uiteindelijk zelf bemerken. "Oh, ehm, en dan was er eigenlijk nog iets wat ik je wilde vragen..."

Het was niet echt een medicine cat - leader ding, zeg maar. Meer een Acornstar - Routnose ding. Onzeker verzette ze zich, ergens blij dat alle belangrijke zaken afgehandeld waren, anderzijds nerveus om het volgende onderwerp. "Heb je, ehm, heb je het tegen Pepperpaw gezegd..? Over Tall?" ze had eens met haar afgesproken, een tijd geleden en toen had ze oh zo verdrietig geleken. Alsof iets in haar gebroken was, maar ze kon niet zeggen wat. Had Acornstar het haar toch verteld? Hij zou gelijk hebben, Pepperpaw had het recht het te weten - maar zij zou het nooit hebben gedaan. Meer voor zichzelf dan voor haar, wist ze, omdat ze het niet aan zou kunnen om haar meisje zo veel pijn te doen met de waarheid.

Naarmate hij verder sprak zakten haar oren dieper in haar nek. "Oh arme Pepper," murmelde ze treurig. Het moest haar pijn hebben gedaan en ze begreep waarom ze het zou ontkennen. Immers was Tallstar het enige bloed dat haar aan Shadowclan linkte. Het maakte haar in Routnoses ogen niet minder deel van de clan, maar ze wist hoe onzeker het poesje al over haar afkomst was geweest - dit zou vast niet hebben geholpen. "Ik denk dat je het beste hebt gedaan door het haar te vertellen," sprak ze met een klein knikje. "Dankjewel Acornstar,"